Door Angel – ‘You never cease to amaze me’ vind ik een mooie uitspraak. Jaren geleden, toen ik een jaar of 20 was, zei een vriendje dat ooit eens tegen mij. Ik kon het helaas niet terug zeggen, maar het is altijd bij me blijven hangen. Misschien wel omdat het vooral (ik geef je nu even de gelegenheid om je kotspan te pakken) zo van toepassing is op mezelf.
Ik sta nog steeds regelmatig versteld van mezelf. Mijn gezonde dosis zelfvertrouwen is gebaseerd op niets. Ik zie mezelf namelijk als een grote chicken shit. Ik heb nooit ruzie want ik ben een master op het gebied van conflicten ontwijken. Mijn zusje daarentegen is nooit voor iemand bang geweest. Zonder dat ze daar iets voor hoefde te doen, waren klasgenootjes op de basisschool al als de dood voor haar. Zelfs als volwassen vrouw komt ze nu nog wel eens mensen tegen waar ze vol verbazing van moet horen ‘ja, ik zat bij jou in de klas maar ik durfde nooit wat te zeggen want ik was vet bang voor je’. Dat bad ass image had ik niet. Als iemand een agressieve toon tegen me aanslaat of ik vind dat een situatie een dreigende wending krijgt, peer ik ‘m. Poef! Weg.
Maar kennelijk heb ik toch ergens heel ver weg een flinterdunne grens en kan ik soms compleet perplex van mezelf staan. Zo blijkt er een heuse Scar Face in mij te huizen die zich een keer geheel onverwachts liet zien toen ik jaren geleden de hond aan het uitlaten was. Maddox, een schat van een joekel van een rottweiler, legde een evenredige joekel van een drol. Keurig op het hondentoilet in het park. Een meneer met een slanke boxer die hij Cindy noemde (seriously…?) kwam naast mij staan.
‘Je gaat die hoop ik wel opruimen hè?’
Nu had Maddox die dag ervoor een dikke outdoor party in de tuin voor zichzelf georganiseerd door de vuilniszak open te scheuren om daar een bak lasagna uit te trekken. Ik keek naar de plas lichtbruine diarree die door de stromende regen vrijwel gelijk weg spoelde.
‘Nou, ik ben eigenlijk mijn zakjes vergeten mee te nemen.’
‘Dat kan wel zijn dametje, maar deze troep kun je hier niet zomaar laten liggen. Straks stappen Cindy en ik er nog in.’
Verbaasd keek ik om me heen over het gigantische terrein. Gras, gras en nog meer gras zover het oog reikte. En zei hij zou ook… Cindy?
‘Oh… ja. Dat zou wel vervelend zijn ja. Uhm… even denken.’
‘Daar hoef je niet over na te denken hoor. Gewoon maar even opruimen, zo hoort dat. Dat moeten we allemaal en dat is ook je verantwoordelijkheid met zo’n grote hond.’
Met een mond vol tanden zocht ik naar woorden, maar ik had geen flauw idee hoe ik hierop moest reageren. Kreeg ik nou kritiek op mijn gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel? Maddox’ broertje was inmiddels dood maar ze waren ooit met z’n tweeën en ze scheten wat af samen. Het liefst geen grote, stevige hopen efficiënt op één plek maar netjes verspreid over het hele veld. Om de vijf minuten een nieuw stukje stront op een vers stukje gras. Ik heb daar door de jaren heen misschien wel vierhonderd drollen uit het gras staan peuteren.
‘Mijn Cindy heeft niet van die ongezonde ontlasting hoor. Maar ja, die krijgt ook goed voer.’ ging hij verder.
Maddox zette zich schrap om nog een keer goed te persen, spoot zijn laatste druppel er horizontaal uit, keek de stront-officier trots aan en huppelde tevreden weg. Inmiddels begon ik me licht te irriteren. Hij hield me ruim tien minuten vast met zijn lessen over een schoon veld, over hoe gevaarlijk rottweilers kunnen zijn, over verantwoordelijkheid voor hondenpoep en een eindeloze monoloog over hoe asociaal ik ben.
‘Weet u wat, ik loop nog een rondje met hem en dan ga ik een zakje halen. Tot ziens!’
‘Nou, dat zou ik niet doen. In die tussentijd ligt dat hier maar.’ riep hij me na terwijl ik weg liep.
‘Ja, ok!’ riep ik. Zo, dat is een prettige reactie. Heeft hij he-le-maal niets aan.
Ik was inmiddels bij een groepje andere hondenuitlaters gaan staan die me vroegen wat die zeikerd tegen me te zeikstralen had. Kennelijk stond hij bekend als een vervelende etter.
‘Vergeet je niet die vieze poep nog even op te ruimen?’ Daar was hij weer.
‘Nee.’ was mijn kort maar krachtige reactie en richtte mijn woord weer tot een mevrouw uit het groepje.
‘Haar hond heeft net een grote bolus neergelegd, maar ze ruimt het niet op. Dat kan natuurlijk niet. We moeten ons allemaal aan de regels houden. Anders wordt het hier één grote mesthoop.’
Die hufter was het nu in de groep aan het gooien en zocht medestanders. Zonder dat ik het wist, was mijn grens in zicht gekomen en hij kwam akelig dichtbij om er overheen te stappen.
‘Meneer, we staan hier in de stromende regen. Er ligt niet eens poep meer, dat is allemaal al weg gespoeld.’
‘Nou, nee hoor. Je kunt best nog wat weg halen. We moeten het hier allemaal netjes houden. U doet uw eigen behoefte toch ook niet in de woonkamer?’
‘Goed, heeft u een rietje? Dan zuig ik het even uit de grond.’
Ik schrok van mijn eigen brutale weerwoord. Zo ben ik niet opgevoed. Altijd vriendelijke blijven, altijd netjes antwoorden. Boos worden is nergens voor nodig.
‘Gaan we bijdehand doen dametje? Ruim gewoon je afval even op alsjeblieft.’
Dit was het moment dat ik één van mijn ‘out-of-body-experiences’ kreeg en geen enkele sturing meer had over mijn handelen, zowel verbaal als fysiek. Enorm spannend want ik kijk dan vanaf een afstandje naar mezelf en heb geen idee wat er gebeuren gaat.
‘U heeft gelijk. Ik bel mijn kleine zusje wel even om te vragen of er een poepzakje gebracht kan worden.’
Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak en terwijl hij over ging, keek ik hem vriendelijk lachend aan.
‘Papa? Hi, met mij…’
‘… nee hoor, alles gaat goed… ’
‘… zou jij alsjeblieft even naar het park kunnen komen om mijn taser te brengen? Doe maar die nieuwe met 50.000 volt. Ja, zit in mijn roze beautycase. En neem voor jezelf ook wat leuks mee. Je honkbalknuppel of zo. Oh nee, doe maar je koevoet. Die staat al in de gang… ’
‘… ok, super. Tot zo, pap!’
De hele groep was stil gevallen en keek me geschrokken aan. Een enkeling keek triomfantelijk naar de poepzeikerd.
‘Momentje meneer, help is on the way. We gaan dit keurig oplossen.’
Het leek wel of mijn vader al die tijd achter een boom klaar stond want binnen een minuut kwam hij aanlopen. Zonder taser en zonder koevoet natuurlijk. We zijn geen echte tokkies.
Cindy’s baasje zette het op een rennen terwijl er zeven kleuren stront uit zijn broekspijpen liep. Mijn vader greep de eerste beste die hij zag, een oud mannetje met een tekkel en ik kon nog net op tijd roepen ‘Nee papa, dat is hem niet!’.
Nu kun je je terecht afvragen, waarin ben je nou zo’n held geweest? Je pappie bellen als het te moeilijk wordt? Klopt. Maar vergeet niet dat dit voor een ‘weg-renner’ heel wat is. Cindy’s baasje liep vanaf die dag met een grote boog om me heen en heeft nooit meer iemand lastig gevallen als éénkoppige strontbrigade. En ik? Ik was positief verrast van mezelf. Kennelijk laat ik dus toch niet altijd over me heen lopen. En dat is fijn om te weten.
Wanneer ben jij geschrokken van je eigen optreden?
Liefs,
Angel
P.S. Ik heb er trouwens nog wel eentje. Wil je weten hoe ik reageerde toen ik ooit mijn ex met een andere vrouw in mijn bed betrapte? Of kan ik dat niet maken…?
Geweldig hahaha!!
Ja hoor dat van je ex mag je ook vertellen, jou verhalen laten me altijd lachen
Hahaha wat een prachtig verhaal. Ik zou nooit zo durven te reageren als een vreemde zoiets tegen me zegt.
Maar eigenlijk vind ik dat die meneer van Cindy wel een beetje gelijk heeft. Als je een hond hebt, hoort poep opruimen ook erbij.
Niet op een hondenuitlaatplaats, daar betaal je honden belasting voor 😉
Angel ik ben net letterlijk van mijn stoel gedonderd van het lachen.
Zo herkenbaar, menig keer sta ik ook te kijken alsof ik brandend water zie als mijn rotti weer eens gulzig het grasveld heeft leeggegeten, vogelkarkasjes, papieren zakdoeken, en de dag erna vloeibaar haar darmen ledigde op het gras. Ik denk dan ook altijd, ja daaagg te vloeibaar ga het niet bij elkaar vegen.Paniek….haha.
Ik vond je al een stoer wijf maar nu ik weet dat je ook een rotti hebt helemaal.
Ik kreeg eens te horen van iemand, ik vind een rotti geen hond voor een indo.Nou deze indo wel zei ik, zo baasje , zo rotti!! Fel als het moet, maar met een hoog aaibaarheidsgehalte.
Hahaha geniaal weer Angel! Alle honden kunnen gevaarlijk zijn, zelfs van die kleine keffertjes. Wij hebben zelf twee duitse herders maar zijn echt de meest lieve en goedaardige honden ooit. Het verhaal van je ex lijkt me ook wel leuk om te lezen 😉
Ik heb ook ooit zoiets meegemaakt tijdens de hond uitlaten. De straat waar ik liep staat nogal bekend om de asociale mensen die er wonen. Toen mijn hond had gepoept in de struiken hoorde ik iemand schreeuwen: opruimen kutwijf! Ik liep snel door totdat naast mij een auto stopte. Wat bleek. De vrouw die schreeuwde was mij achterna gekomen met de auto( en achterin haar kind van 3/4 jaar). Ik moest maar snel de poep opruimen anders duwde ze het bij mij in de brievenbus. Anders smeerde ze het door mijn haar. Ze ging mij slaan. Ik ben voor van alles uitgemaakt. Held als ik ben heb ook ik mijn vader opgebeld voor hulp( maar die was ziek en kon niet komen. Arme ik). Snel heb ik met trillende handen de poep in een zakje opgeruimt en ben ik snel weggelopen. Oke het was niet netjes van mij om mijn hond daar te laten poepen maar mij met geweld bedreigen vind ik wel erg ver gaan. Met netjes vragrn had ik het ook wel gedaan. Je begrijpt wel dat ik NOOIT meer door die straat met de hond wandel.
Aah geniaal! En zeker dat ik dat andere verhaal ook wil horen 🙂
Ik vind je verhalen altijd geweldig!! Dus kom maar op met dat verhaal!
Hahaha hilarisch!!! Kan niet wachten op het ‘ex’ verhaal.
wat een leuk artikel
Ik geniet echt onwijs van jouw verhalen, héérlijk!
Het maakt niet uit waar je over schrijft maar je doet het echt zo ontzettend leuk, misschien leuk om een column te gaan beginnen? Waarin je iedere week één of twee verhalen die je mee maakt of mee hebt gemaakt kunt vertellen!
Auteur
Angel heeft ook een column, namelijk hier op Beautylab, Britney! Elke week een nieuw verhaal 🙂
Jaaaa het andere verhaal 🙂
Wat een vervelende vent, je hebt je nog goed netjes gehouden vind ik.
Ik had het niet zolang volgehouden, ik denk dat ik gewoon verder zou lopen en doen alsof hij er niet is. Gewoon negeren die strontbrigade.
Of vragen of hij zijn stront-brigade pas wel bij zich heeft!
ZEKER wil ik dat andere verhaal lezen!!! Wanneer wordt -ie gepost??
Heel goed aangepakt inderdaad! Ik weet ook heel vaak niet wat ik moet zeggen in zulke situaties hoor! Maar je hebt goed gehandeld!
Enne, ben nu wel heel benieuwd naar dat verhaal met je ex….
kom maar op met dat volgende verhaal!
HAHAHA! Wat een verhaal! Prachtig!!
Ennuuu.. kom maar op met dat verhaal over je ex!!!
Hahahahaha heldin!
Wat goed! Ik ben zelf ook, iets te, netjes opgevoed en daardoor niet altijd assertief genoeg. Nou moest ik een nieuw contract krijgen op m’n werk en heb geweigerd te onderteken en net zo lang onderhandeld en ertegenin gegaan totdat ik een loonsverhoging kreeg. Ben daar best trots op en het is soms echt goed om een grote bek op te zetten, zeker als ze het niet verwachten 😀 En ik ben heel benieuwd naar je verhaal over je ex!!
Omg. Dat gezeur altijd over hondenpoep oprapen daar kan ik zo geirriteerd om raken. Ja woon je in een stad hond poept midden op de stoep, oke dan is het wel zo netjes dat je het opraapt. Maar serieus op een hondentoilet?! Vist hij ook z’n drol weer uit de plee ? Haha. Daarvoor zijn die toiletten toch anders kan je hem net zo goed voor je deur laten schijten als je het toch moet oprapen! Mijn hond poept altijd helemaal aan de kant met zn kont letterlijk in de bosje. Niemand die er last van hebt en een lekkere snack voor de kraaien. Doei dat ik de bosjes in kruip om een drol er uit te vissen.
Ooohhhhhh ik hou zo van je vehaken angel!
En ja! Laat t verhaal van je betrapte ex maar horen, x
Ik hou van de manier waarop jij schrijft, zo pakkend! En JA tuurlijk willen we dat verhaal horen haha!
hahahhahah, please tell me the other story!
Hahah geweldig Angel! En ik ben heeel benieuwd naar je andere verhaal, gewoon doen! 😉
Erg leuk verhaal haha!
En ik ben ook benieuwd hoe het met je ex is afgelopen..
HAHA geweldig!!! Wij hebben een Ierse Wolfshond van 80 kg die bijna een meter hoog is, en krijgen elke dag te horen (naast de andere gewoonlijke grapjes over zadels en paardenstallen): goh, daar zullen wel enorme hopen uitkomen… Uhh nouuu dat valt reuze mee hoor, en we zijn zo onderhand de enige die het opruimen in de buurt dus al kwam er 10kg stront uit dan hoeft daar niet over gezeurd te worden. Zijn drolletjes zijn trouwens niks vergeleken bij die van sommige andere kleinere honden.
En in een hondentoilet hoef je toch niks op te ruimen? Daar betalen we mooi hondenbelasting voor, worden regelmatig schoongemaakt.
En ik ben superbenieuwd naar het exenverhaal!
OMG JAAA IK WIL WETEN HOE JE REAGEERDE TOEN JE JE EX BETRAPTE
Ja hoe meer artikels van jou hoe beter!
Nu wil ik het andere verhaal ook lezen!! haha
Geweldig geschreven girl!
Omg angel, geweldig dit. Heb echt hardop gelachen hahah. Je verhalen zijn geweldig!
En kom maar op met dat andere verhaal ik smeek het je! Hahahaha
Of kan ik dan niet maken…? – Ah toe, ik heb een dosis grove verhalen nodig nadat mijn vriend met zijn ex heeft gezoend en mij er van beschuldigd gedag te zeggen tegen mijn ex. Grrrrr
Ik wil dat andere verhaal ook wel horen!!!
Vertel,vertel, Eend!!!
Ik pleit echt voor een Angel fanclub! Wanneer komt je eerste boek uit? Bij deze teken ik alvast in! 🙂 Dankjewel Angel 🙂
Geweldig verhaal, haha! En ja, laat ons dat andere verhaal ook lezen, asjeblieft!! 😛
jaaa wie a zegt moet ook b zeggen, nu heb je ons te nieuwsgierig gemaakt.
prachtig verhaal btw! ik moest zo hard lachen 🙂
Haha wat een geniaal verhaal! En ja dat andere verhaal wil ik heeel graag weten hihi
Jezus wat een zeikerd.. die hebben wij ook een in het dorp. Ik ben ook een keer uitgevallen omdat hij vond dat ik het op moest ruimen. Het liefst Had ik die man er doorheen gerold. Maar ach, dan ben je toch fatsoenlijk opgevoed zegmaar. Groetjes!
Hahahaha! Ik ben nu wel heel benieuwd naar het tweede verhaal!
Haha, wat een geweldig verhaal, ik zat echt vol met spanning te lezen! Je kan wel een boek met allemaal kleine verhaaltjes beginnen joh! Ik ben zelf ook niet zo’n durfal in dit soort dingen, maar als er van die enorme zeikstralen tegen me zitten te praten, vind ik het ook wel grappig om zulk soort dingen te doen, al heb ik het nog nooit zo ‘heftig’ als jij gedaan 🙂 En volgende maandag dat verhaal met je ex? Ik ben nu super benieuwd!
Jaa, dat verhaal van die ex wil ik lezen ^^
Kritiek krijgen op je hond is echt zooo irritant, alsof ze je persoonlijk beledigen. Ik heb zelf een Mechelse herder, een getrainde verdedigingshond. Getraind, doet niks zonder commando van mij. Klim niet over mijn tuinhek en er is niks aan de hand. Maar natuurlijk constant kritiek over hoe vals zo’n hond is, hoe graag ze bijten en hoe onverantwoordelijk ik ben door zo’n hond te houden terwijl er in mijn straat een school is. Iedereen heeft liever een kleine keffer aan zijn broekspijp hangen waar het baasje geen controle over heeft, maar o wee als mijn hond durft te blaffen naar voorbijgangers.
Als ik het kon ‘liken’, deed ik net. De keffertjes zijn juist vaak het ergst! Daar zien mensen geen kwaad in en steken dus ook niet genoeg moeite in de training
Klopt helemaal wat je zegt! 🙂 Mijn ouders hebben 2 staffords, de grootste schatten van sullen die je je maar kunt bedenken, en in het vorige dorp waar ik woonde hadden vrij veel mensen een chihuehua of boomer achtig hondje, die er op het eerste oog heel snoezig uitzagen, maar door gebrek aan kennis en opvoeding vreselijke verwende mormels bleken te zijn. Goed opvoeden is zó belangrijk..! 🙂
ik heb zó gelachen om je verhaal. Heel erg herkenbaar, ik denk voor de meeste hondeneigenaren wel! Zelf ben ik van nature heel rustig en beleefd, altijd vrolijk en maar zeer zelden echt sjagrijnig, maar ook ik heb afgelopen zomer terug zo’n moment gehad. Ook tijdens het wandelen met de hond, overigens.
Ik woonde voorheen in een klein plattelandsdorpje en daar is het vrij gebruikelijk dat er veel honden loslopen. Door de straten, op het erf van de boer (tot dat jij langs komt gewanded, dan rennen ze het erf af en duiken op je hond), over de straten, in dorpjes zijn ze niet zo nauw met de regels. Geen probleem, als je hond maar sociaal is, right?
Wrong. De grootste etterbakken liepen juist los, onopgevoed, agressief, heel vervelend was dat. Liep ik daar met mijn pup, kwam er zo’n grote chocoladebruine labrador op hem afgestormd. Puppekind dacht voor 3 seconden dat er een speelmaatje aan kwam rennen, totdat dat chocmonster hem dus begon te bijten…overal plukken witte puppyharen de lucht in, De baasjes van het chocomonster reageerden niet, het boeide hen simpelweg niet. Behalve op een afstandje gaan staan roepen: ‘Steef, kom eens hier alsjeblief’. Maar Steef kwam niet, en als hij een middelvinger had dan had ie em uitgestoken naar zijn vrouwtje. Dus moest ik er tussenkomen en vrolijke Steef van mijn pup afplukken. Vond Steef niet zo leuk, maar ja, pech voor hem. Ik had m’n hart in mijn keel zitten, vond het erg akelig wat er gebeurd was, en puppekind weet nu ineens wat PTSS is.
Een paar weken later kwamen we onze grote vriend weer tegen, en uiteraard liep hij weer los. Hij kwam al van zo’n 30 meter op ons afgestormd en ik zette me al schrap. Het bazinnetje stond als een dooie kwal toe te kijken. Vrolijke Steef stort zich voor een 2e keer op mijn hond, en nu was ik het zó zat, dat ik eerst die agressieve, puppyhappende hond er van af geschopt heb (en daar gingen mijn dure teenslippers, ratsj kapot in de bek van Steef) en vervolgens dat eencellige wezen genaamd Bazinnetje de huid volgescholden heb. En in een klein dorp bleek mijn stem verder te reiken dan ik ooit had verwacht, mensen kwamen hun tuintjes zelfs uit om te kijken. Haar reactie, let op, niet schrikken: ‘maar normaal doet ie dit nooit. Steef is niet agressief….’ En toen heeft ze scheldpartij nummer 2 er achteraan gekregen. Dreigen met de politie, aangifte, noem het maar op. Cadeau, gratis en voor niets. Alstublieft.
Daarna hebben die mensen Steef altijd aan de lijn gehad, zomaar ineens. Later bleek ook dat heel veel mensen, of eigenlijk hun honden, problemen met dit Chocomonster hadden, Steef bleek gewoon niet zo sociaal te zijn en zijn baasjes interesseerde het geen moer. Totdat ze mij leerden kennen. Graag gedaan, lieve buurtbewoners. ♥
Haha ik vond dit heel leuk om te lezen!
Dit is een HEEL mooi voorbeeld dat een “asociaal en aggressief” ras niet bestaat. Labradors staan er bekend om dat ze meestal superlief zijn, maar dit verhaal laat mooi zien dat dat dus niet altijd het geval is.
Hetzelfde geldt voor “aggressieve” honden zoals pitbulls of rottweilers. Gewoon goed opvoeden en er hoeft niks aan de hand te zijn.
Lol die verhalen van jou ook altijd.
ehm, ik heb een mega grote hond en dat ga ik dus echt niet opruimen. Wel als het overduidelijk aanwezig is, maar in de bosjes enzo, ja daag. 😀
*confessions bear meme
Haha, superleuk verhaaltje, nu ben ik wel heel erg benieuwd naar het verhaal van die ex? 😉
De eerste keer dat ik ooit zo iets heb gedaan was nog op de middelbare school werd al 2 jaar lang gepest. Ik was altijd het lieve rustige meisje toen ik het zo zat was dat ik elke avond lag te huilen heb ik op een dag een vreselijk nare meid toen zo’n harde klap gegeven in dr gezicht. Ik ben totaal niet zo opgevoed maar wat was ik t zat. Ben de rest van die school tijd Door niemand meer lastig gevallen. Toen was ineens ook iedereen bang. Wat ik toen als extreem raar ervaarde maar ik was de eerste die dat ‘lef’ heeft gehad.
Geweldig leuk stukje weer Angel!
Ik zeg kom maar op met dat verhaal over je ex!!
haha ik hoopte stiekem dat we verder konden klikken om bij dat verhaal te komen!
Ik ben namelijk reuzenbenieuwd en ik geloof dat ik niet alleen ben!
Hahaha ik heb me rot gelachen, dit komt zo bekent voor ik heb zelf ook een rottweiler en altijd een irritante honde eigenaar in het bos, tot hij op een dag een kwartier achter mij aan liep, ik viel tegen hem uit dat ik mijn hond zou loslaten, hij lachte me vol uit en toen kon ik het niet laten, mijn rottweiler is totaal niet aggressief en begon te spelen met de andere hond. Ik heb die man nooit meer gezien ;p ik stond achteraf wel te trillen als een rietje. En ik ben mega benieuwd naar dat andere verhaal!
Nu moet ik toegeven dat ik regelmatig in mezelf aan het vloeken ben als ik weer eens net op tijd voor een gigantische keutel tot stilstand kom, en dan niet van die kleine drolletjes, nee van die grote gebouwen die op een zeer klein veldje verspreid liggen of soms zelfs midden op straat maar dit vond ik toch wel erg grappig! Wie noemt er zo’n grote hond nou cindy, dat is hetzelfde als een pitbull doetje noemen! Ik ben overigens ook gestopt met de minuscule keuteltjes van mijn geliefde teckeltje op te ruimen, tenzij het op de stoep is. Wat kunnen sommige mensen zeuren!
Geweldig!!! Hahahaha zie t al helemaal voor me die man haalde bij mij al t bloed onder mn nagels vandaan alleen al door t lezen! Tuurlijk het andere verhaal wil ik ook horen!
Hahaha wat een hilarisch verhaal! En natuurlijk ben ik nu heel nieuwsgierig naar het verhaal over je ex.