Hoi pap. Net als nu was het op een zondagmorgen. Vandaag twee jaar geleden ging je dood. Gek hè? Ik ben twee jaar ouder geworden maar jij niet. Jij blijft altijd negenenvijftig. Sterker nog, er komt zelfs een dag dat ik ouder ben dan jij. Tenminste, dat hopen we. Maar goed, ik heb je nu twee jaar niet gezien. Daarom schrijf ik je even een kort briefje omdat je dit misschien wel leest. Of niet, daar ben ik nog steeds niet uit. Jij geloofde nergens in en al helemaal niet in hemels en dat soort toestanden. Maar laten we, zoals ik op je uitvaart zei ‘het zekere voor het onzekere nemen’, want voor hetzelfde geld zitten we er allebei hartstikke naast en kun je nu wel lezen wat ik schrijf en kun je wel horen wat ik tegen je zeg. Een half jaar na je overlijden, schreef ik dit stuk over jou. Ik stopte een paar weken voordat je dood ging met schrijven. Pas na zes maanden heb ik het schrijven weer opgepakt. Eerder lukte het me niet om te schrijven in de stijl waar ik om bekend sta. Grappig, dramatisch, in grote emoties en met scherpe randjes. Bovendien had ik niets om over te schrijven, ik deed in die periode niet zoveel. Mijn highlights bestonden uit mijn wekelijkse bezoekjes aan Mary, mijn psycholoog. Deed best zeer hoor, pap, jouw vertrek. Had toch wel even wat tijd nodig om ervan bij te komen. Zeker toen ik merkte dat ik me tijdens het autorijden wel eens af vroeg wat er zou gebeuren als ik een heel klein rukje aan mijn stuur zou geven. Stom hè? Ik weet dat je daar een beetje boos om zou worden. Voor een vader is het denk ik onvoorstelbaar dat zijn kind niet meer weet wat ze met haar leven aanmoet als haar vader dood gaat. Want ze is nog zo jong en het is de circle of life en het hoort er allemaal bij etc. Maar ik denk dat sommige ouders ook onderschatten hoeveel kinderen van hun ouders houden en hoe belangrijk het is om ouders te hebben. Je hoeft niet elke dag bij ze op schoot te zitten maar ze moeten er gewoon zijn, snap je? Net als opa, die vroeg wel eens met een spottende glimlach van flapoor tot flapoor:
“Zal je me missen als ik er niet meer ben?”
“Opa, zeg dat nou niet. Ik moet er niet aan denken.”
“Hahaha! Ach, sodemieter toch op, kind! Ik ben 92. Het wordt hoog tijd dat ik dood ga.”
Hij kon er met zijn hoofd niet bij dat ik verdriet zou hebben om hem. Hij moest eens weten hoeveel ik heb gehuild voor, tijdens en nadat hij dood ging.
Anyway, de lieve mevrouw die me hielp, heeft me er wel weer mooi bovenop geholpen. Ik weet nog dat toen je ziek was, ik daar een aantal stukken over je heb geschreven op Beautylab. Ik vertelde je dan dat er wel duizend lieve comments op één van die artikelen kwamen en dat ik daar zoveel troost uit haalde en hoe lief ik dat vond.
“Ja, mop. Jij schrijft van alles maar ik weet helemaal niet wat en waar dat dan te vinden is, ik weet er helemaal niets van.”
Jij had geen smartphone, deed niets online en vond het allemaal te ingewikkeld om te leren. Dus zei ik dat ik het wel voor je uit zou printen zodat je het kon lezen. Ik heb dat nooit gedaan en als ik dan ergens toch een heel piepklein spijtje van moet hebben, dat is dat het. In de stukken die ik over je schreef, staan dingen die ik je nooit in het gezicht heb gezegd. Lieve en mooie dingen. Maar uiteindelijk is dat ook niet heel erg omdat je denk ik wel wist hoeveel ik van je houd.
Terug naar dit briefje. Ik heb je weinig te zeggen hoor, daar gaat het niet om. Er zijn geen losse eindjes of pijnlijke ‘had ik maars..’, ik zou alleen nog willen laten weten hoe het nu met me gaat zodat je je daar geen zorgen om hoeft te maken. Een paar keer zijn we heel dicht bij elkaar geweest. Zoals de keer dat ik naar die helderziende mevrouw ging en we in mijn overtuiging een middag met elkaar door hebben gebracht, ook al kon ik je niet zien. Of die keer dat ik in een restaurant zat en een vreemde mevrouw me kwam zeggen dat je de hele avond achter me stond met een enorme bos rozen die je aan me wilde geven voor mijn verjaardag. Of minder zweverige toestanden, zoals eergisteren, toen mama’s tv stuk ging en wij de oude tv uit de kelder haalden om die tijdelijk neer te zetten. Ik probeer de loodzware tv van zijn plek te krijgen.
“Hey, daar staat papa!”
De deksel zit los, ik wip hem er zo af en steek mijn hand in jouw verkoolde stukjes. De enige manier waarop ik fysiek dichtbij je kan zijn. Dewi heeft dat volgens mij niet zo. Ik wel, ik steek zo mijn hand erin. Lekker diep en even graaien met die vingers. Als ik heel goed kijk, zie ik gekleurde stukjes zitten. Ik vraag me af of dat stukjes van je kleren zijn. Werkt dat zo als iets 100% polyester is? Ik weet eigenlijk niet wat je aan had omdat ik je niet meer wilde zien toen je eenmaal dood was.
“Weet ik veel”, zou je een beetje vermoeid en ongeïnteresseerd tegen me zeggen. “Zet die bus nou maar weer weg.”
Papa, wil je dat we je uitstrooien? Misschien vind je het helemaal niet fijn om opgesloten in een bus achter de tv te staan. En zo ja, waar zullen we dat dan doen? Zullen we je stiekem in de Utrechtse gracht strooien? Misschien wat in de achtertuin? En de rest bij opa en oma op het graf? Als je een mogelijkheid ziet, maar ik weet niet of je zo’n functie hebt daar waar je ook bent, maar mocht dat wel zo zijn, misschien kun je het in een droom komen vertellen.
Verder wil ik je laten weten dat ik heel gelukkig ben met Hef. Toen je stierf had ik niemand maar ik heb hem kort na je overlijden ontmoet. Na een half jaar vroeg hij me ten huwelijk. Kijk pap, hij deed het in Zuid-Frankrijk en mijn trouwring heb ik vast om.
Hij komt uit Denemarken en als vader weet ik dat je hem een leuke gozer zou vinden, pap. Hij is niet zo labiel als ex nr 1. Die mocht je ook graag, dat weet ik nog, maar ik was te sterk voor hem. Ex nr 2 dacht alleen aan zichzelf. Jij en mama lieten het niet merken maar ik weet dat jullie je toen zorgen maakten. Er nr 3 was misschien een beetje te oud, maar in ieder geval te rijk en te bekakt. Wel een hele lieve man, je mocht hem ook maar het was te ver van je bed met die veel te dure auto’s waar ik in reed en het leven dat ik toen had. Hij dronk overigens ook teveel en had allerlei complexe issues dus het was beter zonder hem. Daarna was ik een hele poos alleen en toen kwam Hef. Hef houdt van het goede leven en zorgt dat we altijd front row zitten maar staat met beide benen op de grond. Hij is een tikkie rock & roll en lijkt op een boef met veel borsthaar maar het is een ontzettend zachtaardig mens met een groot hart. Hij zorgt onwaarschijnlijk goed voor me. Echt zorgen, weet je wel… wat ik eigenlijk niet gewend ben en wat ook helemaal niet nodig is want ik kan namelijk alles prima zelf maar hij doet dat graag. Dingen voor me dragen, boodschappen doen, hij verwent me, hij is goed voor mama en Dewi en voor mijn vrienden. Hij zorgt zo goed voor me dat ik tien kilo ben aangekomen. We kunnen goed praten, we kunnen samen lachen (en je weet dat ik eigenlijk alleen om jou en Dewi kan lachen) en ik heb met 1% meerderheid de broek aan in onze relatie. Oh, en de praktsiche kant: in een notendop, hij is getrouwd geweest maar gaat heel goed met zijn ex om (net als jij en mama), en nu komt ‘ie: hij wil zelfs ook nog een baby. Dus dat is fijn. Kijk, dit is hem (met andermans kind.)
We wonen nu samen in de Pijp in Amsterdam en het is daar fantastisch. Ik houd van de drukte en het leven daar. De webshop gaat goed en ik heb een kantoor in Utrecht, vlakbij mama dus ik zie Dewi en mama heel vaak. Met mama’s spa gaat het ook goed, Dewi werkt daar nu ook dus we hebben een familiebedrijf, leuk hè? Gekkie is ook dood, we hebben haar in de tuin begraven maar we hebben inmiddels een nieuw hondje. Ze heet Appeltje en ze is te gek. Ze is een verrijking in ons leven.
Ze brengt ons heel veel gezelligheid en plezier, zoals alle dieren die we hebben gehad. Oh, en met de kitten die we je gaven op je laatste verjaardag, Kobus gaat het ook heel goed. Hij woont bij Dewi, het is nu een grote kerel geworden en het is een echte Raterman. Je zou hem te gek vinden. Hij komt regelmatig thuis van een vechtpartij met een spreekwoordelijk blauw oog of met pluk vacht van een andere kat tussen zijn tenen. Een echt straatschoffie is het. Dewi en Kobus zijn beste vrienden. Allemaal dingen die je als vader denk ik graag wilt weten.
Pap, ik praat tegen je als ik alleen in de auto zit. Hoor je me dan? De helderziende mevrouw vertelde me dat je vaak naast me zit als ik ergens heen rijd. Ik hoop dat dat echt zo is.
Ik mis je en ik houd van je. Dankjewel voor alles. Je bent een fantastische vader, nog steeds, want ik voel toch dat je er bent of het nou waar is of niet. Dat is voor mij genoeg.
Liefs,
Angel
Wat een prachtig stuk. Ik lees al je verhalen al zo lang, blijkbaar dus al langer dan twee jaar. Ik weet nog dat ik heb zitten janken, de tranen rollend over mijn wangen, over je verhalen over je vader. Wat gaat de tijd toch snel en wat ben ik blij voor je dat je nu een gelukkig leven hebt en dat je zo lekker verwend wordt. Je verdient het! Het zal wel raar voor je zijn dat er zoveel onbekenden zijn die je hele leven meelezen en het idee hebben dat ze zo dicht bij je staan, maar ik meen het echt als ik zeg dat je verhalen me raken en dat ik elke keer weer bijna of helemaal aan het huilen ben van verdriet of van het lachen. Ik kan niet wachten tot je boek uit is!
wow.
Prachtig <3 <3 <3
pff wat prachtig geschreven Angel.. heb alles vanaf het begin gevolgd, reageer niet altijd maar deze kon ik niet aan mij voorbij laten gaan. 2 jaar alweer? ik zei letterlijk net hardop: ja daaag, dat kan niet.. 2 jaar???? pff wat vliegt de tijd.. alsof het pas een half jaar geleden is voor mijn gevoel..
Wat ontzettend puur, eerlijk en emotioneel geschreven heb jij dit. Zit keihard te snikken hier, ook met de gedachte dat ik net zo geraakt zal zijn als jij, als mijn vader ooit komt te overlijden… wat ik hoop dat dat nooit gebeurt, maar dat kan natuurlijk niet..
Ik heb hem zo hoog op een voetstuk staan, hij is mijn wandelende wikipedia, mijn liefste hardwerkende papa.. altijd gul en liefdevol, staat werkelijk altijd voor mij klaar..
nee nog maar even niet aan denken..
ik wens je veel kracht en liefde en ben super blij voor je dat Hef je op en top gelukkig maakt!!
2 jaar alweer… Echt heel mooi geschreven, word er een beetje stil van!
Poeh hey Angel, ik reageer eigenlijk nooit maar lees altijd… Hele dikke knuffel! <3
Wat zal je pa in z’n sas zijn met zo’n lieve dochter………
Ennnnn janken.
Kut 🙁
Jou paps is zekerweten zo mega trots op je <3
Alweer 2 jaar, wat vliegt de tijd toch. Heel mooi neergepend Angel, en verder veel geluk gewenst met alles.
<3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3
Mooi. Traantjes. Liefde, veel liefde!!!!!
*normaal gezien huil ik echt niet snel, maar dit… liefdevolle traantjes waren het
Heel erg mooi en ik sluit me aan bij alle andere commenters hier.. prachtig beschreven! Veel geluk Angel!
Aw, hier kreeg ik het echt moeilijk van. Heel mooi geschreven, prachtig eerbetoon.
Jeetje Angel wat mooi geschreven, heb dit met waterige ogen zitten lezen.. weet nog zo goed de dag dat je begon met schrijven over jou papa, dat was de dag dat wij mijn oompje hebben gecremeerd aan die rotziekte! Ik weet zeker dat jou papa bij jou is, en alle dingen ziet en meemaakt die jullie meemaken.
Dikke knuffel!
Schitterend stuk. Ik heb al je verhalen hier gelezen, maar vind dit toch wel een van de sterkste. Zo knap dat je eerlijk over je gevoelens durft te zijn. Ook over iets wat zo enorm moeilijk en persoonlijk is.
Ik wens je veel sterkte deze dag. Hoewel het pijn doet en zal blijven doen, hoop ik dat je je alle leuke, grappige, bijzondere, gewone, pittige en vrolijke momenten blijft herinneren.
En leef met de dag. Geniet van al het moois dat je nu in je leven hebt en zeker nog gaat krijgen.
Liefs!
Moet er gewoon een traantje om laten! Rot hormonen! Mooi geschreven!
Alleen maar liefde x
Mooi geschreven! Alweer 2 jaar geleden. Mijn schoonmoeder is ook bijna 2 jaar geleden overleden. Denk nog elke dag aan haar. En nu is mijn schoonvader ernstig ziek. Moeilijke tijd. En ik moet er niet aan denken om hem ook te missen. Ik wens jou al het goeds.
Prachtig. Ik wens je alle goeds.
Heel veel liefde voor jullie! ❤❤❤❤❤❤❤❤
Wauw, wat kan je toch schrijven. Zo ontroerend. Die brief aan je opa vond ik ook zo mooi
Wat mooi en kwestbaar opgeschreven. Bijzonder om mee te lezen. <3
Wat mooi lieve Angel
Raak! Schitterend, heb het al drie keer gelezen.
Jeetje alweer 2 jaar geleden wat gaat de tijd toch ontzettend hard. Ik vind het prachtig hoe je zo mooi open kunt schrijven en in zo’n zwaar verhaal toch nog mooi en happy kunt maken. Ik ben zo ontzettend blij voor je dat je hef hebt en het zo goed met je gaat. En ik weet zeker dat je vader er af en toe nog in de buurt is om je in de gaten te houden en er van te genieten dat het goed gaat met je.
Je verhaal raakt me enorm, het gemis van je ouders, kan niet, ze zouden er altijd moeten zijn,
Ineens ben je dan geen kind meer,
Ik verloor de mijne binnen een maand,
Mijn mams 6 okt 2009. ze mocht maar 60 worden.
Mijn Paps 6 nov 2009, hij mocht maar 57 worden.
Ik mis ze, maar ze zijn dichtbij, ze wonen in mijn hart!
En jouw reactie raakte mij. Knuf en kus voor jou XO
Oh Angel, is het echt alweer twee jaar… Wat schrijf je dit toch weer mooi op.
2 jaar geleden al…
Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik zo met je meeleefde tijdens die periode…
Ook toen je opa stierf…
Blij om te horen dat het nu beter met je gaat, dat alles mooi op z’n plooien is gevallen.
Hele mooi brief heb je geschreven.
Ook hier een traantje weggepinkt!
Emotioneel, maar prachtig verhaal.
Liefss en een dikke knuf!
Xxx
Wat een lieve brief. Daar moest ik echt wel even wat traantjes om laten…
Mooi…ik raak er ontroerd van.
Lieve Angel,
Wat een mooie brief heb je geschreven. Ik moet mijn vader alweer 9 jaar missen en herken veel van wat je verteld. Zelfs na al deze tijd doet dit berichtje mij wat en geeft het mij ook steun. XX
Waaauw kippenvel!
Ik heb het niet droog gehouden hoor. Prachtig, Angel!
Jeetje wat mooi geschreven Angel. Wat ben je toch een topwijf! Ieder woord wat je schrijft voel ik en straalt pure liefde uit. De tranen lopen over mijn wangen.
Wat zal je vader trots op je zijn! Veel liefde en geluk toegewenst. Xx
Dat heb je weer heel erg mooi geschreven, prachtig!
Hou op zeg ik krijg tranen in mijn ogen. En ik ben echt geen jankmens. Ik huilde zelfs niet toen mijn opa dood was! Of toen jack doodging bij de titanic! Of toen die ene doodging bij pearl harbor!
Maar nu krijg ik tranen in mijn ogen omdat ik net zoveel van mijn zieke papa hou als jij van jouw vader.
En ik moet er niet aan denken om hem ook te missen.
Ik weet niet waarom, maar ik voelde echt sterke emoties bij jouw bericht. Ik wil je heel veel liefde en sterkte wensen!
Dankjewel! Dat is echt lief van je!
En daar zit ik weer te janken op de zondagmiddag. Zo liefdevol geschreven. En ben zo blij voor je dat je gelukkig bent met Hef!
Geweldig stuk.
Prachtig geschreven op een emotionele en luchtige manier.
Elke keer tranen. Voel me echt zo’n emo
Wauw, zo mooi geschreven. Ik voel alles wat je zegt <3
Kippenvel!
Jezus hee, in tears.
Mooi geschreven 🙂
Echt liefdevol
Zo mooi … zo lief … zo oprecht ….krijg er weer kippenvel van
Wow, wat prachtig geschreven! Kan het me zo goed voorstellen, dat ie er altijd een beetje is voor je. En wat fijn dat je het zo goed hebt met Hef, heb werkelijk al je artikelen gelezen hier op Beautylab.nl en dan leef je toch enorm mee
<3
Heel mooi geschreven. Tranen stonden in mijn ogen.
Denk dat hij je nog wel in de gaten houd van boven.
Veel geluk
Wauw.. heel mooi geschreven!
Mooi! Wat bijzonder, lief en ontzettend openhartig. Ook om dit hier te delen.
Kus
Wat is dit prachtig geschreven zeg!