Door Angel – Het zal geen verrassing voor je zijn dat ik niet het type meisje ben dat investeert in een paar stevige wandelschoenen om met een rugzak de wereld over te trekken. Met slechts twee onderbroeken, een thermoskan en een pot witte bonen in tomatensaus alle continenten ontdekken, lijkt me de ultieme vorm van volwassen worden. Echter, ik zou er doodongelukkig van worden. Maar dat jaar in het buitenland moest en zou ik van mijn to-do lijstje afvinken en dus besloot ik op mijn twintigste een jaar in Indonesië te gaan wonen.
Gelukkig kon ik intrekken bij familie. Niet heel avontuurlijk, maar wel zo gezellig.
“Zo, je bent er. Wat wil je hier eigenlijk gaan doen?” vroeg mijn nicht.
“Ik weet het niet. Het land heb ik al gezien dus rondtrekken hoeft niet meer. Werken, denk ik. Ik wil hier wonen en leven dus ook werken. De taal spreek ik niet maar mijn Engels is perfect dus ik kan vast wel bij een internationale bank terecht.”
“Nee, het werk ligt hier niet op straat. Ook voor jou niet. Als je wilt werken, zit maar één ding op. Maak je op, trek wat leuks aan, we gaan.’’
Gaat ze me nu naar een bordeel brengen waar ik als animeermeisje aan de slag moet? Haar chauffeur reed ons naar de stad en liet ons uitstappen voor een enorme glazen wolkenkrabber. In de lift drukte ze op het bovenste knopje, de twintigste verdieping. Ik las de bedrijfsnaam die ernaast stond.
“Wat gaan we bij Elite Models doen?”
“Daar ga je voor werken. Je bent een half-bloed, Angel. Die zijn razend populair, meer heb je niet nodig om het hier te maken. Je hoeft niets te kunnen, je hoeft geen talenten te hebben, je hoeft de taal niet te spreken. Het enige dat je hoeft te doen is half-bloed zijn.”
“Dat gaat me geloof ik nog net lukken.”
En ze had gelijk. Elite Models nam me gelijk aan. Er werd een portfolio gemaakt en ik kon aan de slag. Ik vloog van de ene naar de andere shoot en verscheen van het ene op het andere glamour feestje. Het was op één van deze feestjes dat de directrice van Elite Models mij voorstelde aan een televisieproducent en zo stond ik binnen een week ook nog voor de camera.
“Maar ik spreek bijna geen Indonesisch.”
“Maakt niet uit, schatje. Gewoon je tekst uit je hoofd leren en er een beetje gevoel in leggen.”
“Uhm… ok.”
Ik speelde een rol in de Indonesische variant van Goede tijden, Slechte tijden. Daarna volgde een comedyserie, een aantal televisiefilms, één bioscoopfilm en een aantal videoclips. Mijn dagen sleet ikmet wachten. Eindeloos wachten tot een set was opgebouwd. Eindeloos wachten tot het licht goed was. Eindeloos wachten op mijn volgende scene. Het duurde niet lang voordat ik ook op straat werd herkend en voor ik het wist stond ik zelfs handtekeningen uit te delen. Ik kreeg the whole shabang…
en ik vond er geen REET aan.
Op 11 september brak de pleuris uit. Ik kwam thuis van weer zo’n saaie schijtdag van wachten op de set in de brandende hitte van een Indonesische zomer. Op tv zag ik hoe twee vliegtuigen zich in de World Trade Towers boorden. Na wat “ooooh’s” en “aaaaah’s” ging de familie na een uurtje ramptoeristje spelen, rustig naar bed. Ik bleef de hele nacht op, vast gekluisterd aan CNN. Waar ik al bang voor was gebeurde. Indonesië moest als grootste Moslimland ter wereld een standpunt innemen. Zijn ze pro- of con Amerika?
De vrouwelijke president deed er iets te lang over om te roepen dat ze tegen was en de sfeer in het land werd van dag tot dag grilliger. De shopping malls waar ik veel te vinden was, werden stuk voor stuk opgeblazen. Amerikaanse toeristen waren niet langer veilig en niet lang daarna was geen enkele blanke zijn leven meer zeker. De Nederlandse ambassade zette vliegtuigen klaar om Nederlandse expats en toeristen te evacueren. Ook mijn naam stond op de lijst maar ik vond het niet nodig om te gaan. Als je twintig bent, voel je je namelijk onsterfelijk. Zeker als je in een Lara Croft pakje rond loopt.
Voor een comedyserie, moest ik in Angelina Jolie’s rol van Lara Croft kruipen. Compleet met tanktop, hoge zwarte laarzen, lange staart en gunbelt (met een echt pistool erin. Echt, ja. In een corrupt land als Indonesië zijn echte pistolen kennelijk goedkoper dan props) zat ik weer eens puffend van de hitte te wachten tot ik mijn kunstje mocht doen. Aan de overkant van de set zag ik een McDonalds (jawel, met mijn beste vriend, de airco) waar ik besloot wat verkoeling te zoeken in de vorm van een milkshake. En daar maakte ik een kapitale fout.
Terwijl het land voorop liep in de wereldwijde religieuze oorlog, wandelde ik, midden in de ramadan, in mijn pornopakje een Amerikaanse McDonalds in. Zonder cameraman, zonder geluidsman, zonder regisseur, helemaal alleen. Nadat ik een half uur onder een airco ijsblokjes had zitten kauwen en voldoende afgekoeld was, liep ik naar de uitgang waar ik werd opgewacht door een uitzinnige menigte van boze mannen die waarschijnlijk net een rondje fikkies stoken en winkelcentra bombarderen hadden gedaan.
“Ja natuurlijk, Angel. Op elke hoek van de straat worden blanke toeristen gelyncht. Hoe haal je het in vredesnaam in je hoofd om als half-bloedje verkleed in een hoerig pakje in een Amerikaanse fastfoodketen te gaan zitten?”
In mijn beste Indonesisch probeerde ik mezelf nog uit deze idiote situatie te redden.
“Nee, dit zijn mijn kleren niet. Dit is mijn kostuum. We zijn aan het opnemen, kijk maar aan de overkant. Daar is de set.”
Het schreeuwen ging door en ik probeerde met gebogen hoofd tussen de menigte door te glippen. Met een harde duw werd ik terug op mijn plek gezet. Ik zou hier niet weg komen. Verdomme. “Was gewoon op dat evacuatievliegtuig gestapt, eigenwijs stuk stront dat je bent” schoot er door mijn hoofd. “Nu ga ik dus dood”. Aan de andere kant van de wereld. In een pornopakje.
Maar wat ik toen deed, zag ik zelf niet eens aankomen. Ik pakte het ongeladen pistool uit mijn holster en richtte het bevend op degene die me zojuist had aangevallen. Mijn handen trilden en ik had geen idee wat ik met dat ding aan moest maar het deed wat het moest doen. De groep deinsde achteruit. Daar stond ik dan, als Lara Croft een groep mannen onder schot te houden met een wapen waar nog niet eens een losse flodder in zat. Het volgende moment werd ik van achteren aan mijn arm de McDonalds in gesleurd. Het was de filmcrew die via de achteringang van de McDonalds naar binnen was gegaan om mij de tent in te trekken. Ik was weer veilig.
Het was tijd om naar huis te gaan. Mijn geleerde les? Voor mij geen leven in de schijnwerpers. Ik ben lekker achter de schermen gaan werken. Maar nog belangrijker. There’s no place like home.
Hebben jullie wel eens voor langere tijd in het buitenland gewoond?
Liefs,
Angel
Het enige wat ik de hele tijd dacht tijdens lezen: What. The. Actual. F…?!
(Hoewel ik geen enkele twijfels heb over de echtheid van het verhaal, ikzelf kom namelijk ook uit een Aziatisch land.)
Huh raar… 😛 Ik kan t bijna niet geloven xD.
Wauw, wat een verhaal! Angel jij schrijft zo heerlijk, altijd weer fijn om je stukjes te lezen!
Wauw, wat een bloedstollend verhaal!
Hoi Angel,
Wat een geweldig verhaal weer! Ik snap niet dat mensen je verhaal in twijfel trekken, je bent prachtig dus ik geloof direct dat je als model hebt kunnen werken en daarnaast weten we door Samantha uit Utrecht dat jij ook nog een super goed kunt acteren. Ik ben heel erg benieuwd naar filmfragmenten. Lijkt me zo leuk om jij in een film of soap te zien spelen. In welke film had je een rolletje?
Liefs Nieke
hahahaha geweldig! ik denk echt dat je met jou altijd wel avonturen beleeft!
Ik ga dit jaar na mijn eindexamen.. Totaal niet bang nu haha!
Oh my gosh wat een verhaal :’) En avontuur!
Wat een heftig verhaal!
Wat een avontuur. Ik zou graag deze afleveringen willen zien haha.
Wat super toevallig!
Leuk om te horen dat je bij elite models zat, ik zit namelijk nu bij Elite! Super leuk verhaal weer, Angel. Xxx
Geweldig verhaal! hahaha
Wauw , echt een avontuur!! Btw je bent echt prachtig Angel, en nog super stoer ook , klasse meidje, ik had mn pornopakje vol gescheten!
Wauw, wat een verhaal weer! Ik denk dat jij nu al meer meegemaakt hebt dan ik in mijn hele leven ga meemaken. Indrukwekkend!
Het lijkt me heel erg gaaf om een jaar in het buitenland te wonen, maar wat jij meegemaakt hebt lijkt me toch wel heel eng! Toch nog knap opgelost 🙂
Wauw, wat een verhaal zeg. Echt een hele belevenis! Ik heb nog nooit voor een langere tijd in het buitenland gewoond, maar dat zou ik later best eens willen.
Wow wat een verhaal! Ik heb een paar maand in spanje stage gelopen, super mooie ervaring maar wel heel anders natuurlijk dan Indonesie!
jemig wat een belevenis ! Wow! moest van een bizarre tijd voor je zijn geweest!
Wow Angel, wat een verhaal weer! Ik heb zelf maar een jaartje in Brussel gewoond, wat niet zo heel ver was en lang niet zo spannend! (wel een geweldig café ontdekt en daar heel wat uren gesleten, jum zou er zo naar terug willen!)
Wow, op die derde foto lijk je echt op Beyoncé!
Heerlijk geschreven zoals altijd! En ik persoonlijk weet ook, op andere plekken, in andere landen maak je echt de vreemste dingen mee!
& inderdaad weinig opbeurend, sommige opmerkingen. Ik snap dat dit voor sommige mensen wat aangedikt overkomt maar ik denk dat mensen die niets weten, van een bepaalde cultuur. In dit geval Indonesisch, en normen en waarden etcetera hier weinig over kunnen zeggen.
Maargoed los daarvan vind ik het dan niet oke iemands woord in twijfel te trekken als er al wordt aangegeven dit is gewoon gebeurd. Iemand kan overdrijven, wat ik in dit geval betwijfel, maar sowhat? Zijn we niet allemaal op zoek naar een bepaalde vorm van sensatie als we artikelen als die van Angels lezen?
En krititiek is altijd persoonlijk al dan niet positief als negatief. Dus persoonlijk vind ik het niet raar dat jij, Serena, daar op reageert. Iets dat je zeker moet blijven doen 😉
Maar ik blijf met veel plezier je verhalen lezen!
Superleuk artikel! Ik heb 5 jaar in Curacao gewoond voor mijn vaders werk, het was super!
Ik ga in september op Erasmusstage, dus dan ben ik 5 maand weg van huis. Spannend! 🙂
Wat cool! En echt een leuke manier van schrijven heb je!
Ik heb nog nooit voor langere tijd in het buitenland gewoond,
maar wil al zo lang naar Indonesië toe.
Mijn opa en oma komen daar vandaan en hoe hun er altijd over vertellen is zo geweldig. Echt een droom voor me om daar heen te gaan. Helaas best prijzig want ik heb er geen familie meer zitten 🙁
Leuk Angel.
Ik ben ook Indonesisch en kijk ook sinetrons (series) in welke sinetron speelde jij als ik vragen mag?
ik heb 3 jaartjes in suriname gewoont 🙂
indrukwekkend! en wat een prachtige foto’s, zeker die eerste. Prachtige meid dat je bent 🙂
Ikzelf heb net gesolliciteerd voor een functie in het buitenland, maar ben jammer genoeg 2de geworden. Ja, ook ik moet leren begrijpen dat iemand met meer dan 5j specialisatie in dat gebied wel een streepje voor heeft dan ik met mijn miezerige 1j ‘ervaring’…op een compleet ander domein :p
Jeetje zeg, wat een verhaal! Gelukkig is alles goed gekomen. Wel ontzettend vet dat je een jaar zo’n leven hebt mogen leiden, dat is voor een paar enkelen weggelegd. Hoef je nooit te zeggen ‘wat als..’ 🙂
Ik ben een Indonesische vrouw, getrouwd met een Nederlander en woon bijna 15 jaar in Nederland. ik geloof Angel’s verhaal over haar woonervaring in Indonesië. Het is waar wat ze uitlegt dat half bloed mensen of Indo erg populair zijn om fotomodel te worden. sommige spelen zelfs in tv soaps of sinetron. dus voor mensen die haar verhaal betwijfelen: dat is dan hun probleem ! wat Angel hier beschreven heeft , dat is algemeen bekend in Indonesie.
Wat een verhaal!
Ik vind je manier van schrijven erg goed!
Wat leuk om te lezen!
Heerlijk verhaal! Wel eng overigens.. Prachtige foto’s van je!
haha wat een leuk verhaal zeg!! leuk geschreven en toch leuk dat je dit hebt meegemaakt!!
Angel, ik kan echt genieten van je stukjes! Kijk er elke keer weer naar uit..
Wauw ik wist t wel. Jij bent veel te mooi om niks mee gedaan te hebben! Goede levens ervaring haha
Wow, wat een verhaal!
WOW! Seriously? Welnee, niet dom geweest! YOLO… Toch :P?
Wat een verhaal! Leuk geschreven.
OMG Angel jij bent echt een heel bijzonder mens! Zelf woon ik trouwens alweer 5 jaar op Bonaire
OMG Angel jij bent echt een heel bijzonder mens!
Wauw, fantastisch dat je dit allemaal meegemaakt hebt! Jou columns zijn altijd ff een momentje van ontspannen en lachen.
xxx
Haha wat een verhaal!
En die foto’s! Geweldig!
Wat heb je toch ee geweldige schrijfstijl Angel! Ik zit nu op dit moment op t vliegveld van Southampton, ga nu even terug voor een weekendje en om maandag weer terug voor de laatste 2 maanden. Werk en woon nu sinds oktober in Southampton Engeland en vanaf april ga ik mijn HELE zomer spenderen in Malaga Spanje. Daar ga ik ook wonen en werken tot oktober en dan zit mijn jaar buitenland werken en wonen er weer op. Maar inderdaad het is een enorme ervaring waarin ik heel erg veel leer. Thanks voor het vermaken van mijn tijd die ik moet vullen door een vertraagde vlucht naar huis<3
Hahaha, hilarisch zoals altijd. Indonesie was voor mij ook echt geweldig, maar de Mac D. Viel toch zo tegen… We zijn er allemaal gewoon ziek van geworden.
oh Angel ik wist wel dat jij bedoelt was voor het witte doek! zeer spannend verhaal kan zo genieten van je colums je bent zo’n heerlijke dramaqueen met een nuchter randje !
Woe angel wat super cool dat je die dingen in Indonesië mocht meemaken en wat een mooie foto’s! Alleen vreselijk hoe het afliep.. 🙁
Ik zou dat wel willen doen eens voor een tijd naar het buitenland gaan maar hoe ik dat moet aanpakken, weet ik niet goed…
Ik woon nu voor een halfjaartje in Curacao! Heeeeerlijk.
Angel, mijn complimenten. Je vertelt je belevenissen op net zo’n boeiende manier als mijn vader dat kon. Sprankelend, grappig, soms net iets mooier, zodat we erom kunnen (glim)lachen en zo min mogelijk de tragiek en angst voelen. Maar dat het waargebeurd is, dat lees ik echt wel tussen de regels door.
Ik natuurlijk googlen naar die video’s, maar helaas, zal wel nergens te vinden zijn 😀
Jullie hoeven helemaal niks te bewijzen, aan niemand, ookal is het misschien niet waar, het blijft suuuuuuperleuk.
En dan die foto’s met die vreselijke 90’s blur, haha, heerlijk <3