Hij gaat eraan. Mr. Wrong gaat er vanavond nog aan. Ik hak hem in stukken. Niemand zal ooit weten wat er met hem gebeurd is.
Ik buig iets opzij om langs John te kunnen kijken en zie dat Mr. Wrong verderop in de straat nog steeds staat te bellen. Terwijl hij zijn gesprek afrondt, loopt hij rustig richting onze tafel. Zijn gezicht staat nog steeds op ontploffen. Waarom is me een raadsel, het interesseert me ook niet. Ik weet alleen waarom ik op ontploffen sta. De radertjes in mijn brein draaien overuren, John zit nog altijd vrolijk, nietsvermoedend full power te matennaaien. Als Mr. Wrong dichterbij komt, zeg ik zonder een spier te vertrekken, al buiksprekend tegen John dat hij eraan komt. John ziet niets en hoort niets, alleen zichzelf, hij kakelt aan een stuk door. Nog een keer, nu iets harder, sis ik dat hij van onderwerp moet veranderen. Weer heeft hij niets in de gaten. Mr. Wrong is inmiddels nog geen drie meter van ons verwijderd. Als ik hem als laatste redmiddel een goedgemikte trap tegen zijn knieschijf geef, verandert hij soepel, midden in een zin, van onderwerp en begint te roddelen over een glamourkoppel, bekenden van hem, dat midden in een vechtscheiding zit. Mr. Wrong gaat zitten en zegt niets, ik negeer hem compleet. Wat ik wel doe, is al mijn aandacht op John richten. Keihard lach ik om zijn grappen, ik doe alsof de tranen over mijn wangen rollen. Ik spreek ook geen Engels meer om rekening te houden met Mr. Wrong, ik focus me compleet op John. Voor straf. Mr. Wrong krijgt iets in de gaten maar weet niet precies wat er aan de hand is en doet nog een aantal pogingen om toenadering te zoeken door mijn hand vast te pakken of zijn hand om mijn bovenbeen te leggen. Ik trek mijn hand gelijk weer terug of duw zijn hand van mijn been, keer me een beetje met mijn rug naar hem toe en stel weer een onbelangrijke vraag aan John.
Het begint inmiddels te schemeren en gek genoeg is het nog geen moment bij me op gekomen om tegen Mr. Wrong te zeggen ‘Kom we gaan. We moeten praten.’ Ik blijf zitten. John ook. Die heeft er geen enkele last van dat Mr. Wrong en ik zonder woorden in een koude oorlog verzeild zijn geraakt en hij besluit om wat kleine hapjes te bestellen. Ik vermoed dat John meer informatie heeft die ik nooit van zijn leven uit Mr. Wrong ga trekken dus ik besluit hem tot de laatste druppel uit te wringen.
“Even een bodempje leggen om verder te kunnen drinken!”, gilt John naar een knappe man die schuin achter hem aan een tafeltje zit met twee vrouwen. Hij geeft er een overdreven knipoog achteraan. Verbaasd aanschouw ik de lachwekkende versierpoging. Zelfs Mr. Wrong moet er een beetje om lachen.
“Wat doe jij nou? Hoe weet je dat hij gay is? Ik heb daar doorgaans wel oog voor maar er gaat bij mij geen enkele radar af als ik naar hem kijk.”
“Schat, hij zit daar met twee wijven die zijn besties zijn en hij heeft zijn voeten in een paar veel te krappe Louboutins gepropt zodat zijn voeten niet zo groot lijken. He’s gay.”
Mr. Wrong pakt mijn hand weer en vraagt wat er aan de hand is.
“Nothing is wrong with me”, zeg ik streng zonder enige emotie in mijn gezicht. “What’s wrong with you?”
“Nothing is wrong with me darling. I’m sorry for the angry face earlier. I just got out of a heavy conference call and there are some difficulties business wise.”
“Hm.” Meer zeg ik niet. Alleen een verheven knikje voordat ik weer mijn glas op houd om met John te proosten. John die zover achterover hangt in zijn stoel dat hij bijna omvalt en die net op voordat hij omlazert door Mr. Wrong met alle vier de stoelpoten op de grond gezet. Nu weet ik in ieder geval waarom hij zo opgefokt was. Zijn werk.
Van de drie telefoons die op tafel liggen, begint er een te blèren. Weer is het is de telefoon van Mr. Wrong die hem gelijk van tafel grist en weg loopt. Zie je? Het is een ander wijf. Hij doet het gewoon waar ik bij zit. Ik grijp gelijk mijn kans. Het is zeldzaam dat je zo’n rijke informatiebron treft die je alles kan vertellen over de man waar je kansloos verliefd op bent maar nog steeds niet helemaal vertrouwt. Ik moet uiterst voorzichtig te werk gaan want als John door krijgt dat ik hem uit zit te horen, gaat hij onmiddellijk op slot en is het afgelopen met mijn onderzoek.
“Vertel nog eens wat over dat joch waar je mee scharrelt.”
“Ooh ja! Heerlijk. Hier heb je een foto. Wacht… Van zijn pik of van zijn hoofd?”. Hij gilt en giert het weer uit om zijn eigen woorden.
Hij bladert door zijn album en laat een foto zien van een bloedmooie jongen. Ik herken hem niet maar ik lees dan ook nooit de roddelbladen en heb al helemaal geen verstand van de voetballerij.
“Godskolere wat een lekker joch.”
“Angel, wat een bek he? En moet je die mond van hem zien….”
Zo onopvallend mogelijk probeer ik het onderwerp weer Mr Wrong’s kant op te buigen.
“Hij heeft wel een beetje boevenkop.”
“Ontzettend. Zo’n heerlijke vieze, foute boevenkop.”
“Precies. Net als Mr. Wrong. Daar moet je eigenlijk ver bij uit de buurt blijven. Dat probeer ik mezelf vanaf het moment dat ik hem ontmoette al wijs te maken. Maar ja John, wat doe je eraan? Ik kan er niets aan doen. Ik val ervoor. Ik wil het niet, verzet me met alles wat ik heb, maar ik ga toch weer midden in die enorme hoop stront staan. Want laten we eerlijk zijn, Mr. Wrong is gewoon een hele foute boef.”
“Ja. Maar dat is geen nieuws schat. Wat ‘ie bij heeft uitgevreten. Die verhalen ken je vast wel… Ooh, die man heeft zo vaak… ”
Kijk eens, daar gaan we al. Dit is gaat echt verassend makkelijk. Gelukkig komt dit niet helemaal uit de lucht vallen. Mr. Wrong heeft me namelijk een hele poos geleden in alle eerlijkheid al een keer bekend dat hij is vreemd gegaan bij zijn ex. Niet vrijwillig bekend hoor. Dat doen mannen niet. Ook die informatie heb ik er toen heel berekenend en manipulatief uit weten te trekken dankzij eerst een monoloog af te steken over het fenomeen vreemdgaan. Over dat het allemaal zwaar overschat wordt, dat hele monogaam zijn. Dat iedereen wel een keer vreemd gaat. Sterker nog, dat het zelfs bijna vreemd is als het een keer NIET gebeurd in een mensenleven. En hup, nadat ik hem begripvol en goedkeurend had aangekeken, kwam de aap uit de mouw. Rolde er zo, floep, uit. Vervolgens haalde ik diep en adem en zei trots “Nou, ik niet. Ik ben nog nooit vreemd gegaan. Ik zeg het gewoon als ik de relatie niet meer zie zitten. Vind ik veel ongecompliceerder.”
Gemeen hè? Maar ja, als je iemand echt wilt leren kennen, en je zoveel mogelijk risico’s uit de weg wilt ruimen, moet je soms wat handige trucs toepassen. Meer dan enkel het feit dat hij aan het eind van zijn huwelijk een keer een scheve schaats heeft gereden, wilde hij er ook niet over kwijt. Dus details en getallen kreeg ik ook niet. In een normale situatie doet dat er ook niet toe. Dat ligt in het verleden. Maar nu wil ik alles weten. Namen, leeftijden, waar, hoe vaak, hoe lang, in welke standjes, en waarom. Dus terug naar John.
“Dat vreemdgaan? Ja, daar weet ik alles van. Ik twijfel er ook geen seconde aan dat hij dat bij mij een keer gaat doen. Maar… eigen schuld, dikke bult. Heb ik ook tegen hem gezegd hoor. Dat hij dat een keer gaat doen. De vraag is alleen wanneer. Want als…”
John zet zijn glas met een klap op tafel. Hij praat alleen nog maar in halve zinnen en struikelt constant over zijn woorden. Straalbezopen. Maar zo vrolijk en grappig dat ik het niet erg vind.
“Brrrph- sorry, hik! Man, dat huis van hem was soms een groo-brrrhphf-groot bordeel…hik-’
Weer voel ik een vlaag van woede ontstaan. Het begint in mijn tenen, baant zich langzaam door mijn benen een weg omhoog, mijn romp in. Terwijl John lekker door hikt en boert, sijpelt de woede langs mijn hart waar het nog even een gloeiend hete pook insteekt voordat het in mijn knalrode kop tot ontploffing komt.
“John, ik moet pissen. Ben zo terug.”
Eenmaal in het toilet kijk ik naar mijn vuurrode gezicht in de spiegel. Ik heb een nieuw plan nodig dus ik ga eerst op de plee zitten. Jurk omhoog en gewoon met mijn blote benen op die gore bril die vol met andersmans pisvlekken zit. Het kan me niets meer schelen, zo boos ben ik. Op de wc krijg ik altijd de beste ideeën. Ik moet kalmeren, ik moet van die woede af dat is plan 1. Als je boos bent, kun je niet meer rationeel handelen. Ik stel me voor dat de straal plas, die ik er met zoveel agressie uit pers dat de pot bijna in tweeën breekt, mijn razende boosheid is. Dat pis ik er nu allemaal uit. Weg boosheid, weg woede, allemaal weg. Doortrekken die handel en wegwezen. Ik heb plaats nodig in mijn hoofd voor rust en heldere ideeën. In films zie je altijd dat gestreste vrouwen naar de wc gaan en daar een sloot koud water in hun gezicht plensen. Ik begrijp dat nooit. Dan denk ik ‘Wel ja, daar gaat je zorgvuldig aangebrachte make-up waar je een halve dag over hebt gedaan. Nu ben je nog steeds overspannen en je ziet er ook nog eens uit als een heroïnehoer met je uitgelopen wasbeer ogen. Kun je weer opnieuw beginnen.’ Vandaag begrijp ik het wel. Ik heb een emmer ijs nodig waar ik mijn kop in kan douwen voordat de aderen naast mijn ogen barsten. Voordat ik een baksteen zoek en die tegen zijn hoofd aan joekel. Ik zet de kraan open en wacht net zo lang tot het water ijskoud is. Dan buig ik voorover en hang een voor een mijn wangen onder het stromende water. Zonder mijn ogen te verkloten. Zie je nou, mevrouwen uit de films? Zo kan het dus ook.
Als ik terug kom, zit Mr. Wrong ook weer aan tafel. Ik ga zitten maar kijk hem niet aan. Hij probeert mijn hand te pakken maar ik trek hem voor de 10e keer weg en verdrink mezelf weer in John. Hij kan bijna niet meer op zijn benen staan en gaat compleet op in zijn eigen verhalen met mij als zijn enige publiek. Hij gilt en lacht zo hard om zijn eigen toneelstukjes dat de tranen over zijn wangen lopen. Ik huil ook maar niet van het lachen. De woorden die John eerder over Mr. Wrong zei spoken door mijn hoofd en ik voel dat een diepe teleurstelling zich in mijn maag begint te om te vormen tot een zware steen met vlijmscherpe randjes. De woede heeft geen plaats gemaakt voor kraakheldere ideeën. Blijkbaar is het nu de beurt aan verdriet. Een halve dag geleden was alles nog zo fijn, zo leuk, en was ik zo samen met iemand. Nu is alles anders. Ik heb nauwelijks een woord gewisseld met Mr. Wrong maar ik heb in mijn eentje al besloten dat het voorbij is.
Hij probeert het nog een laatste keer.
“Darling, what have I done wrong?”
Ik doe alsof ik hem niet hoor. Het armbandje dat hij me in Istanbul heeft gegeven irriteert mijn pols. Het slotje sluit niet goed en het uitstekende stukje metaal prikt in mijn huid. Ik probeer het los te maken, het lukt niet. Met geweld trek ik het kapot en flikker het achteloos op tafel.
“What the hell are you doing?”
“Nothing. It’s just not as nice as I expected it to be.”
Hij staat op, draait zich om en loopt weg. Dit keer zonder bombarie, zonder de hele tent op zijn kop te zetten, zonder het hele terras mee te laten genieten, zonder te fuck-you’en of op de grond te spugen. Hij loopt kalm weg zonder om te kijken. Ik kijk hem net zo lang na tot hij een hoek om verdwijnt. Ik buig mijn hoofd omlaag en slik mijn tranen weg. Als ik weer op kijk, zie ik John die met het armbandje bij zichzelf een neuspiercing probeert te zetten door het uitstekende slotje door zijn neusvleugel te boren.
Liefs,
Angel
Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!
Ik ben in december gestopt met lezen omdat ik een half jaar in Engeland ging wonen, maar nu ik terug ben ben ik weer bij aan het lezen en wat is het heerlijk om je avonturen te lezen Angel!
De relatie tussen jou en Hef doet me heel erg denken aan die van mijn en mijn vriend, heel explosief met hoge pieken en af en toe diepe dalen. Het gaat alle kanten op maar dat maakt het wel super leuk. Het enige is dat je wel realistisch moet zijn, een relatie als deze kan nooit eeuwig duren als er niks veranderd. Ik hoop dat jullie het volhouden 😉
Mehh zo spannend!
Ik heb vandaag (lees: ziek in bed) alle 35 delen achter elkaar gelezen. SMULLEN!!
Benieuwd hoe dit afloopt, tot zondag Angel!
Hahaha Angel je hebt me geïnspireerd om ook mijn date taferelen op te schrijven! Hier heb ik een verhaal van een date van een maand terug, ik denk dat wij wel redelijk op elkaar lijken dus ik hoop dat jij het ook leuk vind! En anders jij wel Serena!
Deze jongen was sinds een lange tijd alleen ijs eten op de bank met de buurtkat, mijn eerste date. Hij kwam naar Utrecht om samen met mij een avond ergens te drinken. Mijn God wat was ik zenuwachtig. Met zenuwachtig denk je misschien aan vlinders in je buik, of lichte tintelingen in je vingers. Maar nee, bij mij slaan zenuwen gelijk door op mijn darmen. Ik heb de hele dag diarree gehad van de stress. Wat nou als ik opgezadeld zat met een kneus? Hoe kom ik dan zo snel mogelijk weg? Wat als ik dan iemand tegenkom die ik ken? Op de een of andere manier was ik niet bang dat hij míj niet leuk zou kunnen vinden, maar was ik vooral bang wat voor gedrocht hij zou kunnen zijn.
Voor vertrek op mijn stalen ros dwong een huisgenoot me om een shotje rum te atten. Ik had vlak daarvoor diarree en mijn huisgenoot was ervan overtuigd dat de zenuwen zouden vervagen als ik wat alcohol op had. Met een walm alcohol om mij heen kwam ik aan op Utrecht Centraal, waar deze jongen per app liet weten dat zijn trein pas 20:08 aankwam in plaats van 20:00. Ik baalde als een stekker. Ik ben hier degene die later mag komen en anderen op zich laat wachten, het is niet de bedoeling dat dit andersom gebeurt. Dus daar stond ik, hikkend met een brandende anus van de diarree, te wachten op deze jongen. Vol stress appte ik nog met een vriendin, dat ik dood ging van de zenuwen en hem haatte omdat hij te laat was, totdat ik mensen van zijn perron de hal in zag lopen.
Daar was hij dan, een stuk kleiner en minder knap dan ik had verwacht aan de hand van de foto’s. Maar ach, het is via Tinder, wat verwacht je dan? Hij kwam in elk geval gezellig over, dus wie weet zat er alsnog wel wat in.
Ik nam hem mee naar mijn favoriete kroeg, die bijna leeg was aangezien het dinsdagavond was. “Dus, ik heb een kroeg uitgezocht, dan mag jij een tafel uitzoeken” zei ik. Hij keek me met grote ogen aan, vervuld met twijfel en angst. Bijna elke tafel was beschikbaar, het was slechts een kwestie van een tafel uitzoeken en zitten. Stommelend liep hij drie keer door de kroeg, mij steeds vragend aankijkend. Al snel was mijn geduld op. “Zullen we dan deze tafel nemen? Hier keek je als eerste naar” zei ik uiteindelijk om hem uit zijn lijden te verlossen. Opgelucht ging hij aan het tafeltje zitten. Ook ik was opgelucht, hoe had ik hier nou zenuwachtig voor kunnen zijn?
Ik dacht dat het ergste achter de rug was, totdat de serveerster aan onze tafel kwam om drinken op te nemen. Weer keek hij mij vol paniek aan. “Een droge witte wijn” zei ik heel snel. Ik hoopte dat mijn snelle keuze hem aanmoedigde om ook eens keuzes te maken in zijn leven, maar ook hier keek hij mij en de serveerster twijfelachtig aan. Ik bleef hem aanstaren, en de serveerster legde ook haar hand in haar zij totdat hij eindelijk wist wat hij wilde drinken. “Uhhh.. Ummm.. Nou.. Doe maar een pils”.
Het was me al vrij snel duidelijk dat deze jongen alles behalve zelfstandig was. Naast dat hij geen keuzes voor zichzelf kon maken, had hij ook ouders die alles voor hem betaalden en vond hij dat ook vanzelfsprekend voor anderen. Ik vertelde hem dat ik een half jaar ging studeren in Florida, en hij kon niet begrijpen dat ik alles zelf moest dokken. “Oh waarom spaar je daar geld voor? Dat betalen je ouders toch?” Zelfs toen ik hem uitlegde dat mijn ouders niet zoveel geld hebben, keek hij me verward aan. Jongen, als je dit leest, waar denk je dat geld vandaan komt? En als je een boom of rug hebt waar al je geld aan groeit, zou ik hier ook graag van willen oogsten. Want ik en mijn ouders moeten, net zoals de rest van de wereld, werken voor ons geld.
Toch vond ik het heel gezellig. Ik had al 2 wijntjes op, en ik had de bui goed zitten. Ik maakte veel grapjes en praatte veel over mezelf, en hij ging daarin mee. Op een gegeven moment kwam hij er zelf mee dat hij als kind 5 jaar in Afrika had gewoond. Dit was voor het eerst (en eveneens het laatst) dat hij mijn interesse wekte op deze avond. Ik bedoel, hoe vaak hoor je dit nou? En wat voor levenservaring zal hij daar gekregen hebben door in een ontwikkelingsland opgegroeid te zijn? Ik zag al voor me dat dit hem geschapen had tot iemand die zich verzette tot racisme, iemand die een emancipatiebeweging kon opzetten voor de rechten van de Afrikaanse bevolking, iemand die een compleet nieuw en interessant wereldbeeld had door zijn tijd in Afrika. Kortom, iemand die de wereld kon verbeteren met zijn ervaringen en inzichten uit Afrika.
Deze verwachtingen werden al snel de grond in geboord. “Ja we woonden daar in een soort gated community, waar al die negers van ons hielden omdat mijn pappie arts is en al die zieke mensen daar genas. Toen we daar aankwamen stonden er tientallen negertjes voor onze deur die vrienden met me wilden zijn, en daaruit werden mijn vrienden toen uitgezocht door onze huishoudster. Ook op school wilde iedereen natuurlijk vrienden met me zijn omdat ik blank was en zij allemaal negers, hahaha.” Ik slikte heel wat kots en tranen weg, en met een stalen glimlach luisterde ik naar zijn onzin.
Op dit punt wist ik al dat het niks kon worden, maar ik had niet verwacht dat het nog erger kon. Snel begon ik over iets anders voordat ik daadwerkelijk in zijn gezicht ging kotsen. “Oh ja jij komt uit Ede toch, daar heb je toch vijfduizend kerkgemeenschappen? Het lijkt me echt vreselijk om daar te wonen haha.” grapte ik. “Ja Ede is inderdaad kut, maar ik ben Christelijk”. Toen viel het gesprek stil. Ik heb niks tegen Christenen, absoluut niet. Veel vrienden van me zijn gelovig, en daar is het heel gezellig mee. Maar ik zie mezelf absoluut niet met een gelovige partner. Ik hou me liever aan persoonlijke normen en waarden dan wat voorgeschreven is door een boek. Toen bedacht ik me ook dat ik die avond ongeveer vijftig keer had gevloekt met ‘godverdomme’ en ‘Jezus’ en werd ik nog ongemakkelijker.
Hij kwam er zelf mee dat hij een trein moest halen, en we liepen terug naar het station. Hoewel ik hem niet echt zag zitten, wilde ik wel zoenen. Ik bedoel, zoenen is toch leuk? Het voelde verder heel platonisch, zonder spanning. Maar ik wilde wel graag zoenen. Dan is het toch nog een beetje een afspraakje en niet gewoon wat drinken. Met mijn lippen ging ik over elkaar om te voelen of ze zacht waren, en toen we het station naderden maakte ik ze nog een beetje vochtig.
We waren op het punt dat hij weg moest, hij had nog 5 minuten om de trein te halen. Nu komt het, dacht ik. Ik zette mijn fiets al iets opzij zodat hij me makkelijker kon zoenen. Ik keek hem hoopvol aan. Maar hier zag ik weer de angst en twijfel in zijn ogen, waarop hij me een ongemakkelijke knuffel gaf en zijn trein ging halen. Vol verbazing bleef ik staan, waarop ik vervolgens mijn schouders ophaalde en naar huis fietste.
Eenmaal thuis kreeg ik nog een appje “Sorry dat ik zo snel afscheid moest nemen, ik had graag langer de tijd gehad maar ik moest de trein halen! Volgende keer beter x”. Alsof hij me dan wel zou durven zoenen. En alsof er een volgende keer is. Hierna heb ik niks meer van me laten horen.
Haha, was leuk om te lezen!
Ben erg benieuwd hoe dit gaat aflopen!
Ok, wederom: dit zal wel van een tijdje terug zijn allemaal. Maar toch: meid, je kunt ook gewoon besluiten iemand te vertrouwen en zijn verleden niet in jullie huidige relatie slepen 😉 En dan lekker als jullie allebei nuchter zijn open en eerlijk zeggen dat John heeft verteld dat Hef je een beetje te vaak over de vloer vindt komen. En er een volwassen gesprek zonder gedoe over hebben. Is beter voor je hart 😉 En mannen moet je af en toe een klein beetje opvoeden.
Nou wat een goede cliffhanger weer zeg. Ik kijk uit naar aankomende zondag weer. Liefs soraya
Pfoe… heb jij ook relaties gehad waar je partner niet vreemds is gegaan? Ik bedoel die rare Lakes ex-vriend van je… Ik hoop het echt voor je en gun jou vooral de rust dat je bij hem weet dat hij je trouw was en zal blijven. Vertrouwen is de basis, laten we hopen dat het inmiddels helemaal goed zit tussen jullie en dit ‘opstart’ problemen zijn. Je verdient namelijk het beste en niet alleen op culinair/materieel gebied… 😉
Wat een cliff-hanger weer Angel! Ik wil weten hoe dit verder gaat. NU!
Part 35 alweer! Ik moet echt eens alle stukken bij elkaar gaan zetten en het in een stuk lezen. Ben nu al benieuwd naar volgende week!
Wat een drama. Je moet er maar zin in hebben zeg! Waarom toch?
God ik zie alleen maar reacties over mensen die helemaal emotioneel worden. En dan zit ik hier al 5 minuten stuk te gaan op de plee om het gedeelte waarbij John zichzelf een piercing probeert te geven. Ah wel. .
Schrijfskills heb je hoor Angel 😉
Jullie lijken wel pubers. Uitpraten, hup! Binnen 5 minuten ben je klaar, weet je gelijk waar je staat. Of niet, maar dat zegt dan misschien ook genoeg.
Man, ik zou horendol worden.
Dat heeft ze gedaan en hij besloot niet de hele waarheid te vertellen.
O nee, ik voel hem helemaal. Iedereen die hieronder verteld dat je met hem moet praten.. bla, bla. Bij mij zou ook het stoom uit mijn oren komen en ik zou hem het leven zuur maken, al was het het laatste wat ik zou doen.
Run for your life Angel!
He….nee waarom… Nu moet ik bijna huilen 🙁
Oh boy! Ik word er zelf ook een beetje naar van als ik dit zo lees. Ok… een weekje volhouden…. hopelijk komt het dan weer goed.
Pff ken je geen uitzondering maken angel en het vervolg morgen al plaatsen?? I need to know what happend next hihi
Spannend!! Ik ben benieuwd naar volgende week
Zoooo spannend! Kan niet wachten tot volgende week ?
Wat ben je toch koppig! Zou ik ook zijn hoor, maar lost natuurlijk wel niets op :p
xx
Ik ben nu al weer benieuwd naar volgende week!
Meh, nou zijn we nog niks wijzer!
Volgens mij is het de broer van mijn Deense mister more Wrong.. 8D
Ik vind het feit dat jullie ogenschijnlijk niet met mekaar kunnen praten, onrustwekkender dan zijn verleden hoor!
Wat heeft negeren nou voor zin?
Zo spannend hahah
Noooo…. praat gewoon met hem! Ik zit mijzelf helemaal op te vreten over die keuzes en dat negeren. En het ergste is nog wel dat ik weer een week moet wachten op het vervolg