My 6 months of fame

Door Angel – Het zal geen verrassing voor je zijn dat ik niet het type meisje ben dat investeert in een paar stevige wandelschoenen om met een rugzak de wereld over te trekken. Met slechts twee onderbroeken, een thermoskan en een pot witte bonen in tomatensaus alle continenten ontdekken, lijkt me de ultieme vorm van volwassen worden. Echter, ik zou er doodongelukkig van worden. Maar dat jaar in het buitenland moest en zou ik van mijn to-do lijstje afvinken en dus besloot ik op mijn twintigste een jaar in Indonesië te gaan wonen.

Gelukkig kon ik intrekken bij familie. Niet heel avontuurlijk, maar wel zo gezellig.
“Zo, je bent er. Wat wil je hier eigenlijk gaan doen?” vroeg mijn nicht.
“Ik weet het niet. Het land heb ik al gezien dus rondtrekken hoeft niet meer. Werken, denk ik. Ik wil hier wonen en leven dus ook werken. De taal spreek ik niet maar mijn Engels is perfect dus ik kan vast wel bij een internationale bank terecht.”
“Nee, het werk ligt hier niet op straat. Ook voor jou niet. Als je wilt werken, zit maar één ding op. Maak je op, trek wat leuks aan, we gaan.’’
Gaat ze me nu naar een bordeel brengen waar ik als animeermeisje aan de slag moet? Haar chauffeur reed ons naar de stad en liet ons uitstappen voor een enorme glazen wolkenkrabber. In de lift drukte ze op het bovenste knopje, de twintigste verdieping. Ik las de bedrijfsnaam die ernaast stond.
“Wat gaan we bij Elite Models doen?”
“Daar ga je voor werken. Je bent een half-bloed, Angel. Die zijn razend populair, meer heb je niet nodig om het hier te maken. Je hoeft niets te kunnen, je hoeft geen talenten te hebben, je hoeft de taal niet te spreken. Het enige dat je hoeft te doen is half-bloed zijn.”
“Dat gaat me geloof ik nog net lukken.”

En ze had gelijk. Elite Models nam me gelijk aan. Er werd een portfolio gemaakt en ik kon aan de slag. Ik vloog van de ene naar de andere shoot en verscheen van het ene op het andere glamour feestje. Het was op één van deze feestjes dat de directrice van Elite Models mij voorstelde aan een televisieproducent en zo stond ik binnen een week ook nog voor de camera.

“Maar ik spreek bijna geen Indonesisch.”
“Maakt niet uit, schatje. Gewoon je tekst uit je hoofd leren en er een beetje gevoel in leggen.”
“Uhm… ok.”

Loreal II Freeze1 angel elite models Angel EliteIk speelde een rol in de Indonesische variant van Goede tijden, Slechte tijden. Daarna volgde een comedyserie, een aantal televisiefilms, één bioscoopfilm en een aantal videoclips. Mijn dagen sleet ikmet wachten. Eindeloos wachten tot een set was opgebouwd. Eindeloos wachten tot het licht goed was. Eindeloos wachten op mijn volgende scene. Het duurde niet lang voordat ik ook op straat werd herkend en voor ik het wist stond ik zelfs handtekeningen uit te delen. Ik kreeg the whole shabang…
en ik vond er geen REET aan.

Op 11 september brak de pleuris uit. Ik kwam thuis van weer zo’n saaie schijtdag van wachten op de set in de brandende hitte van een Indonesische zomer. Op tv zag ik hoe twee vliegtuigen zich in de World Trade Towers boorden. Na wat “ooooh’s” en “aaaaah’s” ging de familie na een uurtje ramptoeristje spelen, rustig naar bed. Ik bleef de hele nacht op, vast gekluisterd aan CNN. Waar ik al bang voor was gebeurde. Indonesië moest als grootste Moslimland ter wereld een standpunt innemen. Zijn ze pro- of con Amerika?

De vrouwelijke president deed er iets te lang over om te roepen dat ze tegen was en de sfeer in het land werd van dag tot dag grilliger. De shopping malls waar ik veel te vinden was, werden stuk voor stuk opgeblazen. Amerikaanse toeristen waren niet langer veilig en niet lang daarna was geen enkele blanke zijn leven meer zeker. De Nederlandse ambassade zette vliegtuigen klaar om Nederlandse expats en toeristen te evacueren. Ook mijn naam stond op de lijst maar ik vond het niet nodig om te gaan. Als je twintig bent, voel je je namelijk onsterfelijk. Zeker als je in een Lara Croft pakje rond loopt.

angelinajolie2Voor een comedyserie, moest ik in Angelina Jolie’s rol van Lara Croft kruipen. Compleet met tanktop, hoge zwarte laarzen, lange staart en gunbelt (met een echt pistool erin. Echt, ja. In een corrupt land als Indonesië zijn echte pistolen kennelijk goedkoper dan props) zat ik weer eens puffend van de hitte te wachten tot ik mijn kunstje mocht doen. Aan de overkant van de set zag ik een McDonalds (jawel, met mijn beste vriend, de airco) waar ik besloot wat verkoeling te zoeken in de vorm van een milkshake. En daar maakte ik een kapitale fout.

Terwijl het land voorop liep in de wereldwijde religieuze oorlog, wandelde ik, midden in de ramadan, in mijn pornopakje een Amerikaanse McDonalds in. Zonder cameraman, zonder geluidsman, zonder regisseur, helemaal alleen. Nadat ik een half uur onder een airco ijsblokjes had zitten kauwen en voldoende afgekoeld was, liep ik naar de uitgang waar ik werd opgewacht door een uitzinnige menigte van boze mannen die waarschijnlijk net een rondje fikkies stoken en winkelcentra bombarderen hadden gedaan.

“Ja natuurlijk, Angel. Op elke hoek van de straat worden blanke toeristen gelyncht. Hoe haal je het in vredesnaam in je hoofd om als half-bloedje verkleed in een hoerig pakje in een Amerikaanse fastfoodketen te gaan zitten?”
In mijn beste Indonesisch probeerde ik mezelf nog uit deze idiote situatie te redden.
“Nee, dit zijn mijn kleren niet. Dit is mijn kostuum. We zijn aan het opnemen, kijk maar aan de overkant. Daar is de set.”
Het schreeuwen ging door en ik probeerde met gebogen hoofd tussen de menigte door te glippen. Met een harde duw werd ik terug op mijn plek gezet. Ik zou hier niet weg komen. Verdomme. “Was gewoon op dat evacuatievliegtuig gestapt, eigenwijs stuk stront dat je bent” schoot er door mijn hoofd. “Nu ga ik dus dood”. Aan de andere kant van de wereld. In een pornopakje.

Maar wat ik toen deed, zag ik zelf niet eens aankomen. Ik pakte het ongeladen pistool uit mijn holster en richtte het bevend op degene die me zojuist had aangevallen. Mijn handen trilden en ik had geen idee wat ik met dat ding aan moest maar het deed wat het moest doen. De groep deinsde achteruit. Daar stond ik dan, als Lara Croft een groep mannen onder schot te houden met een wapen waar nog niet eens een losse flodder in zat. Het volgende moment werd ik van achteren aan mijn arm de McDonalds in gesleurd. Het was de filmcrew die via de achteringang van de McDonalds naar binnen was gegaan om mij de tent in te trekken. Ik was weer veilig.

Het was tijd om naar huis te gaan. Mijn geleerde les? Voor mij geen leven in de schijnwerpers. Ik ben lekker achter de schermen gaan werken. Maar nog belangrijker. There’s no place like home.

Hebben jullie wel eens voor langere tijd in het buitenland gewoond?

Liefs,
Angel

 

Volg:

132 Reacties

  1. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wat een verhaal zeg! Lijkt me wel echt eng zeg om daar te zijn geweest toen het zo mis ging!

  2. Kelsey
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Ja, ik woon inmiddels al sinds 30 augustus in Ljubljna, Slovenië. En pas in juni ga ik weer naar huis. In de tussentijd ben ik niet naar huis geweest en in al die maanden zie ik mijn vriend en ouders maar één keer. Mijn vriend met kerst en mijn ouders komen ergens in april.

    Ik ben hier op studieuitwisseling t/m februari en vanaf maart loop ik drie maanden stage.

    En technisch gezien woonde ik de drie jaar daarvoor ook in het buitenland, namelijk in België, voor dezelfde studie, maar dat voelt niet helemaal als buitenland, haha 😉

    Alles bij elkaar wel een hele ervaring, die ik niet had willen missen! 😀

    • Susan
      14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

      Hoe vind je Ljubana? Ik wil er van de zomer heen liften, is dat een beetje veilig?
      Leuk stukje weer angel!

  3. katrien
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wat? Echt?

  4. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Stoer wijf wat je bent! Heerlijk!

  5. Evelien
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wauw. Wat een geweldig verhaal! Jij maakt wel echt wat mee in je leven! Dit verhaal doet me echt denken aan deze quote: ‘To live is the rarest thing in the world, most people just exist, that is all’

  6. Twink
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wat een leuk artikel! Ik zat helemaal in je verhaal, erg tof!

  7. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Spannend hoor! Studeer nu voor een jaar in Moskou. Hier maak je ook wel eens wat mee, maar toch nog niemand onder schot mieten houden 🙂

  8. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Haha, wat een verhaal.

  9. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Zo das nog eens een verhaal! Opzich wel een mooie ervaring (op die boze menigte na).
    Geweldig geschreven weer Angel. Ga zo door.

  10. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Echt tof om te lezen weer joh, jij hebt echt veel beleeft daarzo! Supertof, maar je hebt wel gelijk: there is no place like home. <3

  11. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wow, ik vond het verhaal al ontzettend spannend met enkel het film en model aspect maar je transformatie naar een real-life Lara Croft is zodoende nog indrukwekkender. Ik heb van november tot februari (2012-2013) in Hawaï gewoond. Mijn ex-man is militair en hij was eerst in België en werd dan daar gestationeerd. We zijn er ook getrouwd en ik heb er erg positieve ervaringen gehad. Met Amerika in het algemeen eigenlijk.

  12. Momo
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Hmm, ik merk toch elke keer dat ik de verhalen van Angel niet zo’n fijne toevoeging vind aan de site. Ze zijn erg overdreven, of althans zo komen ze over, en haar melodramatische houding stoort me ook wat. Als ik hier de enige in ben, keep going! Maar ik ga ze denk ik niet meer lezen.

    • 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

      Bij mij komt dit ook zo over, té overdreven inderdaad. Toch blijf ik ze lezen denk ik, ik vind het namelijk wel grappig.

    • Emily
      14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

      Ik ben ook jaren terug een aantal maanden in Indonesië, Jakarta geweest bij familie. Daar keken ze inderdaad veel soaps zoals gtst. Ook aan mij werd gezegd dat ik er met gemak model of actrice kon worden. Mijn neef en nicht hebben er ook een rolletje gehad in een soap. Ik heb het niet gedaan overigens. Mijn laatste bezoek aan het land was vlak voor de laatste aanslag in Kuta op Bali. Daarna vond ik het niet meer veilig of leuk om erheen te gaan. Na 9/11 is het best verandert daar, zelfs op t vredige Bali.

      Vergeet niet hoe de Indische mensen in Nederland terecht kwamen. 350 jaar lang was Indie onder Nederlands bewind. Tot na de WOII het land niet meer onder Nederlands bewind viel en er onafhankelijkheid kwam voor het land. Maar voor alle Nederlanders en afstammelingen (lees halfbloedjes met Nederlandse voorouders ) was het niet meer veilig daar (want de Indonesiërs hadden genoeg van 350 jr. onderdrukking door de Nederlanders) en moesten naar het land waar hun voorouders vandaan kwamen , naar Nederland gaan. Sommige hebben nog jaren in t armoedige Papoea Nieuw Guinea tussen de inboorlingen gewoond eer ze naar Nederland kwamen. Dat is de geschiedenis van de Indo’s : in Nederland door omstandigheden. Dit is ooi geen verzonnen verhaal maar geschiedenis!

      Dus het verhaal van Angel is voor mij herkenbaar en als halfbloedje willen ze je graag als model. Dat geldt voor veel Aziatische landen dat ze wat lichtere types kiezen. Is dat nu zo ongeloofwaardig?
      Ik vind je schrijfstijl fantastisch Angel dus wat mij betreft ga zo door.

  13. Inge
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Ik lees deze verhalen altijd, en ik lees ze met plezier, want je schrijft erg leuk Angel. Maar toch doet het mij regelmatig twijfelen aan de waarheid… Ik snap dat je de verhalen natuurlijk een beetje ‘spice’ geeft, dat doet iedere schrijver. Maar ik vraag me vaak af, is dit echt? Heeft ze dit écht allemaal meegemaakt..? Ik bedoel dit niet als negatief commentaar of kritiek, want als het wel echt waar is, TOF. Super, super tof. Maar toch moest ik deze gedachte even delen… haha. No hard feelings, I hope!

    • Serena
      Auteur
      14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

      Ik snap dat je dat denkt, maar ik ken het verhaal al jaren en het is waar gebeurd.

    • Momo
      14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

      Je was er (geloof ik) niet bij Serena, dus je weet nooit of het waargebeurd is. De enige die dat zeker kan weten is Angel. Ook al vertelde ze je het al jaren geleden, dat betekent niet dat het dan waar is. Ik krijg ook elke keer weer sterk de indruk dat de verhalen die Angel schrijft in ieder geval sterk aangedikt en overdreven zijn. Of ze nu waar zijn of niet, ze zijn in ieder geval niet geloofwaardig in mijn ogen.

      • Serena
        Auteur
        14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

        Ik snap dat het overkomt als een sterk verhaal, want wie maakt nu zoiets mee? Ik ken Angel al langer dan 10 jaar en al die tijd heeft ze nog nooit gelogen, overdreven of aangedikt. Prima dat je aan het verhaal twijfelt, maar dan ook nog eens twijfelen aan (het vertrouwen in) mijn vriendschappen? Gaat een beetje ver.

        Maar goed, geloof wat je wilt geloven. Ik denk dat het inderdaad verstandig is om de vrijdagmiddagen weg te blijven van Beautylab. Zoveel negativiteit, bah! En bij deze is de discussie (waar, niet waar) gesloten. Ik weet dat het waar is, Angel weet het, iedereen die erbij was weet het, en dat is wat telt. Liefs, Serena.

        • lousaa
          14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

          Huh? Ze twijfelen toch niet aan het feit dat jullie vrienden zijn? Het komt ook niet echt negatief over, gewoon een opmerking over dat het te mooi lijkt om waar te zijn. Ik vind het wel geniaal juist, zulke sterke verhalen. Gebeurt tenminste wat. 🙂

  14. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wat een avontuur zeg. Ik heb helaas nooit in het buitenland gewoond. Wilde het eigenlijk wel, maar toen leerde ik net mijn vriend kennen en bleef ik liever in Nederland. Het is gelukkig wel nogsteeds aan en samen maken we gelukkig mooie vakanties mee 😉

  15. Lisa
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Waauww, jij heb nog eens een verhaal. Klinkt wel creepy hor!

  16. Sophie
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Woooow wat een verhaal! Echt gaaf dat je het helemaal gemaakt had in Indonesië.
    Als jij een boek zou schrijven, zou ik heb kopen en wel 100 x lezen denk ik. Wat is jouw schrijfstijl toch leuk! Dit is eigenlijk altijd de enige blogpost waar ik telkens weer op wacht. Iedere dag kijk ik even snel op bloglovin of er weer een verhaal van Angel op staat. Vandaag was het gelukkig weer eens zo ver 🙂

  17. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wat schrijf je toch geweldig! Leuk om weer te lezen 🙂
    IK heb nog nooit voor langere tijd in het buitenland gewoond, maar ik geloof niet dat ik heel mijn leven in NL blijf wonen.

  18. Maaike
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Angel, jij moet serieus een boek gaan schrijven. Je schrijft echt zo goed!

  19. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Haha leuk geschreven! Het lijkt me wel apart ja dat je daar gewoon handtekeningen staat uit te delen en hier in Nederland weer gewoon één van de zoveel burgers bent..

  20. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Omg! Echt lef. Geen buitenlandse ervaringen voor mij, zou het nog steeds doen als ik de kans kreeg.

  21. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wauw, super leuk om te lezen! Eigenlijk lijkt dit verhaal net op een scéne uit een film 😉

  22. linda
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Is dit nou een waargebeurd verhaal?

    • Serena
      Auteur
      14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

      Jazeker!

  23. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wat ben ik jaloers op jouw schrijftalent. Echt leuk om te lezen 🙂

  24. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Jeetje, wat heb jij toch allemaal veel dingen meegemaakt! Vergeleken met jou is mijn leven maar saai 😛

  25. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wat een geweldig verhaal! Ik ben nooit langer dan een paar weken in het buitenland geweest 😉

  26. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Jeetje wat een ongelooflijk verhaal zeg. Ook al is het misschien niet een geweldige herinnering, ik denk dat je van zoiets wel veel leert en jezelf leert kennen!

  27. Petra
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Leuk zeg! Ik heb ook in Indonesie gewoond. En op Sint Maarten. Voor mijn man z’n werk. Dat is een ervaring die niemand van je af kan pakken! Blij dat ik dat heb gedaan.

  28. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wooow wat heftig zeg!

  29. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wauw, wat een verhaal zeg! Volgens mij kan dit ook maar één iemand op de wereld overkomen :’).
    Ik heb nooit in het buitenland gewoond en ook niet echt de behoefte. Het zal allemaal wel heel leuk en spannend zijn, maar ik heb het hier: huisje, boompje, beestje ook priiiiima naar mijn zin!

  30. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Maar goed dat alles goed is afgelopen…
    Verbaast me in elk geval niks dat Angel ooit model is geweest, heb haar altijd al prachtig gevonden!

  31. Syl
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wow wat een verhaal zeg. Op een gegeven moment vroeg ik mijzelf zelfs af…feit of fictie?

  32. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Woow wat heftig! Ik wil al jaren naar India maar durf het niet door alle verhalen die ik hoor over verkrachtingen ed. nou laat maar denk ik dan haha.

  33. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wow, wat een belevenis! Jij maakt veel mee zeg! Wel grappig dat je daar zo beroemd was!

  34. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wat een verhaal! Ik heb nog nooit in het buitenland gewoond maar een vriendin van mij wel, in het veilige Duitsland 😉

  35. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Hm very bad ass Angel!!! Ik heb op mijn 16e een jaar in Curaçao gewoont. Was een heerlijk jaar en ik baal nog steeds dat we na een jaar terug moesten maar he misschien ga ik er ooit weer eens wonen!

  36. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Ik heb een half jaartje in de VS gestudeerd. En als je denkt dat dat veilig is… No way. In de laatste tentamenweek vloog de dorm naast die van mij in de fik. Brandweer, nieuwshelicopters, de hele shenanigans kwam er bij kijken. We kregen gratis ijs (want het cafetaria stond ook naast die dorm en dat smolt omdat de stroom uitstond) en een overnachting in een hotel van de universiteit om a) bij te komen en b) de kamers weer rook vrij te krijgen.

  37. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wat een tof artikel! Ik heb zelf nog niet voor langere tijd in het buitenland gewoond, al zou ik dat graag willen!

  38. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Jij maakt echt veel mee in je leven!

  39. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Tjonge, je maakt wat mee zeg! Heb zelf 5 maanden in België gewoond (als dat onder buitenland valt, haha) en een half jaar in Suriname.
    Als ik eindelijk werk kan vinden de komende 2 maanden, ga ik in augustus voor een jaar naar Amerika =) Mijn thuisbasis ligt niet in Nederland, dat is mij al heel lang duidelijk. Geef mij maar een backpack, 2 onderbroeken, een thermoskanen een pot met witte bonen in tomatensaus en ik ben wel gelukkig 😉

  40. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wauw wat een belevenis! Prachtige foto’s trouwens! Ik heb nog nooit in een ander land gewoond, maar ik weet niet of ik daar wel geschikt voor ben..

  41. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Jeetje, jij maakt toch wel wat mee in je leven.. Mooi verhaal weer, leuk geschreven!

  42. Roxy
    14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wow wat een verhaal! Nou je hebt het wel mooi gedaan een tijdje in het buitenland gewoond! Misschien iets anders gelopen dan je had verwacht, maar dat is bij zoiets altijd. Ik heb zelf een half jaar in Sydney gewoond, heerlijk gevoel om een tijd in het buitenland te wonen!

  43. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wow! Dat moet behoorlijk spannend geweest zijn zeg! Grappig om te zien hoe je de mindere glamourkant van dat vak beschrijft, dat wachten lijkt mij ook helemaal niets!

  44. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Goed verhaal zeg! En op je vraag antwoord te geven: Ja, ik woon dit jaar 5 jaar in Side, Turkije 🙂 en dat bevalt nog steeds erg goed 🙂

  45. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wat een geweldig verhaal weer! Ik woon nu in ‘het buitenland’ voor mijn studie. Niets heel avontuurlijks hoor, gewoon in België, dus nog best dicht bij huis!

  46. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Wat een verhaal. Ik heb nog nooit in het buitenland gewoond maar het lijkt me wel heel gaaf!

  47. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    OH MY GOD :O wat een ongelooflijk verhaal :O Wow… Stoer wijf!

  48. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Jeetje, wat een belevenis. Wat bizar dat je daar zó populair kan zijn terwijl er hier misschien geen haan naar kraait. Alhoewel, je bent hier hartstikke geweldig hoor. Fantastische blogs maar geen wereld fame zoals Indonesie. Zelf heb ik er 4 maanden gereisd om te zien waar mijn roots liggen en tóch had ik er niet veel mee. Mooi land maar op de één of andere manier voelt (Zuidelijk) Afrika meer als thuis. Gek. Mooi dat je na zo’n bizarre ervaring weer even met beiden pootjes op de grond staat en je zegeningen van je normale leven telt.

  49. 14 februari 2014 / vrijdag, 14 februari 2014

    Ik heb weer even pauze dus Beautylab tijd ;). Naast dat je het weer heerlijk grappig geschreven hebt ook een indrukwekkend verhaal! Ik heb een zomer in LA gewoond, een half jaar in Oostenrijk en een half jaar in Londen. Heerlijke herinneringen aan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *