Angel | Mr Wrong part 30

“Please don’t make a scene Mr. Wrong. Sit down.” Ik probeer hem doodkalm aan te kijken maar het lukt niet. Ik moet lachen.

“You know what, Angel? Fuck you!”, brult hij op tien centimeter van mijn gezicht af. En dan, houd je vast, spuugt hij naast me op de grond en stampt weg. Onderweg trapt hij nog een stoel omver. Ik weet niet waar hij heen gaat.

Ik heb het voor elkaar gekregen. Hij is woedend. Maar waar precies, tussen de fles champagne in het vliegtuig, de bos rozen op het gedekte tafeltje aan de zee, en de jurk die hij, net als in de film, op het bed in de hotelkamer voor me klaar had laten leggen, is het nou mis gegaan?

De rit in de taxi naar het restaurant verloopt prima. Ik geniet van het uitzicht. In de spiegeling van de autoruit zie ik mijn spiegelbeeld met naast me dat van hem. Ik voel me ineens heel groot, heel volwassen, heel… (en we krullen er weer even een braakmomentje in)… heel compleet. Bah! Vies hè? Maar ik kan er niets aan doen. Het is wat ik nu voel. De mooiste fase in elke relatie vind ik altijd de eerste zes maanden. Daarna komt er wel een andere fase waarin verliefdheid plaats maakt voor houden van en dat soort shit en ook die kan ik waarderen. Maar de magie, de spanning, de sex en zelfs de eerste ruzie waarin je je positie in de relatie moet uitvechten, speelt zich allemaal af in de eerste zes maanden.

Kijk, en daar heb je hem. De eerste ruzie. Want er is natuurlijk wel iets vooraf gegaan aan het spugen op de grond midden in een restaurant. Als de taxi voor de deur van het restaurant stop, stapt Mr. Wrong uit en loopt om de auto heen om de deur voor me open te doen. Hij ziet eruit als James Bond die op missie is in een Caribisch gebied. Ik zei vroeger altijd dat ik een man wilde die alleen maar witte overhemden draagt. Winter of zomer, lente of herfst. En ik heb hem gevonden. Als we over het pad, dat aan weerszijden door fakkels wordt verlicht, naar het restaurant lopen, legt hij zijn hand in mijn rug en ik bezwijk zowat onder de romantiek. Let op, weet je nog wat ik vertelde over hoe hij altijd onthaalt wordt in Amsterdamse clubs en restaurants? Over hoe iedereen hem overal kent en de beste tafeltjes voor hem gereserveerd houdt? Nou, blijkbaar is dat iets globaals want als we het restaurant binnen lopen, zie ik tot mijn verbazing hetzelfde tafereel ontvouwen. Zodra een ober hem ziet, ontstaat er een glimlach van oor tot oor op zijn vrolijke gezicht. Hij roept iets door de zaak en van een tafeltje helemaal achterin komt de eigenaar met open armen op hem aflopen. Het is een knappe, lange man. Niet zo knap als Mr. Wrong en dankzij de gouden ketting niet mijn type, maar zeker van het kaliber chick magnet. Dan wordt er wat omhelsd, daarna moeten ze elkaar altijd even optillen en dan wordt er tot slot nog altijd liefkozend wat in gezichten geslagen en op armen gestompt. Zo gaan mannen blijkbaar met elkaar om als ze eigenlijk willen zeggen ‘goed je te zien!.” Als dit ritueel is afgerond, richt de eigenaar zich tot mij, kust mijn hand en zegt tegen Mr. Wrong;

“Well, well… This is the most beautiful woman you have conquered. That must have been quite a battle.”

“It still is.”

De eigenaar lacht hartelijk en begeleidt ons naar een tafeltje in het midden. Het restaurant zit ramvol mooie mensen. Allemaal hebben ze stuk voor stuk hun best gedaan om er mooi uit te zien vanavond. Daar houd ik van, als mensen hun best doen. We gaan zitten en na het gebruikelijke eerste glas champagne komt de eigenaar terug om Mr. Wrong hoogstpersoonlijk van wijnadvies te voorzien. Het thema is blijkbaar rood want de ene na de andere fles wordt aangesleept. Ik ben niet zo’n fan van rode wijn, ik ben überhaupt niet zo’n hardcore fan van zuipen. Ja, nu in die beginfase laat ik me gewillig volgieten met champagne maar zelfs dan drinken andere mensen drie glazen leeg in de tijd dat ik er eentje drink. De eigenaar staat om het half uur bij ons aan tafel om samen met hem op elke scheet te proosten. En hier, let goed op, gaat het eigenlijk mis. Waar het alle andere keren prima ging met een borrel op, begint het me nu op te vallen dat hij dronken wordt. En dat geeft niet. Als je verder, net als ik, gewoon een beetje lallerig wordt en lekker vrolijk blijft is er niets aan de hand. Maar ik zie dat zijn blik verandert. Hij kijkt anders uit zijn ogen. En ineens wordt ik alert, ga rechtop zitten, ik merk zelfs dat ik onvriendelijk wordt. Ik vraag me hardop af waarom ik ineens zulke sterke emoties voel. Waarom ik het liefst op zou willen staan om weg te lopen. Maar dan realiseer ik me waarom Mr. Wrong me begint af te stoten. Hij kijkt precies zo uit zijn ogen als mijn ex. Mijn laatste ex, die bijna twintig jaar ouder was dan ik. De liefste man ter wereld, tot dat hij rode wijn ging drinken. Dan werd het een lastige, boze, ontevreden, valse, gemene brok energie die met iedereen ruzie ging zoeken en het liefst met mij. Gek genoeg was het alleen bij rode wijn, niet bij witte wijn, ook niet bij cocktails of bij champagne. Alleen bij rode wijn. Ik heb ergens eens gelezen dat je van rode wijn ook eerder nachtmerries krijgt en van witte niet. Het zal dus toch wel ergens iets mee te maken hebben. Zeker twee of drie avonden per week was het raak. Het is zelfs eens tot een vechtpartij gekomen. No worries, ik ben geen slachtoffer hoor. Als ik me goed herinner heb ik zelfs de eerste èn de laatste klap uitgedeeld, maar het gaat erom dat ik naar die tijd nooit, echt nooit meer terug wil. En wat me nu zo’n angst aanjaagt, is dat ik diezelfde blik bij Mr. Wrong zie. Hij heeft nog niets gedaan maar ik wordt terug geworpen in de tijd. Ik voel precies dezelfde angst die ik toen voelde. Ik denk te weten wat me te wachten staat. Is hij nu zijn geweer aan het laden om me zometeen genadeloos aan te vallen zoals mijn ex dat altijd deed? Gewoon net zolang zuigen tot we ruzie hadden? Na een praatje van wel twintig minuten, excuseert de eigenaar zich. Ik heb al een poosje niets meer gezegd. Misschien heb ik zelfs een beetje chagrijnig naar hem zitten kijken. Zit ik beschuldigend naar hem te loeren voor iets wat hij helemaal niet gedaan heeft. Voor iets wat mijn ex me jarenlang heeft geflikt en waar hij nu voor op de blaren moet zitten.

Mr. Wrong pakt zijn glas vast en drinkt het in één teug leeg. Hij zet het op tafel en kijkt me vals aan. Het is de drank. Ik haat dat. Ik haat dat tot in mijn tenen.

“What exactly is your problem?”

Goddamnit, zie je nou wel…

Ik kijk hem boos, ongeïnteresseerd en vooral geïrriteerd aan. Ik laat een enorme afstand tussen ons ontstaan. Alsof hij een wildvreemde voor me is. Ik weet dat ik te heftig reageer maar ik kan mezelf niet beheersen.

“Excuse me?”

“You heard me. What is your problem? Why are you not speaking?”

“No problem here.” Ik kijk de andere kant op, het restaurant in. Alsof ik in mijn eentje aan tafel zit.

“Well, I do have a problem.”

Zonder hem aan te kijken, geef ik antwoord. “Well, maybe you should stop drinking and talk about this tomorrow when you’re not drunk.”

“Why don’t you accept my love?”

“What?!”

“I do everything for you. I bring you here, do everything to make you happy and I just feel like you’re still hesitating. Like you still don’t believe I am serious. Or maybe you just have issues. Like you can’t open up to people.”

Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Dus ik zeg maar niets. De eigenaar loopt langs, schenkt zijn glas nog eens vol en loopt weer weg.

“I feel like you don’t even really like me. Nothing I is do ever good enough. But yeah, that’s the story of my life.” Hij kijkt er vies bij. Ontevreden. Een beetje zielig, als een klein kind dat aandacht vraagt. Ik weet nog steeds niet hoe ik moet reageren. Ik weet niet waar dit gesprek heen gaat dus ik wacht nog even af. En dan gebeurt het. Ik krijg een hele waterval van klachten over me heen.

“You have issues, you can not commit to people. I do everything in my power to please you. You keep saying this is going nowhere. That all of this is just temporarily. How long do you think I am going to keep up with this behaviour. You don’t even realize that you turn me down like five times a day. And why are you so silent when the owner is talking to us at our table? Do you like him?”

Ik heb dus echt gelijk. Ik herken dit gedrag uit duizenden. Giet er een fles rood in en meneer transformeert in een jaloerse, agressieve pleurishond. Dat heb ik vijf jaar lang op mijn bordje gehad en daar heb ik genoeg van. Ik hoef geen seconde na te denken over wat me te doen staat. Mijn lichaam reageert compleet op de automatische piloot. Ik hoef niet eens de zinnen in mijn hoofd voor te formuleren, alles rolt zo mijn mond uit. Ik ga weer even over op het Nederlands. Dat ruziet net wat lekkerder op papier.

Ik leun zover mogelijk naar voren en sis, terwijl de vuurballen uit mijn ogen schieten, in zijn gezicht.

“Ok, daar gaan we. Ik was al bang dat rode wijn dit met je zou doen. Luister, en luister goed Mr. Wrong!”

…. Ik deins er niet eens voor terug met mijn vinger in zijn gezicht te wijzen.

“Ik heb maar 1 issue en dat is drank. Heb je een sappie teveel op? Prima. Geen enkel probleem. Als je verder aardig en vriendelijk blijft, zuip je jezelf voor mijn part het ziekenhuis in. Maar dat onderhuidse gezuig van jou herken ik uit duizenden. Dat heeft in mijn leven al tot meerdere ruzies en vechtpartijen geleid. Ik zeg het je nu en ik zeg het maar 1 keer. Ik houd niet van mannen die een kwaaie dronk hebben. Wil je praten over issues die ik heb? Morgen ben je de eerste. Maar niet in deze staat waarin jij nu verkeert. Ik accepteer geen beschuldigingen en ik accepteer geen jaloers gezeik over jouw vriend, de eigenaar van deze tent. Begrepen?”

Mr. Wrong gaat ook rechtop zitten en verheft zijn stem.

“I AM NOT DRUNK! AND IF YOU HAVE SO MUCH COMPLAINTS, SO SHOULD JUST GO AND…”

“Houd je mond dicht. Ik maak geen ruzie met dronken mensen. Ik praat niet eens met dronken mensen. Ik heb dit vaak genoeg gehad met mijn ex. Scènes trappen midden in restaurants. Lazer op.”

“DON’T FUCKING COMPARE ME TO YOU EX!”

Ik weet donders goed dat dit zijn gevoelige plek is. De enige plek waar ik hem echt kan raken. Hij is best jaloers. Zo jaloers dat hij zelfs niets wilt weten van exen en maakt zichzelf wijs dat hij de eerste en enige man in mijn leven was en is. Dat er geen andere mannen hebben bestaan voordat hij op het toneel verscheen. De stoom komt uit zijn oren. Holy fuck, wat maak ik hem hiermee kwaad. Maar wat mij betreft niet kwaad genoeg. Ik moet mijn punt maken. Hem tot het uiterste drijven. Want als ik dit gedrag nu accepteer, kan ik daar rest van de relatie nooit meer op terugkomen. Het is nu vol in de aanval en er voor eens en altijd mee afrekenen of weer vijf jaar van mijn leven geven aan een dronken klootzak. Als je een kwaaie dronk hebt en je wilt met mij leven, dan zorg je maar dat je niet meer dronken wordt. Of ik ga weg en ik kom de volgende dag terug als iedereen weer nuchter en vrolijk is. Er zijn geen andere opties. Voor de laatste keer leun ik voorover en praat zo zacht als ik kan. Ik denk altijd dat mijn woorden dan extra hard binnenkomen.

“Je lijkt niet alleen op mijn ex. Je BENT mijn ex. En al die andere exen voor hem ben je ook. Alle slechte eigenschappen van exen, ben jij in 1 persoon. Ben je toch nog ergens goed in. En al je rozen, al je jurken en al je snoepreisjes mag je houden Mr. Wrong, want als dit ons toekomstbeeld is, mag je van mij bij mijn andere exen gaan staan. Helemaal achteraan.”

“You know what, Angel? Fuck you!”, brult hij op tien centimeter van mijn gezicht. En dan, houd je vast, spuugt hij naast me op de grond en stampt weg. Onderweg trapt hij nog een stoel omver. Ik weet niet waar hij heen gaat.

Daar zit ik dan weer net als een paar jaar geleden. Alleen in een restaurant, achter gelaten door mijn kwaaie tafelgenoot net als toen zo vaak gebeurde met mijn ex. Zonder portemonnee, zonder auto en zonder een naam van het hotel.

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!