Angel | Mr. Wrong part 13

Door Angel – De hele ellende met die man is dat hij me verward. Er is werkelijk geen pijl op te trekken. Als ik hem voor het eerst ontmoet, zegt mijn gut feeling onmiddellijk: Wegwezen. Rennen. Zo hard als je kan. En het liefst erbij schreeuwen alsof de vlammen uit je kont schieten. Toch weet hij zich behendig in mijn telefoon te wurmen alwaar hij met enige regelmaat (maar zeker niet te vaak) – kiekeboe! – zijn filmsterrenhoofd exposeert middels een selfie tegen de achtergrond van elke keer weer een andere exotische 5-sterren locatie. Nog harder dan eerst schreeuwen mijn hoofd en hart: wegwezen. Foute gast. Slecht verhaal. Gebroken hart. Stressvlekken. Tranen met tuiten. Dof haar. En dat soort ellende. Met veel moeite ingeplande dates worden met het grootste gemak keer op keer door mij verplaatst en afgezegd maar meneer is volhardend, geduldig en blijft tegen alle vooroordelen en verwachtingen in een echte heer waardoor ik het niet goed voor elkaar krijg hem compleet uit mijn hoofd te zetten. Als die eerste date er dan bij Gods gratie eindelijk komt, blijkt Mr. Wrong een prins op het witte paard te zijn. Compleet met goede champagne, stevige, diepgaande gesprekken, kaarsen, oprechte interesse, champagneontbijtjes op bed en ja, zelf een roos komt eraan te pas. Hoewel ik heus wel weet dat deze ongerijpbare man, deze begeerde vrijgezel, deze veel te mooie halfgod nog steeds way out of my league is, is hij misschien, heeel misschien, dan toch ècht in mij geïnteresseerd. En dus stem ik, omdat ik toch niets meer te verliezen heb, met lichte tegenzin in met een vervolgafspraak waar ik in vol ornaat verschijn om hem vervolgens in een fucking witte (waar nog net geen remsporen in zitten) onderbroek op bed aan te treffen met een bak nacho´s op zijn buik wat betekent dat ik mijn complete analyse door de plee kan trekken want voor de 185e keer zit ik er weer naast. Van Mr. Grey naar Mr. Perfect en weer terug van rode rozen naar nacho´s. Kortom: geen pijl op te trekken. En laat ik daar op mijn 34e nou net even geen zin meer in hebben.

Toch is hij te leuk en te interessant om bij het grof vuil te zetten. Ergens intrigeert hij me mateloos. En dat irriteert mij weer mateloos. Bottom line is dat hij me bezig houdt en dat komt me verdomd goed uit aangezien ik nog steeds dagelijks de ogen uit mijn kop jank om papa die drie maanden eerder overleden is. Dus waar dit ook heen leidt, hij leidt me af en dat doet me in deze periode meer dan goed. Maar in dezelfde periode ben ik zo labiel als een tientje en heb ik vastigheid nodig, in welke vorm dan ook. Dit onduidelijke gefrut tussen ons heeft een naam nodig, ik heb een koers nodig en aangezien hij van links naar rechts schiet, neem ik het heft in eigen handen. Ik doe waar ik goed in ben; hard to get spelen. Dat gaat me makkelijk af en zo kan ik lekker achterover leunen en rustig kijken welke kant dit op gaat. En dus wordt er in de komende maanden druk gescharreld en let op: ik laat het allemaal van zijn kant komen. Ik bel nooit, ik app nooit, ik neem nooit het initiatief en zet nooit een eerste stap. Al zeg ik het zelf; ik ben er steengoed in. Ik beheers dit kunstje als geen ander en ik ben er nog trots op ook. Ik ben een hard to get ninja.

Maar laten we hier eens wat dieper op ingaan. Hard to get spelen.Sommigen geloven erin, anderen vinden het zinloos. Misschien heb je jezelf ook wel eens afgevraagd of deze strategie nou eigenlijk werkt. Krijgt iemand inderdaad meer interesse in jou als jij doet alsof hij je geen moer kan schelen? Het idee achter hard-to-get spelen is dat je doet alsof je ongrijpbaar bent omdat je denkt dat je dan interessanter wordt voor de ander. Je biedt je niet gratis en wijdbeens aan op een presenteerblaadje, je ligt niet als een kwijlende hyena aan zijn voeten, integendeel. Je hebt minimaal contact en doet afstandelijk tegen dezelfde man waar je spontaan van in de hens vliegt.

Je doet geen enkele moeite om contact met hem te krijgen. Laat hem jou maar bellen en laat hem maar het initiatief nemen voor een eerste, tweede, derde en achtenveertigste date. Als hij dan eindelijk het initiatief heeft genomen, dan moet je vooral niet te gewillig overkomen. Als hij vragen stelt, geef je vage antwoorden. Maar je moet er dan wel voor zorgen dat je lief over komt en niet ongeïnteresseerd. Als hij je bijvoorbeeld mee uit vraagt, dan zeg je niet ‘’Ja, graag want ik ga kapot zonder je!’’ maar ‘’Misschien’’, ‘’Ik moet nog even kijken of ik dan niets beters te doen krijg’’, of ‘’Leuk!

Maar door de weeks komt me nooit uit en in de weekenden eigenlijk ook nooit’’. Je wil namelijk de indruk wekken dat je een ontzettend druk en interessant leven leidt en dat je tussen je lunchafspraak met Michelle Obama, je meeting in Japan, je baby shower bij Kim Kardashan en het uitvinden van een geneesmiddel tegen aids, niet altijd tijd voor hem hebt. Als je dat zo opsomt, klinkt dat eigenlijk helemaal nergens naar. Je vindt iemand leuk dus ga je je van je slechtste kan laten zien. Klinkt logisch toch? Het is dus nog best een kunst: je bent geïnteresseerd, maar je doet alsof je niet geïnteresseerd bent waarbij je ook weer niet te ongeïnteresseerd wil overkomen. Wat is het idee hierachter? En heeft het wel nut om al die moeite te doen?

Een verklaring die in de sociale psychologie gegeven wordt voor een mogelijke positieve werking van het hard-to-get spelen kun je vinden in de reactance-theorie. In deze theorie wordt ervan uit gegaan dat mensen behoefte hebben aan keuzevrijheid. We willen zelf kunnen kiezen welk met welk merk pleepapier we onze konten afvegen, welke baan we hebben, waar we uit eten gaan en dus ook wie we als partner willen. Als dat gevoel van keuzevrijheid wordt aangetast, dan vinden we dat heel vervelend. Om van dat vervelende gevoel af te komen, verzetten we ons tegen het beperken van de keuzevrijheid. Dit betekent dat de optie die niet (meer) tot de mogelijkheden behoort aantrekkelijker wordt. Zonder er een studie voor gevolgd te hebben, had ik deze ook al bedacht. Ik noem zelf ‘het spel van vraag en aanbod’. Als er teveel van een bepaald iets wordt aangeboden, neemt je interesse af want het kan tenslotte later ook nog. Maar is er van dat ene nog maar een exemplaar op de hele wereld, dan wilt iedereen het tegen elke prijs hebben. Zo heb ik de briljante 50% regel bedacht en dat houdt ik: hij krijgt van alles de helft. Vraagt hij ‘’Heb je zin om woensdag te eten en ga je vrijdag mee naar die expositie?’’, dan zeg jij ‘’Woensdag ja, vrijdag kan ik niet.’’ En zo houd je hem lekker hongerig.

Maar ik ben een vrouw en heb een man nodig om zeker te weten of ik het bij het rechte eind heb. En dus bel ik huisvriend Martin. Martin is een goeduitziende gozer die het allemaal lekker voor elkaar heeft. Hij is schrijver, woont in een fantastisch huis midden in Amsterdam en trapt elke ochtend het ene na het andere lekker wijf zijn nest uit. Zonder ontbijtjes, zonder rozen, zonder complimentjes. Gewoon ‘’Hey, was gezellig. Trek je de deur achter je dicht als je weg gaat? Doei.’’ En dan komt nu het goede nieuws: Martin en ik hoeven elkaar niet en dus kunnen wij eindeloos tegen elkaar klagen over het andere geslacht. Hij is eerlijk over de simpelheid van mannen, ik over de complexiteit van vrouwen.

‘’Hey Angel, ouwe rukruft!’’

‘’Ha penis! Hoe is het met je?’’

‘’Je raadt het nooit. Vanavond heb ik eindelijk een date met die geile chick waar ik al twee jaar achteraan loop. Je tactiek heeft gewerkt, ze heeft eindelijk gehapt.’’

‘’Zie je nou wel? Vrouwen zijn niet zo moeilijk. Je moet alleen op de juiste knoppen drukken. En op het juiste moment.’’

‘’Die juiste knoppen druk ik vannacht in. Tot ze jankend naar huis rent. Hoe is het met die 50 shades kerel van je? Heb je je al een keer fatsoenlijk laten afrossen door zijn zweep?’’

‘’Nou, daar bel ik voor. Zoals je weet zijn we nu al een paar maanden aan het scharrelen. En vanavond gaan we eten. Maar ik doe dus al een poosje mijn hard to get truc. Gaat me overigens prima af. Alleen er zit geen schot in de zaak. Hij doet ook niets of laat niets merken. Dus ik moet weten of het nou eigenlijk wel werkt, als dat ‘ongrijpbare gedoe’ neerzetten.’’

‘’Of hard to get spelen werkt heeft alles te maken met het type man waar je mee te maken hebt. Niet iedereen is er gevoelig voor. Maar die hufter van jou wel, geloof mij maar.’’

‘’Dus… volhouden of nog harder to get spelen?’’

‘’Kijk, ruft. Als je er niet goed in bent, kun je er beter je vingers niet aan branden. De naam zegt al veel: hard to get ´spelen´. Spelen. Wij mannen zijn lang niet zulke complexe wezens als veel vrouwen denken. Wie hard to get speelt, maakt allerlei regeltjes en probeert krampachtig om interessant of ongrijpbaar over te komen. Ja, wij houden van een uitdaging, maar wel eentje die van nature komt. Het risico met hard to get spelen is dat de man die de vrouw probeert te verleiden meer geïnteresseerd raakt in de jacht dan in de prooi. En geloof het of niet, het merendeel van ons mannen gaat voor authenticiteit. Wat denk je dat er gebeurt wanneer je jouw hard to get masker afzet? Hij heeft geen trek meer in je want je hebt je anders voorgedaan dan je bent. Een beetjes net zoiets als dat je denkt dat je een paar joekels van tieten krijgt. Tot die push up uit gaat en je wordt aangekeken door twee magere treurtieten.’’

“Ja, dus? Wel of niet doen?”

‘’Laten we stellen dat het verschil tussen hard to get spelen en een uitdaging bieden schuilt in het feit of iets oprecht is of niet. Wij mannen zijn dus echt niet vies van een spannende uitdaging. Wat is dan die uitdaging? Hard to get minus het spelen: een zelfverzekerde, aantrekkelijke en intelligente vrouw. Een man houdt van zo’n vrouw. En zo’n vrouw ben je of ben je niet: die hoef je niet te spelen.’’

‘’Martin. Concreter graag. Ben ik dat of niet?’’

‘’Ja. Dat ben jij. Volhouden dus. Deze gast is een jager. Je moet hem eerst binnen hengelen. Tegen de tijd dat je uit ge-hard-to-get bent, verzinnen we samen wel weer een nieuwe strategie.’’

‘’Ok. Ik ben er. Ik stap nu uit.’’

‘’Go get him tiger. Make me proud.’’

Ok. Volhouden dus. Got it. Een uur later verschijn ik in een killer outfit in het restaurant waar Mr. Wrong me verwacht. Nooit heb ik er beter uit gezien dan nu. Hij zit aan de bar en ik kijk tegen zijn brede rug aan. Zie ik daar nou weer een roos voor hem liggen?

‘’Good evening. Not wearing your nacho outfit today?’’

Hij draait zich half naar me om met zijn telefoon aan zijn oor, gebaart dat ik kan gaan zitten en fluistert dat hij bijna klaar is. Als ik me op de barkruk heb genesteld, kijk hij nog eens naar me en neemt me van top tot teen op.

‘’Wow…’’ zegt hij geluidloos met zijn hand op de speaker van zijn telefoon. Als hij ophangt, legt hij rustig zijn telefoon neer. Richt zich tot mij, brengt zijn mond naar mijn oor en fluistert ‘’How do you do it?’’

‘’How do I do what?’’

‘’Every time I see you, you look even better than the time before.’’ Dan pakt hij mijn hand, geeft er een kus op stopt de roos tussen mijn vingers.

‘’Sprakeloos staar ik hem aan.’’

Hij gebaart naar de meneer die achter te bar staat. ‘’A glass of your finest champagne for the lady please.’’

Hij vertelt over de reizen die hij heeft gemaakt. Over de restaurants waar hij heeft gegeten. Over de mensen die hij heeft ontmoet. Midden in een zin stopt hij met praten. Eerst merk ik het niet. Als de stilte me opvalt, kijk ik hem aan en zie hem langzaam nee schudden.

‘’What? What is it?’’

‘’I can not believe how beautiful you are.’’

Ik lach vriendelijk. Meer niet. En zo houd mijn koele, afstandelijke maar vriendelijke farce hardnekkig in stand. Dit gaat goed. Heel goed. Want beetje bij beetje begint hij aan me te trekken. Volhouden dit. Vooral niets weggeven.

Waar het precies mis gaat weet ik niet maar binnen een uur ben ik dronken. Het laatste wat ik me herinner is dat ik halverwege de eindeloos lange trap van zijn huis een schoen verlies. Tien minuten later en nog een schoen armer boer ik op de een na laatste trede een flinke plas kots uit.

‘’Zo, die leg ik even hier neer. Dat ligt daar wel even prima. Bluurph.’’

‘’Darling, let me hold your hair.’’ Van wie is die onweerstaanbaar krachtige maar tegelijkertijd zachte en bezorgde stem?

Ik kijk geschrokken op en zie dat ik door twee sterke armen wordt ondersteund. In één hand houdt hij mijn naaldhakken en over zijn schouder hangt mijn tas.

‘’Hey, Mr. Wrong! Jij ook hier. Wat gezellig! Kom je even boven? Bluurph.’’

Ik kots in mijn mond en slik het per ongeluk weer door wat ik zo ongelooflijk goor vind dat mijn maag reageert door een liter kots omhoog te spuiten. Dit keer wordt de pas geschilderde muur getrakteerd op een kunstwerk van lichtrode tinten.

‘’Don’t worry. We are almost there. Just two more steps.’’ God, wat is hij mooi. En lief. Wat is hij fokking lief. En mooi. En lief.

‘’Let me clean you up en put you to bed.’’

Ik pak zijn gezicht vast en met mijn zure kotsbek kus ik hem vol op de mond.

‘’Mr. Wrong… I love you.’’

Damnit. Motherfuck damnit fuck shit I-HATE-MYSELF asshole.

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account (@thebeautybakery) post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!