Eens in de zoveel tijd plaats ik een persoonlijk verhaal van een Beautylabber. Vandaag is het de beurt aan Lisa, die sinds een paar maanden nieuwe borsten heeft. Men is vaak verrast als men hoort dat iemand een borstvergroting heeft ondergaan. Je denkt misschien al snel aan Pamela Anderson, Lolo Ferrari of aan van die overdreven Hollywoodvrouwen. Lisa verteld hieronder graag wat haar bewoog om de stap te zetten tot een borstvergroting. Is het allemaal zo oppervlakkig als we denken?
Borsten. Je hebt ze in allerlei soorten en maten. Groot of klein, ze hangen of ze steken pront vooruit. We houden van ze en op sommige momenten haten we ze. Om eerlijk te zijn heb ik die van mij nooit mooi gevonden. Ik vond ze te klein en dat was ik zat. En dan zijn er maar twee oplossingen: therapie of een borstvergroting. Dus lieve lezers van Beautylab: Let’s talk boobies!
Twee verjaardagen
Allereerst zal ik mij even voorstellen. Ik ben Lisa en ben 21 winters jong. Sinds november heb ik twee verjaardagen, die van mezelf (op 21 december) en die van mijn gloednieuwe borsten, op 4 november. Een borstvergroting is een enorme stap om te zetten, zowel emotioneel als lichamelijk. Persoonlijk wilde ik mijn borsten al laten vergroten vanaf mijn veertiende. Ik voelde me niet prettig in mijn eigen lichaam en zag ook dat ik wat dat betreft echt achterliep op andere meisjes. Moeder Natuur had mij een beetje overgeslagen toen ik in de rij stond voor borsten, denk ik. Ik was erg onzeker en hierdoor heb ik ook geen leuke middelbare schoolperiode gehad. Ik heb therapie geprobeerd, maar ook hierna wist ik 100% zeker dat ik mijn borsten wilde laten vergroten.
Gepest
Ik ben sinds de basisschool echt enorm gepest. Echt, echt heel erg. Ik was anders. Dun, droeg een bril en andere kleren. Ik weet niet precies waarom eigenlijk. Maar als mensen 100 keer op een dag zeggen dat jij niet mooi bent of leuk bent, ga je dit geloven. En als je dan in de spiegel kijkt, vind je de persoon die jou aanstaart helemaal niks. Op de leeftijd dat mijn borsten moesten gaan groeien, kwamen ze niet. In de rest van de klas wel. En omdat het gepest doorging, dacht ik dat het daar o.a. mee te maken had. Ik zag er niet als een viertienjarige uit. En dat deed best pijn allemaal. Sindsdien wilde ik dus altijd borsten. Niet alleen door het gepest, maar ook omdat het met uitgaan zo lastig was. Ik werd vaker gewoon geweigerd omdat met dacht dat ik 14 was, terwijl is als 18-jarige voor de uitsmijter stond. Ik had mijn altijd ID bij me, maar men dacht dan dat ik de ID van mijn oudere zus bij me had.
Vooroordelen
Als ik bij Hunkemoller naar binnen stapte konden ze me niet helpen. ‘Je hebt te kleine borsten’. Ik heb er zelfs nog een tijdje gewerkt, als bijbaantje. Ik was met een klant bezig, maar toen zei ze heel bits dat ze geen hulp van mij wilde, omdat ik er niets van af wist aangezien ik toch geen BH kon dragen. Ik heb bijna huilend in de winkel gestaan. Ik was die ‘discriminatie’ en onzekerheid gewoon zó zat. Ik wilde dat mijn bikinis mooi zaten, dat ik leuke lingerie setjes kon uitkiezen en dat mijn kleren goed zouden passen. Dat ik niet meer onzeker hoefde te zijn over mijn eigen lichaam en dat ik dat verleden als het ware een trap onder de klote kon geven en kon zeggen: Zo, zie je wel. Klinkt misschien een beetje raar, maar na alles wat ik al die jaren heb meegemaakt (niet alleen het gepest, maar ook met mannen die vreemdgingen en me verlieten), wilde ik eindelijk eens een keer lekker in mijn vel zitten.
Therapie
Ik ben een tijdje in therapie gegaan. Dit omdat mijn ex, mijn eerste liefde, was vreemdgegaan en ik kon het gewoon geen plekje geven. Ook omdat ik, op de dag van vandaag, nog steeds niet weet waarom. En dat deed echt pijn. Met de psycholoog heb ik het over een borstvergroting gehad. Dit waren één of twee sessies. Ze begreep me wel, maar kaatste de bal een beetje terug: ‘Er is helemaal niks met jou, dit zit gewoon in je hoofd. Je vind nu je borsten niet mooi, maar wat als je de borstvergroting hebt gedaan. Ga je dan op zoek naar andere dingen van je lichaam die niet mooi zijn? Of dat je er spijt van krijgt’. Ze had natuurlijk een punt, maar omdat ik zeker wist dat ik dit wilde is ze er verder niet meer op doorgegaan.
Hoe kijk ik dan naar andere meiden en vrouwen met weinig borst? Celebs met kleine borsten vind ik juist goed! Je wordt doodgegooid met plastische chirurgie en het moet allemaal maar groter. Keira Knightley is een goed voorbeeld van een zelfverzekerde vrouw die lekker in haar vel zit en zich vrouwelijk voelt, ondanks de kleine cup. Kleine borsten zijn ook mooi (plus, ze zitten minder in de weg). Maar neem Kelly Rowland. Zij had cup A en heeft haar borsten laten vergroten naar een B-cup. Ze zegt dat dit het beste is wat ze ooit in haar leven heeft gedaan. Keira voelt zich goed in haar lichaam en vind het bij zichzelf niet nodig, Kelly voelde zich niet goed en heeft haar boobies laten vergroten. Men zeg vaak dat je trots moet zijn op wat je hebt, maar de een heeft dat heel sterk en de ander niet. Ik had dat dus niet.
De eerste stap
Zodoende had ik op 1 december 2010 mijn eerste intakegesprek in het ziekenhuis. Ik had natuurlijk ook naar een privékliniek kunnen gaan, maar het ziekenhuis gaf mij een veiliger gevoel. In dit intakegesprek werd mij uitgelegd hoe de operatie zou verlopen, waar de siliconen geplaatst zouden worden, etc. Om eerlijk te zijn heb ik daar eigenlijk niet veel van meegekregen, ik was zenuwachtig en vond het toch wel erg spannend. Het was de eerste stap naar de operatie. Ik heb wel de protheses gezien en gevoeld, het is raar om te bedenken dat deze pudding-dingen later in je lichaam terecht zullen komen. Toen het gesprek ten einde liep heb ik een vervolgafspraak gemaakt met de plastische chirurg voor een aanmeting. Hier heb ik echt heel lang mee gewacht omdat de operatie dan toch wel heel erg dichtbij zou komen… Ik wilde het zo graag, maar ik heb nooit eerder in het ziekenhuis gelegen en om heel eerlijk te zijn was ik bang voor de operatie. Ik zag er erg tegenop.
Steun
Na mijn intakegesprek heb ik de belangrijkste personen in mijn leven verteld over mijn plannen. Mijn moeder, tante, vader, broertje en mijn beste vriendinnen. Iedereen vond het knap en men had er niks op tegen, behalve mijn vader dan een beetje. Hij vond het toch wel belachelijk om in een gezond lichaam te snijden waar volgens hem niks mee aan de hand was en hij was stiekem ook een beetje bang dat ik als een soort Lola Ferrari thuis zou komen na de operatie. Maar het fijnste wat ik van iedereen hoorde was: ‘Goed zo Lisa. Als jij dit wilt doen, dan steun ik je. Ik ben trots dat je dit wilt doen. En ik vind dit erg knap van je.’ Natuurlijk als je iets heel graag wilt, moet je het vooral ook doen en je niks van andere mensen aan trekken. Maar steun en een hart onder je riem krijgen is toch wel erg fijn.
De tweede stap
Op 5 september 2011, pas 9 maanden na mijn intakegesprek, had ik een afspraak met de chirurg voor de aanmeting. Ik kreeg een BH aan met hierin het formaat van de silliconen, maar dan wel zodat het leek alsof ze al in mijn lichaam zaten. Omdat ik graag wilde dat het er natuurlijk uit zou komen te zien en niet pornoster-achtig, kon ik kiezen uit twee maten, namelijk een B- of C-cup. Het zag er allebei supermooi uit en ik wilde die BH dan ook niet meer uitdoen. Ik voelde me opeens meer vrouw. Dat klinkt misschien echt heel raar, maar ik wilde gewoon niet meer zonder. Mijn chirurg was er ook samen met mij van overtuigd dat ik hierdoor beter in mijn vel zou gaan zitten. Na dit gesprek werden er voor-operatie-foto’s gemaakt, moest ik bloed laten prikken en had ik een gesprek met de anesthesist. Dit is een arts die zorgt voor de pijnbestrijding tijdens en een stukje na de operatie. In dit gesprek worden gewoon de standaard dingen gevraagd. Mijn gewicht, lengte, medicatie-gebruik en of ik bang was.
En ik was bang.
Ze probeerde mij een beetje gerust te stellen, maar dat hielp toch niet echt. Ik hield maar gewoon het eindresultaat voor ogen en ging ervan uit dat het allemaal goed zou komen, en dat ik in een ziekenhuis in goede handen ben.
De grote dag!
Op 4 november 2011 was het eindelijk zo ver! Ik moest om kwart over zeven in het ziekenhuis zijn. Ik was op tijd, raakte in mijn bange paniek totaal de weg kwijt en was pas om acht uur op de afdeling waar ik moest zijn. Het zweet brak me uit en had erg klamme handen. Ik moest me meteen operatieklaar maken, zo’n charmant operatie-pakje aan natuurlijk en hoppa richting de operatietafel. Het is wel echt zo’n ER-moment op het moment dat ze je wegrijden, leuk die lampen…
In ieder geval, voordat ik echt op de tafel lag, kwam ik in een soort tussenruimte terecht. Hierin tekende de chirurg op mijn lichaam waar de incisies moesten komen. Dat kietelt best wel en op een of andere manier luchtte het een beetje op. Ik ging dit doen, ik was er klaar voor. Daarna kreeg ik een infuus. Maar omdat ik zo gespannen was en klamme handen had, konden ze in mijn hand geen goede ader vinden om het infuus in aan te brengen. Dit moest dan maar in de holte van mijn elleboog, in het begin voelde dit raar en ook best eng. Op de operatietafel werd ik vastgebonden, om er zeker van te zijn dat ik niet zou bewegen in mijn schoonheidsslaapje, en werd ik aan het infuus gelegd. En ja, ik was nog steeds hartstikke bang. Gelukkig waren de chirurg, de anesthesist en de operatieassistentes allemaal heel erg aardig.
‘Zoek maar een mooie droom uit, we gaan goed voor je zorgen.’
Op dat moment werd de verdoving in het infuus gespoten en voelde ik een koude vloeistof in mijn aderen lopen. Hierna werden al snel mijn ogen heel zwaar en viel ik in een diepe slaap.
Pijn
De operatie duurt gemiddeld 90 minuten. Hierna werd ik wakker op de zogenoemde uitslaapzaal. Alles voelde heel zwaar, pijnlijk en duf. Het enige wat ik me hiervan ook goed kan herinneren is dat ik heel veel pijn had en heel nodig naar de toilet moest. Ik had eigenlijk al genoeg morfine gekregen en ik mocht niks meer, maar omdat ik zon pijn had, kreeg ik toch nog een beetje. Hierna ben ik gewoon weer in slaap gevallen. En dat heb ik ook heel veel in het ziekenhuis gedaan. Geslapen. Ik was ook echt bang dat ik misselijk zou worden van de verdoving, gelukkig was dit allemaal niet het geval.
Ik lag trouwens op een kamer met twee andere dames die beide kanker hadden gehad en in het ziekenhuis lagen voor een reconstructieve operatie. Ze vonden het heel knap van me dat ik mijn borsten ging vergroten omdat ik ermee zat. Een goede reden vonden ze. Om dat van deze vrouwen te horen, die er niet net als ik voor cosmetische doeleinden waren, deed me erg veel goed. Ik had veel respect voor ze. Ik bedoel, die ziekte, al die chemotherapie, borstamputatie. En dan toch nog al die ellende van een reconstructieve borstoperatie ondergaan. Ik vind het maar knap. Wij vrouwen zijn sterk.
De weken erna
De eerste twee weken na de operatie kon ik niks. Niet zelf opstaan, gaan liggen en laat staan douchen. Zelfs mijn billetjes afvegen na een toiletbezoekje was erg lastig of mijn oksels scheren. Lekker fris idee, maar om maar even aan te geven dat de dagelijkse dingen gewoon echt niet gaan. Ik woon nog thuis, dus ik had gelukkig hulp van mijn allerliefste moeder om me te helpen met opstaan. Je snapt natuurlijk wel dat ik mijn eigen billetjes af wilde vegen. Na ongeveer drie dagen kreeg ik enorm veel spierpijn. Mijn implantaten zitten onder mijn borstspieren, hierdoor kreeg ik spierpijn. Dit was echt heel pijnlijk en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik merkte ook dat mijn lichaam echt veel rust nodig had, dus ik heb echt heel veel geslapen. . Maar al met al heb ik minder pijn gehad dan ik verwacht had, gelukkig maar. Na deze twee weken ging het langzamerhand beter en na ongeveer een maand kon ik weer gewoon lekker werken als apothekersassistente. Na ongeveer vier weken mochten de hechtingen eruit en dit was eigenlijk helemaal niet pijnlijk. Ik heb 24/7 voor zes weken lang een sportbeha gedragen voor de nodige steun. Hierna mocht ik gewoon elke bh dragen die ik wilde. Het duurt ongeveer wel ongeveer een jaar voordat je borsten echt als borsten voelen. De eerste drie maanden zijn ze best hard en heel erg gevoelig.
Na zes weken kon ik dus mijn eerste echte beha kopen. Ik heb mezelf ook lekker getrakteerd op een beha van Victoria Secret. Vroeger vond ik het verschrikkelijk om een beha uit te zoeken of laat staan kleren te kopen, alles zat net niet. En nu is het: WOW. Mijn kleren zitten beter, ik heb niet alleen maar zwarte beha’s in mijn laatje liggen (zelfs nu een met bloemen) en mijn bikini’s zitten geweldig. Ik had er een hekel om naar een openbaar zwembad te gaan en dus in mijn bikini te lopen. Nu kan ik echt niet wachten totdat het weer lekker zomer is. Terugkomend op de therapiesessies. Mijn therapeute was bang dat ik na de operatie weer iets anders zou ‘zoeken’ aan mijn lichaam wat verbetering nodig had. Ben ik op zoek gegaan naar een ander lichaamsdeel wat niet ‘mooi’ is? Nee. Heb ik er spijt van? Absoluut niet. Dit was het enige wat ik graag wilde, grotere borsten, en ik zit sindsdien een stuk lekkerder in mijn vel. Ik ben eindelijk blij met mijn lichaam.
Ook nieuwe borsten?
Dus lieve dames, mochten jullie hierover dubben denk er goed over na. Ik heb om eerlijk te zijn niet aan de consequenties gedacht omdat ik het zo graag wilde, maar ik heb er helemaal geen spijt van. Lees je goed in over de mogelijkheden, de risico’s en praat er met (professionele) mensen over om erachter te komen of dit is wat je echt wilt doen! Vaak kunnen anderen (zowel psychologen, maar ook plastische chirurgen en familieleden) een objectievere en eerlijke mening geven en bepalen of er bijvoorbeeld niet meer ‘achter’ zit.
Mochten jullie meer info willen, niet zomaar googlen! Je kan dan namelijk ook op amateursites terecht komen met onjuiste informatie. Hieronder heb ik een paar tips voor jullie waar ik zelf veel aan heb gehad;
- Vraag bij verschillende klinieken folders aan. In niet elke folder staat hetzelfde.
- Je kunt naar www.borstvergroting.nl gaan
- www.cosmedic.nl – hier heb ik het laten doen
- Op www.borstenforum.nl kun je praten met lotgenoten of gewoon dingen opzoeken
Ik hoop van harte dat jullie hier iets aan hebben!
Veel liefs,
Lisa
Wauw, wat een mooi verhaal! en wat ben je een knappe meid ! je hebt echt een supermooi gezichtje! Ik hoop dat je nu weer verder kunt met je leven, en er echt van kunt genieten !
Ik heb echt respect voor je. Groetjes uit Brabant.
wauw ik heb respect voor je dat je ‘t hebt gedaan en ook nog eens wilde delen !
Super van je! Ik ben geen voorstander van dit soort operaties, maar ik mag mezelf dan ook gelukkig prijzen met mooie C. Maar ik zou ook doodongelukkig worden as ik ze niet meer had. Dus ik snap ook volkomen dat je het hebt laten doen. Borsten laten ons vrouw voelen!
Iedere vrouw verdient het om zich zelfverzekerd en mooi te voelen, en als dat bij jou lukt door een borstvergroting ben ik echt heel blij voor je dat je dit hebt gedaan! Je bent echt een prachtig meisje!
Erg knap dat je deze stap durfde te zetten!
Ik ben zelf nu 16 maar bij mij zijn ze ook nog best klein, ik hoop echt dat ze nog gaan groeien. Iig naar een echte B en niet een A…
het resultaat ziet er heel natuurlijk uit 🙂
Wat bijzonder om je verhaal te lezen! Grote borsten is niet fijn, maar kleine ook niet..
Wat een goed geschreven artikel en wat een mooie meid! Ik vind het echt wel knap dat je hier voor uitkomt, wat misschien vanzelfsprekend lijkt maar helaas helemaal niet zo is.
Ik snap ook dat je het gedaan hebt meid, stoer van je, en je staalt helemaal op de na-foto’s, prachtig! 🙂
Super veel respect voor je! Ik heb ook enorm kleine borsten en ben er echt onzeker door. Hoe stom het ook klinkt, ik ben er van overtuigd dat mijn leven echt beter zou zijn moesten mijn borsten nu ietwat groter zijn. Ik zit hierover al te piekeren sinds de puberteit, toen ik merkte dat het bij mij duidelijk niet zo vlotjes ging als bij mijn vriendinnen. Nu ben ik bijna 20 en er is nog steeds amper iets veranderd. Het zet ook een grote rem op me tijdens seks, en ik vind het eerlijk gezegd hierdoor echt moeilijk om ervan te genieten, zelfs al is m’n partner nog zo lief en begripvol. De laatste tijd begin ik steeds serieuzer over een borstvergroting na te denken. Ik ben alleen een beetje bang voor de pijn en die horrorverhalen die je soms hoort en nouja, het is natuurlijk niet goedkoop… Maar dat moet ik er bij nemen natuurlijk.
Het is maar wat je sterk vind, anderen je leven laten bepalen of anderen niet je leven laten bepalen. Een borstoperatie nemen omdat je je onzeker voelt door anderen vind ik niet kloppen. Hoe moeilijk die tijd ook is geweest, het heeft nooit aan jou gelegen.
Jammer.
Wow, het klinkt echt net alsof ik mezelf hoor praten over 4 jaar.. Ik ben 17 jaar en voel me al sinds m’n dertiende/veertiende levensjaar vreselijk over mijn lichaam. Ik ben dun, heb weinig vrouwelijke vormen en mijn borsten zijn vrijwel plat. Met voldoende push-up erin is een 70A BH nog nét ietsjes te groot, maar dat valt niet op. Ik weet dat ik op een leeftijd zit waarop mijn borsten nog kunnen groeien, maar dit doen ze al 4 jaar niet meer, dus waarom nu ineens wel? Elke avond sta ik voor de spiegel, zonder BH en ik kan me niet voorstellen dat er ooit een man zal zijn die mij zal waarderen om wie ik ben. Tuurlijk moet een man mij leuk vinden om wie ik ben en niet om hoe ik eruit zie, maar zolang ik niet van mezelf kan houden, hoe kan een ander dat dan doen?
Overdag sleep ik mezelf er nog wel door heen. Ik heb leuke vrienden, leuke klasgenoten, maar zodra ik alleen ben ‘s avonds of als ik ga douchen, dan moet ik de realiteit letterlijk en figuurlijk weer onder ogen zien. Vreselijk voel ik me dan. En dan heb ik het nog niet eens over de zomer gehad. Waar iedereen op dit moment héérlijk aan het genieten is van de zon en aan het fantaseren over de zomer, hoop ik alleen maar dat het zolang mogelijk koud blijft zodat ik mijn verhullende kleding aan kan houden, en mezelf niet in dunne tops of bikini hoef te vertonen.. Iedere zomer weer is het een soort ‘challenge’ met mezelf, hoeveel verschillende smoesjes ik kan verzinnen om níet mee te hoeven met mijn vriendinnen te zwemmen of naar een strandje.
De komende jaren zal ik maar gewoon hoop blijven houden, en geloven in mijn “droom” om ooit tevreden te zijn over mijn lichaam, en over degene wie ik ben. En tot die tijd blijf ik hopen dat de zomers in Nederland lekker Hollands blijven, met veel regen en kou, zodat ik lekker binnen kan blijven.
Pfoe, dat is eruit.
Ik herken me in je verhaal. Ik heb geen vormen en heb me er jarenlang voor geschaamd. Ik dacht dat ik nooit blij zou kunnen zijn met mijn lichaam. Toch is er wat veranderd. Ik ben nu 20 en het maakt me eigenlijk niet meer zoveel uit. Er zijn wel degelijk mensen die meer zien dan twee koplampen. (Hoewel het daar natuurlijk niet echt om gaat, het gaat erom wat jij vindt) En ik denk echt dat als je wat ouder wordt de kans groot is dat jij jezelf ook leert accepteren. Het schoonheidsideaal is onmogelijk om aan te voldoen, dat hoef je niet eens te proberen. Je ziet er prachtig uit zoals je bent en het is belachelijk dat mensen je meer zouden waarderen met wat silliconen in je borsten gepropt. Vrouwen moeten aan zoveel voorwaarden voldoen, ik kan bij een man geen lichaamsdeel bedenken dat per se een bepaalde grootte moet hebben mocht hij kans willen maken op een vriendin/vriend. Het is absurd.
Wat me af en toe nog wel raakt zijn opmerkingen van vrouwen. Bijvoorbeeld dat alleen “curvy-girls” échte vrouwen zijn en dat alle graatmagere strijkplanken lelijk zijn. Dat is niet leuk om te horen. Maar daar kan ik ook een stuk beter mee om gaan dan een paar jaar geleden!
In ieder geval, ik hoop dat jij jezelf snel beter voelt. Je hebt het echt niet nodig, ik weet zeker dat je nu al heel mooi bent.
Lieve schat, je bent pas 17….geef je lichaam de tijd om zich nog verder te ontwikkelen!! Ik ben nu 29 en ik kreeg mijn vrouwelijke vormen pas echt vanaf mijn 20e. In mijn tienerjaren had ik ook kleine borsten, die maar heeeel langzaam groeiden en toen kwam rond mijn 25e opeens het moment dat mijn oude BH’s te krap werden en ik een 75C moest kopen. En nee, dit kwam niet door gewichtstoename! Ook ben ik altijd enorm ‘vormloos’ geweest en nog steeds ben ik niet mega curvy, maar heb ik in mijn twintiger jaren wel iets meer heup, bil en taille gekregen.
Dit is natuurlijk geen garantie voor jou dat dit voor jou ook geldt…maar ik wil alleen maar tegen jonge meiden zoals jou zeggen: geef je lichaam de tijd!!! Sommige mensen zijn nou eenmaal laatbloeiers.
Ah bedankt voor jullie reacties, vind ik heel fijn om te lezen! 🙂 En jullie hebben ook allebei helemaal gelijk in wat jullie zeggen, ik hoop ook dat dit gevoel over een paar jaar wat afneemt en dat er ook een moment komt waarop ik gewoon tevreden ben met mijn lichaam. Maar nogmaals bedankt!
Ik heb echt heel veel respect voor je hoor (: En zo zie je maar, als je plastische chirurgie ondergaat, ben je niet meteen oppervlakkig. Ik vind je trouwens een heel mooi meisje, zowel op de voor en na foto’s!
Wat fijn dat je dit deelt met ons ! Het is een mooi verhaal en moedig dat je de stap hebt genomen om je borsten te vergroten. Ik overweeg het ook, ik voel me niet onzeker over mijn borsten, nooit gepest geweest ofzo, maar ik zou gewoon graag grotere borsten willen. Zoals je zegt is het natuurlijk iets om over na te denken. Je ziet er trouwens gorgeous uit mét je nieuwe borsten !
Mooi verhaal, heel dapper! Als jij je er echt heel goed bij voelt, dan is dat heel fijn en mogen wij er niet hard over oordelen. Toch was ik wel verrast van de “voor”-foto’s. Ik heb wel veel kleinere gezien! Mijn zus (22) heeft AA aan één kant en is plat aan de andere kant en het kan haar allemaal geen drol schelen. Maar dat is haar kracht, het kan haar niks schelen.
Wat knap van je, ook heel erg goed dat je het verhaal verteld. Ik heb zelf ook kleine bortsen, maar er zit wel wat, maar niet heel veel jammer genoeg : )
Wauw, echt knap van je! Super van je dat je je over je angst hebt heen gezet! Als je iets echt graag wilt vind ik dat je er echt voor moet gaan. 🙂
Ik ben zelf best wel erg tegen borstvergroting, maar als ik je verhaal lees snap ik het wel! Ik snap dat je je heel erg onzeker kan voelen doordat mensen je pesten, je denkt dat alles fout is. En je onzekerheden worden dan nog groter. Je hebt mijn kijk op borstvergroting voor een deel verandert. Maar ik blijf het raar vinden als mensen die een prima bhmaat hebben hun borsten gaan vergroten, gewoon omdat ze er geld voor hebben en omdat ze dan in de media komen. Ik vind het erg knap van je dat je die stap gezet hebt voor jezelf
Wat fijn meisje!! Ik wil het eigenlijk ook wel…heb een klein B cupje…Maar ik durf het niet….
Heek ontroerend inderdaad Ik zou heel graag een borstvergroting willen, maar durf het niet. Alles staat mooier en lingerie past beter…. Misschien dat ik ooit her lef krijg
Knap dat je uw verhaal deelt met ons :). Als je u beter voelt met je nieuwe borsten, wie zijn wij om daar over te oordelen :).
ehm, misschien ben ik de enige, maar hoe kun je nou trots op jezelf zijn dat je een borstvergroting hebt ondergaan? Want ik bedoel, ik vind je op de eerste foto’s echt een prachtig meisje, en die grotere borsten voegen daar toch niks aan toe?
Als je zelfbeeld zo aangetast is door pestgedrag en je hierdoor weer opkikkert, waarom niet? Ben zelf ook jarenlang gepest omdat ik een dikke kont had. Toen kilo’s afgevallen, maar je kikkert er wel van op. Dus kan me heel goed voorstellen dat dat ook met een borstvergroting zo werkt. En vooral als je ziet dat onzekerheid best een groot issue is (ook wat betreft een baan, school, vrienden etc.)!
Maar zijn er geen andere manieren op ervan op te kikkeren? Dat je leert ook van je kleine borsten te houden?
Ben ik met je eens hoor. Maar als je echt alles geprobeerd hebt en dit je weer gelukkig maakt, waarom niet? Misschien is het raar hoor, maar stel: je zou jaaaren bezig zijn met therapie om jezelf te accepteren zoals je bent en je bent al die jaren minder gelukkig. Of je doet, na veel en lang overwegen, een operatie en kan weer genieten van het leven.
Ikzelf heb ook jaren geëxpirimenteerd met therapie. Psychologen geven nooit de garantie dat je er ‘kant en klaar’ uitkomt. Erbovenop komen heb je echt zelf in de hand. Als jij jezelf aanpraat dat je borsten te klein zijn, dan vind ik het niet gek dat je onzeker bent. Dat borsten ‘zichtbaar’ zijn is puur een beeld wat is gecreeerd door de massamedia. Met al die zogenaamde ideaalbeelden.
Daarbij begrijp ik ook niet dat die twee andere patienten het zo knap vonden dat jij dat liet doen. Zij hadden een goede reden, een erge ziekte die ze hadden overwonnen maar waarmee ze wel hun borsten zijn kwijtgeraakt. Jij praat het jezelf aan. Er lopen genoeg vrouwen rond die door borstkanker geen borsten meer hebben. Denk daar eens aan. Borsten kwijt zijn door kanker is erger dan die zogenaamde kleine cup van jou. Deze mensen hebben geen keus gehad en hebben helemaal geen borsten meer.
Wellicht nog een harde reactie. Maar wel iets om over na te denken.
Auteur
Nou Debby, als vrouwen die hun borsten zijn kwijtgeraakt aan kanker haar steunen in haar keuze, en het begrijpen, waarom kun jij dat dan niet? Ik denk dat zij zich juist konden inleven in haar situatie en dus begrepen hoe Lisa zich haar hele leven al had gevoeld. Bovendien leven we in een maatschappij waarin het gewoon kan, je borsten laten vergroten.
Het is weliswaar ‘snijden in een gezond lichaam’ maar als je daarmee in één klap van je onzekerheid afbent, je helemaal gelukkig voelt en eindelijk weer zin hebt in de dingen die voorheen obstakels waren, dan is dat toch fantastisch? Ik ben het met je eens dat je er niet te gemakkelijk over moet denken, ik bedoel het is toch een operatie, er kunnen complicaties optreden, etc. Maar goed, wat ik bedoel is, waarom zou je de rest van je leven bij een psycholoog je hart uit storten terwijl het met zoiets meteen gefixt is? Net zoals vrouwen met hele erge acne. Die klaren helemaal op wanneer ze van hun acne af zijn, alsof het compleet andere personen zijn. Maar eigenlijk waren ze al zo, alleen kwam het er niet uit door onzekerheid. Moeten die dan ook maar met hun acne leven en zit hun onzekerheid tussen de oren? En mogen ze dan niets aan hun acne doen omdat de maatschappij heeft bedacht dat egale gladde huidjes het toonbeeld van perfectie is?
De hele “Mijn Verhaal” serie heb ik JUIST in het leven geroepen om de ogen te openen van vrouwen zoals jij – die maar meteen iemand met een borstvergroting in een hokje duwen.
Het is geen kwestie van, dit is erger dan jouw situatie, het is geen wedstrijdje wie een borstvergroting meer verdiend dan een ander. Als jouw moeder overlijdt dan is dat erg. Dan wil je ook niet dat iemand tegen je zegt, ja maar ik heb helemaal geen ouders meer, das veel erger dan jouw situatie, dus niet klagen. Harde vergelijking, maar je snapt het idee.
Wellicht heb jij nu iets om over na te denken. Als je er tenminste voor open staat…
Ben het wel met jou eens. Nu zijn het haar borsten, over een paar jaar is het vast weer iets anders. Ik ben zelf ook ket mijn uiterlijk gepest geworden en heb ook ontzettend slecht in mijn vel gezeten. dit vind ik geen reden om je door middel van plastische chirurgie te laten oplnappen, want inderdaad, die borsten voegen echt niks toe. Call me a bitch, maar zo denk ik er over.
Ik begrijp dat je zelfbeeld eindelijk kunnen veranderen een grote, moeilijke stap is en je trots mag zijn wanneer je de moed bij elkaar geraapt hebt er iets aan te doen… al is het een operatie waar de dokters aan denken. Deze meid was niet blij met zichzelf en heeft er iets aan gedaan, en ondanks de meningen van anderen waarschijnlijk niet allemaal even positief waren blijft ze bij haar eigen idee en komt ze ervoor uit. Dit is iets wat niet iedereen kan en volgens mij mag ze daar best trots op zijn.
Dat ik het persoonlijk nooit zou doen op zo’n leeftijd en het stiekem heel erg vind om je eigen lichaam niet te accepteren voor wat het is, heeft er verder niets mee te maken. Zij heeft een standpunt en staat er sterk achter, daar mag ze trots op zijn.
heel eerlijk vind ik eigenlijk, vind ik het best zorgelijk en erg dat meiden roepen van: wat goed van je!’ Is het werkelijk goed als iemand niet tevreden was met zijn lichaam en vervolgens nieuwe borsten heeft besteld bij de plastisch chirurg?
Dat is toch érg! Meiden met kleine borsten mogen best trots zijn op hun borsten. En bytheway, vrouwelijkheid zit niet in grote borsten.
Ik vind het persoonlijk ook best erg dat er mensen zijn die hun eigen gezonde lichaam niet kunnen accepteren, maar hé: het is nou eenmaal zo. Dat jij je persoonlijk niet kunt inleven is niet eens zo gek, niet iedereen is namelijk even empathisch, maar probeer ten minste te begrijpen dat wie “wat knap!” comment niet bedoelt “wat goed dat je eindelijk normale borsten hebt gekregen”, maar “wat goed dat je je probleem op jouw manier hebt durven aanpakken en nu lekker in je vel zit zonder je te schamen”. NIEMAND zegt dat grote borsten nodig zijn om je vrouwelijk te voelen of dat grote borsten beter zijn, noch dat je knap bent als je grotere borsten laat implanteren, maar volgens mij zijn we het allemaal met elkaar eens dat het knap is om problemen aan te pakken, ook op zo’n drastische en controverse manier.
Besteld? Besteld? Je leest ook echt niet he! Ze schrijft ten eerste dat ze al jaren bij een psycholoog loopt vanwege haar onzekerheid.. Vervolgens heel lang heeft gewacht voor een vervolg gesprek.. Dan is er toch geen sprake van bestellen? Jezus jij bent echt geen ruimdenkend persoon, ik kan hier echt kwaad om worden.
Ik heb ook een cup A maar ik ben zelf gewoon tevreden, het hoort bij mij en het stoort me niet. Maar als je er wel ontzettend mee zit en aangezien wordt voor een 14-jarige en zelfs gediscrimineerd wordt.. Dan mag je toch godverdomme zelf wel weten of je je borsten wil laten vergroten. Of moeten we dan allemaal toestemming gaan vragen aan personen zoals jij? Gelukkig is zij er ontzettend blij mee en is ze nu gelukkig. Volgens jou had ze beter in de put kunnen blijven zitten, dan heeft ze tenminste haar eigen lichaam nog he! Super is dat, jij snapt er echt niks van!
Maar Lisa, ik vind het echt goed en stoer van je dat je dit verhaal schrijft! Ik vind het super voor je dat je je nu zo goed voelt! Dat is waar het leven om gaat, om je gelukkig te voelen en als dat nou met mooie borsten is, dan is dat zou en dat gun ik je van harte!
Het is echt geen kwestie van ff bestellen. Het is geen makkelijke beslissing, plus ze zijn nog eens heel erg duur. Weet je hoe hard de meiden die het doen voor dat geld gewerkt hebben? Maanden elk uurtje wat je kan werken, en elke cent opzij te leggen voor dat ene doel. Heel veel tijd, zweet en tranen zitten erin. Het is dus echt niet ff snel gedaan.
En waarom moet je per se jaren in therapie? Ik ben mn moeder vroeger plotseling verloren, zonder dat ik afscheid kon nemen, en daarvan heb ik geleerd dat je nooit weet wat er kan gebeuren of hoe oud je wordt (dit geef ik ff als mijn reden aan he, niet om zielig te doen ofzo)
Tijd is zoooo kostbaar! Ik was niet van plan tientallen van die kostbare jaren niet volledig happy met mezelf door te brengen. Ik vind grotere borsten bij mezelf mooier staan. Simpel. Klaar. Mijn leven. Ik heb ze dus laten vergroten en ik ben helemaal gelukkig ermee. Dit wilde ik gewoon graag. Gun een ander ook zijn/haar geluk.
Ik ben het eens met je. Ik snap dat er een lange weg naartoe is geweest, en dat het een bewuste keuze was. Echter vind ik dat het verhaal wat genunanceerd mag worden.
Ik heb ook kleine borsten; nooit problemen mee gehad. Ja, wel opmerkingen over gehad, ook van vriendjes etc. Ik weet dat je er onzeker van kunt worden, maar toch vind ik dit een beetje jammer.
En last but not least, ik vind je een mooie meid, met of zonder grote borsten.
Wow! Wat knap dat je dit gedaan hebt. Was het niet een gek idee dat je dan wakker wordt en dat je ineens een stuk grotere borsten hebt?
ik kan het begrijpen dat je heb het laten doen:)
maar wel knap van je dat je het gedaan hebt
Wat knap van je dat je hebt weten door te zetten en dat je je verhaal met ons durft te delen! Je straalt ook zo mooi op de foto’s!
Je hebt trouwens ook een hele leuke schrijfstijl!
wauw super meid ! goede keuzen en je ziet dat je straalt op de laatste foto’s!
Ik vind het echt super knap van je dat je het hebt aangedurfd!
In één woord: RESPECT!
En hoeveel kost dit grapje dan???
Dit vind ik nou een ongepaste reactie, als je je écht zo verschrikkelijk slecht in je vel voelt, en je kan je hele leven omgooien door die borstvergroting, kunnen er die paar honderd euro’s wel af, al moet je er een hele tijd voor sparen, je ouders laten bijspringen, vijfdubbele shifts op je werk draaien, wat dan ook. Dat je je uitdrukt als ‘wat heeft dit grapje dan gekost’ vind ik echt onrespectvol oveerkomen!
Jaren therapie is ook niet gratis he. Een psycholoog rekent makkelijk 80 euries per uur. Als je dan uitgaat van 1x per week en dat een paar jaar lang, kom je ook uit op een behoorlijk bedragje. Bovendien wordt een psycholoog deels vergoed en dus mede betaalt door de gemeenschap. Voor een borstvergroting sparen de meesten zelf heel hard. Jij betaalt er dus niet aan mee en hebt er ook geen last van. Wat is dan je probleem? Iedereen bepaalt zelf waar hij/zij geld aan uitgeeft. De een misschien aan een dure vakantie, of designers shoes, de ander aan de nieuwe borsten waar ze lang van droomde 🙂
Nee, maar ff serieus??? aan hoeveel moet ik dan denken 2000 euro of 3000?
Waarom zie ik van die misplaatste comments als “respect” of “wat knap van je” op zoiets als siliconen in je borsten doen. Echt belachelijk! En dat ze gepest is en het zo zwaar heeft gehad ja verschrikkelijk voor haar.
Maar zoals ze al schreef lag ze op een kamer met 2 vrouwen die borstkanker, dat is pas RESPECT. 5 jaar geleden is mijn moeder overleden aan borstkanker en heeft ook haar borsten laten amputeren. Een half jaar later zijn er toch uitzaaiigen gevonden in haar hersenen. Heb je enig idee hoe zwaar dat is.
De zin “wij vrouwen zijn sterk” snap ik ook niet echt want geluk hangt niet af van je borsten.
Ik heb ook kleine borsten, zit tussen een cup A en een AA in. En ik heb het serieus nog nooit overwogen om neptieten te nemen, ben zo ook tevreden.
Kortom vind ik dit meer een promotiepraatje voor de plastisch chirurg dan dat je ons meiden echt een boost geeft om blij met jezelf te zijn.
Auteur
Het lijkt me hartstikke erg om je moeder te verliezen en misschien dat borstkanker of borstvergrotingen daarom voor jou een wat gevoelig onderwerp zijn. Echter, ik vind dat je agressief reageert en met weinig begrip voor het onderwerp, dus denk aub eerst eventjes na voordat je een reactie neerkalkt.
jij vind vooral jezelf erg zielig 😉 heel erg van je moeder, maar zij heeft last van haar probleem en nu heeft ze dat op deze manier op kunnen lossen, dat is toch prachtig? Het is erg voor je moeder, maar dat staat hier los van, misschien kan je zelf ook een afspraakje met een psycholoog maken dan hier van die ongepaste reacties te plaatsen 😉
Een negatief zelfbeeld is wellicht geen kanker, maar kan alsnog heel erg slopend zijn en brengt na verloop van tijd veel psychologische stoornissen met zich mee. Sommigen kiezen ervoor te knokken en het probleem met een therapeut op te lossen, om een beter zelfbeeld te krijgen, anderen doen het op hun eigen manier… en naar mijn idee is dat even knap en dapper, vooral als je alsmaar naar je hoofd krijgt geslingerd dat “je het zo niet oplost”: Volgens mij heeft zij haar probleem nu meteen opgelost en zit ze beter in haar vel dan ooit. Jammer dat ze nooit meer de kans zal hebben zichzelf “au nature” te accepteren, maar hé, velen van ons gaan zonder make-up niet de deur uit… niet omdat ze onopgemaakte vrouwen lelijk vinden, maar omdat ze zichzelf veel liever mét zien en er lekkerder door in hun eigen vel zitten. Jammer, maar acceptabel: je doet niemand er pijn mee, het is je eigen keus en kwestie van jouw eigen prioriteiten :-).
Ik zou als ik jou was trouwens niet denken dat psychologische hulp veel goedkoper is dan een chirurgische ingreep :p.
Mijn moeder is ook overleden. Ik was toen 15. Als ze nog ergens op een plek is vanwaar ze me kan zien, weet ik zeker dat ze me voor de volle 100% steunde toen ik mn borsten liet vergroten. Ik wou het zo super graag en ben nu zo ontzettend happy! En is dat niet wat een moeder t liefst wil, haar dochter gelukkig zien?
Ik heb er echt begrip voor dat t voor jou moeilijk is, maar dat is nog geen reden om anderen jouw mening proberen op te leggen. Probeer je misschien een beetje in te leven in anderen. Ik bedoel het echt niet verkeerd hoor, wil je niet aanvallen. Ik weet als geen ander hoe moeilijk t is je moeder te verliezen. Sommige opmerkingen van mensen kunnen bij mij ook weleens verkeerd vallen en pijn doen. Maar jouw opmerkingen kunnen anderen net zo goed kwetsen.
Zou de wereld niet een stuk mooier zijn als we ons proberen in te leven in een ander?
Ik wil je verder nog veel sterkte wensen. Het is misschien 5jaar geleden, maar dat wil niet zeggen dat de pijn minder is (believe me, i know)
wat vreselijk voor je dat je je moeder hebt verloren maar dat vind ik geen reden om lisa zo af te kraken. ik heb ook maar een A (als het klein uitvalt) en bijna niemand reageert daar negatief op maar als dit wel zo zou zijn zou ik me ook behoorlijk rot voelen want je kunt er op een operatie na dan niets aan veranderen. ik vind het knap dat ze zo’n grote stap heeft durvewn nemen en al helemaal omdat plastische chirurgie nou niet bepaald goedkoop is
Als je niks fatsoenlijks te melden hebt doe het dan ook gewoon helemaal niet. Nee, jij hebt zeker nog veel te leren.
Ik ben ook best wel onzeker over mijn borsten. Ik heb denk ik cup AA/A en ik ben 18 jaar. Maar wat ik me bij zoiets altijd afvraag: Voelen borsten, na een borstvergroting, nog wel als echte borsten of voel je de siliconen zitten? Zijn ze ‘harder’ zegmaar? Wel heel dapper van je dat je het gedaan hebt 🙂 Ik zou heel bang zijn dat het zich als een grote roddel zou verspreiden…
Auteur
Ik heb wel eens siliconenborsten gevoeld die men al jaren had, en ik voelde het eigenlijk niet. Alleen als je HEEL hard knijpt, maar als je gewoon je hand erop legt was het lekker zacht en bouncy.
Het ligt er natuurlijk aan welk type siliconen je hebt en hoe ze geplaatst zijn, maar mijne bewegen natuurlijk, zijn niet hard ofzo en ze blijven ook niet rechtop staan als ik lig 🙂
Ze voelen niet als ballen. Het zijn geen keiharde meloenen die op je huid zitten. Het is gewoon huid met borstweefsel en daar onder is het wat harder.
Als je plat op je rug ligt is het zachte wel een beetje weg, dit omdat je borstweefsel naar de zijkant zakt en je silicoon vaak wat meer op zijn plek blijft).
Maar als je gewoon recht op zit en je voelt, dan is er niks vreemds aan. Het is ook gewoon duwbaar naar alle kanten en push-up bh’s werken prima met fake boobies 🙂
Ja, het zal best wel anders aanvoelen dan iemand die een C cup heeft van nature. Maar dat is puur omdat die wel borstweefsel hebben en meiden met een A cup, dit missen 🙂
Ik heb ook een borstvergroting gedaan (was 22). Ze mogen nu bijna hun 2de verjaardag vieren, maar ik kijk nog elke dag superblij naar ze in de spiegel <3
Het borstenforum is trouwens idd een goede tip. Heb er zelf toen ook heel veel aan gehad.
Hoi Lisa,
Je bent een prachtige meid en vind het ontroerend je verhaal te lezen. Wat fijn voor je dat je nu zo lekker in je vel zit.
Ik vind je reuze dapper!
Liefs Daphne
Erg knap van je dat je dit hebt durven laten doen! Ik heb ook wel dat ik me erdoor minder vrouwelijk voel (heb namelijk miniscule borsten) en wil ook graag een borstvergroting in de toekomst. Ik weet alleen niet of ik dat wel durf, dus bedankt voor je tips!
Mag ik eerst zeggen dat ik je echt een mooie dame vind? Jouw gezicht is echt super! En ik snap wel dat je onzeker bent over je figuur, ik ben dat ook, maar dan omgekeerd. Niet dat ze nu super groot zijn, maar mijn borsten irriteren me ook. Ik moet altijd een maat groter kopen dan ik pas en als ik dan een keer mijn maat koop zit dat shirt super strak. Bikini’s die in een maat te koop zijn hoef ik niet eens te passen. Als ik broekje maat 36 pas, dan bedekt dat topje echt niets. Ik zit daarbij algauw aan maat 42. Het is gelukkig niet zo dat ik er mee gepest word, ik hoor vaker: ‘Oh dionne jij hebt zo’n geluk!’ Maar ik heb dat gevoel ook echt niet. Als ik een keer een topje draag op stap heb ik het idee dat jongens zich niet aan mij voor stellen, maar aan die twee dames onder mij. Ook word ik er constant op beoordeeld. Kortom ik denk dat niemand ooit echt tevreden is met z’n maat. Ik snap je wel echt heel goed en ik snap ook dat je die stap gemaakt heb. Een tante van mij heeft dat ook gedaan, want die was gewoon super onzeker. Een nichtje van mij heeft ze daar en tegen weer verkleind. Iets wat ik ook super knap vind! Maar ik vind het dapper dat je je verhaal zo vertelt aan iedereen en ook super knap dat je de stap durfde te zetten. Veel plezier ermee!
Herkenbaar! Ik zeg altijd dat kleine borstjes onderschat worden en grote borsten overschat!
En inderdaad, prachtige meid ben jij Lisa en ik heb ongelofelijk veel respect voor jou dat je dit hebt gedaan en met ons wou delen. Knap hoor 😀
Super dat je er zo blij mee bent! 🙂
Mooi verhaal! Moet zeggen dat ik er ook wel wat aan heb. Ik ben nu 18 jaar en heb een cup A (soms past B me net). Nou valt dat opzich wel mee, maar wanneer je mijn lichaamsverhouding ziet, klopt het gewoon niet. Ik ben 1.75 en ben behoorlijk mollig. Door jaren te zwemmen ben ik heel breed van boven. Eerst dacht ik dat het daar aan zou liggen, meeste zwemsters hebben tenslotte kleine borsten. Na een jaar gestopt te zijn, zijn ze toch echt niet gegroeid (balen!!!). En dat terwijl mijn zussen rondlopen met cup D (we lijken enorm veel op elkaar qua uiterlijk en lichaamsbouw, mensen denken zelfs dat we tweelingen zijn ofzo).
Ik denk wel eens aan borstvergroting gedacht, maar wil het nu nog niet. Moet er denk ik nog een paar jaartjes over na denken!
Knap van je! Maar ik zou het nooit doen.. Heb ook kleine borsten maar zit er gelukkig niet zo mee..
Om eerlijk te zijn vind ik het ”gezonder” om het te laten doen alleen voor de mooiheid dan als je er echt problemen mee hebt. Ik weet daarom niet helemaal wat ik van dit verhaal moet wat vinden. Wat ik wel weet is dat iedereen moet doen waar hij het gelukkigst van wordt (: Zelf overweeg ik ook een operatie aan mijn borsten, puur uit esthetische redenen.
Mag ik vragen waarom je dat vindt? Ik veroordeel niemand die het laat doen (oké, op Lola Ferrari na dan, maar dat kan ik persoonlijk ook niet “mooi” meer noemen), maar ze was duidelijk ongelukkig met hoe ze er uitzag. Ik vind het juist heel knap dat ze ervoor heeft gekozen om het te laten doen om zich beter te gaan voelen, in plaats van ‘om alleen mooi te zijn’, als het ware. Ze koos voor zichzelf en haar eigen geluk, in plaats van het beeld dat anderen van haar zouden gaan hebben na de operatie.
Zoals ik al zei: volgens mij moet iedereen doen waar hij/zij zelf gelukkig van wordt!
Wauw, ik heb je verhaal gelezen en ik heb echt respect voor ‘t feit dat je gedaan hebt wat je altijd al wilde en dat je er geen moment spijt van hebt gehad. You go girl!
Knap dat je dit gedaan hebt! Zelf heb ik een borstverkleining laten doen, het andere verhaal, haha 😀
Echt knap dat je hier zo over schrijft!
Ik heb echt respect voor je dat je dit gedaan hebt!
Knap dat je dit durft te delen! Gelukkig heb je voor jezelf gekozen 😀
Knap dat je het aan hebt gedurfd! Maar nog beter vind ik dat je je nu wel fijn in je eigen lichaam voelt, want zo hoort ‘t! Je hebt er misschien iets aan laten veranderen, maar als het voor jou beter is 🙂
Ik vind het ook knap dat je hier je verhaal wil delen!
Zelf zou ik geen borstvergroting willen, tenminste .. dat zeg ik nu. Ik ben 15 en vind ze eigenlijk wel prima zo. 🙂 Maar goed.:)
Ondanks dat ik het omgekeerde heb, herken ik mezelf zo in jouw verhaal. Gewoon een BH willen kunnen kopen, je niet thuis voelen in je eigen lichaam. Ik heb juist grote borsten en dit kan precies zo voelen als geen of weinig borsten, volgens mij.
Ik ben zelf nog heel erg bezig met, zal ik het wel doen? Er hangt al 2 jaar lang eenverwijsbriefje naar een plastisch chirurg aan mijn deur, gewoon omdat ik het zo eng vind en omdat ik eerst moet afvallen, ik verdien het nog niet zeg maar. Ik verdien het om me zo te voelen, zo voelt het.
Ach. Komt goed.
Ik kan hier ook inderdaad over mee praten. Ik zou ook gewoon eens een lingeriewinkel binnen willen wandelen, gelijk mijn maat uit het rek willen grijpen en max. 40 euro afrekenen. Helaas geldt dit ook niet voor mij.
Meiden/vrouwen met (te) grote borsten moeten ook telkens op zoek naar een bepaald merk voor leuke bh’s, niet van die saaie huidskleur bh’s die zo lubberen. Vaak betalen we ook nog de hoofdprijs voor 1 bh. Ik zou willen dat ik wat kleinere borsten had, maar een borstverkleining zou ik niet aandurven..
Ik vind het echt knap dat je dit hebt doorgezet! Op de foto’s straal je ook! Mooi om te zien.
Dit heb ik ook. Je betaalt inderdaad gelijk de hoofdprijs en het is lastig om leuke bh’s of bikini’s te vinden. Bij de Hunkemoller kan ik bijvoorbeeld al geen bh’s kopen, omdat ik een grote cup heb maar wel slank ben en dus omvang 60/65 heb. Dit betekent dat ik 60/65F moet hebben, bij Hunkemoller (en de meeste andere zaken) gaat het maar tot 70F. En wanneer een bh in omvang te groot is en je hebt grote borsten, is dit alles behalve fijn want dan heb je gewoon heel slechte steun. Ik zou ook wel een borstverkleining willen, maar weet niet of ik dit aan durf..
Dit probleem heb ik ook , ik heb maat 70e, en alhoewel ze niet heel groot lijken is het voor mijn omvang groot,
ik ben namelijk maar 53 kilo dus dan is e toch een grote cupmaat.
Ik koop meestal BH’s van marie jo of simone perele.
Die toch zo’n 90 eu per stuk kosten,
hunkemoller hoef ik niet naar toe , als ze al mijn maat hebben ondersteunt het ook niet goed.
Ik vind het erg knap dat je dit hebt gedaan! ,
Vooral omdat sommige mensen er raar op kunnen reageren, maar daar heb je niets van aangetrokken en je bent gewoon op je eigen gevoel/keuze afgegaan, girl power!
Ik heb maat 75E en verder maatje 38. Ik moet altijd maat 40kopen en vaak past 42 pas om mijn voorgevel en is de rest te groot! Echt naar. En voor BH’s die mooi zijn is het inderdaad Marie-Jo, Chantelle of Marlies Dekkers. Gelukkig heeft de outlet regelmatig Marlies Dekkers sale! En 75E is gelukkig een maat die maar weinig dames dragen.
Heftig verhaal zeg, wel moedig dat je het hebt gedaan. Hoop dat je er nu wel veel plezier van hebt en er zelfverzekerder mee bent 🙂
Knap, Lisa! Leuk dat je je verhaal met ons deelt en ik ben blij voor je dat je je hierdoor meer vrouw voelt!
Goed geschreven en ook heel knap van je dat je er foto’s hebt bij gezet! They look great, honey!
Wat een heftig verhaal en wat een grote stap! hoop dat je er erg van geniet! maar je was/bent sowieso al een prachtige meid!
wauww,, wat een grote stap! dat jij dat aan durfd! (ik zou het niet durven)
Erg knap van je dat je de stap hebt durven zetten terwijl en wel degelijk risico’s aan kleven!