Mr. Wrong part 9

Lieve allemaal, welkom op zondag! Vandaag beginnen we gelijk met waar we vorige week gebleven waren, namelijk wakker worden in het bed van Mr. Wrong.

“Rise and shine, darling!”

En net als een half uur eerder, schrik ik me opnieuw het leplazerus.

Waar -THE FUCK- ben ik?!
Waarom lig ik niet in mijn eigen bed?!
Waarom is mijn tong aan het rotten?!
En wie is die kerel?!

“Good. You fell asleep again. That means you feel relaxed here.”

“Yeah… well. That and maybe the fact that I only had an hour sleep and about five hours of exercise last night probably helps too…”

“Here, why don’t you wear something comfortable.”

Hij geeft me een heerlijk zachte, wollige cashmere trui van hem.

“And wow… you look beautiful without make-up.”

Waarom doen mannen dat toch altijd? Zeggen dat je er prachtig uit ziet zonder make-up. Dat is gewoon niet waar. Zeker ik niet. Die man is van voor tot achter een aaneenschakeling van romantische filmscenes. En hoe gaan we daarmee om?

“Please… don’t give me that crap. I look like I have been hit by a train.”

Precies. Zo dus.

Mijn glas verse jus d’orange at ik in één teug achterover om de rottende mussen in mijn mond weg te spoelen. Dan kijk ik naar het prachtige ontbijt waar hij toch zeker minstens een half uur mee bezig geweest moet zijn. Hier zijn minstens drie verschillende soorten pannen, een quooker, een handmixer, een blender, een sinaasappelpers en een afzuigkap aan te pas gekomen. Dwars doorheen gesnurkt. Blijkbaar was ik met geen kanon wakker te krijgen.

“Start with the eggs, gorgeous. They are still warm.”

Terwijl hij aan zijn eitje begint, kijk ik naar hem. Met zijn mes hakt hij in een vloeiende beweging het topje van het ei. Zijn handen zijn prachtig. Groot en mannelijk met mooie, verzorgde nagels. En dan die sterke, grote onderarmen. Gebruind door de zon, behaard, krachtig. Alles aan hem is perfect. Zelfs zijn piemel is perfect als ik me goed herinner. Nu had ik wel een aardige borrel op maar ik kan me vaag herinneren dat ik positief verrast was en dat aan alle eisen ruimschoots werd voldaan. Een beetje als een splinternieuw tennisracket dat perfect in de hand ligt. Als ik hem nog eens goed van top tot teen bekijk, vind ik geen enkele flaw. Ik zou de hele dag voor de spiegel staan als ik hem was. Met mijn piemel in mijn hand.

Tijdens het ontbijt weet ik niet goed wat ik moet zeggen en ik zit ongemakkelijk en nerveus op mijn stoel te draaien. Met alle tijd van de wereld werkt hij zijn eitje weg. Hij neuriet opgewekt met London Calling mee, kijkt af en toe op en geeft me een knipoog. Geen hap krijg ik door mijn keel en dat is doorgaans een heel slecht teken. In mijn wereld is dat namelijk het startschot voor mijn grootste vijand. Verliefd zijn.

Ik heb ooit eens een stuk geschreven over het fenomeen ‘verliefdheid’. Dat hele verliefd worden blijft voor mij namelijk één van de grootste mysteries van het leven. Een virus oplopen en er vervolgens goed ziek van worden. Ja. Daar kan ik met mijn boerenverstand goed bij. Maar iemand ontmoeten die je nog nooit hebt gezien, waar je al je hele leven prima zonder kan, kwijlend aanstaren en met knikkende knieën en een kurkdroge mond stotterend uithijgen:

“Hoi, ik ben heet. Ik bedoel, ik ben Angel! Uhm… hoi.”

Inderdaad… om vervolgens dood neer te willen vallen. Holy mother of God, what the hell just happend to me? Er gebeurt dus van alles met je hormoonspiegel en je gedrag verandert radicaal. Al deze moeite heeft zijn vruchten afgeworpen want voordat je het weet heb je dikke verkering en alles is fine & dandy. Maar! Dan begint de ellende. Na een kleine 3 jaar houdt je lichaam op deze hormonen te produceren. En daar heb je het slechte nieuws.

Waarom zegt Moeder natuur “Zo Angel, je zit nu ruim 3 jaar gratis aan de crack uit de natuur. Wij moeten ook bezuinigen dus we trekken de stekker erui. Alsjeblieft, een sleur. Succes ermee!” Ook dat heeft een reden. Je lichaam kan het niet aan om een heel leven verliefd te blijven. De verhoogde hartslag en het verhoogde productie aan happy-hormonen leiden tot een overdosis en worden het lichaam op een goed moment fataal. Dus neemt de productie van die heerlijke jungle-coke af anders van je dood neer.

Wat ik ook interessant vind, is dat zowel mannen als vrouwen sterk in de klassieke rolverdeling gaan zitten zodra ze verliefd zijn. Ik heb een schurfthekel aan koken. Dus waarom sta ik ineens fluitend achter het aanrecht en strijk ik met mijn andere hand vrolijk 25 overhemden weg op een paar hakken van 11 cm? Vrouwen doen dat om te laten zien dat ze goed kunnen moederen/zorgen/en dat soort crap. It’s true! Op de geëmancipeerde urban chick na, is het gros van de vrouwen toch geneigd dit gedrag te vertonen.

En zo werkt het zo’n beetje, ladies. Doodvermoeiend en zenuwslopend. Ja, het is één lange lijdensweg. Lang verhaal kort; Mr. Wrong is een enkeltje rechtstreeks naar de hel. En dat kan ik nu niet hebben. Dus… wegwezen.

“Oh, look at the time! I really need to go. Thank you for everything.”

“The pleasure is all mine darling. There is a car waiting for you downstairs to take you home.”

Wel ja. Doe er nog een schep bovenop. De hele terugweg naar huis fluit ik mezelf terug naar de aarde en denk ik alleen maar aan hoe ik mezelf tegen hem kan beschermen. Hij is te perfect. Te smooth. En hij gaat me belazeren. Dat wordt dat de 3e op een rij en dat is me nu teveel. Ik ga hier mijn vingers niet aan branden. Terwijl ik hersenen overuren draaien, schrik ik me kapot als mijn telefoon gaat.

“Deem.”

“Eend, vertel! Leef je nog?”

“Nauwelijks. Hij heeft me in 8 stukken gescheurd. Zowel fysiek als mentaal. En ik denk dat ik een nieuwe clitoris nodig heb. Ik heb vannacht al mijn orgasme’s voor de rest van mijn leven opgebruikt. De laatste keer viel ik bijna flauw.”

“Oh Eend, wat heerlijk!”

“En vanmorgen heeft hij ontbijt voor me gemaakt en een roos gekocht.”

“Wat? Wat is dat voor mongool?!”

Kijk, dat bedoel ik. Die Demy snapt het. Die is ook iets te vaak op haar bek gegaan en kent het klappen van de zweep.

“Laten we vanaaf maar uit eten gaan Eend. Ik pik je om 20:00 uur op.”

Als ik thuis kom en mijn sleutel in het slot draai, hoor ik Kobus achter de voordeur miauwen. Hij gaat tekeer alsof ik drie maanden weg ben geweest. Een paar weken voordat papa stierf, heb ik Kobus in huis genomen. We weten nog niet wie van ons hem in huis neemt maar voorlopig zit hij bij mij goed. Als ik binnen loop is alles hetzelfde. Niets is veranderd. Het is koud, miezerig en het land staat in de ochtendspits. De film waar ik een uur geleden uit ben gestapt, lijkt in een ver verleden te liggen.

‘s Middags heb ik een afspraak bij Mary, mijn psycholoog. Een half uur lang stort ik mijn hart uit over papa. Over hoe erg ik hem mis. Over dat ik me afvraag of ik het allemaal wel goed heb gedaan. Of ik niet meer had moeten doen. Mary luistert en stelt me gerust. Zes zakdoeken snuit ik vol en huil tranen met tuiten. Als Mary denkt dat al mijn frustraties eruit zijn, slaat ze een zijstraatje in.

“En hoe gaat het verder?”

“Mary, ik heb iemand ontmoet…”

“Wat fijn voor je.”

“Hij is fantastisch. Hij is prachtig om te zien. Hij is intelligent, grappig, attent, woest aantrekkelijk, oprecht geïnteresseerd. Alles is perfect aan hem. En hij moet als de sodeflikker ONMIDDELIJK uit mijn leven. Hoe gaan we dat doen?”

Ik zie Mary’s mondhoek iets omhoog komen en ze doet haar best een glimlach te onderdrukken.

“Vertel eerst eens iets meer over hem.”

“Goed. Je vraagt erom. Maar Mary, zet je schrap. Het is van absoluut levensbelang dat ik je alles, maar dan ook ALLES, vertel. Inclusief each and every dirty detail. Je moet het hele verhaal kennen om tot een goed oordeel te komen. Jij bent de enige professionele reddingsboei waar ik op vertrouw.”

En zo krijgt Mary het hele avontuur voor haar kiezen inclusief dildo’s en champagneontbijt. En tot slot trakteer ik Mary even op een Masterclass foute mannen. Want stop er mijn handen voor in het vuur dat lieve, brave Mary al 35 jaar getrouwd is met dezelfde goedzak en nog nooit een Mr. Wrong van dichtbij heeft gezien.

“Kijk Mary. Ik weet ook wel hoe fantastisch dit allemaal klinkt. Maar de echte ‘boeven’ zijn niet te onderschatten. Dit zijn mannen die ondanks overduidelijke ‘foute signalen’ keer op keer het voordeel van de twijfel van hun vrouwelijk slachtoffers krijgen. En ik moet oppassen dat deze Mr. Wrong niet als boter door mijn natuurlijke verdedigingsmechanisme heen glipt.”

Ik ben inmiddels opgestaan en ijsbeer, terwijl ik drukke handgebaren maak, door haar praktijk.

“Die mannen hè, hebben vaak iets extra’s. Net dat geheime dodelijke ingrediënt; charme, charisma, kennis van de vrouwelijke psyche en een hoofd om van te smelten. Deze mannen zijn getraind of hebben het talent om weerstand te omzeilen. En nu komt het gevaarlijke, Mary. Het is niet eens een truc. Op dat moment dat hij zijn zinnen op jou heeft gezet ben jij ook de enige die ertoe doet. Binnen 2 minuten drukt hij keihard op de knoppen tot jouw diepere gevoel en verbeelding. Hij geeft je het gevoel dat hij je al kent. De foute, charmante man is niet iemand van de monoloog of doorzichtige vleierij. Hij laat een ‘echte’ dialoog ontstaan. Een dialoog die jouw verlangens en behoeften op een verbazingwekkend vanzelfsprekende manier naar de oppervlakte drijven en jou laten giechelen als een klein, zwakbegaafd meisje. En zo peurt hij met zijn vieze vingers net zolang in je hoofd tot je verwonderd en kwijlend vraagt of je al op je rug mag gaan liggen.”

Uitgeput laat ik me op mijn stoel zakken. Mary kijkt me kalm aan en begint.

“Liefde is nooit zonder risico’s. En het is onvermijdelijk maar ook goed om die af en toe te nemen. Soms lijkt iemand fouter dan hij is, soms is het andersom. Het gaat het vooral om dat je leert van je ervaringen. Als je vaak wordt teleurgesteld door foute mannen kan dat betekenen dat je iets meer geduld moet hebben en waarschijnlijk meer op je intuïtie moet vertrouwen. Vaak weet je het als iets te mooi lijkt om waar te zijn, maar wil je het niet weten. Intuïtie is belangrijk. Maar het kan ook, zoals in jouw geval, zo zijn dat je die ervaring al hebt opgedaan en je intuïtie en ervaring je nu vertellen dat je bij deze man uit de buurt moet blijven.”

– No shit, Sherlock. Dat had de Cosmo Girl me ook wel kunnen vertellen. –

“Maar je moet niet vergeten dat je nu ook in een rouwproces zit. En dat de extra dikke muur die je nu als bescherming om je heen hebt gebouwd, je intuïtie kan vertroebelen waardool je oordeel wellicht anders uitpakt dan bijvoorbeeld een half jaar geleden. Je hebt geen haast. Geef het wat tijd. En als het niets is, overleef je dit ook wel weer. Het zwaarste gedeelte, je vader verliezen, heb je ook overleefd. Alles wat daarna komt, kun je makkelijk dragen.”

En daar heeft Mary gelijk in.

Maar onderaan de streep, ben ik dus nog geen centimeter opgeschoten. Waarom is er niemand die tegen me zegt: “Angel, hier heb je een doekje om de stront mee uit je ogen te halen. Wegwezen bij die kerel!”

PLING! Telefoon.

“My dearest Angel. I can’t stop thinking about you. Would you mind staying out of my head for a few minutes? I need to get some work done.”

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!