Het is je vast niet ontgaan dat ik me vanaf het begin af aan hevig heb verzet tegen alles wat met Mr. Wrong te maken heeft. Maandenlang duurde het voordat ik mijn ijspegelhart op een heel klein microscopisch kiertje durfde te zetten. Ik heb er een fulltime baan aan gehad om hem ‘het grote gevaar, Satan himself’ buiten de deur te houden. Jullie zagen al lang dat Mr. Wrong zo Wrong niet was. Ik heb er iets meer tijd voor nodig gehad. Maar eindelijk is het zover. Na een smerige ruzie in Istanbul heeft hij me zover gekregen me over te geven en te zeggen dat ik ook van hem houd. Eindelijk is het zover. It’s official. Angel heeft verkering. Nu kunnen we lui achterover gaan hangen en genieten. Not. Want ik heb alweer iets nieuws gevonden waar ik me tegen kan verzetten. In mijn jaren als single, voorafgaand aan Mr. Wrong, heb ik uitgebreid de tijd gehad de wereld door de ogen van een single te zien. Wat heb ik ervan genoten, van de vrijheid. Van aan niemand uit hoeven te leggen wie ik aan de telefoon had, waarom ik daar zo lang mee moest bellen, waar dat dan precies over ging, waar ik zo laat vandaan kwam en waar ik vijf weken geleden om kwart voor 2 was en met wie (op de een of andere manier trek ik altijd mannen aan van het meest jaloerse en bezitterige soort). Intens genoten heb ik ook van een leeg bed. Een groot, leeg, schoon, tweepersoonsbed waar niemand met zijn dikke, zware lijf over me heen ligt te zweten, waar niemand dolby surround in mijn oren ligt te zagen en waar niemand aan mijn dekens trekt. Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat ik Mr. Wrong waarschijnlijk net op tijd heb ontmoet. Dat single leven had niet langer moeten duren want het was me allemaal veel te comfortabel en ik stond op het punt om te kiezen voor een leven op een flat met 16 katten. Ik geloof oprecht dat ik dat kan. Maar naast genieten van mijn single leven, heb ik uiteraard ook de nodige ergernissen gehad. Bijvoorbeeld aan eindeloos moeten uitleggen waarom ik ‘nog steeds’ geen vriend heb, terwijl zo’n mooie meid als ik ze toch voor het uitkiezen zou moeten hebben. Dank voor het compliment maar absolute bullshit. De ene dag was ik single omdat ik dat wilde. De andere dag omdat ik niet met elke debiel mee naar huis ga. Want debielen hebben wij single vrouwen inderdaad voor het uitkiezen. Maar er was iets wat ik nog het stomst van alles vond en dat was, en is nog steeds, bepaalde stelletjes. En dat was echt niet omdat ik single was. Single of niet, bij sommige stellen denk ik werkelijk dat ze niet goed bij hun hoofd zijn. Er zijn zat koppels die in leuk vind en waarvan ik oprecht blij ben dat ze elkaar hebben en elkaars leven leuker maken. Maar er zijn ook zat stellen waarvan ik zie dat ze zo krampachtig ‘stel’ willen zijn dat er nauwelijks authentiek liefde te vinden is. Die alleen maar bezig zijn met als een Jehova getuige aan de wereld verkondigen hoe gelukkig ze zijn. Het als het ware opdringen aan iedereen die het maar wil horen (of niet wil horen) dat zij het ultieme geluk gevonden hebben en hoe uniek dat is. En voor het gemak even vergeten dat er elke dag miljoenen mensen verliefd worden en dat dat zo uniek helemaal niet is. En dat je dus ook niet kan verwachten dat mensen geen genoeg van je verhalen over je relatie kunnen krijgen. Dat kunnen wij wel en vrij snel kan ik je vertellen.
Je hebt bijvoorbeeld van die stellen die alleen nog maar over elkaar kunnen en willen praten. De hele dag door. Op alle denkbare social media platformen. Je hebt toch ook nog een leven naast je vriend, denk ik dan. Als vriendinnen me vragen hoe het gaat met Mr. Wrong, begin ik altijd eerst over andere dingen te praten. Tenzij ik een verhaal heb dat niet kan wachten, bijvoorbeeld die ruzie in Istanbul, maar daar begin in dan mee omdat mijn vriendinnen dan lekker kunnen meesmullen van mijn ellende. Ik denk dat het me vooral daar steekt. Van vrouwen die alleen maar willen roepen hoe gelukkig ze zijn en hoe fantastisch hun leven is en dan vooral aan vriendinnen die single zijn of even niet zo lekker in hun vel zitten. Daar moet je rekening mee houden, vind ik. Dus dat vind ik stom. Zo’n vrouw wil ik nooit worden. Daarvoor heb ik me teveel geërgerd aan dat type.
Of de stellen die elkaar publiekelijk opvreten. Hoe meer mensen kunnen meekijken hoe beter. Het hoort er allemaal bij, dat weet ik heus wel. Ik vind het heerlijk om met Mr. Wrong te kussen of hand in hand te lopen. Maar als we samen aan de incheckbalie van een hotel staan, hoeft hij zijn tong echt niet tot aan mijn huig naar binnen te worstelen. Doet ‘ie overigens wel. Waarop ik hem hardhandig weg douw, hij mij zo hard terug trekt dat ik een whiplash oploop, me een lik over mijn gezicht geeft en dan keihard moet lachen omdat ik diep beledigd weg loop. Doe toch eens normaal. Alsof die mensen daarop zitten te wachten, op die viespeukerij. Ze zien heus wel dat we bij elkaar horen. Daar hoeven we echt geen standje 69 voor in de lobby te doen.
En dan heb je tot slot de ‘wij’ stellen. Dit zijn de ergste. Dit gebeurt wanneer een stel zo met elkaar vergroeid dat de individuen zijn opgehouden met bestaan. Ze hebben elkaars individuen vermoord, begraven en ze komen nooit meer terug. ‘Ik’ bestaat niet meer, alles is ‘wij’. Je spreekt dan van een symbiose. Een stel is vergroeid tot een misselijkmakend kwijlmonster dat geen seconde zonder elkaar kan leven. Ik was eens met mijn zus op een verjaardag van een stel dat net een half jaar samen woonde. In de woonkamer stond een enorme kast met alleen maar sneakers. Ik denk wel 150 paar.
“Goh”, zegt Dewi tegen de gastvrouw, “heb jij iets met sneakers?”
“Nee, ‘ik’ heb niet iets met sneakers. ‘WIJ!’ hebben iets met sneakers.”
Dewi knikt, draait zich om en loopt weg.
Kijk. En zo’n type stel wil ik al helemaal niet worden. Met man en macht, tot ik er dood bij neer val, zal ik me daartegen verzetten. Het was trouwens niet de laatste keer dat ik dit uit iemands mond hoorde komen. Vanuit Istanbul vlieg ik alleen terug naar Amsterdam. Mr. Wrong vliegt rechtstreeks naar London voor een meeting. Een godswonder aangezien ik vliegangst heb maar blijkbaar doet dat hele verliefd zijn toch iets met me waardoor ik me onsterfelijk voel. Ik denk er niet te lang over na, zoveel credits wil ik die liefde als anti-romanticus niet geven. Ik geniet gewoon van het feit dat ik in mijn eentje in een vliegtuig durf te stappen. Gelukkig zit ik op de eerste rij, dat heeft Mr. Wrong bij het inchecken nog even voor me geregeld nadat hij, om me te pesten, voor de neus van de grondstewardess zijn tong in mijn neusgat boort. Hij weet dat ik een hekel heb aan publiek lebberen. Als ik mijn stoelriem extra stevig aantrek en toch nog even de noodsituatie folder doorneem, je weet het tenslotte maar nooit, stappen de laatste passagiers aan boord. Een stel van rond de dertig komt naast mij op de eerste rij zitten. Ze zijn Nederlands en aan hun gesprekjes te horen hebben ze er net een weekje vakantie op zitten. Hun eerste vakantie samen. Ze trekt haar telefoon uit haar kontzak en houdt hem in de lucht voor een selfie. Ze draait haar hoofd opzij om hem te kunnen kussen “Poepie, kussie!”, als hij zijn tong in haar strot draait, klinkt het geluidje van de camera. Omdat ze naast me zit, kan ik alles zien wat ze op haar telefoon doet. Facebook wordt geopend, de foto wordt geupload met de tekst ‘Terug naar Nederland na een heeeerlijke week met me grootste schatje!’. Ik heb zin om de telefoon uit haar hand te trekken, tegen haar hoofd te slaan en te roepen ‘leer eens fatsoenlijk Nederlands, schatje! Met je ‘me’’. Ik doe natuurlijk niets, rol even met mijn ogen en kijk naar de take-off baan. Dit is vast ook zo’n stel dat alleen maar op elkaar posts reageert. Op elk bericht, elke foto en elke online scheet moet er wel iets geliked worden. Een goed half uur later, komen de stewardessen langs met de koffiekar.
“Koffie, thee?”
Nog voordat hij kan antwoorden, trekt zij haar mond open.
“Nee. Wij houden niet van koffie. Wij houden alleen van thee. Maar daar hebben we nu geen zin in. Doe ons maar twee cola light.”
Zelfs de stewardess knippert even met haar ogen. De jongen zegt niets. Die is al lang blij dat hij eindelijk een paar tieten heeft gescoord.
Als de wielen van het vliegtuig de landingsbaan van Schiphol raken, zet ik mijn telefoon aan. Een paar appjes van Mr. Wrong en een van Thimo.
“Eend, waar ben je? Wij zijn er hoor! 520 uur gelopen maar ik sta voor het restaurant.”
Die gek krijgt me altijd aan het lachen. Ook een berichtje van Mr. Wrong.
‘I hope you had a good flight. I’ll be back in Amsterdam before the weekend. Would be nice to see you, darling.’
Kijk. Zo hoort het. Gewoon normaal doen.
Dan bel ik mijn zus.
“Hoe was het?”
“Leuk. We hebben een bijna slaande ruzie gehad in een restaurant en op straat. Hij stond te schreeuwen, te spugen en te janken als een klein kind.”
“Net als met je ex. We pakken gewoon in een hengst door met de volgende. Ik hoorde het allemaal al van Thimo. Is het nu weer goed?”
“Ja. Hij heeft gezegd dat hij van me houdt. En ik moest het wel terug zeggen.”
“Worden jullie nu zo’n goor stel dat alleen nog maar kan ‘wij-en” en alleen nog maar samen een mening hebben?
“Nee. Daar houden ‘wij’ niet van.”
Liefs,
Angel
Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!
Angel jij moet echt een boek gaan schrijven!!
Hee Angel,
Elke week is het weer genieten om dit te lezen. Het is heerlijk ontspannend. Toch kan de grammarnazi in mij niet ontspannen: je begint zoveel zinnen met ‘En’. Ik ben een groot voorstander van dichterlijke vrijheid, maar hier begin ik me toch aan te ergeren.
Haha, ja dat wij is eng en herkenbaar. Gelukkig is niet iedereen zo 😉
haha geweldig, wat een leuk stuk en oh zo herkenbaar al die type stelletjes (brrr krijg ook al de rillingen van het wij type..)
Ik heb net je Mr. Wrong verhalen allemaal achter elkaar gelezen (wat een tyfuswerk, sommige stukjes heb ik globaal gescreend hoor) en ik voel echt een innerlijke oerdrang om te reageren, volgens mij ben jij mijn soulmate.
Ik heb namelijk deze comment sectie al 3x weggeklikt, maar ik blijf maar terug komen. Ik weet dat ik nu als je stalker over kom, maar don’t wurry, dat is het niet. Er zijn gewoon zoveel dingen in jouw leven waar ik mezelf of mijn leven in herken.. Mijn slettevriendinnen zijn net zo gestoord en lief als de jouwe, mijn who-run-the-world-girls!-dus-ik-heb-je-niet-nodig attitude loopt net zo over tegenwoordig (vorige week mijn verwarmingsbuizen in m’n woonkamer, die nogal scheef de grond ingaan en werden afgekraakt, nog verdedigd met een hysterische NOU EN het zijn MIJN buizen! Ja serieus..), mijn huis is net zo stoffig, mijn auto waarschijnlijk net zo klein, mijn drankgebruik net zo normaal, mijn vorige relaties net zo kut, mijn katten (shit) net zo mak als Gekkie, mijn smaak voor mooie spullen en lekker vreten net zo over de top. Deze depri debbie has it all.. Maar het lezen van jouw avonturen deed me zo goed, ik heb zo hard gelachen maar ook zo hard gehuild. Voelt best goed om te lezen dat ik niet de enige ben die zichzelf soms zo in de weg zit, ook als het leven me even niet fucked. Door alle mierzoete liefdes dingen die je nu meemaakt heb ik ergens zelfs een drupje hoop dat het (gatverdamme ik haat de volgende 3 woorden) wel goed komt. Kots.
Dankjewel voor het delen van je trobies, ik kan niet wachten tot de volgende dosis anti-depressiva!
Ps. blame mijn psycholoog voor deze biografie spam, ‘het van me af schrijven’ zou me helpen.
PsPs. Thimo for president!
Je bent mijn twinster! We have to meet!
Wij zijn zwanger zeggen ze dan ook altijd ??? doe ff normaaş
WHAAHAHA ‘Ze zien heus wel dat we bij elkaar horen. Daar hoeven we echt geen standje 69 voor in de lobby te doen.’
Can’t help it, maar ik denk nogal visueel… :’)
Ik vind het gebruik van ‘wij’ nog niet zo vreemd eigenlijk. Je valt vaak voor iemand waarmee je veel gemeenschappelijk hebt en dezelfde interesses deelt. Dit is net hetzelfde bij je vrienden denk ik dan. Ik stoor me er dus niet zo hard aan als mensen af en toe ‘wij’ zeggen als dat ook echt van toepassing is. In iemand anders zijn of haar plaats bestellen (zoals in het vliegtuig) doe ik zelf nooit. Dat zou ik enkel vervelend vinden. Al zou je wel ‘twee cola light’ mogen bestellen als je van te voren al besloten hebt toch? Daarom vind ik het een beetje overdreven om je er aan te storen. Ik weet van mijn vriend perfect wat hij graag eet, drinkt of van welke muziek hij houdt. Als ik hier ook niet van hou, kan ik toch perfect ‘wij’ zeggen? 🙂 Wij eten bijvoorbeeld geen sushi omdat wij het allebei niet lekker vinden… 😉
Haha, alleen thuis ben ik een ‘wij’ stelletje met m’n vriend. Buitenshuis doen we wel veel samen, maar geen gekwijl (behalve boven die fucking lekkere pizza’s die we vaak zat eten).
Soms ben ik wel eens bang om een kwijlstelletje te worden, maar goed probeer het altijd een beetje privé te houden. Beiden ook geen Facebook, dus dat probleem is er al niet!
Heerlijk geschreven! Verschrikkelijk van die te kleffe wij stelletjes.
Ik kan nu al niet wachten tot je boek uit komt hahah
Geweldig geschreven weer! Ik moest zo hard lachen om dat stukje over ‘me schatje’. Ik hoopte dat, nadat ‘me’ als bezittelijk voornaamwoord vorig jaar het irritantste woord van het jaar was geworden, mensen nu zouden snappen dat het mijn is, maar helaas 😉
Geniaal geschreven en heerlijk herkenbaar.
xx
Hahaha! Erg herkenbaar. Mijn vriend zijn moeder spreekt altijd over wij als ik wat over hem zeg. ‘wij zijn nu eenmaal zo’ ‘wij weten niet anders’. Om gek van te worden. Bakje, please? Nr 1 ergenis in de relatie.
Leuk stukje weer! Tipje voor de leesbaarheid: misschien wat meer de enter-knop gebruiken in het eerste stuk, was bijna afgehaakt vanwege de grote lap tekst 😉
Same. Leest echt heel ongemakkelijk op een groot laptopscherm 🙁
Ik vind een relatie het mooist als er 3 levens zijn: dat van jezelf, dat van hem en dat van jullie samen. Is met kinderen weer anders uiteraard, maar het is leuk (vind ik dan he) als je ook nog los van elkaar als individu bestaat en leuke dingen doet en vrienden en interesses hebt. Zo’n alleen maar WIJ koppel vind ik ook echt supersuf!!
Zal bij jullie vast goedkomen! Veel geluk samen!
*Jehovah getuigen
Of enkelvoud Jehovah getuige
Of wat dacht je van die stellen die elkaar DE HELE DAG DOOR aan het ‘taggen’ is op Facebook met een shitload aan hartjes onder elk misselijkmakend ‘this is the best feeling in the world’ foto. BEEEH mag ik een emmer!
Ik vind je schrijfstijl echt geweldig!
Ach, ik ben wel iemand die (niet constand hoor) roept
hoe verliefd ik ben, gewoon omdat ik mijn grote liefde heb gevonden na een vastgelopen relatie van jaren en het verliefde gevoel uit mijn poriën stroomt.
Volgens mij is het nog steeds dat iedereen moet doen wat hij of zij gelukkig maakt. Of dat de “wij-ers” zijn of de “1001 selfies of Facebookers” ieder voor zich, toch?
You’ve missed the point. Dit is humor, geen aanval.
Geweldige stuk met je WIJ ahahahahahaha. Keep up the great work!!
Hahaha oohh leuke uitsmijter op het eind!
“Wij” hebben dit weer met plezier gelezen Angel! Nee.. ik. Alleen.
Het single leven bevalt me trouwens echt prima, als iemand daar belangstelling in had. Ik heb ontdekt hoe geweldig het kan zijn. En als je dat hebt ontdekt.. ja. LEUHEUK!
X
Het aller- aller ergste vind ik mannen die zeggen: “WIJ zijn zwanger.” Euhm nee, ZIJ is zwanger en jij staat er bij en jij kijkt ernaar (en haalt midden in de nacht MacDonalds en incasseert vreemde hormonale buien :-)))
Jaaaa dit precies!! Vreselijk.
Haha, leuk geschreven!
Helemaal eens! Maar je beseft je dat je nu ‘dat gelukkige stel’ uithangt op insta? ?
Alle recht toe overigens, gun je het allerbeste!
Besef ik. Daarom zeg ik er ook heel vaak bij dat ik van mezelf, van hem maar vooral van ‘ons’ moet kotsen. Ik zeg ook heel vaak tegen Mr. Wrong nadat hij iets liefs zegt: ‘We are disgusting.’ En dan zegt hij: ‘I know’.
hahaha geweldig
Wat een geweldig artikel! En inderdaad, dit vind ik zo ontzettend herkenbaar. Echt, je bent niet de enige 🙂
Hahaha!!!
Oooooh, zo herkenbaar! Van die kleffe stelletjes die de hele tijd met elkaar openbaar communiceren op facebook en elkaars lippen afkluiven. WAAROM zou je dagelijks ‘ikhouvanjelieffieee” op de facebookpagina van je vriend schrijven? Mijn vriend en ik zijn inmiddels ruim 6 jaar bij elkaar, maar ik hoed er strikt voor dat we niet 1 identiteit worden. Geen geposeerde selfies voor ons (uberhaupt geen selfies trouwens), eigen vrienden en als we met onze vriendengroep naar een restaurant gaan zorg ik ervoor dat ik juist niet naast hem zit. We zien elkaar immers toch elke dag! Goed bezig Angel, lekker jij blijven. Een vrouw naar mijn hart.
Hahaha geniaal geschreven en beschreven!
Hahaha die stelletjes die jij zo beschrijft heb ik ook zo’n hekel aan :’)
Hahaha, dat einde, heerlijk. Je schrijft zo heerlijk Angel, mocht je nog ooit een boek uitbrengen (WAT JE WEL MOET DOEN) ga ik voor de deur liggen in m’n slaapzak!
Haha hilarisch geschreven weer. Ik kan ook echt niet tegen zulke stellen. Gruwel! Ik kijk weer uit naar het volgende Mr. Wrong-artikel hoor (of heet ‘ie dan Mr. Right?) 😉
Ik ben blij dat wij zo niet zijn. Wij houden van elkaars onafhankelijkheid. Wij… Nee alle gekheid op een stokje; mijn vriend en ik spreken regelmatig af met mensen zonder dat de andere daarbij hoeft te zijn. Natuurlijk hou je wel rekening met elkaar en spreek je wel af wanneer en hoe lang je ongeveer wegblijft maar dat ligt meer aan praktische dingen zoals wie het eten ‘s avonds klaarmaakt, of je wakker blijft tot de ander thuis is of toch gerust kan gaan slapen, … En we mogen gerust een andere mening hebben, met en zonder andere mensen erbij. Grappig genoeg heb ik vaker dezelfde mening als zijn beste vriend dan als hem. Maar omgekeerd hebben we veel dezelfde interesses, vooral sport en dus brengen we ook heel vaak tijd samen door om bv. te gaan lopen, fitnessen, … Ik heb echt een bloedhekel aan koppels die het nodig vinden om en plein public een halve kamasutra uit te voeren of krampachtig aan elkaars lijf hangen als een siamese tweeling om toch maar te tonen dat ze bij elkaar horen en ‘van elkaar houden’. Als dat echt zo zou zijn, had je heel die cinema toch niet nodig in mijn ogen…
Haha “en hij je een lik over je gezicht geeft waarop je beledigd wegstampt” 😉
Ik moest hard lachen om de inner taalnazi.
Soms heb ik ook van die agressieve corrigeer neigingen.
Daarnaast ben ik allergisch voor te pas en te onpas ‘wij’ in relaties.
Aan de andere kant ben ik zelf niet iemand die iedere ruzie met al mijn vriendinnen deel. (Tenzij ernstig)
Nou, ‘wij’ genieten in ieder geval met volle teugen van jullie, …ehhh jouw heerlijke schrijfsels! 😉
En met wij bedoel ik de beautylab-lezeressen!
GEFELICITEERD!! Officieel en het voelt vast heerlijk 🙂