Door Angel – Goed. Daar gaan we dan. Lieve, lieve, lieve allemaal. Remember me? Daar ben ik weer! Ik heb jullie advies ter harte genomen en ben er even tussen uit geweest. Ik had een kleine break nodig na een roerige periode. Op mijn moeder (en zusje) na, ben ik de afgelopen drie jaar de drie belangrijkste mensen in mijn leven verloren. Eerst oma, daarna opa en net toen ik dacht dat ik voorlopig alles gehad had, kwam de genadeklap. Papa werd vorig jaar ernstig ziek en met mijn zijn overlijden, werden de laatste fundamenten onder me weg geslagen.
Sinds zijn overlijden, heb ik geen seconde willen terugdenken aan die laatste periode. Het is te pijnlijk. De boodschap die steeds weer terug kwam in jullie lieve comments op de columns over mijn vader was vooral ‘Neem alle tijd die je nodig hebt, wij wachten wel.’ Dat was ontzettend fijn om te horen. Het haalde de druk van de ketel en dat was hoognodig. Het hele rouwproces, het afsluiten, het opnieuw beginnen… het duurde me allemaal veel te lang. Maar… de tijd heeft zijn werk gedaan en na de bodem te hebben aangetikt, ben ik opgekrabbeld en sta ik weer recht overeind. Bovendien heb ik jullie deelgenoot gemaakt van het hele proces en voel ik de behoefte ook het laatste stuk met jullie te delen. Ik mis het schrijven, ik mis jullie en… ik heb zin om te schrijven. Dus let’s give it a try.
Nog een laatste keer terug naar de dag waar ik vorig jaar ben gestopt met schrijven. Ergens in oktober, toen ik van de arts te horen kreeg dat mijn vader niet meer te redden was. Zoals ik toen schreef, heb ik mijn vader niet meegenomen naar het gesprek waarin ik het vernietigende oordeel kreeg medegedeeld. Niets dan lof over het UMC, ze hebben het fantastisch gedaan. Behalve de behandelende radioloog, een man van rond de zestig die best een cursusje ‘slecht-nieuws-brengen’ had mogen volgen. Dit soort briljante specialisten zijn technisch extreem goed in hun vak, maar hebben kennelijk nooit sociale vaardigheidslessen genoten. Hij speelde een soort cryptisch LINGO met mij waardoor ik zelf maar moest raden dat het er niet goed uit zag.
“Tja… daar zit ook een lastige plek”
“Een lastige plek?”
“Tja… hmm hmm.”
“Een kankerplek?”
“Tja. Tja.”
“En waar zit die plek?”
“Tja. In het hoofd. Hm.”
“Ja, en?”
“Tja.”
“En wat gaat jullie daar aan doen?”
“Hm. Dat is lastig te behandelen.”
“Lastig of niet?”
“Ja. Hmm. Tja. Niet dus eigenlijk.”
“Dus… hij gaat eraan dood? Is dat wat u wilt zeggen?”
“Tja. Hm.”
“En waarom kunt u er niets meer aan doen?”
“Hmmm. Ja. Dat is lastig.”
“Probeer het toch maar.”
“Hm. Tja. Er kunnen nog meer plekken in het lichaam zitten.”
“Maar dat weet u niet.”
“Hmmm… nee.”
Dat had best iets soepeler gekund. Desondanks was het hoge woord eruit en diende het bekende fenomeen zich aan; ik voelde geen vaste grond meer onder mijn voeten. Veel tijd om dit nieuws te verwerken, had ik niet. Papa zat nota bene te wachten in de wachtkamer. En toen voelde ik het. Dit is het. Dit is het moeilijkste moment uit mijn leven. Ik moet het hem vertellen.
Ik weet niet meer precies wat er in mijn brein gebeurde. Ik vermoed dat het me teveel werd waardoor ik niet meer logisch na kon denken. Mijn onderbewuste nam het van me over en mijn overlevingsmechanisme bracht de besluitvorming tot stand. Binnen twee seconden besloot ik mijn tranen te drogen, mezelf te herpakken en mijn vader niet in te lichten. Ik kon het niet. Ik kon mijn eigen vader niet vertellen dat hij niet lang meer te leven had.
“Wat zei de arts, mop?”
“Niets papa. Je krijgt wat extra pijnstillers tegen de pijn in je hoofd.”
“Kunnen ze mijn schele oog nog rechtzetten?”
“Nee. Daar moet je mee leren leven.”
“Ok. Jammer.”
Dewi en ik hebben hem thuis gebracht en hebben zijn beste vriend gevraagd hem het slechte nieuws te brengen. Ik wilde daar niet bij zijn. Toen hij dat had gedaan, zijn we gelijk weer naar zijn huis gegaan waar papa op de bank lag te slapen. Ik was voornemens mijn hoofd koel te houden en geen onnodige paniek te zaaien door onbedaarlijk te gaan janken en schreeuwen maar toen ik binnen kwam en dat kleine, magere hoopje mens met een hoofd vol tumoren daar onder een klein dekentje zag liggen, brak ik. “Papa, ik vind het zo erg!”, huilde ik en zakte voor hem op mijn knieën op de grond waar hij zijn armen om mij heen sloeg. Ik heb in de hele periode elke dag gehuild, maar slechts twee keer waar hij bij was.
Dit was de eerste keer.
Vanaf die dag tot aan zijn sterfdag op 16 november was ik elke dag bij hem. In een dergelijke afschuwelijke periode als deze krijg je, naast het verwerken van zijn aankomende dood, met allerlei praktische zaken te maken. Hoe doen we de verzorging? Blijft hij thuis? Moet hij naar een hospice? Of kan hij in het ziekenhuis sterven? Papa woonde alleen en als het had gemoeten, waren Dewi en ik bij hem ingetrokken, maar van binnen was ik in complete paniek en ik liep op mijn tandvlees van vermoeidheid en verdriet. Gelukkig wilde hij niet fulltime door zijn dochters verzorgd worden, dat wilde hij ons niet aan doen. Maar hoe moest het dan wel?
Mijn leven werd op dit moment voornamelijk geregeerd door angst. De angst om papa in een hospice te laten sterven. De angst om er niet bij te zijn. De angst om er wel bij te zijn. Angst voor zijn pijn. Het toeval wil dat twee van zijn beste vrienden, Rik en Jolanda, verpleegkundigen zijn. Ik zal het moment nooit vergeten dat Rik, na het slechte nieuws gehoord te hebben, zei: “We moeten een schema opstellen zodat papa niet meer alleen is. Ik stel voor dat ik de nachten doe en jullie overdag.” Dit was het mooiste cadeau dat ik kon krijgen. Papa kon thuis blijven in zijn vertrouwde omgeving en zou verpleegd worden door zijn vrienden in plaats van vreemden.
Mijn vader had geen laatste wensen. Er was geen Mount Everest die nog beklommen moest worden. Geen weekend duiken in Polynesië. En ook geen wereldreis die er last minute nog moest worden afgevinkt. Uit simpelweg ‘samen zijn’ haal je misschien ook wel de meest waardevolle momenten.
Papa werd snel zieker en zieker. Omdat we toch nog wat leuks met hem wilde doen, zijn we nog wel twee keer met hem naar zijn stamkroeg geweest. Hij zat daar dan met zijn kleine, dunne lijfje, zijn grote hoofd vol tumoren en zijn kapotte oog in een hoekje terwijl wij met al zijn vrienden om hem heen druk zaten te praten. Het was geen geforceerde gezelligheid, iedereen wist dat het einde verhaal was. En toch vond ik het enorm prettig dat mensen er geen verdrietige, emotioneel beladen situatie van maakten maar het juist luchtig en bespreekbaar hielden. Dat is wat mijn vader wilde. Gesprekken kon hij nog maar half volgen, dat ging hem allemaal te snel. Achteraf zei hij eens “Ik voel me zo klein daar. Jullie lijken wel reuzen allemaal.” Soms zat hij een beetje te hallucineren van de grote hoeveelheid morfine die hij kreeg, hij greep dan ineens naar iets in de lucht dat alleen hij zag. Steeds als ik dat zag, voelde ik een klein scheurtje in mijn hart ontstaan. Om het kwartier stond ik op het toilet te huilen om vervolgens weer vrolijk en energiek naast hem te gaan zitten.
Jullie advies was; geniet van de tijd die je nog hebt. Bij het lezen van deze woorden dacht ik vaak “Tja. Geniet van de tijd die je nog hebt. Maar hoe moet dat dan als je zo verdrietig bent?”. Toch heb ik jullie advies ter harte genomen. Als hij op zijn vertrouwde plekje, aan de linkerkant van de bank, zat, heb ik intens naar hem gekeken. Me op dat moment realiserend dat ik binnen afzienbare tijd naar datzelfde plekje zou staren, maar dat er niemand zou zitten. Ik heb elke seconde in me opgenomen, elk beeld van hem permanent op mijn netvlies gebrand en elke geur in mijn geheugen opgeslagen. Als ik naast hem zat of hem aan het verzorgen was, heb ik intens aan hem geroken. Ik heb bewust de warmte van zijn hand gevoeld als ik die vast hield. Allemaal in de wetenschap dat ik na dat moment nooit meer de vertrouwde, veilige warmte van mijn vader zou voelen. Ik hoorde later dat papa, als wij het niet zagen, net zo naar ons zat te staren. Zijn blik ging van Dewi naar mij en van mij weer naar Dewi. Waarschijnlijk dacht hij dan hetzelfde als ik dacht wanneer ik naar hem keek. Dat het onze laatste momenten waren.
Tot zover deel 1. Ik heb geprobeerd om in één beknopt artikel te verwoorden hoe ik het einde heb beleefd, maar ik heb meer woorden nodig om mijn emoties op de juiste manier weer te geven. Om die reden zal ik volgende week het laatste hoofdstuk van het leven van mijn vader afschrijven.
Tot dan!
Liefs,
Angel
dikke tranen want je verhaal is zo herkenbaar. Heel veel sterkte, het zal altijd lastig blijven om aan die laatste periode te denken. Voor mij althans wel. Ik denk veel aan mijn moeder, aan voordat ze ziek werd maar de periode dat ze ziek was doet te veel verdriet. Misschien dat het ooit slijt maar vergeten doe je dit nooit omdat het zo’n intense tijd was.
Je bent een prachtig persoon, Angel.
Lieve Angel,
Ik lees dit artikel terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Toen mijn vader een jaar geleden een hartinfarct kreeg en tijden in het ziekenhuis lag deed het mij al enorm veel zeer en nu ik jou verhaal lees wordt ik er heel erg emotioneel van. Wat een ontzettend zware periode is dit voor jullie. Ik hoop dat je veel liefde en warmte vind bij familie en vrienden want dat is in deze situatie natuurlijk ontzettend belangrijk.
Liefs!!
Wauw Angel. Ten eerste gecondoleerd en wat heb je dit mooi geschreven! Heel veel sterkte.
Wat heb je dit mooi geschreven. Je voelt de liefde in dit artikel!
Zit met tranen in mijn ogen.
Poeh, tranen in mijn ogen. Wat ontzettend knap verwoord en mooi geschreven. Fijn weer wat van je te lezen. Ik wens je heel veel kracht toe.
O Angel, heel goed dat je dit schrijft, schrijven over je gevoelens helpt bij mij ook altijd heel goed. Al de tijd dat er geen artikelen van jou verschenen heb ik aan je gedacht elke keer als ik op beautylab kwam. En aan je vader. Ik wens jou, je zus, je moeder en al jullie andere familie en vrienden heel veel sterkte en warmte toe.
Elke
ik zit het echt met een brok in me keel je verhaal te lezen en ikmoet echt zeggen dat ik diepe respect voor jullie heb.
Hi Angel,
Ik heb mijn vader na 2,5 jaar ziektebed recentelijk op 16 April verloren. Mijn vader was zo sterk dat hij 2,5 jaar heeft overleefd terwijl hij van de artsen maar een klein jaar kreeg.
Hij wilde hoe dan ook niet naar een hospice en dus hebben mijn zus, broertje en moeder er alles aan gedaan om hem thuis te verzorgen. Dat was heel zwaar maar o zo waard. We hebben 2,5 jaar op spanning geleefd. Ik herken je verhaal heel erg maar zijn overlijden moet bij ons nog landen.
Heel veel sterkte!
Rachel
Pfoeh, wat emotioneel. Raakt me echt. Mijn man heeft vroeger kanker gehad en is behandeld in groningen. Ook absoluut goede zorg maar wat een horken soms. En mijn schoonvader is 4 jaar geleden overleden aan longkanker. Ze worden idd zulke kleine mensjes.. maar toch, elk verhaal en verdriet is anders. Je schrijft zo mooi, open en menselijk, net alsof we je herinnering delen.
Moet hier van janken
Wat heb je dat prachtig verwoordt.
Eigenlijk schieten alle woorden die ik hier opschrijf tekort. Ontzettend knap dat je weer uit het diepe dal omhoog bent geklommen. Al ken ik je niet, ik vind je een prachtig mens, van binnen en van buiten. Ik wil je heel veel kracht toewensen.
tranen met tuiten. wauw angel, wat kan jij dit goed overbrengen. zelf ben ik op jonge leeftijd onverwacht mijn moeder verloren, en ben haast een beetje jaloers op je dat jullie nog zo van elkaar hebben kunnen genieten, maar niet jaloers als in dat ik je benijd of iets. want natuurlijk is het helemaal niet leuk dat het zo is gegaan. het is gewoon hartstikke $@$@#$. wat vreselijk om in zo’n korte tijd zoveel dierbaren te verliezen. wat is het überhaupt vreselijk. ook al was het verspreid over wel 100 jaar.
Wat heb je je verhaal mooi verwoord Angel! Heel veel sterkte!
Jeetje meid! Ik heb kippenvel op mijn armen staan. Bizar wat je mee hebt moeten maken. Ik wens je heel veel sterkte
Och Angel, heb met een brok in me keel op de bank je verhaal zitten lezen…blij dat je de tijd hebt genomen die je nodig dacht te hebben, erg verdrietig dat jullie dit mee hebben moeten maken op deze manier. Fijn dat jullie je vader thuis hebben kunnen verzorgen. Ik heb meegenoten van de momenten die je hierboven hebt beschreven, ik kan me daarom ook voorstellen dat je echt je best heb gedaan om te genieten van de laatste momenten met je vader. Ik zal vol ontzag het tweede deel lezen…
Veel liefs
Angel, zoals altijd een prachtige artikel geschreven. Tranen over mijn wangen en wat ben je toch een ontzettend sterke vrouw!
Tranen met tuiten… als je ooit besluit een boek te schrijven, zet mij op de bestellijst, wil je. Man-o-man, jouw manier van woordgebruik!
Gecondoleerd met je papa, Angel.
Angel, je bent een topwijf!
Hoi Angel, Ik weet niet of je echt alle reacties gaat lezen, maar mocht dat wel het geval zijn, dan wil ik je zeggen dat ik me wel kan voorstellen hoe je je ongeveer moet voelen. En daarom vind ik het des te knapper dat je jullie verhaal zo op papier kunt zetten.
Ik ben negen jaar geleden mijn papa verloren aan kanker en heb er pas vorige maand iets over op kunnen schrijven. En dan nog niet eens veel, want ik vind het te moeilijk, pijnlijk en zo zwart op wit is hij nog veel echter dood.
Heel veel sterkte, ook al sta je weer met beide benen op de grond, in je hart zal altijd een klein stukje verdriet blijven zitten (ok, dat is niet erg bemoedigend), maar je leert er steeds meer mee te leven.
Jezus Angel… Ik begon vanmorgen met lezen en ik kon op een gegeven moment niet verder. Zat te janken in de bus om de prachtige woorden die je schrijft over je vader. Vrouw, wat ben je sterk!!!
Angel, prachtig geschreven! ik zit hier met tranen in mijn ogen en met kippenvel.
Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar deze periode (en de periode er na) geweest moet zijn, maar wat ben je toch een sterk mens! Mooi om te lezen dat de lezeressen van Beautylab nu een keer jou konden ondersteunen. En hoe naar het ook is, ik vind het persoonlijk erg moedig dat je jouw persoonlijke ervaringen van zo’n pijnlijke periode wilt en kunt delen met de lezeressen.
Heel veel liefs,
Chantal
Lieverd, wat knap dat je dit ook met ons wilde delen. Tranen staan in mijn ogen, kan me niet voorstellen hoe dit voor je moet zijn. *knuffel*
tranen in mijn ogen…. Heel heel dapper dat je dit wil delen… Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.. Alles wat ik bedenk dekt de lading niet. Daarbij ken ik je niet maar ben ik 1 van de vele voyeurs die meekijken in jouw leven terwijl je geen idee hebt wie ik ben….
Je verhaal ontroert en raakt me… Heel heel veel kracht wens ik jou toe! Liefs Carolien
Heel mooi geschreven de tranen vullen mijn ogen.
Wat ontzettend dapper dat je dit wilt delen! Nogmaals ontzettend veel sterkte, het zal nog altijd wennen zijn. Ik vind je echt een topvrouw met zoveel kracht! Heel bijzonder.
Bedankt dat je dit wilt delen. Ik ben zelf mantelzorger van mijn oma. Nu ik afgestudeerd ben en werk zoek, woon ik bij haar en probeer ik haar zo goed mogelijk te verzorgen. Het ging een tijdje niet goed met haar, de huisarts sprak van een bejaardentehuis en toen voelde ik mijn wereld echt wegvallen. De angst dat ze alleen op een kleine kamer in een steriele omgeving vol met andere bejaarden zou zitten ,die er mentaal vaak slechter aan toe waren dan zij, was enorm. En ook mijn angst dat ze er zou wegkwijnen en doodgaan.
Ik ben opgevoed door mijn oma en het plotse besef dat ze nu echt wel heel oud is en er elk moment iets ernstig mis kan gaan, kwam hard aan. Haar in die zieke periode zo zien, in de warm van de pillen. Helemaal niet de persoon die ze vroeger was, was enorm zwaar.
Het gaat nu beter met haar maar ik leef elke dag nog met de angst dat ze plots wegvalt en weer wegkwijnt.
Ik wou dit delen om over te brengen dat ik je begrijp, ook al heeft er, in mijn geval, nog geen overlijden plaats gevonden. Zorg dragen voor een zieke ouder is erg zwaar. Ik ben echt blij dat je tijd voor jezelf hebt genomen en hoop dat je alles goed kan verwerken.
Dankjewel Angel, ik zit te janken op kantoor.
Maar even serieus; ik vind het zo ontzettend knap van je dat je dit met ons wilt delen. Ik heb je stukjes gemist en ik ben erg blij dat je weer terug bent, maar ik vind het nog belangrijker dat je inderdaad voor jezelf gekozen hebt en de tijd voor jezelf genomen hebt. En ook als dadelijk blijkt dat je toch meer tijd nodig hebt dan je in eerste instantie gedacht had: NEMEN!
Jeetje wat mooi verwoord. Kippenvel!
Ik krijg er een brok in mn keel van! Ontzettend veel sterkte en prachtig geschreven! Xxx
Oh Angel hoe goed en herkenbaar verwoord. De tranen liepen over mijn wangen terwijl ik dit las. Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt en mijn vader verloren na een zware strijd tegen kanker. Na door de comments gelezen te hebben is een ding zeker, je staat er niet alleen voor, we denken allemaal aan je. bedankt voor je moed om dit te delen <3
Wat ontzettend knap van je dat je dit op deze manier in woorden heb kunnen uitdrukken. Veel sterkte met dit grote verlies!
Zit met een brok in m’n keel, heel heftig en toch ook mooi om dit te lezen! Bedankt dat je het laatste hoofdstuk met ons deelt! Welkom terug lieve Angel ❤
Lieve Angel,
De emoties die je beschrijft zijn heel herkenbaar, ben halverwege in tranen uitgebarsten. Nog heel veel sterkte! En zoals je zegt, tijd heelt echt! En na een tijd doet het gemis iets minder pijn en mooie herinneringen geven je weer energie.
Jeetje wat heftig zeg en wat prachtig geschreven!!
Angel,
Allereerst gecondoleerd!! Woorden schieten bij mij te kort, met tranen in de bus heb ik je verhaal gelezen. Prachtig verwoord!! Ik weet zeker dat je vader onwijs trots op je is! Ongelofelijk veel strekte toegewenst.
Liefs.
Lieve Angel, ik heb hetzelfde met mijn moeder meegemaakt en de tranen rollen over mijn wangen als ik je verhaal lees. Iets ergers kan je letterlijk niet overkomen en ook beseffen dat het jullie laatste momenten samen waren is zo moeilijk voor je geweest. Ik vind het ontzettend knap dat je je verhaal durft te delen. Niet alleen omdat het iets heel persoonlijks is, maar ook vooral omdat misschien wel het lastigste aspect van dit alles is dat je door erover te schrijven je jezelf aan elk detail moet herinneren en telkens die pijn weer moet voelen.
Ik weet niet of dit iets is waar je al aan toe bent of waar je zelf behoefte aan denkt te (zullen) hebben, maar omdat ik op een gegeven moment nogal in de knoop zat met mezelf en m’n gevoelens, heb ik op aanraden van mijn huisarts contact gezocht met het Ingeborg Douwes Centrum. Hier werken psychologen die gespecialiseerd zijn in het rouwproces en het heeft mij zo ontzettend geholpen. Het leek me eerst heel ongemakkelijk om met een vreemd persoon over deze moeilijke periode in mijn leven te praten en ik kon me al helemaal niet voorstellen dat deze persoon me zou begrijpen, zonder een deel uit te hebben gemaakt van die periode, maar echt, geloof me als ik zeg dat het helpt. Het heeft me heel veel goed gedaan en misschien, als je er aan toe bent, zou jij het ook fijn vinden.
Sorry voor het hele verhaal, ik hoop dat je er misschien een klein beetje aan hebt…
Heel veel sterkte, je komt hier doorheen. Vertrouw me. xxx
wauw, wat heb je dit ontzettend goed verwoord. Wat een enorm heftige periode, en ik heb de tranen in mn ogen staan.
Lieve lieve Angel,
kippenvel ..tranen in mijn ogen.. en een kleine glimlach.
Wat ontzettend mooi geschreven!
lieve Angel,
Wat heb je dit prachtig op papier kunnen zetten, ik moet eerlijk zeggen dat ik met tranen in mijn ogen zat! Ook al is er nooit iets zinnigs te zeggen op zo’n hartverscheurende gebeurtenis… wil ik je alle kracht, liefde en warmte toewensen die je op een zwakker momentje nodig hebt! Dat je dit zo mooi verwoord hebt laat zien dat je een sterke, mooie en hartverwarmende vrouw bent.
liefs
Laury
Lieve Angel,
Doordat ik afgelopen weken plotseling meerdere dierbaren heb verloren weet ik hoe belangrijk of fijn een klein gebaar is. Ik heb weinig woorden voor je verhaal, daarom een ♥️. Gewoon, ♥️, sterke vrouw.
x
Lieve lieve Angel; ik hoop dat het afschrijven je ook een beetje zal helpen om het allemaal te verwerken. Ik kan mij niet inbeelden hoe het is om je vader te verliezen maar heb onlangs mijn peter verloren en hij benaderde – voor mij – heel erg de rol van een papa.
Ik leef met je mee. veel sterkte.
liefs
Ach lieverd toch,
Knap hoe je er door heen geslagen hebt. Herken het wel een beetje hoe je het neerzet .
en ook knap dat je dit durft en wilt delen, je bent tenslotte niks verplicht aan ons.
en heel eerlijk, niet kwaad bedoelt, toen ik las dat je weer artikel had geplaatst dacht ik daar iS ze weer, onze angel, want je kan op een heerlijke manier schrijven. Ondanks dan nu het onderwerp..
Het is niet makkelijk om de juiste woorden en emoties op papier neer te zetten, neem vooral je tijd, is het volgende week niet dan komt het wel.
Veel liefs Cynthia
Zat na tien zinnen al met tranen in mijn ogen. Bijzonder knap dat je dit kunt, en sterkte x
Lieve Angel, wat heb je dit mooi opgeschreven. Kan alleen maar heel veel respect en bewondering voor je hebben. Veel liefs!
Ik heb nog niemand verloren gelukkig (afkloppen) maar toch begrijp ik hoe het voelt om ergens bewust van te willen genieten, dat gaat gewoon weg niet. Ik heb geen betere manier om het voor te stellen dan als een dagje naar pretpark. Dat doe je niet vaak en dus wil je alles in je opnemen. Je wilt genieten en wordt dan bijna boos op jezelf dat je niet kunt genieten, niet aan het genieten bent. Het spijt me dat mijn ervaring iets leuk is en de jouwe verre van leuk maar ik hoop dat ik als één van de duizenden toch nog een beetje laatste steun kan bieden.
Veel liefs
Julia
In één woord: prachtig! Super dapper en mooi dat je de stap hebt genomen om het te verwoorden voor ons, om ons het laatste deel te vertellen. Je hebt je emoties mooi verwoord in je verhaal. Veel sterkte nog en neem de tijd 😉
Wat moet het verschrikkelijk zijn om op zo’n jonge leeftijd zomaar je vader te verliezen. Ik moet er niet aan denken om opeens zonder vader te zitten.
Ik vind dat je het prachtig verwoord hebt, ik heb huilend zitten lezen. Heel veel sterkte, voor jou, je moeder en je zusje.
Heb jankend je verhaal gelezen, wat mooi en hartverscheurend geschreven… je bent ijzersterk en ik hoop dat het alsmaar beter gaat met je!
Ik ben iemand die niet gauw lange teksten lees, 9 van de 10 keer scrol ik daar zo snel mogelijk doorheen om de afbeeldingen maar te kunnen zien.
En reageren doe ik al helemaal nooit, maar wanneer ik jouw teksten zie wil ik gewoon lezen en dat is om 1 reden:
Man wat kun jij gruwelijk goed schrijven!!!!jouw verhalen kunnen zo in een boek.
Respect voor jou, je bent een prachtige sterke vrouw!Wauw en ik heb enorme bewondering voor je.