Een burnout, dat is toch iets voor mannen van 50? Voor mensen die jarenlang de workaholic hebben uitgehangen en dan ineens op zijn. Het vlammetje uit. Nienke uit Utrecht is 28 jaar en werd 4 jaar geleden gediagnostiseerd met een burnout. Hoe serieus wordt je genomen wanneer je een burnout hebt op je 24e? Je bent een jonge meid, dan kun je toch wel wat hebben?
Helaas komt het de laatste tijd steeds vaker voor dat juist jonge mensen, waar zo veel van wordt verwacht, en die zich zo graag willen bewijzen, kampen met burnout klachten. Ze nemen te veel hooi op hun vork, hebben te laat door wat er aan de hand is en worden uiteindelijk niet snel serieus genomen, waardoor ze doorgaan tot ze niet meer verder kunnen. Er rust een taboe op het fenomeen burnout. Maar is het echt iets om je voor te schamen, omwille je leeftijd? Nienke vindt van niet.
Ze heeft na haar burnout een speciale site opgericht voor jonge mensen met een burnout, burnout klachten hebben of graag willen voorkomen een burnout te krijgen. Op haar site wisselt ze tips en ervaringen uit om met minder stress in het leven te staan.
Hieronder Nienke’s verhaal:
“Met beide handen houd ik me vast aan de radiator, terwijl ik voel hoe mijn truitje doorweekt raakt van zweet. Mijn hart slaat in een razend tempo. Ik heb mijn adem niet meer onder controle. Ik heb mijn gedachten niet meer onder controle. Ik vecht tegen de zware paniek die nu met een niet te vermijden rotvaart mijn hele wezen overneemt. Ik huil met lange uithalen. Een onwerkelijk geluid dat ik niet herken als mezelf. En toch ben ik het. Ik zak in elkaar op de grond en krul me op mijn zij tot een klein balletje. Meer dier dan mens. Overgenomen door een primitieve oerangst. Opgesloten in de donkerste hoek van mijn eigen geest.
Ze zeggen weleens: je kunt van alles wegrennen, behalve van jezelf. Toen ik op mijn 24ste de diagnose burnout kreeg, ontdekte ik de waarheid van die spreuk. Ik ontdekte ook dat deze waarheid kan voelen als een vloek, maar eigenlijk een zegening is. Als je bereid bent tot het diepst in jezelf te gaan en kleur te bekennen.
Ongeveer anderhalf jaar daarvoor liep mijn ex-relatie op de klippen. Ik verhuisde naar een andere stad. Om het verdriet over de verbroken relatie niet te hoeven voelen stortte ik me voor 150 procent op mijn werk. In die organisatie lag de werkdruk erg hoog en niemand zette vraagtekens bij mijn enthousiasme. Ik maakte meerdere keren per week dagen van 14 uur en ook in het weekend werkte ik soms door. Mijn avonden vulde ik met etentjes en feestjes. Ik sliep veel te weinig. Daarbij kwam dat ik een internationale functie had, waarvoor ik veel moest reizen. Al deze dingen bij elkaar bleken een gevaarlijke mix.
Ik had pas laat door wat er met me aan het gebeuren was. Met mijn ex was ik een keurig huisvrouwtje en eigenlijk is dat niet mijn aard. Dus toen die relatie ophield nam ik me voor alles uit het leven te halen wat er in zat. De internationale baan, de zestigurige werkweek, alle feestjes en etentjes: aan de buitenkant had ik het leven van een powervrouw. Jong en succesvol. Maar weinigen hadden door dat ik aan de binnenkant aan het wegkwijnen was, niet genoeg at en sliep en zoveel stress had dat mijn lichaam het begon op te geven. Mijn lichaam trok uiteindelijk aan de noodrem. Na drie keer griep in anderhalve maand tijd, een koortslip over mijn hele bovenlip, ondergewicht, hyperventilatie, hartkloppingen en middernachtelijke paniekaanvallen had ik geen andere keuze meer dan naar de huisarts gaan met een waslijst aan symptomen. Ik was opgebrand.
Mijn huisarts stelde onmiddellijk de diagnose burnout, wat later na wat tests bij een psychologe bevestigd werd. Gek genoeg was het een enorme opluchting voor me. Eindelijk wist ik wat er mis met me was. Ik was niet zwak, ik was juist lange tijd te sterk geweest. Ik had mijn werkelijke ik volkomen verdrongen. Het glamourleven dat ik lange tijd probeerde te leiden was niet alleen een masker om aan de buitenwereld niet te laten merken dat ik pijn had. Het was ook een masker naar mezelf. Ik heb anderhalf jaar lang geprobeerd mezelf wijs te maken dat het goed met me ging. Waardoor het juist slechter ging en ik nog harder werd voor mezelf. Een destructieve vicieuze cirkel.
Met mijn fantastische psychologe (Nicky Heins) ben ik rustig aan begonnen laagjes af te pellen. De eerste opdracht was: doe iedere dag een halfuurtje iets helemaal voor jezelf waar je echt van ontspant. Heel confronterend dat ik niet wist wat ik moest gaan doen. Vroeger zou ik zijn gaan shoppen of feesten, maar dat biedt geen rust. Ik ben toen maar begonnen met een simpel computerspelletje. Ook hebben we gekeken naar mijn energiebalans en hoe ik inspanning en ontspanning kan afwisselen.
Daarnaast heb ik heel veel lange gesprekken gevoerd, soms midden in de nacht, met mijn lieve vriend en ouders. Ik ben hen dankbaar voor heel veel dingen, maar in de eerste plaats het gevoel dat ik een veilige plek had om te landen.
De belangrijkste boodschap voor mij was dat ik mezelf veel meer moest gaan gunnen. Geen materiële zaken, maar dingen die wezenlijk zijn voor mij. Zo begon ik voor het eerst in jaren weer met yoga en meditatie. En later ben ik ook in opleiding gegaan om zelf yogadocent te worden. Ik gun mezelf de kleine pleziertjes: even een luxe kop koffie halen als ik op mijn werk ben. Buiten wandelen als het lekker weer is. Binnen met Netflix en een zak Maltesers op de bank hangen in mijn pyama, terwijl de afwas huizenhoog op het aanrecht staat. Ik durf nu te zeggen: ‘dat komt morgen wel’. Ik gun mezelf ademruimte. Leefruimte.
Ik heb ontdekt dat ik twee kanten heb. Een harde, go-getter kant en een zachte, liefdevolle, kwetsbare kant. Waarschijnlijk geldt dat voor de meeste mensen. Het is van levensbelang om deze beide kanten te voeden en te geven wat nodig is. Alleen dan kun je groeien. Als je een kant voedt en de ander links laat liggen groei je scheef.
Omdat er nauwelijks informatie van ervaringsdeskundigen op internet te vinden is ben ik een website gestart: www.jongburnout.nl. Daarop deel ik al mijn tips en ervaringen om met minder stress in het leven te kunnen staan, en dichter bij jezelf te kunnen blijven. Ook staat er veel informatie over burnout en overspannenheid op. Geen overbodige luxe in deze tijd.
Of ik het niet spannend vind om zo mijn gezicht en naam aan het woord burnout te verbinden? Eerst wel, maar nu helemaal niet meer. Als het mijn imago schaadt zegt dat meer over de wereld waar we in leven dan over mij.
Bovendien geeft mijn huidige werkgever me het gevoel dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Sterker nog, mijn hoogste baas weet van mijn website en ook dat ik bereid ben mijn verhaal in andere media te vertellen. Hij zegt: ‘het is zo’n onzin dat we in een maatschappij leven waarin het lijkt alsof alles altijd perfect moet zijn. De waarheid is namelijk dat iedereen weleens ergens mee worstelt. Mensen verliezen geliefden of raken ernstig ziek. Jij kreeg een burnout. Het is alleen maar mooi dat je met jouw verhaal probeert anderen te helpen.’
Mijn werkgever rekent me niet af op wat ik heb meegemaakt. Er wordt gekeken naar mijn huidige prestaties. Zoals het overal zou moeten zijn. Ik hoop dat door het doen van mijn verhaal ik het taboe kan helpen doorbreken, zodat we kunnen leven en werken in een maatschappij waar plaats is voor begrip van onszelf en anderen.”
Nienke heeft gelijk. We leven in een maatschappij waarin er zo veel van (jonge) mensen wordt verwacht. Ik hoor steeds vaker om me heen dan mensen onder de 30 een burnout krijgen, of er in elk geval dicht bij in de buurt zijn gekomen. Het is zo belangrijk dat je goed naar je lichaam en geest luistert en af en toe een stapje terug doet.
Heb jij wel eens gedacht dat je een burnout zou kunnen hebben? Wordt er in deze tijd echt te veel van ons verwacht?
Until next time,
Serena Verbon
Een vriendinnetje van me heeft ook rond die leeftijd een burnout gekregen. En aan het begin van die burnout ging ze nog even een maand NOG harder knallen. Ook zij moest rock-bottom raken voor ze vanaf niets weer rustig dagen kon gaan opbouwen. Ik zal Nienke’s site zeker met haar delen & hoop dat ze er veel aan gaat hebben =)
Het klopt ook, er worden ZO veel eisen aan ons gesteld en, de babyboomers doen maar alsof wij helemaal niets te klagen hebben. Velen van ons hebben een studieschuld en een waardeloos diploma omdat er helemaal geen werk is!
Hier herken ik me compleet in. Ik zit momenteel thuis met een burn out en ben 29, maar dit is niet de eerste die ik heb, nee het is de tweede. 5 jaar geleden heb ik er ook al een gehad. Ik werk in het onderwijs en ik heb inmiddels dus op twee werkplekken gewerkt waar de werkdruk zo hoog ligt dat het niet goed voor mij is.
De eerste keer was het probleem vooral wat beschreven wordt in het artikel: niet weten wat er aan de hand was en gewoon doorgaan totdat mijn lijf idd aan de rem trok. Ik kreeg de Ziekte van Pfeiffer waardoor ik 2 maanden niets anders kon dan slapen. Ik heb zelfs een tijdje bij mijn ouders gewoond omdat ik te moe was om voor mezelf te kunnen zorgen. Daarna ben ik aardig opgekrabbeld.
Afgelopen schooljaar ging het weer mis. Ik draaide een full time baan (40 uur) in 3 dagen tijd (met een contract voor 32 uur), maar daarna was het werk nog niet klaar en was ik op mijn vrije dag en weekend niet alleen bezig met bijkomen, maar ook met lessen voorbereiden en emails beantwoorden. Toen ik na 2 weken aangaf dat ik het niet trok, kreeg ik nul op rekest. Ik moest het maar even uitzitten. Dat heb ik gedaan met als gevolg dat ik na die periode zo’n erge griep kreeg waardoor ik meer dan een maand moe was en bleef. In de kerstvakantie was het lontje op en ben ik finaal ingestort. Ik heb oudjaarsavond alleen op de bank doorgebracht omdat ik te moe was om met mensen af te spreken.
Inmiddels ben ik weer aardig op weg, maar wat extra zuur is dat mijn werkgever niet zo begripvol is als die van Nienke. Ik mag mijn contract uitzitten maar dan houd het voor mij in deze functie op. Niet omdat ik mijn werk niet goed doe, sterker nog, daarover is iedereen vol lof, maar omdat ik potentieel een ‘zwakke schakel’ zou kunnen vormen.
Ach ja, ik word hier alleen maar weer wijzer van en wie weet waar dit me weer brengt. Ik ben er nog niet, maar ik hoop aan het eind van de zomer er weer bovenop te zijn.
Ik heb ook een burnout gehad. Echt vreselijk om dat mee te maken, ik kon letterlijk niet meer van mijn bed naar mijn kleding kast lopen, 4 stappen, dat koste teveel energie. Ik heb twee jaar thuis gezeten.
Gelukkig ben ik er weer bovenop! 🙂
Jeetje wat heftig en intens. Heel goed dat hier eens over geschreven wordt. Ik had idd het beeld dat dit vooral voorkomt bij oudere mensen. Vind die quote van Johnny Depp ook heel mooi.
Wat een mooi verhaal! Heel goed dat het taboe doorbroken moet worden. Het verhaal is voor mij heel verkenbaar! (zelfs de naam ;))
Ik heb zelf op mijn 19e een burn-out gehad. Naar een jaar ging het weer beter, maar op mijn 22e heb ik een eetstoornis ontwikkeld (ik ben nu 24), die mij nu de kop kost. Ik zit weer in een burn-out achtig iets en sta nu op een wachtlijst voor opname, want ik red het niet meer alleen. Hopelijk dat het dan echt beter gaat en ik daar goed aan mezelf kan werken en dan door het leven ga als een gelukkige vrouw. 🙂
Wauw, wat een prachtig verhaal Nienke. Je komt over als een enorm krachtige en mooie vrouw 🙂 Erg goed dat je zoveel goede stappen in de goede richting hebt gemaakt.
Ik vind het heel belangrijk om er bij stil te staan dat dit soort dingen juist bij jonge mensen gebeuren. We zijn jong, we kunnen alles, dus dan moeten we ook alles. Burnout, depressie, angst, we moeten er over kunnen praten. Ik heb op mijn negentiende een jaar thuis gezeten, vooral op bed, omdat ik een angststoornis met agorafobie had. Het putte me volledig uit en ik wou al helemaal niet naar buiten. Zulke dingen kunnen je gewoon overkomen en dat is een ziekte en geen rare zwakte ofzo.
Ik loop nu stage in de jeugdzorg en door reorganisaties en cliënten die op de verkeerde plek zitten zat ik ook tegen een burn-out aan. Had het zelf niet door, tot wij een maand terug terugkomdagen op school hadden met als onderwerp ‘stress en coping’.
Merk nu dat ik in een drukke week ik 1 avondje voor mezelf moet hebben met een uitgebreid bad, series en thee. Dan kan ik weer bijladen, niet telkens ‘sociaal moeten zijn’ en toch met vriendinnen afspreken.
Wauw, heel indrukwekkend. Leuk zo’n gastartikel!
Wat leuk dat er weer een mijn verhaal langskomt! Ik vind dat echt ontzettend goede stukken altijd. Deze ook. Ik denk ook dat er teveel van mensen en ook van jongeren wordt verwacht… mooi dat er hier wat aandacht voor is…
Lieve allemaal,
Even een berichtje tussendoor: ik lees al jullie comments en vind het heel knap en bijzonder dat zoveel mensen hun verhaal openlijk doen en elkaar een hart onder de riem steken.
Wat mooi dat zoveel mensen hun stem laten horen om het taboe te verbreken.
Lieve Serena, ook langs deze weg nogmaals dank voor deze kans om andere mensen te bereiken. Ik hoop dat zoveel mogelijk mensen er in hun leven achter komen dat ze oke zijn zoals ze zijn, inclusief alle highs en lows. Met jongburnout.nl hoop ik daar aan bij te dragen.
Heel herkenbaar. Ong 5 jaar geleden mijn moeder verloren na lang ziektebed. Altijd dag en nacht voor haar klaargestaan met liefde en toen ze er niet meer was heb ik me op mijn werk gestort letterlijk. Ben perfectionistisch dus alles moest zoals het voor mij goed was als het goed genoeg was, maar dat was het nooit. Kon en moest beter. Totdat ik aan de kant van de snelweg stond met hartkloppingen ik dacht dat het de laatste minuten zouden zijn. Toen realiseerde ik me pas dat ik ong 3/4 jaar lang op het randje had geleefd. Mijn baas vond het onzin dat ik niet meer kon werken en dat ik even op adem moest komen. Ik was jong dus kan je heel de wereld aan zei hij. Heb gelukkig mijn vrije tijd gekregen en het gaat nu 1,5 jaar weer beter.
Heel herkenbaar dit verhaal. Twee jaar terug heb ik mijn dieptepunt gevoelt, bereikt en hoe je het allemaal maar wil noemen. Heftige dingen meegemaakt, maar altijd maar doorgaan. Nu voor jezelf opkomen en kiezen voor het leven en in de vorm die bij je past. Lastig eraan is dat mensen in deze maatschappij altijd aan je blijven trekken. Wanneer je eens nee zegt, word je raar aangekeken of krijg je verwijten of dringen ze aan tot een ja. Daarnaast is het lastig om werk te vinden als je net bent afgestudeerd. Werk is er altijd, maar specifiek in je werkgebied heb ik het dan over. Mensen moeten eens verder kijken dan alleen de kwaliteiten en ervaringen op papier, maar leer de persoon kennen die je voor je hebt. Onverwachte kwaliteiten komen soms boven en juist die kwaliteiten moet je benutten.
Mooi artikel en fijn dat je het onder de aandacht brengt.
Agneta
Ik zit momenteel in een zware depressie, met paniek aanvallen en met zo nu en dan flauwvallen. Ik hoop op een dag te kunnen zeggen: ‘ ik heb het geflikt, ik ben eruit, het is eindelijk gelukt. Momenteel is alles een grote berg waar ik tegenop kijken, en me maar blijf afvragen hoe ik in godsnaam weer aan de top kan staan en me weer vrolijk en mezelf kan voelen. Want dat is het vooral met deze dingen, je raakt jezelf kwijt, wat onwijs beangstigend is…voor anderen die hetzelfde/ soort gelijk meemaken: je bent niet alleen! Hou vol en het komt goed, hoe cliché dat ook mag klinken.
Wat fijn dat hier aandacht aan besteed wordt. Ook ik heb een burnout (gekregen op mijn 18e, ik ben nu 19) en mensen vinden vaak dat je je aanstelt. Want een burnout, dat kan toch helemaal niet als je jong bent? Ik ben nu een half jaar in therapie en heb helaas ook nog een depressie gekregen. Sinds kort ben ik aan medicatie en ik hoop dat de toekomst wat beter is. Voor iedereen die vermoedelijk klachten heeft van een burnout, wacht niet te lang want het wordt alleen maar erger. Je hoeft je niet te schamen want je bent niet alleen.
Wat een heftig verhaal, ook de verhalen in de reacties. Ik heb heel veel respect voor jullie. Ik vind ook dat er veel wordt verwacht van jonge mensen. Alleen al als ik kijk naar wat je, als startende, op de CV hebt moeten staan om kans te maken op een enigzins goede baan. Daarnaast kan ik op mijn afdeling alleen al 4 mensen noemen die jong een burn-out hebben gehad. Iets wat niet in de doofpot moet worden gestopt vind ik. Echt een super initiatief van Nienke dat ze de site heeft opgezet. Ik ga er zeker even een kijkje op nemen.
Mooi artikel! Goede wakeup call voor een hoop mensen denk ik!
Ik zou niet zeggen dat ik een burnout heb gehad, maar met die flinke en opgezette lymfeklier zat ik ook zeker niet in een goede situatie eind vorig jaar! Wat een fijn en goed artikel om te lezen op de maandagochtend!
Goed dat je dit deelt met anderen! Wist niet dat er een website over was! Zou er zelf ook meer over willen delen met anderen maar heb nog niet echt het platform daarvoor gevonden. Ben zelf 25 jaar en overspannen en wat jij nu deelt daar herken ik me zo in. De maatschappij is zo gericht op wat je doet ipv op wie je bent. Die druk is te hoog. Veel succes de komende tijd!
Liefs,
Kim
Hi Kim,
Als je er aan toe bent, stuur me even een mailtje. Je bent altijd welkom om je verhaal te delen via mijn website. Dat kan uitgebreid, bijvoorbeeld als gastblog. Maar op de site is er ook een kopje ‘jouw verhaal’, waar je in een comment je ervaringen achter kunt laten. Andere mensen reageren daar dan op. Ik heb gemerkt dat veel mensen dat prettig vinden.
Veel sterkte, meid. Blijf dicht bij jezelf en het komt goed.
Liefs!
Heel mooie verhaal verteld door Nienke, hoe Nienke beschrijft zo een typpe ben ik ook. Het klopt ook dat het aardig een taboe is onder de jongeren heel veel diagnoses worden weggelaten omdat artsen vaak vinden dat het niet kan voor zo’n leeftijd.
Om heel eerlijk te zijn wordt er tegenwoordig wel heel veel van ons verwacht. We zitten in een andere generatie met techniek, computers, de hele tijd de nood om online te zijn en mensen denken dat alles dan veel makkelijker en sneller kan. “Dan doe je dat maar heel even…” wordt vaak als comment gegeven.
Op school zit ik tegenwoordig met online deadlines die tot 1 uur ‘s nachts open zijn. Je bent jong, je wilt uit huis en studeren, maar je moet nu al een bijbaantje voor je vervolgstudie zodat je niet met te hoge staatsschulden afstudeert. Het zijn allemaal van die kleine dingen, die bij elkaar heel veel energie opvreten, ook bij de jongere mensen onder ons.
wauw! Ik heb echt superveel aan het verhaal van Nienke… Herken gewoon veel dingen en besef nu dat ik misschien ook wel het ‘randje van’ heb geraakt na de dood van mijn vader. Laat het even bezinken en ga haar persoonlijk bedanken als dat mogelijk is via de site. Thnks Serena voor het mogelijk maken van het plaatsen van Nienke’s verhaal.
Wauw, heel goed stuk dit. Nienke, respect voor je openheid! Goed dat hier aandacht aan wordt besteedt. Ik ben bevriend met een meisje die een burn-out heeft gehad, en zelf lag ik er bijna tegenaan. Ik werk in de sector waar gemiddeld de meeste burn outs voorkomen… Doordat ik het zelf bijna had, ben ik heel erg gaan opletten dat mijn lichtelijke OCD trekjes en perfectionisme niet leidde tot overwerken (zelfs in het huishouden). Want ik snap helemaal wat je bedoelt, wanneer je het hebt over de pabiekaanvallen en controleverlies over je lichaam.
Bedankt voor de eye opener (once again), veel geluk en sterkte aan je toegewenst.
Liefs
Ik heb al 4 keer een burn out gehad en ben pas 20 jaar. Mensen begrijpen je niet omdat ze het gewoon niet willen begrijpen. Gelukkig heb ik eem heel lief vriendjed die er altijd voor me is. En me altijd tegenhoud als ik weer te hard van stapel loop. Vind het erg tof dat je eeen eigen website hebt wist niet dat dat bestond
Ik heb nu al 1 jaar last van een angststoornis dus het is geen leuke tijd voor mij. Maar alles komtvwel weer goed
Goed dat je dit stuk plaats! Ik ben zelf nu al anderhalf jaar aan het herstellen van Pfeiffer en heb zeker geleerd om naar mezelf te luisteren en te doen wat ik kan en wil en niet alleen wat er van me verwacht wordt. Heel moeilijk af en toe, maar wel goed om te leren.
Wauw wat een verhaal en wat goed dat je dit deelt! Ik heb vorig jaar heel dicht tegen een burn out gezeten; spontane huilbuien, ik werd 3 keer in 4 weken ongesteld, de ziekte van pfeiffer die ik al eerder had kwam weer omhoog, longonsteking etc etc. En ik heb er echt een jaar voor nodig gehad om alles op de rails te zetten. Mijn stage bergeleidster had totaal geen begrip als ik haar wilde vertellen hoe of wat “je bent een meid van 21 hoe kan dat nou”.
Ik hoop dat jouw verhaal vele ogen gaan openen!
Wauw, al die reacties van mensen met een burn-out. Zelf zit ik er nu midden in, en zijn we bezig met het herstel. Vooral het eerste stuk klinkt heel bekent, ik zit weliswaar nog op school, dus de werksfeer is daar heel anders, maar toch klinkt alles wel heel bekent. Serena, ik vind het erg goed dat je dit artikel van Nienke deelt. Mensen mogen wel eens weten wat het nou allemaal inhoud.
Ik ken genoeg mensen van mijn leegtijd die hier mee te maken kregen. Ikzelf dacht dat ik tijdens mijn stage periode ook nog een keer een burnout zou krijgen. Er wordt tegenwoordig zoveel van de jongeren verwacht en niet iedereen kan dit waarmaken. Zodra ze dan ook doorhebben dat vrienden het wel lukt voelen zij zich minder waardoor zij zich volledig op de studie gaan storten. Soms is dat goed, maar vaak gaan ze tever. Wel 6 vriendinnen van mij hebben dit gehad. En het is alleen maar tragisch om te zien hoe zij er op dat moment wel niet aan toe zijn. Nee het is inderdaad niks om je voor te schamen, het is menselijk. Het gebeurd.
Ik kreeg op m’n veertiende te horen: “Het is dat je zo jong bent, anders had ik je de diagnose burnout gegeven.” Dus officieel heb ik nooit te kampen gehad met een burnout. Het wordt tijd dat er meer begrip komt over burnouts bij jongeren.
Heftig, het is inderdaad nogal taboe om op jonge leeftijd een burn-out te krijgen wat ook zeker vaak gebeurt tegenwoordig. Echt respect om er zo open over te praten/schrijven.
Super goed dat je dit verhaal van Nienke deelt Serena. Ik heb nooit een burn out gehad, maar werk wel bewust elke dag om mezelf meer te gunnen. We kunnen zo streng zijn voor onszelf.
Je kunt zeker niet alleen maar go go go. Veel geluk voor de toekomst!
Heftig! Heel goed dat hier aandacht aan wordt geschonken. Ik vind dat de maatschappij inderdaad veel van ons verwacht. Er heerst inderdaad nog een taboe op een burn-out en ik vind dat die nu wel eens doorbroken mag worden!
Ik heb geen burn out gehad, maar ik heb mijzelf wel “opgewerkt”. Ook ik draaide tussen de 10 en 15 uur overwerk per weer (ontbetaald) en deed alles voor mijn werk. Ik kreeg uitvalsverschijnselen en afschuwelijke pijnklachten aan mijn armen. Een afgeknelde zenuw. Nu, een hele tind larer, kan ik nog steeds geen zwaardere acticiviteiten uitvoeren (het uitwringen van een zeem is al te veel). Maar, ik ben er wel ontzettend positief van geworden: naar je lichaam moet je luisteren, want die geeft al heel vroeg aan of je te ver gaat.
Wat jammer is, is dat zoiets als een burnout als taboe wordt gezien. Psychische zaken zijn in onze maatschappij al heel snel een taboe. Maar met een gebroken been ga je toch ook naar het ziekenhuis? Waarom kun je dan niet naar een psycholoog of coach wanneer je aan jezelf wil werken – dat houden de meeste mensen geheim, anders ben je al snel “gek”… We moeten dat taboe echt doorbreken!
Krijg hier ene brok van…. want heel herkenbaar. Na 8 jaar relatie van de een op andere dag in de steek gelaten. Ook op werk gestort en daarna compleet ingestort. Nu 6 jaar later, ben ik weer gelukkig. Ik voel aan mijn lijf en geest wanneer ik moet oppassen en er weer symptomen aankomen dat ik te ver ga. En sinds ik een nieuwe leidinggevende heb staat er ook het grote kruis: Burnout, niet meer achter mijn naam. Eén tip: Als je twijfelt zoek dan asap hulp van huisarts/ psycholoog, zodat je er niet nog dieper in zinkt en kunt gaan werken aan herstel. Ookal duurt dit in je hoofd héél erg lang, je komt er sterker uit!
Ik kreeg mijn BurnOut op mijn 44-ste. Het bedrijf waar ik werkte werd overgenomen. Er kwam spanning en collega’s gingen elkaar treiteren. Mijn oudste zoon (16) raakte aan de drugs en moest uit huis geplaatst worden. En door dit alles werd mijn jeugdtrauma aangewakkerd (nou zeg maar de beerput ging open).
Ik schaam me er niet voor dat ik ben ingestort. Ben er blij mee, want nu kon ik eindelijk mijn deuren openen en gaan luchten. Loop nu al twee jaar bij GGZ. Heb 8 maanden in een traumagroep voor vrouwen gezeten. En ben door een hel gegaan met EMDR. Nu zit ik in een ambulante groep. Want ik heb heel mijn leven alles mooi weg kunnen blokken, maar dat zit er niet meer in. Nu moet ik dealen met elke gebeurtenis, best zwaar.
Nienke, sorry zat ff zo in mijn eigen stukkie… RESPECT!
Zo! Die komt even binnen op maandagochtend.
Heftig verhaal. Respect voor Nienke hoe ze ermee om gaat.
Ontzettend mooi verwoord ook. Ik ga de website ook even bekijken:)
Mooi artikel! 🙂 Het is inderdaad iets wat tegenwoordig vaak bij jonge mensen voorkomt. De druk is dan ook immens hé! En die slechte economie zorgt ervoor dat we ons des te meer willen bewijzen …
x Aurélie
Ik heb het artikel globaal gelezen, gewoon omdat ik het lastig vind om het te lezen! ik heb mijn eerste burn out gehad toen ik 25 was en inmiddels ben ik aan het herstellen van een hele zware burn out.
ik ben zelfs opgenomen geweest in een herstellingsoort speciaal voor mensen met een burn out. ik ben nu aan het bloggen en dat doe ik het liefst maar een baan zoals ik had voor deze burnout zou ik nog niet kunnen. beetje bij beetje krabbel je op. sterkte aan iedereen die hetzelfde meemaakt! luister naar je lichaam en gevoel en naar je grenzen!
Herkenbaar verhaal. Niet voor mijzelf, maar iemand dicht in mijn omgeving heeft een burn out gehad. Er heerst inderdaad nog wel wat een taboe op en mensen willen er vaak ook niet aan dat ze een burn out hebben, pas als het al veel te laat is! Goed dat je er een website voor hebt opgezet;)
Wow, een heel heftig verhaal. Bijzonder om te lezen. Het zet je zeker aan het denken. Het is echt niet raar om zo jong al een burn-out te krijgen vind ik. Mensen moeten zo hard werken!
Wat een heftig verhaal, een vriendin van mij heeft het ook gehad en op dit moment zit een andere vriendin er ook tegenaan. Zo heftig allemaal. Ik vind idd dat er veel wordt gevraagd van ons, jonge mensen. Natuurlijk kan je er zelf ook veel aan doen maar toch..
niet aan een burn out hoor, ik bedoel meer aan hoe je je leven invult. 😉
Jeetje, wat een heftig verhaal. Er zijn wel een aantal dingen die ik hierin herken. Ik heb wel het één en ander meegemaakt en op een gegeven moment kwam de ene heftige situatie na de andere. Dit was echt een zware tijd waar ik me met moeite doorheen gesleept heb, maar ik ben er gelukkig zonder al te veel problemen doorheen gekomen. Het enige was dat ik me af en toe heel onzeker voelde en echt heel erg moe was. Goed dat je iets hebt opgericht waar jonge mensen naar toe kunnen gaan voor tips etc.!
Zeer herkenbaar. Ik was rond mijn 30ste en toen kreeg ik ‘burn-out’..iets wat ik niet accepteerde dat ik het had, en mijn gevoelsmatige en mijn gedachten waren niet meer met elkaar overeen. Mijn lichaam wilde niet meer, maar mijn geest zat nog in een ‘killer-mentaliteit’ en wilde maar doorgaan en doorgaan. Op gegeven moment stortte ik gewoon in. Uit het niets huilde ik en alles was negatief. Ik dacht echt dat mijn werk niet zonder mij zou kunnen maar helaas, net als de programma ‘dewerelddraaitdoor’ dus zodoende ook met mijn werk. Het is wat je noemt ‘werk-verslaafd’ het geeft je bepaalde kick, en alles om je heen liet je vallen. Je wilde zo graag het beste presenteren, maar voor wat? Voor niets dus. En daarom is het zeker belangrijk en dat doe ik nu ook, dat je BEWUSTER moet gaan leven, beseffen wat je hebt en vooral de mensen die van je houden en zorgen om je maakt, zijn er niet voor niets, maar me hoofd stond er niet naar. Die ‘killer-instinct’ moest bij mij uitgeschakeld worden en ik kende geen zwakte. Gelukkig door het praten met die en die, begon ik wel te accepteren, dat het niet het zwakte is en dat het niet erg is om toe te geven. Sindsdien heb ik mijn grenzen gesteld en weet wanneer ik weer te ver gaat, dan moet ik even afstand nemen en weer tot rust komen en dan focus ik me op leuke dingen. Werk is maar werk, maar het moet wel leuk zijn en energie vol blijven, maar niet te geforceerd door gaan en dat bewijsdrang of presentatie-drang moet hebben. Maar goed…leeftijd zegt niets tegenwoordig, maar zorg goed voor jezelf en hou van jezelf! Daar begin je als eerste mee, om te kunnen herstellen…
Herkenbaar verhaal, ik kwam er ruim een jaar geleden ook achter dat ik een burn-out had.
Wat heftig allemaal.. Ik herken het wel, maar ik denk dat ik net nog geen burn-out heb gehad..
Heftig verhaal, maar ik vind het helemaal niet raar als je zo jong een burnout krijgt. Je moet tegenwoordig ook maar alles kunnen en allemaal tegelijk. Knap van je dat je dit wilt vertellen!
Dit komt mij heel bekend voor..
Denk dat er best veel jonge mensen met zoiets kampen. Zelf zit ik ook op het randje soms maar we blijven met zn allen maar doorgaan..
Hier ook heel veel herkenning. Ik heb er onlangs ook één gehad compleet met een paniekstoornis. Ik werk nog steeds niet fulltime maar ben nu rustig aan het opbouwen. Ook heb ik cognitieve gedragstherapie en dit heeft me heel erg geholpen. Ik ben hier bijna klaar mee. En als ik daar in de wachtkamer zit verbaast het mij enorm hoeveel jonge mensen er zitten te wachten. Ze zijn daar namelijk gespecialiseerd in werkgerelateerde klachten. Ik vind het niet gek dat mensen dit steeds jonger krijgen want we moeten met zijn allen steeds meer. Nergens is meer begrip voor en het menselijke verdwijnt steeds meer op de werkvloer. Fijn om dit te lezen dat ik niet de enige ben 🙂
Ik heb in 2009 een burn-out gehad. Vreselijk en mensen zien niets van de buitenkant dus denken dat je aanstelt. Wat super dat je een website hebt opgezet, ik ga zeker even een kijkje nemen.
Ik herken het verhaal heel erg.. Ik heb te lang te veel van mezelf verwacht, waardoor ik nu niets meer ‘aankan’.. Ik heb even een tijdje vrij van studie, werk niet. Het enige wat ik doe is sporten in de sportschool en praten met een psycholoog. Ik voelde me alsof ik gek geworden was, maar mede door dit verhaal weet ik dat ik dat niet ben. Super dat jij je verhaal zo open deelt!