Mijn bevallingsverhaal | een razendsnelle droombevalling

Na een hele poos radiostilte ben ik weer even terug om verslag te doen van de geboorte van onze tweede zoon: Cameron Conor. Hij is vandaag pas twee weken oud, maar ik wil jullie zo graag vertellen over mijn tweede bevalling dat ik het niet kon laten om achter mijn laptop te kruipen.

Jeetje, waar moet ik beginnen? Allereerst had ik nooit verwacht dat Cameron in 2020 geboren zou worden. Mijn uitgerekende datum was 7 januari, maar omdat Marshall met 38 weken en 2 dagen geboren werd, verwachtte ik min of meer dat deze baby ook ietsje eerder zou komen. Net zoals Marshall was ook deze baby met 36 weken al goed ingedaald. Ik wachtte Kerst en vervolgens Oud & Nieuw in spanning af, maar nope, NOTHING. Ondanks het feit dat ik de baby eerder had verwacht, werd ik niet ongeduldig. Ik voelde me goed en vond het wel prima dat ik nog een beetje de hort op kon gaan met Marshall, want na de bevalling zou dat toch een stuk lastiger worden, wist ik.

Maar toen brak 7 januari aan, de uitgerekende datum. Ja, en vanaf dat punt ga je toch onbewust een beetje aftellen. ‘Voel je al wat gerommel?’ kreeg ik dagelijks via Whatsapp te horen van vrienden en familie. “Nee hoor, helemaal niets!” antwoordde ik dan terug. Maar wat houdt ‘gerommel’ überhaupt in? Een beetje kramp? Een onrustig gevoel? Ik had eerlijk gezegd geen idee. Ik googelde ‘voortekenen van de bevalling’ en concludeerde dat ik absoluut nog geen voortekenen had meegemaakt. Bij Marshall was het voorteken overduidelijk (mijn vliezen braken), maar nu waren mijn vliezen nog intact en ik had voor zover ik wist ook geen slijmprop verloren.

Omdat ik er HE-LE-MAAL geen zin in had om pas met 42 weken te bevallen of om ingeleid te worden (ik hoorde dat de kans op een zeer zware bevalling en een weeënstorm dan erg groot is), gaf ik bij de verloskundige aan dat ik het niet wilde afwachten, maar dat ik graag gestript wilde worden. Normaliter doen ze dit pas vanaf 40 weken en 5 dagen zwangerschap, maar ik had gelezen dat het strippen niet altijd werkt en dat ze het dan om de dag herhalen. ‘Zal je net zien dat het bij mij 3 keer herhaald moet worden’ dacht ik, en daarom had ik gevraagd of ik ietsje eerder gestript kon worden. Dat kon geregeld worden, en wel op 8 januari om half 11 ‘s ochtends (1 dag na mijn uitgerekende datum).

Die ochtend kwam mijn vader Marshall halen rond een uurtje of 8, voor het geval het strippen diezelfde dag nog voor weeën zou gaan zorgen. Gewoon, uit voorzorg.


Om kwart voor 10 ‘s ochtends merkte ik op dat mijn buik anders aanvoelde. En inderdaad, ik kreeg kort hierna lichte krampen onderin mijn buik, precies zoals je menstruatiekramen zou omschrijven.

Of… was het loos alarm?


Om 10.15u belde ik de verloskundigepraktijk op omdat de krampen weer terug waren gekomen en ik me niet zo lekker voelde. In elk geval niet fit genoeg om in de auto te stappen en naar ze toe te rijden. “Dan kom ik wel naar jou toe” zei de dienstdoende verloskundige, “ik bel je over 10 minuten terug”.

Ondertussen appte ik nog even in de familie app;


Toen de verloskundige terugbelde, had ik net mijn eerste wee gehad. Ik voelde heel duidelijk een opbouw en een afbouw, dus dit kon niet missen: dit was echt een wee. Huilend nam ik op. Ik weet nog dat ik zei ‘ik heb geen pijn hoor, ik ben gewoon heel emotioneel, ik denk door de hormonen’. En dat was ook zo! De wee voelde gelukkig veel minder heftig aan dan de weeën die ik bij Marshall had, maar ik was gewoon heel erg overweldigd door het feit dat het vandaag dan eindelijk zou gebeuren. En typisch iets voor mij om de verloskundige gerust te willen stellen. Gelukkig stelde ze mij ook gerust, want ze zei ‘ik trek mijn jas aan en kom meteen naar je toe’.

Zal je net zien, ga je bevallen, nemen allebei je zusjes én George niet op. Al weken staan ze op scherp voor het geval ik ze bel, en net op le moment suprême zijn ze alledrie onbereikbaar. Gelukkig heeft mijn moeder ze flink gestalkt en appte ze kort hierna meteen dat Tara onderweg was naar mij. Dat stelde me gerust. Larissa bleef thuis en George was nog steeds onbereikbaar.

Tussen de weeën door poetste ik nog even snel mijn tanden, haalde ik een borstel door mijn haren, stopte ik mijn telefoonlader, huissleutel en pasjes in mijn vluchtkoffer en zette ik de voordeur op een kier. Daarna schuifelde ik naar de bank omdat ik dit een fijne plek vond om mijn weeën op te vangen. Ze waren in die korte tijd al flink wat heftiger geworden. Zo’n 5 minuten later stond de verloskundige in de huiskamer. Ik wilde meteen weten hoeveel ontsluiting ik had, dus hoppa, broek omlaag en languit op de bank. ‘Oh! Nou, je gaat vandaag bevallen hoor!’ riep ze triomfantelijk. ‘Je zit nu op 5 cm!’. Ze moet een lichte paniek in mijn ogen hebben bespeurd want daarna zei ze meteen ‘maar we hebben nog tijd om naar het ziekenhuis te gaan, hoor’. We hadden namelijk besproken dat ik HEEL GRAAG in het ziekenhuis wilde bevallen. Ik kon alleen maar denken ‘Holy shit, ik ben al op de helft!’.

Op dat moment kwam Tara binnen gesjeesd. De verloskundige wilde geen minuut verspillen en gaf Tara de opdracht om matjes te zoeken. Die matjes leg je dan op de stoel in de auto, zodat je bekleding niet naar de mallemoeren gaat mochten mijn vliezen onderweg breken. In de tussentijd belde de verloskundige met het Diakonessenhuis in Utrecht om te kijken of er een verloskamer vrij was. En yes, er was een kamer vrij! Tara belde Larissa om te vertellen dat we naar het Diak zouden rijden. Toevallig was Larissa daar net om de hoek boodschappen aan het doen, dus ze zou er lopend naartoe komen. Tara en ik sprongen in mijn Jeep en de verloskundige reed achter ons aan. In de tussentijd zou Larissa proberen George te bereiken.

Tijdens de rit naar het ziekenhuis kreeg ik een paar weeën en Tara heeft ze stiekem zitten timen. Toen we aankwamen hoorde ik haar tegen de verloskundige zeggen dat er maar 2 minuten tussen zat. Larissa stond al voor de ingang van het ziekenhuis te wachten (met haar boodschappentasje, haha) en kreeg de opdracht om een rolstoel te halen. Ik zei ‘nee joh, ik loop wel’ en de verloskundige zei ‘ECHT NIET! JIJ GAAT ZITTEN!’. Nou, zo gezegd, zo gedaan, dus een paar minuten later werd ik naar binnen gerold en pakten we de lift naar de kraamafdeling.

Eenmaal in de kamer kleedde ik me meteen uit en hees Tara me in het bevallingsjurkje. Larissa stond op de gang met George te bellen en legde hem uit in welke kamer we waren. Ik wilde weer erg graag weten hoeveel ontsluiting ik had. ‘Hoeveel zou het zijn, 6 cm inmiddels?’ dacht ik. ‘We zitten op 8 cm! Het gaat nu heel hard.’ zei de verloskundige. Holy moly, tijdens de autorit naar het ziekenhuis heb ik er gewoon 3 cm extra bijgekregen. Dat is toch niet normaal, zo snel? De verloskunduge kwam naast me staan en keek me heel serieus aan. ‘Serena’ begon ze ‘ik denk oprecht dat je binnen nu en een half uur gaat bevallen. Als ik je vliezen breek, gaat het nog sneller. Wil je dat ik dat doe?’.

George was er bijna, volgens Larissa, dus ik wilde daar nog even mee wachten.

Ineens werd ik heel emotioneel. Ik was ZO ZO ZO dankbaar dat mijn zusjes er allebei waren, daar in die kamer. Ik klampte me aan ze vast, met mijn linkerhand hield ik Tara vast en met mijn rechter Larissa. ‘Ik ben zo blij dat jullie er zijn’ zei ik. Op deze manier ving ik weer een heftige wee op, en toen ik daarna naar ze opkeek, pinkten ze allebei een traantje weg.


Een paar minuten later kwam George de kamer binnen razen. Pfff, eindelijk! Ik was zo blij dat hij er was, en gelukkig nog op tijd. Inmiddels had ik 9 cm ontsluiting. Omdat we er nu allemaal waren gaf ik de verloskundige de opdracht om mijn vliezen te breken. De weeën werden al snel daarna nóg heftiger en volgden elkaar sneller op.


George stond links van me, Larissa en Tara stonden rechts en achter me. Ik had mijn ogen veel dicht en was nu ook erg in mezelf gekeerd. Ik wist wie er in de kamer waren, ik hoorde hun geruststellende stemmen, voelde de verkoelende washandjes die in mijn hals en op mijn voorhoofd werden gelegd, de bemoedigende kneepjes in mijn handen, maar toch leek alles op dat moment net een soort droom. Toen hoorde ik ineens de stem van de verloskundige. ‘Je hebt volledige ontsluiting, Serena. Het is nu wachten op jou. Zodra je persdrang voelt, kun je gaan persen’.

‘Voel ik dan al persdrang?’ dacht ik. Ik wist het even niet zo goed meer. Bij Marshall was het overduidelijk. Ik voelde van de ene op de andere wee ineens een ONWIJZE niet te stoppen druk, inderdaad alsof je moet poepen, maar dan anders. Nu voelde ik wel een beetje druk, maar het was niet te vergelijken met de persdrang die ik voelde tijdens Marshall’s bevalling. Misschien maar gewoon proberen te persen, dan?

Ik gaf aan dat ik liggend wilde persen, met mijn benen in de beugels. Na één of twee keer persen zei de verloskundige dat ze zag dat het mij te veel energie kostte (misschien omdat ik geen hele sterke persdrang voelde?) en ze stelde voor of ik niet op mijn linkerzij wilde liggen. ‘Wow, dat klinkt relaxt’ dacht ik, dus hop, beugels aan de kant en als een aangespoelde walvis werd ik op mijn zij geduwd.


George stond voor me en ik klampte me aan hem vast. Daarnaast stond de verpleegster die mijn rechterbeen in de lucht hield. Tara en Larissa stonden achter me en duwden mijn kin op mijn borst tijdens het persen, zodat ik goed naar beneden perste. De verloskundige stond aan het voeteneinde aanwijzingen te geven en me aan te moedigen als een overenthousiaste cheerleader (daar had ik om gevraagd!) en ik had het hartstikke heet en zweette als een otter.

Als ik een wee voelde aankomen nam ik een zo groot mogelijke hap lucht en ik probeerde steeds zo’n 3 à 4 keer te persen in een wee. Al vrij snel voelde ik wat ‘beweging’; ik kon echt voelen dat de baby langzaam steeds verder naar onderen werd gedrukt. Wat een opluchting, dit ging al zoveel sneller dan bij Marshall.  ‘Nog één keer persen en dat staat het hoofdje’ zei de verloskundige op een gegeven moment, ‘IK WIL GEEN GELUID VAN JE HOREN SERENA, HOOR JE ME?! GÉÉN GELUID’. Ja, ze was streng, die verloskundige van mij. Maar het bleek goed advies, want door geen kreuntjes en schreeuwtjes te laten ontsnappen kon ik mijn oerkrachten bundelen en me veel beter focussen op het persen. In deze wee heb ik maar liefst 5 keer kunnen persen, en pffff ja hoor, het hoofdje was erdoorheen. Vanaf dit punt werd ik weer op mijn rug gerold.

‘Duwen, duwen, duwen!’ riep de verloskundige. Mijn benen trilden van de adrenaline en ik greep mezelf stevig beet voor wat houvast. ‘JA! KOM OP!’ schreeuwde ik. Ik wist dat het bijna voorbij was. Ik moest nog even doorzetten en ALLES geven. ‘Duwen, duwen, duwen!’ riep de verloskundige weer. Ik deed mijn uiterste best, voelde heel even een pijnscheut (het schoudertje) gevolgd door wat geglibber, en toen… toen was het voorbij.

‘YES! I DID IT!’. Ik had mijn ogen nog steeds dicht, maar hoorde de baby huilen. ‘Hij leeft!’ dacht ik. Opluchting, blijdschap, van alles gaat er door je heen. Maar wat ik me nog goed kan herinneren waren de vreugdekreetjes van George, Tara en Larissa.


Ik deed mijn ogen open en zag dat de verloskundige bezig was met de navelstreng. Die zat niet alleen om zijn nek, maar ook als een soort lasso om zijn schouders gedraaid. Toen de navelstreng was verwijderd werd de baby meteen op mijn borst gelegd. ‘ALSJEBLIEFT!’. Ik weet nog dat Marshall heel veel huilde en pas na een half uur rustig werd, maar deze baby werd meteen kalm. Wow, daar lag hij dan. Grijzig en met gezwollen ogen. Hij kreeg snel een dekentje over zich heen en een mutsje op. Ik kon het nog amper bevatten, maar ik had er gewoon een tweede zoon bij.

Toen de navelstreng uitgeklopt was mocht hij doorgeknipt worden. George gaf de eer aan mijn zusjes, die samen de schaar vasthielden. Dat was een mooi en bijzonder moment.

De sfeer in de kamer was super relaxt en alles liep ook echt van een leien dakje. De placenta kwam er gemakkelijk uit, er hoefde niets gehecht te worden, Larissa en Tara werden heel erg betrokken bij het uitvoeren van de apgar score, mochten de babykleertjes uitzoeken (ik had iets van 3 setjes in de vluchtkoffer gemikt want ik kon niet kiezen) en helpen met verschonen en aankleden.

George bekommerde zich over mij (en was natuurlijk druk bezig whatsappen van het grote nieuws aan vrienden en familie). De verpleegkundige bracht thee, koffie en beschuit met muisjes. Ik ging me lekker douchen, opfrissen en omkleden, en in de tussentijd maakte George huid-op-huidcontact met de baby. En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het was zo zen allemaal.


Wow, deze bevalling ging echt als een speer, maar ik had me geen betere bevalling kunnen wensen. Vanaf de eerste echte wee tot aan de geboorte duurde het op de kop af precies twee uur. Ondanks de snelheid redde ik het toch om in het ziekenhuis te kunnen bevallen en was iedereen aanwezig die ik er graag bij wilde hebben. Ook de verloskundige vond ik prettig. Simone, zo heet ze, is een hele jonge meid. Vaak denk je dan ‘oh, oh, heeft zij wel genoeg ervaring?’, maar ze was juist goed kordaat, helder in haar communicatie en ze kon mij en de situatie perfect inschatten en heeft daarom ook razendsnel gehandeld. Daarnaast was ze erg lief en heeft ze me supergoed aangemoedigd.

Ik was met Marshall bijna 50 minuten aan het persen en ik hoopte ZO erg dat het deze keer veel korter zou zijn. Vaak is dat ook wel zo bij een volgende bevalling, maar goed, je weet maar nooit hoe het zal gaan. Ik was nu slechts 9 minuten aan het persen, wat een verademing. Heerlijk, zo snel. Ik heb wel eens gelezen dat vrouwen hun bevalling té snel vonden gaan en dat ze achteraf nog van alles moeten verwerken, nou ik heb dat niet hoor. Wat mij betreft was dit echt een droombevalling. Ik ben wederom een topervaring én een prachtig kindje rijker.

Welkom op de wereld, lieve Cameron Conor Chvojka. Geboren op 8 januari om 12:22 uur met een gewicht van 3590 gram.

Until next time,
Serena Verbon

Volg:

49 Reacties

  1. Tess
    25 januari 2022 / dinsdag, 25 januari 2022

    Wauw, echt mooi om te lezen en prachtige foto’s van het moment!

  2. 15 juni 2021 / dinsdag, 15 juni 2021

    Wat heerlijk zo’n klein mensje. Als dat op je buik gelegd wordt ben je alle pijn en ellende gelijk vergeten.

  3. Soukaina
    30 juni 2020 / dinsdag, 30 juni 2020

    Gefeliciteerd, Serena! Heel mooi (be)(ge)schreven en informatief, wat mij betreft.

  4. misuden
    11 maart 2020 / woensdag, 11 maart 2020

    wooooooow, gefeliciteerd. Mooi geschreven Serena! Veel geluk voor jullie gezinnetje.

  5. Nathalie
    3 maart 2020 / dinsdag, 3 maart 2020

    Wat een mooi bevallingsverhaal en wat een stralende ouders en tantes 😉 Ik heb er van genoten, en wil jullie verlaat maar alsnog heel veel geluk met zijn allem toewensen!

  6. elske
    19 februari 2020 / woensdag, 19 februari 2020

    wauw, zo mooi! tranen! 🙂

  7. Meryem
    13 februari 2020 / donderdag, 13 februari 2020

    Beter laat dan nooit. Nog van ?Harte Gefeliciteerd? met julie zoontje. Mooi verhaal heb je geschreven Serena

  8. Der
    8 februari 2020 / zaterdag, 8 februari 2020

    Heel mooie geschreven Serena! Bij mij ging de tweede bevalling ook zo snel. Ook Precies 2 uur.

  9. 5 februari 2020 / woensdag, 5 februari 2020

    Wauw wat mooi om te lezen en wat fijn dat het een droombevalling was! Het is je onwijs gegund. En zo bijzonder dat je zusjes er ook bij waren zeg. Gefeliciteerd met de geboorte van jullie prachtige zoon!

  10. Ilona
    3 februari 2020 / maandag, 3 februari 2020

    Dat ik, kinderloos, al tranen in mijn ogen krijg van dit verhaal. Prachtig geschreven! Gefeliciteerd! Ik wacht met smart weer af op nieuwe artikelen van jou, want bloggen is je op het lijf geschreven.

  11. Axelle
    28 januari 2020 / dinsdag, 28 januari 2020

    Heel mooi geschreven! Ik ben er helemaal stil van geworden…

  12. 28 januari 2020 / dinsdag, 28 januari 2020

    Gefeliciteerd! met jullie zoon en wens jullie dan ook alle geluk van de wereld

  13. Angie36
    28 januari 2020 / dinsdag, 28 januari 2020

    Van harte gefeliciteerd met jullie mooize zoon!
    Geniet ervan samen! Liefs Angie

  14. C.
    27 januari 2020 / maandag, 27 januari 2020

    In je verhaal beschreef je preciés mijn verloskundige. Aangezien ik ook uit Houten kom was ik wel benieuwd wie jij dan had. Super grappig toen ik verderop las dat je Simone had- ik ook! ? Was ook heel blij met haar!

  15. 27 januari 2020 / maandag, 27 januari 2020

    Heel veel geluk met jullie gezin! x

  16. Matanja
    27 januari 2020 / maandag, 27 januari 2020

    Van harte gefeliciteerd met Cameron, geniet er maar lekker van met z,n drietjes.
    Ik wens jullie veel geluk en liefde toe?

  17. 27 januari 2020 / maandag, 27 januari 2020

    Mooi Sereen, heel mooi om te lezen. Wat fijn dat het zo snel gegaan is en dat je het zo fijn hebt ervaren. En bijzonder dat je zusjes erbij waren. Veel geluk met jullie prachtige zoon!

  18. Amanda
    26 januari 2020 / zondag, 26 januari 2020

    Prachtig <3
    Tranen in mijn ogen! Van harte gefeliciteerd, alle liefde, geluk en gezondheid voor jullie viertjes xxx

  19. Chantal
    25 januari 2020 / zaterdag, 25 januari 2020

    Ik moest echt een traantje bij het stukje dat je zussen erbij waren.
    Wat een knap ventje zeg.
    Alle geluk voor jullie.
    Zo leuk om te zien ik volg je al jaren en ben zelf ook mama van 2 meiden:)

    Gr Chantal

    • Chantal
      25 januari 2020 / zaterdag, 25 januari 2020

      Wegpinken moet erbij natuurlijk hihi

  20. Marianne
    25 januari 2020 / zaterdag, 25 januari 2020

    Gefeliciteerd met jullie tweede kindje! Heel mooi beschreven, je bevalling, ook een traantje weggepinkt:)

  21. Ann
    24 januari 2020 / vrijdag, 24 januari 2020

    Wauw heel mooi en echt super lief dat je zussen erbij waren om een nieuw leven geboren te zien worden. Heel speciaal en ook dat je met ons deelt.
    Van harte Gefeliciteerd met jullie 2e prins.

    Thnx 4 sharing

    • Loes
      27 januari 2020 / maandag, 27 januari 2020

      Wat een mooi verhaal, en je straalt ook echt op de foto met Cameron! Fijn dat het zo snel gegaan is en iedereen erbij was. Ik moest ook tranen wegvegen omdat ik helemaal in je verhaal zat, zo goed geschreven! Heel veel geluk met je tweede prachtige zoon ♡

  22. M
    24 januari 2020 / vrijdag, 24 januari 2020

    Bevallen 2.0 haha! Mijn tweede kwam ook heel snel, ze is thuis geboren, de weeen begonnen rond drie uur ‘s nachts en om tien over half 6 ‘s ochtends is ze geboren, de vliezen waren nog intact en ik dacht dat ik mn nier ofzo had uitgepoept ofzo. Inmiddels is ze alweer bijna 15.

    Veel geluk met zijn viertjes en dat ook Cameron zijn pad altijd verlicht mag zijn.

  23. Denise
    24 januari 2020 / vrijdag, 24 januari 2020

    Wat een prachtige bevalling Sereen!
    Heerlijk.

    X

  24. Lija
    24 januari 2020 / vrijdag, 24 januari 2020

    Prachtig, mooi dat je dit zo met ons deelt. Fijne tijd met elkaar 🙂

  25. 24 januari 2020 / vrijdag, 24 januari 2020

    Welkom Cameron! Mooi geschreven, klinkt inderdaad als een fijne bevalling (hoe raar dat misschien ook klinkt).

  26. Esmee
    24 januari 2020 / vrijdag, 24 januari 2020

    Wat leuk om te lezen! Dank voor het delen! Gefeliciteerd met het lieve mannetje en geniet met zijn vieren!

  27. Marit
    23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Te snel bevallen?! Dat klinkt alsof het niet bestaat haha. Voor mij klinkt dit als een droom!
    Gefeliciteerd met de mooie man!

  28. Rosa
    23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Wat fijn dat het zo’n snelle bevallig was. Heel veel geluk met je gezin! 🙂

  29. Anita te Gussinklo
    23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Wauw wat een snelle bevalling
    Super fijn voor jullie.
    Geniet van je 2 jongens

  30. 23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Gefeliciteerd met dit mooie en gezonde kindje! wat heb je dit mooi geschreven en wat mooi dat je zusjes de navelstreng mochten doorknippen.

  31. Nikita
    23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Heel leuk om te lezen echt!!
    En het klopt wel, ik ben 3x gestript geweest zonder effect, dan ingeleid en dan na 14u een keizersnede gekregen. Maar heb er alles behalve een trauma aan overgehouden mede dankzij goede voorbereiding van de gynaecoloog. Ergste vond ik nog het zetten van de epidurale voor de keizersnede.

  32. Evelien
    23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Wat een droom bevalling he! Konden we daar maar meteen voor tekenen allemaal!

  33. 23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Gefeliciteerd Serena! Zo mooi… Ik heb meteen ook mijn zusje gewhatsapped met de mededeling dat, als ik ooit beval, ik wil dat zij erbij is 🙂

  34. Tara
    23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Mooi geschreven, net een verhaal in een boek! Dankjewel dat we erbij mochten zijn! Cameron is zo lief! xxx

  35. rita
    23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Heel mooi geschreven Serena, heerlijk voor je dat het zo’n fijne bevalling is geworden. Cameron is ook echt een schatje .

  36. Kim
    23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Prachtig beschreven, meeleef tranen hiero!

  37. Emma
    23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Wow inderdaad een droombevalling. Ik ben nu ook weer zwanger en 12-7 uitgerekend. Bij mijn eerste zoontje was ik binnen 4 uur klaar en hoop nu ook lekker snel klaar te zijn.

  38. Sara
    23 januari 2020 / donderdag, 23 januari 2020

    Echt heel mooi beschreven! En wat fijn dat het een droombevalling was!! Ik hoor dat vaker over de tweede keer, dus stiekem hoop ik dat ook mee te mogen zo! Wat bijzonder dat je zusjes er ook bij mochten zijn, echt een speciale ervaring die ze nooit zullen vergeten!

  39. Marjolein
    22 januari 2020 / woensdag, 22 januari 2020

    Mooi geschreven! En wat fijn dat George en je zusjes er waren. Gefeliciteerd met jullie prachtige kindje! Geniet van je mooie gezin ❤️

  40. Lizzy
    22 januari 2020 / woensdag, 22 januari 2020

    Wauw wat n mooi verhaal, fijn dat het zo snel ging en dat toch iedereen erbij was. En je ziet er op de 1 na laatste foto ook heel zen uit! Veel geluk met zn viertjes!

  41. Ellen
    22 januari 2020 / woensdag, 22 januari 2020

    Oooh wat ben ik blij voor je Serena! Wat een dotje is het toch ? Zijn je katten en Slim al een beetje gewend aan Cameron? Ik kan geloven dat dit heel spannend is ?

  42. Djodie
    22 januari 2020 / woensdag, 22 januari 2020

    Wat heerlijk zo’n bevalling! Ik geniet echt van dit soort verhalen van je.. zo leuk geschreven, alsof je er een beetje bij bent!
    En wat relaxed zo’n snelle bevalling.. ?
    Bij mijn tweede heb ik 3 minuten geperst, die lanceerde ik zowat, maar al die uren daarvoor.. pfoeh! ?
    Geniet lekker van je gezinnetje.. ❤️

  43. Kimberly de Bruine
    22 januari 2020 / woensdag, 22 januari 2020

    Wat een prachtige bevallig en wat heb je het mooi beschreven! Klinkt echt als een droom (tot hoever een bevalling een droom kan zijn natuurlijk, Hahah). Wat onwijs bijzonder dat je zusjes erbij waren.. kippenvel! Welcome to the world lieve Cameron! Wat een scheetje!

    • Bibi
      28 januari 2020 / dinsdag, 28 januari 2020

      Gefeliciteerd!

      Ik ben ook in dat ziekenhuis bevallen ( tweede kindje)
      En moest stiekem een beetje lachen om de foto waar een stopcontact te zien is. Dit omdat ik de 4 uur dat ik weeën had alleen maar op zo’n stopcontact heb gefocust. Ik liep rond en zodra de wee kwam keek ik alleen maar daar naar. Haha achteraf super stom maar het heeft mij toen echt geholpen. zo raakte ik niet in paniek.

      Geniet van je gezin!

  44. 22 januari 2020 / woensdag, 22 januari 2020

    Zo mooi geschreven en wat fijn dat je zusjes erbij waren <3 Veel geluk met je mooie gezin!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *