Toen ik afgelopen vrijdag het nieuwste stukje van Angel las (nog niet gelezen? klik dan hier) begon mijn bloed te koken. Met elke nieuwe zin over hoe die man tegen haar aan het praten was werd ik bozer en bozer. Hoe kon ze hem zo lang uitstaan? Wat dat betreft zijn Angel en ik totaal verschillend. Ik had hem hoogstwaarschijnlijk na de eerste vervelende opmerking al de volle wind van voren gegeven. Zo ben ik nu eenmaal, alhoewel ik niet altijd zo ben geweest.
Als klein meisje was ik heel verlegen. Zo verlegen, dat ik mensen niet eens wilde aankijken. Ik zei nooit iets uit mezelf en als iemand een gemene opmerking maakte, dan zei ik daar natuurlijk ook niets van (maar werd ik wel heel verdrietig). Mensen vragen me wel eens hoe ik van mijn verlegenheid ben afgekomen en eerlijk gezegd heb ik daar niet echt een antwoord op. Het zal een combinatie van factoren zijn geweest, de cursus toneel en improvisatietechnieken hebben me ook goed gedaan, maar ik denk dat mijn moeder nog wel de allergrootste rol heeft gespeeld. Het is gewoon waar wat ze zeggen, of je het nu wilt of niet: je gaat op je ouders lijken. Je wordt als ware je moeder.
Hieronder een foto van mijn ouders, zo’n 30 jaar geleden:
Iets wat me heel goed is bijgebleven is dat mijn moeder, zusjes en ik over het winkelcentrum liepen. Er was destijds een viaduct waarover het spoor liep en wij moesten er onderdoor. Tara in de buggy, Larissa en ik ernaast. Het viaduct had nog een soort ‘balkon’ met bankjes waar jongeren rondhingen en op het moment dat wij er onderdoor wilden lopen begonnen ze met stenen te gooien. Niet specifiek naar ons, maar gewoon random naar beneden. Ik geloof dat de eerste 2 of 3 meter naast ons neerkwam. Mijn moeder stopte abrupt.
‘Zijn jullie nou helemaal gék geworden?’ riep ze. ‘Ik loop hier met kleine kinderen!’. ‘Maar mevrouwtje, we doen toch niets verkeerd, we gooien ze toch niet op jullie?’. ‘Mevrouwtje? Mevrouwtje? Ik loop hier met kinderen en dan gooi je geen stenen. Klaar.’ Een vriend van de jongen die met mijn moeder in gesprek was kwam uitdagend naast hem staan en gooide bij wijze van protest een nieuwe steen naar beneden. ‘Oh nee’ dacht ik ‘daar gaan we’. Inmiddels waren er wat mensen stil blijven staan. Mensen stopten met fietsen en stapten van hun fiets af en sloegen ons gade. ‘Goed’ zei mijn moeder ‘als jullie problemen willen, dan kunnen jullie die krijgen. Het politiebureau is hier om de hoek.’ Ze draaide de buggy ruig 180 graden om en stevende weg. Larissa en ik hobbelden er snel achteraan. ‘Nee wacht!’ riep de jongen. ‘Het spijt ons!’ hij gaf zijn vriend een harde duw. ‘We zullen het niet meer doen, jullie kunnen onder het viaduct lopen en we zullen geen stenen gooien’. Mijn moeder draaide zich weer om. ‘Als ik merk dat jullie stenen gooien, of ze mij of mijn kinderen nu raken of niet, dan loop ik naar de politie. En als ik hier later nog eens langsloop en jullie gooien weer met stenen, dan loop ik net zo goed naar de politie. Begrepen?’. De jongen knikte. Met opgeheven hoofd liep mijn moeder onder het viaduct door. Er gebeurde niets. De mensen liepen weer door en stapten terug op hun fiets.
‘Was dat nou nodig?’ vroeg ik later aan mama. ‘Iedereen zat te kijken, mensen bleven stilstaan, stopten met fietsen’. Ik, verlegen meisje als ik was, schaamde me voor mijn moeder op dat moment. Waarom moest mijn moeder toch altijd een grote mond opzetten tegen iedereen? Ze had toch ook gewoon kunnen doorlopen, ze gooiden niet eens op ons. ‘Nee’ zei mijn moeder ‘maar ze probeerden de eenden te raken in de sloot. Iemand moest daar toch wat van zeggen? Bovendien, ze hadden ons wel kunnen raken. Malloten. Als zo’n steen op Tara’s hoofd terecht was gekomen, wie weet wat er was gebeurd? Ze had wel dood kunnen zijn’. Destijds vond ik haar reactie lichtelijk overdreven.
Altijd, deed mijn moeder dat. Als er jochies in het ijs zaten te hakken in de sloot achter ons huis, schoot ze naar buiten. ‘Hee, ophouden!’ riep ze dan. Hangjongeren die fikkie stookten in een prullenbak ging ze niet uit de weg. ‘Uitmaken die handel of ik bel de politie’. Ik liep er vaak naast en schaamde me kapot.
Een paar jaar geleden, en dan heb ik het over 10 jaar geleden, liep ik naar huis. Het was koud, er lag ijs op de sloot en toen ik bijna thuis was zag ik een stel jochies gaten maken in het ijs. Dit verpest het ijs voor de mensen die willen schaatsen, zeker omdat ze de kapotte ijsblokjes ook nog eens over de rest van het ijs aan het gooien waren, zodat je geen mooi glad oppervlak meer hebt. Voordat ik het wist was het er uit. ‘Hee! Wat zijn jullie aan het doen? Ijs kapot maken? Kap daar eens mee!’. De jochies peerden hem snel en ik besefte me opeens: ik ben mijn moeder. Ik vertelde het voorval aan mijn moeder. Ze begon te lachen ‘en dit is alleen nog maar het begin’ zei ze.
In plaats van het af te stoten, heb ik het omarmd. Mijn hele leven ben ik best verlegen geweest en wist ik niet goed hoe ik voor mezelf moest opkomen. Nu ik doorhad dat ik het in me had om wél voor mezelf op te komen, want ja het zat nu eenmaal in de genen, was het ineens een stuk makkelijker om te doen. Om eerlijk te zijn, het is voor mij nu juist een stuk lastiger om niet voor mezelf of voor een ander op te komen.
Hoewel ik het destijds niet doorhad, is mijn moeder mijn hele leven een voorbeeld voor me geweest. Ze heeft me tijdens mijn kinderjaren laten zien dat je voor jezelf moet opkomen, dat je voor anderen moet opkomen en dat je gewoon je mond moet opentrekken als iets je niet aanstaat. Ik moest er niets van hebben, schaamde me ervoor, maar ik wist wél hoe het moest. Ze heeft me ook verteld dat ze om deze reden niet heel populair was op de werkvloer en er maar weinig vriendinnen aan over had gehouden. Ze heeft me daarom geleerd net iets genuanceerder te zijn dan zij, om te weten op welke momenten je wat kunt zeggen en op welke momenten je beter je mond kunt houden. Want ja, ruzie vermijden is beter dan het opzoeken. Soms is het gewoon de moeite niet om een confrontatie aan te gaan. Je hoeft niet altijd strijdlustig te zijn.
Maar de belangrijkste les was als volgt; ‘als je op Hoog Catharijne loopt en je wordt omringd door een groep mensen, dan zeg ik: ren weg en kijk niet om. Maar als je geen uitweg ziet om weg te rennen, en ze willen je echt wat aandoen, val dan aan. Want aanval is de beste verdediging.’
Welke wijze lessen heb jij van je ouders meegekregen? En lijken jullie in bepaalde opzichten ook zo erg op je ouders?
Until next time,
Serena Verbon
Al vroeg heb ik geleerd om van me af te bijten, daar ik vaak ziek was. Ik ben allergisch voor sigarettenrook en moest destijds altijd aan de buschauffeur vragen of hij wilde stoppen met roken in de bus (ja, ook als de bus vol zat). Op school was ik ook altijd de uitzondering en daardoor ook gepest, maar nu pluk ik daar de vruchten van.. ik laat me nooit, maar dan ook nooit het kaas van m’n brood eten…
Je moeder doet me aan mijn moeder denken. Ik was ook vaak verlegen en vond dat het wel minder mocht hoor. Nu ben ik trots dat ik die pit juist in me heb. Hoeft niet met slaan of iets dergelijks, met me mond kan ik al genoeg. Soms flap ik er dan nog wel dingen uit wat ik eigenlijk niet wil. Met de jaren komt dat hopelijk goed. Nu mag ik een voorbeeld zijn voor me zoon.
Wat mooi geschreven zeg 🙂
Ik merk dat ik ook dingen overneem van mijn moeder, maar dan de 2.0 versie, haha. Leuk om daar eens bij stil te staan.
Oeps, ik denk dat je bedoelt dat je bloed begon te koken ipv te kolken 😉
Echt een prachtverhaal en hier kan ik echt wat mee serena. Ben al gepest sinds groep 1 en heb er nooit veel aan durven doen omdat ik zoiets had van wat heb ik eraan en straks slaan ze me verrot als ik iets terug zeg. Maar heb geleerd gewoon mezelf te zijn en me niks meer aan te trekken wat anderen ervan vinden. Soms is het nog wel moeilijk om me er niks van aan te trekken, maar in de loop der jaren komt het helemaal goed.
mumpowerrrr! motivational blogs zijn top, vooral op deze manier. en die foto van jou en je power mum, prachtig.
Auteur
Haha, mumpowerrrr! Moest ik om glimlachen! 🙂
Mijn moeder is echt wel een bitch & ik ben daar een genuanceerdere versie van. Maar onrecht en onjuistheid kan ik echt niet tegen en zeg ik altijd iets van. Ook op school en daar hebben veel docenten (hbo) moeite mee. Ik betaal bijna €2000 per jaar, dan mag ik toch eisen stellen?
Mooi verhaal, je moeder lijkt mij een heel sterke vrouw en jij ook trouwens 🙂
Ik herken mezelf er ook wel in, ik was zo verlegen vroeger en mijn moeder zei altijd wat ze dacht.. Schaam-te-lijk toen. Nu merk ik dat ik ook geen blad meer voor mijn mond hou 😉
Liefs,
Karlien
Mooi verhaal en herkenbaar! Mijn moeder is een heel rustig persoon maar zal er ook altijd iets van zeggen als ze op straat iets onrechtvaardigs ziet gebeuren. Zo heeft zij ook een keer jongens aangesproken die vuurwerk gooiden naar eenden. Ik was zó bang dat ze tegen m’n moeder tekeer zouden gaan maar ze luisterden naar haar. Daar heb ik veel van geleerd. Al schat ze de situatie ook wel eens verkeerd in: ze wilde een keer tussen hooligans van Ajax en AC Milan springen die aan het vechten waren. Die gasten hadden fietskettingen en al haha. Gelukkig hielden we haar op tijd tegen ;).
Ik was eerst ook erg verlegen, maar sinds ik echt op mijn plek kwam op de middelbare ben ik meer open en schaam me nergens meer voor.
Respect voor jouw moeder!
Wat een mooi artikel zeg!
Mooi om te lezen!
Heel herkenbaar. Mijn moeder is precies hetzelfde en ik voelde dezelfde schaamte vroeger. Nu trek ik net zo mijn mond open als ik iets zie wat ik niet vind kunnen. Jongens uit onze straat waar ik vroeger woonde waren ook altijd bang voor mijn moeder, dus niemand durfde iets bij mij te doen, haha.
In 1e instantie ga je tog niet met stenen gooien?! Wel goed van je moeder! Ik zal me mond open trekken als ik zoiets zie ook als iemand geslagen zou worde pn zal ik gerust de politie bellen !
Wat een heerlijk artikel! Ik herken mijzelf er ontzettend in, wat schaamde ik mij vroeger als mijn ouders ook zo deden als je moeder destijds. Nu ben ik zelf mama, en ik merk ineens net als jij hoezeer ik lijk op mijn ouders. Mijn oudste van vier gaat sinds vorig jaar naar school, ik probeer haar ook te leren hoe belangrijk het is om voor jezelf op te komen. Ik hoop dat ik net zo’n goede job zal doen als mijn ouders destijds, want wat ben ik nu trots op ze! En ik hoop dat mijn dochters er over een aantal jaren ook zo over denken.
Mooi verhaal! Ik vind je moeder dapper! De belangrijkste les die ik van m’n ouders heb meegekregen is dat je nooit een persoon mag beoordelen op uiterlijk, ras of geloof. Daar waren zij heel erg fel op toen ik en m’n zussen nog jong waren, maar dan ook echt extreem fel! Nu merk ik dat ik dat zelf ook heel erg heb. Ik vind racisme echt het domste wat er is en ik kan heel erg slecht tegen welke vorm van discriminatie dan ook.
“Dit is alleen nog maar het begin” haha, wat grappig! Ik vind het wel een mooi artikel 🙂 De belangrijkste les die ik van mijn moeder heb meegekregen is denk ik dat het niet uit maakt hoeveel geld je later met je werk verdient, als je maar gelukkig bent met wat je doet, en dat je dus altijd voor iets moet kiezen wat je ligt en niet voor iets waarmee je rijk kunt worden. Het vrij ironische is dat ze dat zelf niet heeft gedaan, maar ik heb er dus zeker wel van geleerd! Als ik haar weer hoor klagen over haar baan die ze voornamelijk heeft “voor het geld” besef ik steeds meer dat ik dat later écht niet wil. Gelukkig is ze zelf ook bezig met ander werk voor zichzelf opbouwen!
Mooi geschreven. Het is inderdaad lastig om voor jezelf op te komen wanneer je niet het zelfvertrouwen ervoor hebt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat ook pas echt doe sinds ik mijn vriend heb leren kennen die geeft me af en toe een broodnodige schop onder mijn kont!! Ik ben juist altijd heel erg beschermt door mijn ouders mede omdat ik gepest werd. Nu ik weet hoe ik mijzelf moet verdedigen heeft zelfs mijn vriend nu af en toe de opmerking doe eens lief haha.
Ik merk ook met zoveel dingen dat ik precies zoals mijn moeder word!
Goed van je moeder trouwens, mijn moeder is ook altijd zo geweest.
Ik ben juist rustiger geworden dan vroeger, vroeger had ik soms nog wel een grote mond terwijl het eigenlijk niet nodig was geweest. Maar ik woonde in een ”volksbuurt” en als ze dachten dat je bang/verlegen/stil was dan was je bij ons een arm kind!
Grappig trouwens, ik zou eerder denken dat Angel zo was, en jij niet! Gewoon door hoe jullie overkomen in filmpjes etc, kun je zien dat je het zoo mis kunt hebben.
Heel herkenbaar! Mijn moeder deed precies zo! Omdat zij liet zien dat je niet bang moet zijn voor anderen was ik dat ook niet. Toen ik nog zwembandjes had was in t zwembad een jongen van 16 mn neef aan t pesten ben daar doen naar toe gewaggeld en hij heeft netjes zijn excuses aangeboden:p
Auteur
Precies! Alleen duurde het bij mij iets langer tot het zich goed had ontwikkeld. Was was jij stoer zeg, vroeger! 🙂
Evelien
Prachtige foto van jou en je moeder. Ik heb ook meteen mijn mondje klaar hoor, als mensen iets doen wat echt niet kan. Ik ben zelf ook een keer bekogeld met steentjes door een paar jongens van een jaar of 10, expres. Toen ben ik echt woest geworden. Zoiets hoef je bij mij echt niet te proberen haha.
Ik weet niet of je er nou op doelt dat ik verlegen ben.. dat is absoluut niet het geval. Voor mijn houding en professie kreeg ik nog een erg mooi punt op mijn stage dus ik hoor zeker wel thuis op deze opleiding 😉
Leuk stuk om te lezen! ik ben heel lang gepest en heb er nooit wat van durven zeggen.
Op een gegeven moment is het gelukkig gestopt. Ik doe nu de opleiding social work en merk hoe belangrijk het is om assertiviteit te tonen. Je krijgt zoveel meer gedaan als je voor jezelf opkomt en ook kan motiveren waarom je dat doet. Soms krijg ik nog weleens de feedback dat ik onzeker overkom maar als je dat vergelijkt met jaren geleden vind ik dat ik toch al heel goed mijn mannetje kan staan!
Grappig dat je tekst me uitnodigt om een langere reactie te typen, normaal is het bij mij kort en krachtig.
Liefs
Auteur
Precies, als je maar weet dat jij persoonlijk veel vooruitgang hebt geboekt, dat is het belangrijkste. Maar er is natuurlijk altijd ruimte voor nog meer groei, maar dat heeft tijd nodig. Je komt er wel! 😉
Ik doe dezelfde opleiding en als assertief persoon is het best vermoeiend om tussen zo veel bange, verlegen mensen te zitten. Welke cliënten ga je helpen als je je mond niet open durft te trekken? Als het echt niet in je zit om voor jezelf en een ander op te komen vind ik sw een gekke keus.
Mooi artikel.
Je link HIER (begin artikel) doet het niet 😉
Auteur
Ik zag het al, heb het aangepast!
Wauw, heel helpvol artikel!
Mooi stukje om te lezen 🙂 Ik denk dat ik van mijn ouders heb meegekregen dat geld niet het belangrijkste is in het leven. Soms kom ik mensen tegen die het alleen maar over geld en hoe succesvol ze wel niet zijn kunnen praten, ik word daar zo moe van. Heb je dan niks anders waar je trots op bent?
Wat een goed artikel! Voor jezelf opkomen is best lastig, maar het echt waard.
Ik was vroeger ook erg verlegen. Dit had niet echt met voor jezelf opkomen te maken, want op de basisschool kwam ik altijd voor mezelf en anderen op. Had meer te maken dat ik dat spontane miste. Op de middelbare school vond ik dat ik me er overheen moest zetten en dat ik gewoon uit mezelf met anderen moet praten!
Ik lijk ook erg op mijn moeder nu. Die praat ook met iedereen. En het voor mezelf opkomen heb ik meer van mijn vader!
Ik herken me wel in jouw moeder, al ben ik echt iemand die gewoon dingen zegt zonder na te denken. En achteraf denk ik dan van oh dat had wel iets subtieler gemogen..
Leuk artikel. Ik heb ook wel de neiging om overal wat van te zeggen, zeker vroeger. Ik denk dat ik dat van mijn zus had, die echt overal wat van zegt. Maar de laatste tijd ben ik daar wat in gematigd. Ik blijf steeds denken: Choose your battles wisely. Maak niet overal een probleem van, maar wel van de dingen die je echt belangrijk vindt. Dan word je eerder serieus genomen als je ergens mee komt en word je niet meteen weggezet als die ‘zeikerd’.
Wow wat een supermooi en inspirerend artikel!
Zo leuk om dit te lezen 🙂 Ik merk zelf soms ook wel dat ik op m’n moeder begin te lijken. Dat zit dan in hele kleine dingen hoor: de manier waarop ik iets zeg, kleine gedragingen 🙂
Het zijn inderdaad ook dingen waar ik me vroeger wel eens aan ‘ergerde’ bij haar, maar die ik nu heb leren aanvaarden 🙂
Wat een mooi artikel en dat je dat zo goed kan zien dat je het hebt overgenomen. Ik weet niet goed wat ik overgenomen heb.. Daar zou ik eens over na moeten denken haha. Liefs
mooi stuk! zelf moet ik nog wat meer van mezelf leren afbijten
Goed geschreven! Goed van je moeder dat ze zo opkomt. Zeker met die jongens die stenen gooien en ijs kapot maken. Mijn ouders leerden me altijd al vanaf groep 6 dat ik van me af moest bijten. Nu ben ik niet snel verlegen en lukte dat dus aardig
Ik vind de new week artikelen echt heel erg leuk, mooi geschreven! Ik heb een beetje dezelfde situatie als jij, zelf ben ik behoorlijk verlegen, maar mijn moeder… Gelukkig wordt mijn verlegenheid ook wel minder en durf ik meer voor mezelf op te komen.
Ik herken mijzelf in dit verhaal. Vroeger was ik echt heel erg verlegen, maar tegenwoordig trek ik mijn mond overal voor open. Soms zelfs dat vriendinnen zeggen…goh dat jij dat durft.
Ik lees dit met een glimlach en tranen in m’n ogen. Weet niet waarom, maar dit stuk heeft me echt geraakt.. Vooral omdat ik mezelf in jou herken, denk ik. Goed geschreven, Sereen!
Mooi stukje! Ik denk dat veel meiden hier wat aan zullen hebben :). Zelf hoef ik gelukkig niet zo vaak dit soort dingen te zeggen, maar mocht het eens nodig zijn dan ga ik het zeker niet uit de weg. Heb lang genoeg zelfverdediging/vechtsport gedaan om te weten dat ik wat achter de hand heb mocht ik hierdoor in een noodsituatie terechtkomen! Dat maakt de drempel ook weer wat lager :).
Wauw, goed geschreven! Ik ben van mezelf ook best verlegen, en ik soms vind ik het ook lastig om voor mezelf op te komen. Hier heb ik wel echt wat aan. Vroeger, aan het begin van de middelbare school, was ik ook best onzeker en ‘bang’. Maar in de loop van de tijd merk je toch dat je daarin echt groeit, dat naarmate je meer ‘enge’ dingen doet je steeds minder tegen dingen op gaat kijken.
Het belangrijkste dat ik geleerd heb van mijn moeder is dat je niemand kan veranderen, iedereen zijn eigen geschiedenis/verhaal heeft en dat vaak verklaard waarom hij/zij op een bepaalde manier handelt en je de mensen moet behandelen zoals jij wilt dat jij ze behandelen. Maar ook evenzeer dat wanneer mensen jou geen energie geven, zelfs te veel energie van jou vragen, dat dit geen vriendschappen zijn.
Wauw , qua uiterlijk lijk jij echt heel veel op je moeder!!
Ik had dit precies t zelfde.
Was ook superverlegen net als jou en nu ik veel heb geleerd gaat het al wat beter. Wanneer ik met vriendinnen ben en hun iets van je willen lenen dan zeg ik duidelyk waarom ik het niet wil. En zeker als ze om je geven dan begrijpen ze je wel en anders niet, dan moet je het 100x uitleggen en kan er ruzie onstaan en dat wil ik voorkomen door op een assertieve manier te reageren. Het is gewoon belangrijk dat je je grenzen aangeeft in wat dan ook anders krijg je er spijt van. Heb verschillende hulpverleners en cursussen gevolgs waardoor ik nu zoveel sterker sta. En natuurlyk: Het kan alleen nog beter! Ben in iedergeval zo trots dat ik zo ver ben gekomen met alles wat ik juist wilde bereiken!<3
Greetz, X
Mooi geschreven!
Mooi geschreven hoor!
Ik had dat soort dingen vroeger ook altijd, als mijn moeder zoiets zei, schaamde ik me kapot en ik snapte niet waarom ze dat nou zei. Ik heb niet echt dat ik op haar lijk maar wel dat ik minder verlegen geworden ben gelukkig.
heel mooie geschreven
Goed artikel! Ik leer nu steeds meer voor mezelf opkomen, vroeger durfde ik dat ook (bijna) niet
ohja en die foto van jou en je moeder is echt mooii!:)
Mooi om te lezen hoe jij die eigenschappen van je moeder hebt overgenomen. Ik ben het trouwens helemaal eens met de laatste zin, ‘aanval is de beste vedediging’. Het is altijd belangrijk om voor jezelf op te komen.
Ik heb het ook moeten leren maar het is wel heel belangrijk ja!
Soms moet je iets zeggen wat anderen liever niet horen om het voor jezelf beter te maken. Dit klinkt heel heftig maar uiteindelijk valt het wel mee. Als mensen echt om je geven begrijpen ze het wel!
Wat een mooi verhaal en wat bewonderingswaardig dat je ouders altid zo overal voor op kwamen. Ik heb ook van thuis uit meegekregen dat het belangrijk is om van je af te bijten, vind dat heel goed