Door Angel – Ga er maar even goed voor zitten want deze week krijg je een flinke lap tekst om je doorheen te worstelen. Dit verhaal verdient namelijk elk dirty detail. Daar gaan we.
Een lui, milieuvervuilend varken. Dat is wat er achter mijn naam staat in het woordenboek. Al veertien jaar doe ik alles -ja, echt alles- met mijn grote liefde; de auto. Ik woon pakweg 100 meter bij de AH vandaan en zelfs dat pierenstukkie doe ik het liefst met de auto. Net als jij, vind ik dat schandalig. Behalve als het sneeuwt, hagelt, regent, miezert, hard waait, zacht waait, meer dan 25 graden is, minder dan 10 graden is, als ik hoge hakken draag of als ik meer dan drie kilo aan boodschappen nodig heb. Nee, ik vind mijn auto geen overbodige luxe. Het is, net als mijn telefoon, een primaire levensbehoefte. Ik weet niet eens hoe het openbaar vervoer werkt.
Maar… wijsheid komt met de jaren, zeggen ze. En dus vind ik, lui varken of niet, dat ik best mijn steentje bij mag dragen aan het behoud van de aarde. Als ik met papa naar zijn dagelijkse doses bestralingstherapie ben geweest, zitten we op de terugweg naar huis in de auto.
“Pap, ik moet je wat vertellen. Ik heb er lang en goed over nagedacht en ik ben tot een weloverwogen beslissing gekomen. Ik ga het gewoon doen. Het is nu of nooit.”
“Wil je een geslachtsoperatie?”
“Bijna goed. Ik wil een fiets.”
Ik spreek de zin uit alsof ik zeg: ‘Ik ga voor vijf jaar naar Afrika om het hongerprobleem op te lossen en een geneesmiddel tegen Aids te ontwikkelen.’
“Rij dan gelijk maar even naar de fietsenboer bij mij op de hoek. Dan mag je een fiets uitzoeken.”
“Echt? Dankjewel!”
“Wat ga je eigenlijk doen met die fiets? Je zit altijd in die auto van je”
“Ik ga hem helemaal in elkaar trappen en dan gooi ik ‘m in de gracht.”
“Even serieus.”
“Nou, nu jij ziek bent, ben ik zó vaak hier in die dure centrum-ring waar jij woont, en ik betaal me bont en blauw aan parkeerkosten. Dus dan zet ik mijn auto bij mama op haar privé parkeerhaven en dan kan ik de rest fietsen. O ja, en het is beter voor het milieu. Of zoiets.”
Kijk mij nou toch eens ontzettend bewust en volwassen bezig zijn met mijn superefficiënte, milieubewuste, parkeerkostenbesparende, geniale oplossing. Ik denk dat ik een brief ga schrijven aan de minister president. Met het verzoek om iedereen een gratis fiets te geven. Dan is de ozonlaag binnen no-time weer vrij van gaatjes en lekker anti-UV en shit zodat we ook minder snel rimpels krijgen. Win-Win.
Tien minuten later sta ik zo blij als een kind met een 2e hands Gazelle in mijn hand. Lekker zadel, goed slot, lekker lampie (top! Loopt op batterijtjes, hoef ik niet zo hard tegen die dynamo op te fietsen), leuk belletje erop. Kortom, helemaal perfect om de wereld eens fatsoenlijk te gaan verbeteren. Na wat logistiek gehannes om zowel mijn auto als mijn fiets bij mijn moeder te krijgen, besluit ik mijn nieuwe levensstijl met onmiddellijke ingang te implementeren.
“Mam, ik heb een fiets van papa gekregen! Ja, leuk hè. Geef me even de sleutel van de parkeerhaven, dan kan ik mijn auto daar gratis parkeren en fiets ik de rest van de dag fluitend het leven door!”
Moeder Natuur vond kennelijk dat het iets te lang heeft geduurd voordat ik mijn briljante, wereldverbeterende ingeving kreeg. Als ik vrolijk naar buiten ren met de sleutel, staat er naast mijn auto een handhaver -en let op: een handhaver, geen politieagent- gezellig een bekeuring uit te schrijven.
You have got to be f*cking kidding me. Ik schaf een parkeerkostenbesparende fiets aan en binnen een kwartier heb ik er al één te pakken? Mijn auto staat nog geen twee minuten voor de deur, ik zweer het je. Wacht maar, dit los ik wel op. Ik trek mijn hele trukendoos open en blaas hem weg met een charmeoffensief waar zelfs een dooie pier nog heet van wordt.
“Oh, hallo meneertje van de handhaving!”
En daar, right there, ga ik al gelijk desastreus de fout in. Hoewel ik het oprecht niet zo bedoel, zie ik aan de barstende bloedvaten in zijn ogen dat ik hem tot in de krochten van zijn ziel verneder. Ondanks het feit dat ik door de blauwe dienders stelselmatig ‘mevrouwtje’ word genoemd, is het blijkbaar kei-en-keihard not done om eerdergenoemde ‘meneertje’ te noemen en hoewel het in koeienletters op zijn rug staat, al HELEMAAAL niet in combinatie met ‘… van de handhaving’. Waar of niet, er heerst nou eenmaal een hardnekkig gerucht dat handhavers een beetje zuur kijken naar hun eigen functie omdat ze liever politieagent zouden willen zijn.
“Oh sorry, ik bedoel uhm… Ik bedoel Hallo, meneer agent! Politieagent, toch?” waarmee ik het hele theater alleen maar erger maak.
“U heeft geen parkeerkaartje gekocht. Een flinke boete dus.”
“Begrijp ik. Maar ik sta hier nog geen minuut en ben alleen even de sleu…”
“Ja… dat zeggen ze allemaal. Houd maar op. Die boete krijgt u nu toch al.”
“Maar meneer, ik heb toch een paar minu…”
“Ja… dat zeggen ze allemaal.”
Onderbreekt hij me nu al twee keer om exact hetzelfde te zeggen? Ik voel mijn hoofd rood en heet worden.
“Ik heb toch een paar minuten nodig om binnen de sleu…”
“Mevrouwtje, houd maar op met die paar minuten. Ik heb u tien minuten gelden al gescand.”
“Nou, dat vind ik knap. Dat heeft u dan zeker al rennend achter mij aan gedaan, terwijl ik hier de wijk in reed.”
“Gaan we nu ook nog bijdehand doen, mevrouwtje?”
“Meneer, als ik een regel overtreed, ben ik meer dan bereid daar een bekeuring voor te betalen. Maar ik sta hier twee minuten en dat weet u ook. Ik krijg mijn gelijk als ik bezwaar tegen de boete ga indienen omdat ik kan laten zien dat ik binnen vijf minuten een kaartje heb gehaald, wat ik nu onmiddellijk kan gaan doen. Maar laten we ons die administratieve rompslomp beide besparen. Tien minuten geleden stond ik hier nog niet.”
Als hij op geen enkele manier laat blijken dat hij me gehoord heeft, spuit de stoom uit mijn oren.
“U krijgt de bekeuring. U kunt ook een fiets kopen, dan heeft u dit probleem niet.”
En dan knapt er iets. Als ik ergens een hekel aan heb, dan zijn het mensen die en plein public hooligan gedrag vertonen. Maar nu verlies ik alle controle.
“IK HEB VERDOMME NET EEN FIETS GEKREGEN VAN MIJN VADER DIE KANKER HEEFT. DAAROM BEN IK ZO VAAK IK DEZE DURE KLOTEWIJK WAAR IK ME HET SCHOMPES BETAAL AAN PARKEERKOSTEN!”
“Wilt u er nog een bekeuring bovenop, mevrouwtje?”
“Ja. Ik wil niets liever. Schrijf maar uit ja.”
Ondertussen hoor ik in de verte het zenuwachtige gelach van mijn moeder die komt aangesneld met een koud glaasje cola. Mama is zo’n typische conflictontwijkende Indo. Compleet doorgeslagen in haar beleefdheid.
“Hahahaaa! Goedenmiddag meneer agent! Duizend maal excuus voor mijn dochter, hoor! Ze bedoelt het niet zo. Ze heeft veel stress op het moment. Hahahaaa! Wilt u een lekker koud glaasje prik? Het is zo warm. Haha!”
Bij het uitstoten van dat laatste nerveuze lachje, zet ze haar schoen op mijn blote voet en boort haar hak in mijn wreef.
“Niet zo’n grote mond!” sist ze in mijn oor.
Ik trek het glas uit haar hand en neem er een grote slok van. Meneertje Handhaving schrijft onbewogen verder. Als de cola me enigszins heeft afgekoeld, besluit ik het op te geven.
“Weet u meneer. Het is in Nederland een nationale sport om handhavers te pesten. Jullie worden dehele dag door beledigd en juist daarom doe ik er niet aan mee. Een bekeuring is een bekeuring, als je een fout maakt hangt daar een consequentie aan vast. Maar hiermee heeft u dat net verpest. Ik ga niet alleen maar mee doen met de rest van het land. Ik loop voortaan voorop. Fijne dag nog.”
Naast mij staat mama inmiddels hysterisch te lachen en de ene na de andere verontschuldiging uit te gieren.
Een kleine week later loop ik met Dewi naar de straat van mijn moeder (die nog steeds boos is “waar heb jij in vredesnaam zo’n grote mond ontwikkeld?!’’), en vertel haar in geuren en kleuren over mijn aanraking met justitie. Het is te heet om te discussiëren dus Dewi houdt het bij een kort maar krachtig “Assholes”.
Als we de hoek om lopen, sta ik plotseling stil.
“Dee, kijk nou! Daar staat hij weer!”
Meneertje Handhaving staat zijn routineklusje uit te voeren, dit keer bij een grote, dikke, vette, milieuvervuilende Hummer (ja, er zijn nog steeds idioten die erin rijden) die voor onze fietsen staat geparkeerd. En zo is Moeder Natuur ineens aan mijn kant komen staan en geeft ze me helemaal gratis en voor niets, een verrukkelijke, unieke kans die we met beide handen aangrijpen. We kijken elkaar een ogenblik aan en zonder ook maar iets te overleggen of voor te bereiden, komen we op exact hetzelfde moment in actie. We gooien onze handen in de lucht en rennen, wild zwaaien, op Meneertje Handhaving af.
“Neeee! Wacht even! Nee, nee, nee meneer. We staan hier net!”
“Te laat, dametjes.”
Hij lijkt zich me totaal niet te herinneren. Niet vreemd natuurlijk, de dialoog die wij een aantal dagen ervoor hadden, voert hij waarschijnlijk meerdere keren per dag.
“Neee, alstublieft!’’, roept Dewi met een smekend kindstemmetje, “die auto van haar vriendje. Die wordt echt super-super-superboos als ze een bekeuring krijgt!”, gaat ze liegend verder.
Oh leuk! Dewi profileert ons als twee trashy leeghoofden die in dure auto’s van hun pooiervriendjes mogen rijden.
“U heeft geen parkeerkaartje gekocht. Een flinke boete dus.”
“Ja, maar we staan hier nog geen minuut en we moesten alleen even snel…”
“Ja… dat zeggen ze allemaal. Houd maar op. Die boete krijgen jullie nu toch al.”
“Maar meneer, we gingen alleen…”
“Ja… dat zeggen ze allemaal.”
En ja hoor, Meneertje Handhaving heeft geen flauw benul meer van onze gezellige ontmoeting want we staan hier extract dezelfde dialoog af te draaien.
Als we hem nog ruim vijf minuten aan het hoofd hebben staan zeuren, zeg ik ineens triomfantelijk:
“Nou vooruit, geef die bekeuring dan maar. Het is toch mijn auto niet. En ook niet van een vriendje. Fijne dag nog!”
Zo, die zit. De beteuterde padvinder kijkt verward naar de Hummer. Dan naar onze fietsen. En dan teleurgesteld naar het scanding in zijn hand. Dewi en ik geven elkaar een high-five, trekken onze fietsen uit de rekken en fietsen vrolijk weg.
Huppekee.
– Angel
Instagram: @thebeautybakery
Made my day
Angel je bent irritant met steeds dezelfde humor en grappen. Een paar keer is leuk maar daar blijft t denk ik ook bij. Zoek je carrière ergens anders! T verpest sereen haar geweldige blog! T levensleed kun je niet verminderen met “Utregtse” grappen
Zojuist je blog ontdekt. Heerlijk! Ik heb mij rot gelachen. Leuk geschreven, herkenbaar en veel humor. Dat heeft je familie ook 🙂 De opmerking van je vader…. geniaal!
BAM.
Wat een onwijs smakeloos ‘grapje’, van die geslachtsoperatie. Vind je het zo hilarisch dat er haast elke dag trans mensen worden vermoord puur en alleen omdat ze niet leefden in het gender dat ze bij hun geboorte toegewezen hebben gekregen?
Ik snap echt dat je hiermee geen hetze jegens trans mensen wil beginnen, maar alsjeblieft, iets meer respect. Door dit soort ‘grapjes’ blijft er een stigma op trans mensen, en zolang we de punchline van geintjes blijven worden we ook gewoon op straat in elkaar gemept. Ik ben vast niet de enige trans persoon die beautylab leest en dit absoluut niet tof vindt.
Hahah geweldig! Hebben jullie die man mooi terug gepakt!
Alleen om dat denigrerende “mevrouwtje” en “dametjes” zou ik hem al het liefst de hele dag pesten. Wat een idioot. Geweldige actie, ik hou echt van deze artikelen.
Zaaaalig gewoon!
Prachtig!
Hahahahah, wat een vermaak weer! Bedankt Angel
HahaHAH, geweldig!
In het begin staat doses maar het is dosis.
Fantastisch!! Je moet echt boeken gaan schrijven, dat worden bestsellers 😉
Haha wat een hilarisch verhaal weer! Leuk dat je nu een fiets hebt, is toch juist leuk met lekker weer 🙂
Liefde voor jouw columns! Ik blijf het zeggen!
Jou stukjes zijn altijd zó leuk om te lezen 🙂 Ik zie het helemaal voor me, en je schrijft het met zoveel humor op!
Super herkenbaar die typische conflictontwijkende Indo’s!
Hahahahahhahaha! Geweldig!
Hahahahahhahaha! Geweldig!
omg lig altijd helemaal in een deuk dor die verhalen van Angel echt fantastisch!!!
Heerlijk om te lezen altijd! Je hebt zo’n ontzettend groot talent voor columns schrijven!
GEWELDIG! Echt ik heb dit heerlijk weg zitten lezen en ook gelachen. Je schrijft zo leuk. En op het laatst een goede actie.
Hahaha! Leuk geschreven weer 🙂
Ik herken me wel in het deel van jou dat je in de kleine, alledaagse dingen een avontuur ziet 🙂 En dan ook keer op keer zulke rare dingen meemaakt; heerlijk!!
Tja, vind het een beetje kinderachtig gedrag, die man doet gewoon zijn werk wat hij moet doen en dat “ik sta hier net” is natuurlijk de standaard smoes, en als hij daar rekening mee gaat houden is het hek van de dam.
Tuurlijk hoort zon handhavings-meneertje dit vaker op een dag, maar begrip tonen ho maar. zolang ze zelf maar aan hun max aantal bonnen komen zodat ze hun baan niet verliezen he! daar heb ik dan weer geen begrip voor 🙂
Mensen zeggen in de reacties wel ‘het is zijn werk’ maar kom op; iedereen herkent dit, iedereen vindt dit ook maar weinig mensen laten écht hun mening horen
Thanks Angel, you made my day! 🙂
Ach, die man moet ook maar zijn werk doen en bij iedere bekeuring hoort hij dit inderdaad ook. Het geld van die boete gaat naar de gemeente, en die worden tamelijk ongelukkig als er te weinig in het laatje komt. Daarnaast is deze man waarschijnlijk van niet al te hoog intellect, handhaving is vaak een plek waar mensen uit een soort sociale werkvoorziening werken. En zij krijgen dit gewoon als ‘hun taak’ geleerd en worden ze inderdaad constant uitgemaakt voor ‘nep agent’ etc. desalniettemin is jullie laatste actie priceless!!
Dat is dus niet waar. Ik ken iemand die bij bureau Stadstoezicht werkt en die heeft gewoon een havo diploma, een mbo-opleiding en daarna het diploma Buitengewoon Opsporingsambtenaar behaald. De gemeente is trouwens een betere werkgever dan de politie.
vreemd inderdaad dat sociale werkvoorziening mensen als ambtenaar aan het werk zet volgens jou..
Dit is gewoon een beroep en niet voor “mensen van niet al te hoog intellect”, die staan wel ergens te schoffelen in de gemeente tuin (bijvoorbeeld).
Sorry hoor, maar ik vind het echt niet getuigen van al te hoog intellect dat mensen beoordeeld worden op hun intelligentie a.d.h.v. hun beroep en/of opleiding. Zelfs Einstein vond dat stupide.
Angel ik vind je stukje echt weer heel erg leuk geschreven, en ik snap je frustratie, maar die bon was gewoon wel terecht. Maar dat meneertje had het inderdaad ook makkelijk door de vingers kunnen zien. Dat was wel zo aardig geweest. Maar ja, de wereld zit vol met assholes.
Dat je dan vervolgens je zin niet krijgt en dat leidt tot een goed verhaal in de kroeg of op een blog is dan wel weer mooi meegenomen.
Wat is er mis met de politie als werkgever dan??????? Vraag me af waar jij dit vandaan haalt….
Haha mooi
Hahah, geniaall :’)
Die man doet toch ook maar z’n werk. Beetje denigrerend verwoord allemaal!
Ach hou toch op. Er is voor dit soort dingen maar 1 woord: machtsmisbruik!!!!
Ze had ook gewoon een parkeerkaartje kunnen kopen, net zoals iedereen hoort te doen.
Dus je werk doen is machtsmisbruik?
Oké, hij zat fout door te zeggen dat ze er 10 minuten geleden ook al stond.
Maar of je er nou 1 minuut of 30 minuten staat, het blijft parkeren, en die man deed gewoon wat hij moet doen.
Je hebt 5 minuten de tijd om een kaartje te kopen. Dus als ze inderdaad alleen de sleutel is wezen halen, heeft deze man weldegelijk onterecht een boete uitgeschreven. Wat in mijn ogen gewoon valt onder mensen pesten.
Hahah leuk stukje
Hahaha die heb je goed te pakken gekregen!
Haha geweldig!!!
Haha giere :p
Ik moest heel hard lachen aan het eind! Mooi!
Gr.
Won