Angel | Mr. Wrong part 11

Angel – Scharrelen. Laten we het daar eens over hebben. Een interessant fenomeen waar vrijwel iedereen zo zijn of haar ervaring mee heeft. Voor de enkeling die de afgelopen 500 jaar onder een steen heeft gelegen, we hebben het hier over omgang met een persoon waarvoor je geen diepgaande gevoelens koestert, maar die je ook niet bepaald een hufter vindt en waar je hoofdzakelijk seks mee hebt – oftewel: een liefdeloze lustrelatie. Wham Bam, thank you ma’m. En weer terug naar de orde van de dag.

Sommige mensen noemen het een vriendschaps-plus relatie. Kan ook. Mij is het alleen nooit overkomen. Want als ik voor iemand een echte vriendschap voel, gaat dat nooit gepaard met sex. Een mannelijk vriend zie ik snel als een broer, als een maatje, en alleen van de gedachte aan een hete, stomende nacht met iemand die ik als een bloedverwant zie, moet ik kokhalzen.

Dat hele scharrelen… Ik ben er inmiddels niet meer zo’n fan van, maar ik ben dan ook al 34. En ik heb my fair share of scharrels natuurlijk al lang en breed afgevinkt. Zo heb zelf ook jarenlang een scharrel achter de hand gehouden die ik hoofdzakelijk als rebound gebruikte. Als er weer eens een verkering naar de klote ging, waar ik vervolgens weer compleet van naar de klote ging, en ik had afleiding nodig, dan wist ik hem altijd te vinden. Soms brachten we slechts een nacht met elkaar door, soms zagen we elkaar een paar keer achter elkaar – maar de realiteit was altijd dezelfde: geen van beide toonde zich ooit bereid om er méér van te maken dan het was. Niets namelijk. Eigenlijk alleen ongecompliceerde sex maar dan wel met een vertrouwd iemand. En dat vind ik nog altijd beter dan elke nacht een andere loser in je nest. Ik zie het als een soort tussengerecht om de honger te stillen terwijl je halsreikend uitkijkt naar het hoofdgerecht. Of je hiervoor nou een mandje brood of een emmer soep kiest, de ingrediënten blijven dezelfde: geen verantwoordelijkheden, geen geruzie, geen complicerende gevoelens, en natuurlijk vrijblijvendheid – zolang het leuk is, is het leuk, en als dat niet langer het geval is, in de kliko ermee.

Het hele probleem met scharrelen is dat beide deelnemers vaak niet hetzelfde doel hebben. Als mannen zeggen dat ze scharrelen, dan bedoelen ze ook echt scharrelen.

Scharrelen
Spelling (deels) uit 1864: ow. [gelijkvloeiend] (ik scharrelde, heb gescharreld), wroeten, krabben (als de hoenders);, rommelen, vrij bewegen, wrijven.
~, [bedrijvend werkwoord] zamenscharrelen, bijeenkrabben.

Juist. Ze ‘rommelen’ wat aan in het brede aanbod vrouwen dat buiten los rond ‘scharrelt’. Ze ‘wroeten’ zich een weg je bed in alwaar ze zich de volgende morgen vervolgens ‘vrij’ weer uit ‘bewegen’. Op de enkele echte, doorgewinterde, moderne vrouw na roepen de meesten van ons stoer dat we ‘gewoon’ wat ‘scharrelen’. “Nee hoor, we hebben niets. We scharrelen gewoon.” Terwijl we ondertussen eigenlijk een naïef en geromantiseerd beeld hebben van wat die scharrelende mannen willen wat ons vervolgens al snel valse hoop geeft. Want hoe overtuigd ben je eigenlijk als je dat zegt? Hopen we niet eigenlijk stiekem dat deze scharrel de volgende ochtend wakker wordt en zegt:

“Goedemorgen scharrel! Weet je wat? Ik ben eigenlijk een 1^e klas klootzak die alles pakt wat los en vast zit. Maar ik vind jou zo te gek, dat ik vannacht al mijn wilde haren ben verloren. Jij hebt de notoire vreemdganger in mij getemd. Ik ben uitgescharreld. Jij bent de ware. En heb je vanmiddag wat te doen? Nee? Mooi. Dan gaan even een leuke trouwjurk voor je uitzoeken. En stop ook maar gelijk met de pil.”

Goed. Dat kan allemaal wel zijn, dat we dat stiekem hopen maar aan de lijdensweg van valse hoop zijn wij vrouwen zo onderhand wel gewend geraakt. En het prettige van scharrels is dat ze zich, nog voordat ze wekker gaat, stiekem je huis uit scharrelen en je voorlopig niets meer van ze hoort. Misschien niet waar we op gehoopt hadden maar wel lekker duidelijk en ongecompliceerd. En zolang je je beide aan het internationale scharrelregelement houdt, mag je je wat mij betreft een slag in de rondte scharrelen tot je scheel ziet.

Maar wat als die fantasie zo’n beetje uitkomt? Dat je wakker wordt in een vreemd bed met een vracht dooie varkens in je mond en jezelf zo geruisloos mogelijk probeert uit zijn huis te scharrelen. En je vervolgens dit hoort:

“Nice try darling. But you are not going anywhere. Get that delicious body back in here!”

En hij je vervolgens over zijn schouder gooit en terug het bed in slingert. Oh ja. En dan ook nog om 8  uur ’s ochtends boodschappen gaat doen en terug komt een vracht voer, een fles champagne en een roos. Wat dan? Terwijl alles aan hem schreeuwt ‘ongecompliceerde sex’ en ‘ik-laat-me-niet-vangen’ en ‘meest begeerde vrijgezel van Nederland’ en ‘ik ben te knap om te trouwen’ en ‘want dat zou jammer en zielig zijn voor alle andere vrouwen’ en ‘dus kan ik beter de rest van mijn leven elke nacht een andere vrouw doen’ en ‘want dat is het beste voor iedereen en dus voor de hele maatschappij’ en ‘dus zo draag ik ook een steentje bij aan een beter wereld’. Zoiets. Duidelijk. Maar waarom dan toch al die romantiek en die onweerstaanbare vleierij?  Is hij dan echt zo’n doorgewinterde pro als Mr. Grey? Hoewel hij toch per ongeluk ook wel een beetje verliefd op Anna werd.

Ze zeggen dat als je ergens niet uitkomt, je er een nacht over moet slapen. Na een nacht woelen en draaien in bed word ik geen steek wijzer wakker. Mary zegt dat ik het tijd moet geven. Een typische psychologen uitspraak. Demy zegt: “Niets ervan! Ben jij gek?! Scharrelen die handel. En hij krijgt geen gram emotie van je. Scharrelen tot je er dood bij neer valt.” Om deze man te kunnen doorgronden heb ik zwaarder geschut nodig.

Mijn zus.

De telefoon gaat eindeloos over voordat ze eindelijk opneemt.
“Dewi?”
Ik hoor het gerochel van een ouwe kerel die zijn hele leven pure shag heeft gerookt.
“Dewi? Gaat het?”
“Nee. Ik heb een kater. Heb vannacht geprobeerd mijn verdriet weg te drinken.”
“Oh. En? Gelukt?
“Nee. Die poging kun je overslaan. Wordt alleen maar erger.”
Ze neemt drie te grote slokken rechtstreeks uit een pak halfvolle melk en laat een knoertharde vrachtwagenchauffeurboer.
“Au! Mijn hoofd.”
“Oh. Nou, sterkte dan.”
“Waarom bel je? En waarom klink jij zo verrot als een ouwe kerel?”
“Ik heb ook een kater. Heb vannacht geprobeerd mijn verdriet weg te scharrelen.”
“Oh. En? Gelukt?”
“Nee. Die poging kun je ook overslaan. Wordt alleen maar erger.”
“Niet zuipen en niet scharrelen dus.”
“Nee.”
“Nou, bedankt voor wijze levenslessen weer. Ik ga poepen op een vrolijk liedje en slapen. Dat helpt wel tegen verdriet. Doei!”
“Wacht even. Ik wil even wat vragen.”
“Houd het kort want hij geeft al kopjes.”
“Nou, die kerel waar ik dus bij was…”
“Oh… dit gaat over mannen. Zo lang kan ik niet wachten, ik ga vast poepen. Vertel maar verder.”
“Ok. Ik was bij een man die veel te knap voor mij is Dee. Dat vinden wij moeilijk te geloven want wij vinden onszelf de knapste en de leukste zusjes ter wereld maar deze is echt te mooi. Maar goed, ik was er in ieder geval, en ik druk dus op de bel en… nee wacht. Vorig jaar zat ik dus met Demy ergens te eten en toen zat ik in het restaurant, was trouwens echt een goeie Italiaan in Amsterdam, maar toen zag ik daar aan de andere kant van de tent, ik denk iets van drie of vier tafels verderop, echt een ongelooflijk knappe… ”
“Ja. Ga nou niet bij Adam en Eva beginnen. De korte versie graag. Er komt een perswee aan.”
– Hmmphh…! –
“Ok. Dus hij wilde eigenlijk al een jaar lang met me afspreken maar ik hield steeds de boot af omdat papa dus ziek werd maar hij heeft dus eigenlijk wel keurig een jaar lang gewacht, maar gisterenavond ben ik dan dus toch eindelijk…”
“Korter! Hhhmmmppgrrr…”
“Nog korter? Oh. Ok. Nou, ik zag er dus niet uit, maar Demy heeft me eigenlijk ontvoerd en me daar gewoon voor de deur afgezet, dus toen ik er eindelijk was na een jaar…”
“Korter.”
“Uhm. Ok. Man. Knap. Maar ook oprecht geïnteresseerd. Beestachtige sex. Maar ook uren gepraat. Wakker geworden. Champagne ontbijt. Roos. Handgeschreven kaartje. En vanmiddag een appje van hem terwijl ik bij Mary zat.
Ik hoor een harde plons.
“Kolere, wat een gehaktbal. Ik kreeg hem er bijna niet uit. Het leek wel een meloen met weerhaken.”
“Oh. Ja. Dat zijn de ergste. Maar goed, die man heeft dus…”
“Luister eens. Mijn vader is net overleden.”
“Ja, weet ik. Wij hebben dezelfde vader.”
“Met andere woorden, het leven is zo kort als een motherfucker, dus verspil niet teveel tijd aan de grootste nutteloze hobby die alleen vrouwen hebben: het kapotanalyseren van elk miereneukerig detail dat je kunt vinden. Kijk gewoon naar de feiten.”

Ah! Kijk. Ze zet haar kostbare hersens voor me aan. Fijn. Daarom ben ik zo gek op mijn zus. Het is dan wel een meisje, maar ze denkt als een kerel. In tegenstelling tot mijzelf verspilt zij geen woorden en praat alleen als het strikt noodzakelijk is. Elk woord dat uit haar mond komt, heeft een functie. En daarom zijn haar adviezen zo waardevol. En schaars. Want Dewi heeft eigenlijk nooit zin in vrouwengezeik. En dat zegt ze ook zonder problemen tegen vriendinnen. Maar ik ben haar zus, dus mij moet ze wel aanhoren. Ook al moet ik 10 hoofdstukken Mr. Wrong in drie kernwoorden samenvatten, dat heb ik er graag voor over. Ik zou haar zelfs nog betalen voor advies. Ik hoor een opgeluchte zucht, een toilet die doorgetrokken wordt en tot slot een harde plof op de bank. Dan hoor ik een paar seconden niets. Dan weer een poos niets. En dan zacht gesnurk.

“Dee?”
“Dewi!”
“Huh? Oh… sorry. Ik was vergeten dat ik aan het bellen was.
“Ja, ga verder. Kijk gewoon naar de feiten zei je.”
Ik ga rechtop zitten pak er een kladblok bij, klaar om aantekeningen te maken.
“Oh ja. Ik heb niet zo’n zin om zoiets onbenulligs als een scharrel te analyseren dus hier heb je simpele mijn boerenverstand dat spreekt.”
“Ja. Kom maar op met je boerenverstand. Ik heb hier eindeloos met Demy en Mary over zitten praten maar ben nog geen reet verder.”
“Als hij aan komt zetten met shit als rozen en champagne en handgeschreven kaartjes is het geen scharrel. Dan wil hij je.”
“Ok. Yes. Daar kan ik wat mee. En hoe weet je dat zo zeker? Dat wil ik dan ook graag nog even weten.”
“Als je vandaag eet, moet je morgen schijten. Zelfde logica.”

Goed. Dewi’s mannen-logica is voor mij de Bijbel. Dus daar gaan we. Ik moet ophouden met over-analyseren. Hij toont interesse, hij voert interessante gesprekken met me. Hij maakt ontbijt voor me, koopt rozen en appt me. Hoeveel bewijs heeft een vrouw nodig om overtuigd te zijn?

Een week later heb ik een nieuwe afspraak met Mr. Wrong. Dit keer rijd ik er zelfstandig heen. Nuchter en compleet in de steigers. De laatste keer dat ik hem zag, stond hij me strak ik pak op te wachten met een fles champagne in de hand. Ik zag eruit als een dode zwerver. Dus vandaag begin ik ruim vier uur voor vertrek met de grote renovatie. Als hij Mr. Right blijkt te zijn, dan stel ik hem vanavond ook met gepaste trots voor aan de beste versie van Angel. Elke centimeter van mijn lijf wordt geschoren, geharst en geëpileerd. Ik neem een vol uur voor mijn make-up en mijn haar zit zo hoog als dat van Dolly Parton. Ik stap in de hoogste hakken die ik kan vinden de auto in en begeef me opnieuw naar het hol van de leeuw.

Daar gaan we weer. Mijn roodgelakte nagels tik ik op mijn stuur terwijl ik me voorstel hoe deze nacht gaat lopen. Hij staat me vast weer op te wachten, dit keer met een groot boeket grote rozen. Frank Sinatra klinkt op de achtergrond en het bedwelmende parfum van geurkaarsen brengt me hopelijk gelijk in de juiste mood. Ik denk dat hij me vanavond mee uit eten neemt. Dat er een auto staat te wachten met chauffeur die ons naar zijn favoriete restaurant brengt. En in die auto staan dan twee champange glazen klaar. En dan komen we aan bij zijn stamtent waar hij me trots voorstelt aan de checf die een van zijn beste vrienden is. En dan laat hij alleen de allerbeste wijnen voor me aanrukken en dan zegt hij “Only the best is good enough for you.”

Als ik nerveus de bel indruk, klinkt na een paar seconden zijn diepe, zwoele stem weer door de intercom. God, wat heb ik die stem gemist.

“That must have been the longest week of my life. I am delighted you are finally here. Come on up, darling.”

Halverwege de trap kijk ik omhoog. Hij staat er niet. Hij is vast nog wat kaarsen aan het aansteken. Of muziek aan het uitzoeken, want ik hoor geen zwoele klanken uit de boxen klinken. Of nog snel een kaartje voor me aan het schrijven waar straks op staat “Welcome home, gorgeous.”

Boven aangekomen, pak ik de deurklink vast en gooi met een zwaai de deur open. Daar ligt hij. Op bed. In een witte onderbroek. Met een Netflix serie op zijn laptop. En een bak nacho’s op zijn buik.

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!

Tot volgende week!

liefs,
Angel