Het laatste hoofdstuk van het leven van mijn vader

Door Angel – Goed. Daar gaan we dan. Lieve, lieve, lieve allemaal. Remember me? Daar ben ik weer! Ik heb jullie advies ter harte genomen en ben er even tussen uit geweest. Ik had een kleine break nodig na een roerige periode. Op mijn moeder (en zusje) na, ben ik de afgelopen drie jaar de drie belangrijkste mensen in mijn leven verloren. Eerst oma, daarna opa en net toen ik dacht dat ik voorlopig alles gehad had, kwam de genadeklap. Papa werd vorig jaar ernstig ziek en met mijn zijn overlijden, werden de laatste fundamenten onder me weg geslagen.

Sinds zijn overlijden, heb ik geen seconde willen terugdenken aan die laatste periode. Het is te pijnlijk. De boodschap die steeds weer terug kwam in jullie lieve comments op de columns over mijn vader was vooral ‘Neem alle tijd die je nodig hebt, wij wachten wel.’ Dat was ontzettend fijn om te horen. Het haalde de druk van de ketel en dat was hoognodig. Het hele rouwproces, het afsluiten, het opnieuw beginnen… het duurde me allemaal veel te lang. Maar… de tijd heeft zijn werk gedaan en na de bodem te hebben aangetikt, ben ik opgekrabbeld en sta ik weer recht overeind. Bovendien heb ik jullie deelgenoot gemaakt van het hele proces en voel ik de behoefte ook het laatste stuk met jullie te delen. Ik mis het schrijven, ik mis jullie en… ik heb zin om te schrijven. Dus let’s give it a try.

Nog een laatste keer terug naar de dag waar ik vorig jaar ben gestopt met schrijven. Ergens in oktober, toen ik van de arts te horen kreeg dat mijn vader niet meer te redden was. Zoals ik toen schreef, heb ik mijn vader niet meegenomen naar het gesprek waarin ik het vernietigende oordeel kreeg medegedeeld. Niets dan lof over het UMC, ze hebben het fantastisch gedaan. Behalve de behandelende radioloog, een man van rond de zestig die best een cursusje ‘slecht-nieuws-brengen’ had mogen volgen. Dit soort briljante specialisten zijn technisch extreem goed in hun vak, maar hebben kennelijk nooit sociale vaardigheidslessen genoten. Hij speelde een soort cryptisch LINGO met mij waardoor ik zelf maar moest raden dat het er niet goed uit zag.

“Tja… daar zit ook een lastige plek”
“Een lastige plek?”
“Tja… hmm hmm.”
“Een kankerplek?”
“Tja. Tja.”
“En waar zit die plek?”
“Tja. In het hoofd. Hm.”
“Ja, en?”
“Tja.”
“En wat gaat jullie daar aan doen?”
“Hm. Dat is lastig te behandelen.”
“Lastig of niet?”
“Ja. Hmm. Tja. Niet dus eigenlijk.”
“Dus… hij gaat eraan dood? Is dat wat u wilt zeggen?”
“Tja. Hm.”
“En waarom kunt u er niets meer aan doen?”
“Hmmm. Ja. Dat is lastig.”
“Probeer het toch maar.”
“Hm. Tja. Er kunnen nog meer plekken in het lichaam zitten.”
“Maar dat weet u niet.”
“Hmmm… nee.”

Dat had best iets soepeler gekund. Desondanks was het hoge woord eruit en diende het bekende fenomeen zich aan; ik voelde geen vaste grond meer onder mijn voeten. Veel tijd om dit nieuws te verwerken, had ik niet. Papa zat nota bene te wachten in de wachtkamer. En toen voelde ik het. Dit is het. Dit is het moeilijkste moment uit mijn leven. Ik moet het hem vertellen.

Ik weet niet meer precies wat er in mijn brein gebeurde. Ik vermoed dat het me teveel werd waardoor ik niet meer logisch na kon denken. Mijn onderbewuste nam het van me over en mijn overlevingsmechanisme bracht de besluitvorming tot stand. Binnen twee seconden besloot ik mijn tranen te drogen, mezelf te herpakken en mijn vader niet in te lichten. Ik kon het niet. Ik kon mijn eigen vader niet vertellen dat hij niet lang meer te leven had.

“Wat zei de arts, mop?”
“Niets papa. Je krijgt wat extra pijnstillers tegen de pijn in je hoofd.”
“Kunnen ze mijn schele oog nog rechtzetten?”
“Nee. Daar moet je mee leren leven.”
“Ok. Jammer.”

Dewi en ik hebben hem thuis gebracht en hebben zijn beste vriend gevraagd hem het slechte nieuws te brengen. Ik wilde daar niet bij zijn. Toen hij dat had gedaan, zijn we gelijk weer naar zijn huis gegaan waar papa op de bank lag te slapen. Ik was voornemens mijn hoofd koel te houden en geen onnodige paniek te zaaien door onbedaarlijk te gaan janken en schreeuwen maar toen ik binnen kwam en dat kleine, magere hoopje mens met een hoofd vol tumoren daar onder een klein dekentje zag liggen, brak ik. “Papa, ik vind het zo erg!”, huilde ik en zakte voor hem op mijn knieën op de grond waar hij zijn armen om mij heen sloeg. Ik heb in de hele periode elke dag gehuild, maar slechts twee keer waar hij bij was.

Dit was de eerste keer.

Vanaf die dag tot aan zijn sterfdag op 16 november was ik elke dag bij hem. In een dergelijke afschuwelijke periode als deze krijg je, naast het verwerken van zijn aankomende dood, met allerlei praktische zaken te maken. Hoe doen we de verzorging? Blijft hij thuis? Moet hij naar een hospice? Of kan hij in het ziekenhuis sterven? Papa woonde alleen en als het had gemoeten, waren Dewi en ik bij hem ingetrokken, maar van binnen was ik in complete paniek en ik liep op mijn tandvlees van vermoeidheid en verdriet. Gelukkig wilde hij niet fulltime door zijn dochters verzorgd worden, dat wilde hij ons niet aan doen. Maar hoe moest het dan wel?

Mijn leven werd op dit moment voornamelijk geregeerd door angst. De angst om papa in een hospice te laten sterven. De angst om er niet bij te zijn. De angst om er wel bij te zijn. Angst voor zijn pijn. Het toeval wil dat twee van zijn beste vrienden, Rik en Jolanda, verpleegkundigen zijn. Ik zal het moment nooit vergeten dat Rik, na het slechte nieuws gehoord te hebben, zei: “We moeten een schema opstellen zodat papa niet meer alleen is. Ik stel voor dat ik de nachten doe en jullie overdag.” Dit was het mooiste cadeau dat ik kon krijgen. Papa kon thuis blijven in zijn vertrouwde omgeving en zou verpleegd worden door zijn vrienden in plaats van vreemden.

Mijn vader had geen laatste wensen. Er was geen Mount Everest die nog beklommen moest worden. Geen weekend duiken in Polynesië. En ook geen wereldreis die er last minute nog moest worden afgevinkt. Uit simpelweg ‘samen zijn’ haal je misschien ook wel de meest waardevolle momenten.

Papa werd snel zieker en zieker. Omdat we toch nog wat leuks met hem wilde doen, zijn we nog wel twee keer met hem naar zijn stamkroeg geweest. Hij zat daar dan met zijn kleine, dunne lijfje, zijn grote hoofd vol tumoren en zijn kapotte oog in een hoekje terwijl wij met al zijn vrienden om hem heen druk zaten te praten. Het was geen geforceerde gezelligheid, iedereen wist dat het einde verhaal was. En toch vond ik het enorm prettig dat mensen er geen verdrietige, emotioneel beladen situatie van maakten maar het juist luchtig en bespreekbaar hielden. Dat is wat mijn vader wilde. Gesprekken kon hij nog maar half volgen, dat ging hem allemaal te snel. Achteraf zei hij eens “Ik voel me zo klein daar. Jullie lijken wel reuzen allemaal.” Soms zat hij een beetje te hallucineren van de grote hoeveelheid morfine die hij kreeg, hij greep dan ineens naar iets in de lucht dat alleen hij zag. Steeds als ik dat zag, voelde ik een klein scheurtje in mijn hart ontstaan. Om het kwartier stond ik op het toilet te huilen om vervolgens weer vrolijk en energiek naast hem te gaan zitten.

Jullie advies was; geniet van de tijd die je nog hebt. Bij het lezen van deze woorden dacht ik vaak “Tja. Geniet van de tijd die je nog hebt. Maar hoe moet dat dan als je zo verdrietig bent?”. Toch heb ik jullie advies ter harte genomen. Als hij op zijn vertrouwde plekje, aan de linkerkant van de bank, zat, heb ik intens naar hem gekeken. Me op dat moment realiserend dat ik binnen afzienbare tijd naar datzelfde plekje zou staren, maar dat er niemand zou zitten. Ik heb elke seconde in me opgenomen, elk beeld van hem permanent op mijn netvlies gebrand en elke geur in mijn geheugen opgeslagen. Als ik naast hem zat of hem aan het verzorgen was, heb ik intens aan hem geroken. Ik heb bewust de warmte van zijn hand gevoeld als ik die vast hield. Allemaal in de wetenschap dat ik na dat moment nooit meer de vertrouwde, veilige warmte van mijn vader zou voelen. Ik hoorde later dat papa, als wij het niet zagen, net zo naar ons zat te staren. Zijn blik ging van Dewi naar mij en van mij weer naar Dewi. Waarschijnlijk dacht hij dan hetzelfde als ik dacht wanneer ik naar hem keek. Dat het onze laatste momenten waren.

Tot zover deel 1. Ik heb geprobeerd om in één beknopt artikel te verwoorden hoe ik het einde heb beleefd, maar ik heb meer woorden nodig om mijn emoties op de juiste manier weer te geven. Om die reden zal ik volgende week het laatste hoofdstuk van het leven van mijn vader afschrijven.

Tot dan!

Liefs,
Angel

Volg:

225 Reacties

  1. Nn
    4 mei 2015 / maandag, 4 mei 2015

    Ik heb het zelfde met mijn moeder. Ik heb met vol tranen je verhaal helemaal gelezen, en ik ben met je eens hoe het moeilijk is. Elke keer naar haar staren als ze op bank zit en denken dat ze straks niet zal zijn. Ik ben zo angstig geworden dat ik bij elke telefoon bang word om het slecht nieuws te horen. Mijn hart, mijn geest zal het niet/moeilijk accepteren dat ze weg moet. Ik hou heel erg van mijn moeder. Ik probeer altijd bij haar te zijn en altijd voor haar te zijn. Het is heel moeilijk. In het begin accepteerde ik zijn ziekte niet eens. Ik had zeer depressie gekregen. Nu gaat beter met mij behalve het verdriet in mijn hoofd en hart. Elke keer als ik aan het lachen ben denk ik aan haar en word weer verdrietig. Gelukkig ben ik niet alleen heb zussen en we steunen elkaar. Weet de waarde van je moeder, vader,broer en zussen. Want pas als je ze kwijt heb voel jij je schuldig dat je minder met hun bent geweest en je werk of andere mensen eerste plaats had in je leven. Ik mis haar geur ..ook als ik van haar even weg bent. Dus helemaal haar kwijt raken zal ik om de kop zetten.
    Gr,

  2. Simone
    4 mei 2015 / maandag, 4 mei 2015

    Wauw Angel ik zit hier met tranen in mijn ogen.. Heel erg mooi geschreven! Ik vind je ontzettend dapper hoe jij je hier doorheen slaat!
    Hele dikke knuffel!

  3. 4 mei 2015 / maandag, 4 mei 2015

    Hee Angel, je hebt dit zo ontzettend mooi verwoord. Het is zo enorm erg.. Onwijs knap dat je nu alweer probeert te schrijven! Neem de tijd als je meer nodig hebt! Geniet nu van het leven, ook nu je vader er niet meer is! Dat heeft hij zeker weten gewild! Je bent een topper, heel veel sterkte! Dikke knuffel

  4. Ruth
    4 mei 2015 / maandag, 4 mei 2015

    Jeetje Angel, tranen met tuiten hier. Ik vind het ontzettend knap hoe je zoiets moeilijks zo mooi weet te verwoorden. Liefs <3

  5. Celeste
    4 mei 2015 / maandag, 4 mei 2015

    Heel veel sterkte meis, het ga je goed. Na een hevige stortbui komt altijd de zon wel weer tevoorschijn, soms met een prachtige regenboog.

  6. 3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Hey Eend, Ik verloor mijn begin dit jaar. Hij stierf onverwachts aan een hart stilstand. Ik moet eerlijk toe geven dat (ondanks dat het vast moeilijk was om je vader in zo’n toestand te zien) ik wel een beetje jaloers op je ben omdat jij toch nog tijd met je vader had kunnen door brengen. Jij kon nog afscheid nemen iets wat ik niet kon. Ik leef echt met je mee en ik zou graag willen weten hoe jij en je zus het doen. En hoe het rauw proces voor jullie was gegaan? Ik mis mijn vader elke dag. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk al is het maar even. Dikke kus en knuffel!

  7. 3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    🙁 het stuk van geuren, beelden, alles opslagen herken ik heel erg. Toen mijn oma niet meer te redden was, ben ik ook elke dag naar haar toe gegaan en heel bewust alles opgenomen. Ze was zelf niet meer bij bewustzijn nadat we het slechte nieuws kregen dus er was geen interactie meer. Wel pakte ze soms ons hand en wreef die dan, maar dat kunnen ook reflexen geweest zijn. In ieder geval deed mij dat veel deugd. Ik heb ook elke keer haar armen en benen met zalf ingewreven, haren gekamd, beetje parfum gespoten, heel bewust met haar bezig geweest en daar ben ik blij om nu. Veel sterkte angel, en onthou, “ik ben pas dood als jij me bent vergeten”. Liefs

  8. Marleen
    3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Je vader kwijt raken, is gewoon iets wat nog niet mag op jou leeftijd. Ik vind het oneerlijk 🙁 Gelukkig heeft hij geen pijn meer, vergeet hem niet Angel. <3 En het word een vervelende periode of wat zeg ik? een klote periode. Maar op een dag heb je het een plekje gegeven en ga jij heel gelukkig worden, want dat is wat jou vader wil. Enjoy your life, zolang het nog kan! Hou je mooie hoofd omhoog, en heel veel sterkte. Liefs

  9. Anna
    3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Ik heb nog nooit gehuild tijdens het lezen van een blogpost, maar bij deze wel. Angel, bedankt voor het delen van je ontroerende verhaal. Ik wens je heel veel sterkte. Serena, bedankt dat jouw blog zo veelzijdig is en ook dit soort persoonlijke artikelen bevat.

  10. Femke
    3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Wauw wat heb jij een heftige periode meegemaakt.
    Ik vind het knap dat je er zo sterk bent uitgekomen.

  11. Daphne
    3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Heel veel sterkte lieve Angel!

  12. 3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Wauw.
    Ik vind het echt heel knap hoe je ermee om gaat, hoe je het zo mooi kunt beschrijven.
    Het lijkt mij heel moeilijk om dit te schrijven en te delen met ons en hier heb ik echt respect voor!
    Heel veel sterkte!!

  13. Nienke
    3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Lieve Angel,
    Een echte engel,

    Wat ben jij een sterke vrouw! Zo dapper om dit stuk met ons te delen en daar ben ik je ook erg dankbaar voor.
    Met tranen in mijn ogen heb ik dit stuk gelezen.
    Wat kan je vader trots op je zijn,
    Heel veel sterkte de komende periode!

    Liefs Nienke

  14. Lonneke
    3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Ik vind het zo knap hoe je dit verwoord.
    Volgens mij ben je een sterk persoon.
    Ik hoop dat dit schrijven je ook helpt met verwerken.

    Liefs

  15. Amarantha
    3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Lieve Angel,

    Ik zit met tranen in mijn ogen dit te lezen. Mijn moeder hebben ze opgegeven en heeft een blind oog door de tumor. Haar andere oog gaat nu ook hard achteruit zegt ze zelf..
    We weten niet hoe lang het duurt en hebben voor 1-3 juni nog een laatste gezamenlijk uitje naar Disneyland gepland. Dat was altijd het dingetje van onze familie❤

    Sterkte mooie vrouw en dankjewel voor je prachtige verwoording.

    Liefs,

    Amarantha

  16. Lesya
    3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Allereerst wat dapper van je om deze gebeurtenis zo mooi en open te delen. Ik ben diep ontroerd door je kracht en je innerlijke wijsheid. En wat zal jullie vader trots zijn geweest op jullie als zijn dochters, die hem (wetende hoe zwaar dat moet zijn geweest) zo hebben bijgestaan. Een mooier afscheid hadden jullie hem niet kunnen schenken. Je doet je naam eer aan, Angel. God bless…

  17. Stèphanie
    3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Je hebt er een mooi verhaal van kunnen maken. Knap van je om het zo te kunnen neerzetten na wat jij hebt meegemaakt. Heel ontroerend om te lezen. Heel veel sterkte nog met alles en geniet (altijd/nog meer) van de mensen de je lief hebt.

  18. Charissavdb
    3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

    Besloot het eerst niet om te lezen…maar toch gedaan omdat ik zo met je mee leef. En nu zit ik hier, zoals ik had gedacht te janken!!!!

    Shit….

    Sterkte meid! Mooi geschreven

    • femke
      3 mei 2015 / zondag, 3 mei 2015

      Dit had ik dus ook!
      Ik heb heel veel respect voor je Angel. Heel veel sterkte x

  19. Miranda
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    wauw, ook ik heb het met tranen in m’n ogen gelezen.
    zo mooi verwoord. Ik heb veel respect voor je, Angel en ik wens je veel sterkte!

  20. sophia
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Lieve Angel ik heb het met tranen in mn ogen gelezen. Ik wens je alle sterkte van de wereld en de warmste digitale knuffel die ik je kan geven.

  21. 2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Jeetje, echt zo heftig.. Mijn vader was gevraagd om de kist van zijn beste vriend te dragen die een paar weken geleden is overleden en bij dat beeld zakte ik al in elkaar. Ontzettend veel sterkte en geniet des te meer van je moeder en je zus! Liefs

  22. Naomi
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Wauw… wat een intens, maar ook prachtig stuk heb je geschreven.
    Ik vind het zo mooi en kwetsbaar hoe je die laatste momenten beschrijft..dat moet heel moeilijk voor je zijn. Hoe je probeert hem zoveel mogelijk hier te houden, door zijn geur, zijn warmte…ik hoop dat hij in gevoel en herinnering nog heel dicht bij je mag zijn en blijven. Ik wens je veel sterkte toe.

  23. 2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Ik vind het echt heel erg voor je en ik heb dit ook echt met tranen in mijn ogen gelezen. Respect, Angel!

    Liefs,
    Nadeche

  24. Michelle
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Wat heb je dit mooi kunnen verwoorden, met tranen in m’n ogen gelezen..

  25. Leanne
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Ik ben diep ontroerd door de mooie woorden die jij hier spreekt over je vader. DE vorige stukken gaven mij een brok in de keel, maar dit laatste stuk brak me.
    Je bent een sterke vrouw en je vader zal maar wat trots geweest zijn op jou en Dewi.
    Wat zal hij trots op je geweest zijn!

  26. Hilde Alma
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Ik heb al je vorige stukken niet gelezen, maar ik begrijp ongeveer wat voor verschrikkelijks je mee hebt gemaakt! Wat zal dat moeilijk zijn geweest voor jou! Ik vind het echt heel knap en sterk van je dat je je gevoelens zo mooi kan omschrijven! Ik zat het verhaal met tranen in mn ogen te lezen, echt geraakt!

    Ik hoop dat je nog veel mooie herinneringen aan je vader hebt en dat je nog lang van die herinneringen kunt genieten!

    Liefs

  27. Mieke
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Ik heb heel veel respect voor je Angel! Vooral dat je dit met ons wilt delen. Ik vind het prachtig dat je nog genoten hebt van zijn laatste momenten. Het is wel ontzettend heftig om dit te lezen, ik ben dan ook pas zestien maar elke keer als je iets over je vader schreef stelde ik me voor hoe het zou zijn als het mijn vader zou zijn. Ik heb echt heel heel heel veel respect voor je! (:

  28. Mieke
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Ik heb heel veel respect voor je Angel! Vooral dat je dit met ons wilt delen. Ik vind het prachtig dat je nog genoten hebt van zijn laatste momenten. Het is wel ontzettend heftig om dit te lezen, ik ben dan ook pas zestien maar elke keer als je iets over je vader schreef stelde ik me voor hoe het zou zijn als het mijn vader zou zijn. Ik heb echt heel heel heel veel respect voor je!! (:

  29. 2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Niks minder dan bewondering voor je Angel! Dat je bewust ervaren hebt, bewijst dat je vol moed, kracht en oneindige liefde bent.
    liefs Tam x

  30. joy
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Het spijt me dat je dit mee hebt moeten maken Angel. Ik wens je veel sterkte

  31. Christy
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Lieve Angel,

    Ik vind je heel sterk en je hebt het heel erg
    mooi beschreven. Helaas herken ik veel van dit stuk.. Mijn vader is 27 november 2012 overleden aan kanker en de laatste maand of naja 2 weken waren echt verschrikkelijk en ik zal de pijn die ik voelde nooit kunnen beschrijven of verwoorden. Jij hebt dit goed weten te doen en het heeft me echt diep geraakt.

    Ik wil je nog heel veel sterkte wensen.

    Groetjes Christy

  32. Damla
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Wat heb je je gevoelens prachtig verwoord… het heeft me ontzettend ontroerd. Ik heb het met tranen in m’n ogen gelezen… de band tussen een vader en z’n dochter is en zal toch altijd anders blijven. Heel veel sterkte!

  33. 2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Lieve Angel,

    Je hebt mij ontroerd, echt je schrijft met zoveel liefde over jouw vader. Het is niet gemakkelijk en het zal nu nog steeds niet makkelijk zijn, maar wat een kracht zit er in jou. Ik wens je heel veel sterkte! Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen…

  34. Jolien
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Lieve Angel,

    Ik vind het fijn dat je er weer bent. Ik vind het ook fijn om te horen dat het beter gaat, ook al zal het verdriet nooit helemaal weggaan. Ik wens je verder alle goeds!

    Liefs,
    Jolien

  35. Laura
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Wauw. Met tranen in mijn ogen gelezen.

  36. Melissa
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    wauw. ontzettend mooi geschreven Angel. Ik heb echt zitten huilen bij het lezen van dit stuk, wat ben jij een sterk mens zeg. Zo vader, zo dochter. Neem alle tijd om het een plekje te geven en push jezelf niet om dit proces zo snel mogelijk te laten gaan. Denk ook vooral aan de leuke dingen die jullie samen hebben gedaan een meegemaakt. Ook al ben je zo ontzettend sterk,je hoeft soms ook even niet sterk te zijn.
    Ik weet zeker dat je vader vanaf boven super trots is op hoe je doorgaat met je leven ook al lijkt het op dit moment even alsof je leven helemaal niet meer door kan gaan.
    Ik wens je heel veel sterkte toe deze tijd maar weet dat er ook weer mooie tijden komen en dat zulke sterke mensen als jij ook dit uiteindelijk een mooi plekje kunnen geven. ! <3

  37. Nadine
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Met tranen in mijn ogen heb ik dit stuk gelezen. Het heeft me zo vreselijk ontroerd. Ik wens je nog meer kracht toe, dan de kracht die je al bezit, want wat ben jij een sterk mens!

  38. 2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    De tranen rollen over mijn wangen..prachtig geschreven lieve Angel.

  39. Maria
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Wauw.. Wat heb je dit ontzettend mooi beschreven. Ik heb een brok in mijn keel. Je verhaal heeft mij geraakt.

    Veel sterkte..

  40. 2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Wat heb je dit mooi verwoord. Kan zo met je mee voelen en moest ook even een traantje weg pinken. Goed ook dat je echt even de tijd voor jezelf hebt genomen om dit verlies te verwerken. En het geeft ook echt niet als je er straks nog verdriet om hebt. Het blijft gewoon heel rot. Deze maand is het alweer 14 jaar geleden dat mijn moeder overleed en nog heb ik het er op sommige momenten moeilijk mee. Wat mij op zulke momenten helpt is om te denken aan alle leuke dingen die we deden of onze grapjes die niemand anders snapte. Heel veel sterkte nog voor jou en je familie.

  41. Mayra
    2 mei 2015 / zaterdag, 2 mei 2015

    Tranen stromen over mijn wangen, geen woorden voor..

  42. loes
    1 mei 2015 / vrijdag, 1 mei 2015

    Hee Angel, wat mooi geschreven!
    Ik kan me misschien een beetje verplaatsen in je gevoel,
    Mijn moeder heeft 2 herseninfarcten gehad en haar gezondheid was een aantal weken zo slecht dat we dachten dat het elk moment over kon zijn…
    Ik ga elke dag naar haar toe en kijk nu ook zo naar haar zoals jij naar je vader.
    Tijdens het lezen van je verhaal hield ik het niet droog..

  43. 1 mei 2015 / vrijdag, 1 mei 2015

    wow wat heftig! Ik heb ook een zieke moeder en ook al is ze niet stervende ik probeer toch van elk moment met haar te gebieten en blij te zijn want je weet maar nooit. Ik kan me heel goed inleven en ik vind dat je het goed hebt gedaan. Ook al is het al gebeurd, heel veel sterkte en you can do this girl!
    Liefs,
    Sharomy

  44. Vaya
    1 mei 2015 / vrijdag, 1 mei 2015

    Ik reageer bijna nooit maar ik wil toch even zeggen dat ik het heel knap vind dat je dit met ons wilt delen. Ik zit letterlijk achter mijn laptop met de tranen stromend over mijn wangen. Veel sterkte en meer woorden heb ik niet 🙁

  45. Anne
    1 mei 2015 / vrijdag, 1 mei 2015

    Neem ook de tijd voor deel 2 want die is denk ik nog heftiger dan deel 1, wat een tranen trekkend verhaal.

    Nog steeds veel sterkte!

  46. Ellen
    1 mei 2015 / vrijdag, 1 mei 2015

    lieve Angel
    Intens verwoord zo eerlijk en oprecht het afscheid van je intense verdrietige tijd
    Angel ik was 17 jaar toen ik mijn moeder verloor,mijn moeder zij mij ik ben nu de grootse les die ik je mee kan geven laat mij gaan ik heb een heel groot en goed leven achter de rug en wil jij er ook iets moois van maken.en als je aan me denkt ben ik altijd bij je.
    De les was natuurlijk dat het niet van zelf sprekend is dat mensen waar je van houd altijd bij je blijven .
    Maar wat ik nog altijd voel is dat omdat ik intens van haar gehouden heb
    Zij altijd bij mij is.
    Laat het ook voor jouw zo zijn omarm je liefde maar,want jij kan zeggen dat je echt van je vader hebt gehouden.
    Hij altijd bij jouw is.
    Veel liefs x
    Ellen

  47. Lynn
    1 mei 2015 / vrijdag, 1 mei 2015

    Lieve Angel,
    wat ben jij een geweldige vrouw. De kracht die jij uitstraalt tijdens het lezen van het verhaal, wauw, dit zou ik zelf niet zo goed kunnen verwoorden.

    Ik heb het ook dat ik alle tijd die ik met mijn opa nog kon doorbrengen, in mijn hart achter slot en grendel heb gezet.
    Mijn opa had longkanker en zijn lichaam werd steeds zwakker en zwakker, dat was heel moeilijk om te zien. Een grote, sterke, stoere opa die het opnam voor zijn kleinkinderen, die uiteindelijk in een ziekenbed beland. Ik ben opgevoed door mijn opa en oma, omdat mijn ouders heel veel werkten om aan het geld te kunnen komen.

    Opa vertelde elke keer een van zijn vele verhalen die hij had meegemaakt. Ook zag ik vaak hoe hij genoot om andere mensen te helpen, hij hielp kennissen en vrienden met speciale massagetechnieken om van de (spier)pijn af te komen. Wat heel erg bij me is gebleven is dat hij heel erg veel van zijn kleinkinderen hield, dat zag ik in zijn ogen. Hij heeft mij zelfs zijn eigen techniek geleerd om boten te vouwen.

    Het was heel moeilijk voor mij om opeens van mijn ouders te horen dat opa er niet meer was. Mijn verhalenverteller, held, bootjesvouwer en redder was er niet meer. Het gekke van dat moment was dat ik tegelijk ook blijdschap kon voelen. Ik was en ben nog steeds heel erg dankbaar dat ik zo’n leuke en geweldige opa heb gehad. Ik was ook heel erg blij dat hij niet meer de pijn hoefde te voelen, want dat heeft hij totaal niet verdient.

    Lieve lieve Angel, heel erg veel sterkte, liefde en kracht gewenst, ook aan je familie! Wanneer het even niet gaat, wat niet erg is, kan je aan de momenten denken die je met je papa heb gehad, alle mooie momenten.
    Ps: sorry voor mijn lange comment, wilde het eigenlijk niet zo lang maken. Het is alleen zo uit mijn toetsenbord gerold

  48. Ami
    1 mei 2015 / vrijdag, 1 mei 2015

    Ontroerend…. Je verhaal heeft me geraakt 🙁

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *