Zo nu en dan plaats ik een persoonlijk verhaal van een Beautylab bezoeker. Vandaag is het de beurt aan Myrthe, een jonge meid met een ziekte die nooit over zal gaan.
Ik ben Myrthe en ik ben 21 jaar, ik woon nu nog thuis maar ben druk op zoek naar een eigen appartement. Ik werk als woonbegeleidster in de zorg. Ik lees graag, ben veel met vriendinnen en vrienden, vind het leuk om te koken, ik schrijf graag en ben eigenlijk altijd wel druk in de weer met van 'alles en nog wat'. Mensen die mij persoonlijk kennen zullen me omschrijven als een vrolijke, spontane 'giechel'. Mijn motto is dan ook: ‘een dag niet gelachen is een dag niet geleefd’. Ik ben een optimistisch mens en zie aan alle dingen wel een positieve kant en er valt in mijn ogen altijd wel iets te lachen. Een gewoon, vrolijk en ‘normaal meisje’ zal je denken.
Toch is er iets wat bij mij hoort en niet echt ‘normaal’ is en wat ik (helaas) mijn hele leven mee moeten dragen. Ik heb een botziekte: epifysaire dysplasie (I know, een hele mond vol). Een ziekte die in elk bot van mijn lijf zit en met name in mijn gewrichten. De ziekte zorgt voor veel pijn en slijtage. De slijtage zorgt er voor dat mijn gewrichten kunnen ‘vergroeien’ waardoor de kans groot is dat mijn gewrichten later vervangen moeten worden door kunstgewrichten.
Doordat ik al verschillende keren geopereerd ben en het zeker is dat ik nog vaak geopereerd zal worden heeft dit een logisch gevolg: littekens. Iets dat mij vroeger veel onzekerheid gaf. Ik voelde me altijd erg schuldig en heel erg oppervlakkig wanneer ik dit dacht of zei, maar het ergste aan mijn botziekte vond ik de littekens die ik ervan kreeg.
Zo ben ik drie keer aan mijn linkerarm geopereerd en heb ik 6 maanden lang met een hele stellage rondgelopen. Het gekke is, de pijn maakte me niet eens zo veel uit, want ik kan wel tegen een stootje. Maar het feit dat iedereen naar me keek, me nastaarde en nawees deed me veel pijn. Aan de ene kant begreep ik het heel goed: het leek alsof ik mijn Mekano doos leeg had gegooid en een prachtig kunstwerk rondom mijn arm had gebouwd. Maar aan de andere kant kon ik er soms erg boos om worden. Het liefst wilde ik kwaad roepen “kun je het zien?!”. Iets wat ik nooit gedaan heb, ik durfde het niet en ik kon het de mensen ook niet kwalijk nemen, ik zou misschien het zelfde gedaan hebben wanneer ik iemand met zo’n ding zag rondlopen.
In die 6 maanden voelde ik me ‘lelijk’, kleding paste ik niet meer, ik kon niet meer door de mouwen heen, dus werden er speciale shirtjes en jasjes gemaakt. Allemaal erg lief, maar eerlijk is eerlijk: het zag er niet uit. Het leek alsof ik in een soort zakken rond liep.Ook had ik geen zin om tijd aan m’n uiterlijk te besteden. “Wat maakt het uit”? dacht ik. “Ook al maak ik mezelf op, doe ik mijn haar leuk, heb ik de prachtigste sieraden aan, iedereen kijkt toch wel naar dat stomme ding”.
Aan de ene kant voel ik me echt een zeikerd, nu ik dit allemaal zo typ. Want waar hebben we het over? Er zijn mensen die in een rolstoel zitten. Mensen die blind zijn. Sommige mensen kunnen alleen maar op bed liggen. Ik voel me schuldig dat ik er vroeger zo over kon ‘zeuren’. Aan de andere kant vindt ik het belangrijk om dit te schrijven: ik kijk nu namelijk heel anders naar mijn littekens, naar mijn toekomst en ik sta heel anders in het leven dan toen. Ik hoop dat ik jullie kan inspireren.
Tegenwoordig is het schoonheidsbeeld een strak lijntje, een egale huid en het liefst een zo smal en klein figuurtje. Het feit is: ik heb dit niet en zal dit nooit krijgen. Mijn botten zijn erg breed, ik heb littekens en dus ook geen egale huid. Vroeger vond ik dit vreselijk, ik heb drie zomers geen shirtjes aan gedaan omdat je dan mijn onderarm zag. Ik liep altijd met vestjes rond. Al was het 40 graden, liep iedereen te puffen en te zweten: Myrthe liep met bedekte armen en viel van de hitte zowat neer. Allemaal zodat niemand mijn littekens kon zien. Nu is het heel anders. Als het warm wordt of de zon schijnt doe ik net als iedereen een zomers shirtje of jurkje aan.
Lieve meiden, ik denk dat er veel meiden rondlopen die niet blij zijn met hun uiterlijk of een ziekte hebben die ervoor zorgt dat het ook hun uiterlijk ‘aantast’. Misschien dat je net als ik littekens hebt waar je je voor schaamt, misschien heb je erge huidproblemen zoals acne of heb je een oneffen huid waar je niet blij mee bent, misschien dat je door een bepaalde ziekte problemen met je gewicht hebt, of dat je er nu eenmaal voor je gevoel ‘anders’ uitziet. Kortom: misschien ben je soms erg onzeker over jezelf. Ik kan dit goed begrijpen, maar ik hoop dat je op een dag anders naar jezelf en naar je lijf kijkt. Want de waarheid is: je bent mooi en goed zoals je bent.
Wanneer iemand nu naar mijn arm of littekens vraagt dan kan ik op de één of andere gekke manier bijna ‘trots’ op ze zijn. Natuurlijk zal ik ze nooit mooi gaan vinden, maar ze horen nu eenmaal bij me, ik kan er niets aan doen of aan veranderen. Of ik het nu leuk vind of niet, ze zijn er.
Wat ik probeer te zeggen tegen jullie: wanneer je geen egale of strakke huid hebt, dan maakt je dit niet lelijk. Je bent net zo mooi als ieder ander. Delen van je lichaam die je misschien minder mooi vindt hoef je niet te verstoppen: laat ze maar gewoon zien! Het is ten slotte een deel van je lichaam! Waarom zou je je armen of benen verbergen? En wanneer je je ergens onzeker over voelt, probeer dan niet in een hoekje te kruipen, net als dat ik deed. Dat heeft geen zin: je voelt je er alleen maar onzekerder en vervelender door.
Als je onzeker bent over een bepaald deel van je lijf, gezicht of huid, zorg er dan voor dat mensen niet eens de tijd hebben om er naar te kijken. Zorg juist dat je haar prachtig zit, maak je leuk op, doe je leukste kleding aan en probeer je zo min mogelijk te focussen op dat gene waar je je onzeker over voelt of je druk om maakt. En weet je, ieder mens heeft iets waar hij of zij zich voor schaamt, ieder mens zou wel iets aan zichzelf willen veranderen. Niemand is perfect en dat is prima. Je bent wie je bent en je bent goed zoals je bent!
Nu, vandaag de dag, kijk ik heel anders naar mijn botziekte. Ik denk en pieker niet meer over de littekens, maar denk na over mijn toekomst en ga verstandiger om met mijn lichaam. High heels staan misschien ontzettend mooi, maar voor mij is het niet slim om hele dagen op hoge hakken te lopen. Als ik uit eten ga dan haal ik natuurlijk mijn pumps uit de kast, maar voor de rest loop ik gewoon op m’n gympies. Ook pak ik meer m’n rust en denk ik meer na over mijn dagindeling. Als ik met vriendinnen ga stappen dan zorg ik dat ik rond 2 uur op bed lig en dat ik goed slaap en kan uitslapen en de volgende dag mijn rust pak. Wanneer ik moe ben of pijn heb dan luister ik naar mijn lichaam. Vroeger ging ik eigenwijs door en viel ik ’s avonds soms huilend in m’n bed. Dat komt nu gelukkig niet meer voor.
Ik kijk nu naar de ‘belangrijkere’ zaken. Ik denk niet meer na hoe ik een litteken kan voorkomen of kan verbergen, maar ik denk er nu aan hoe ik de pijn of een volgende operatie kan voorkomen of uitstellen. Natuurlijk komt het vaak genoeg voor dat ik pijn heb, maar ik probeer hier zo min mogelijk bij stil te staan. Als je iets mankeert aan je gezondheid: negeer dit dan niet, zorg goed voor jezelf en praat er over! Stop het niet weg. En leef wel gewoon door! Geniet van het leven, van vrienden, van familie en lachen is gezond, dus vergeet niet te lachen. Lach veel en lach elke dag!
Ik ben nu erg gelukkig en kan met trots zeggen dat ik blij ben met mijn lichaam. Ik hoop dat jullie dat ook kunnen zeggen over jezelf! Ik hoop dat als je in de spiegel kijkt dat je tevreden bent. Misschien dat je op dit moment niet kunt zeggen dat je jezelf mooi vindt. Misschien dat dit (onterecht) door niemand tegen je gezegd wordt. Misschien dat je, je zelfs lelijk voelt. Misschien dat je jezelf niet mooi kan of durft te noemen. Maar lieve jij, dan zeg ik het nu tegen jou: Je bent prachtig!
Veel liefs,
Myrthe
Ik heb echt heel erg veel respect voor jou! Heel veel succes en sterkte!<3
Ik heb heel veel respect voor je. Je bent een hele sterke en verschrikkelijk knappe vrouw.
Wauw, wat een ontzettend inspirerend verhaal. Jij kan echt heel trots op jezelf zijn. Dit stukje heeft mij geraakt:
“Wanneer iemand nu naar mijn arm of littekens vraagt dan kan ik op de één of andere gekke manier bijna ‘trots’ op ze zijn. Natuurlijk zal ik ze nooit mooi gaan vinden, maar ze horen nu eenmaal bij me, ik kan er niets aan doen of aan veranderen. Of ik het nu leuk vind of niet, ze zijn er.”
Ik heb ook littekens. Deze heb ik zelf gemaakt. Ik verberg zo meestal. Maar ik probeer steeds meer te denken: ze zijn er en ze laten zien dat ik een moeilijke periode heb doorgemaakt, maar deze ook heb overwonnen.
Ik leer nu om van mezelf te houden en mezelf mooi te vinden. Ik, en vele anderen, kunnen jou als voorbeeld nemen!
Liefs,
Anna
Sterk verhaal! kan je gevoel van vroeger erg goed begrijpen. Knap dat je er nu zo positief tegenaan kijkt! Persoonlijk moet ik bekennen dat ik littekens juist altijd mooi vindt. Ze maken een mens op een prachtige manier uniek!
waauw wat mooi geschreven!
ik ben ook heel onzeker over mezelf ik vind mezelf te dik en heb een onzuivere huid, maar ik hoop dat ik er als ik wat ouder wordt vanaf kom!
xx’
Heel mooi geschreven! Ik denk dat dit verhaal bij veel mensen hun ogen opent. Heel veel succes met eventuele operaties in de toekomst!
Volgens mij zijn jouw littekens een herinnering van alles wat je al overwonnen hebt, zo kom je in elk geval wel over 🙂 Je lijkt me een sterke vrouw, je mag trots op jezelf zijn! 🙂
Mooi gezegd, helemaal waar!
Heel mooi geschreven en je boodschap komt duidelijk over!
Mooi!
Mijn moeder heeft dit ook. Maar zij heeft het alleen bij haar heup/ knie en ze heeft een paar maanden geleden haar eerste operatie gehad. Nu loopt zij mank en mensen staren haar dan aan enzo omdat mijn moeder nog best wel jong is, en dan al mank loopt maar dat boeit haar echt helemaal niet meer.. Zij is zoals zij is en ze is al blij genoeg dat haar pijn nu veel minder is.
Ik weet niet precies hoeveel pijn het doet maar ik weet wel dat het pijn doet, dus ik wens je heel veel sterkte en heel veel succes met je volgende operaties.
Mooi geschreven, ik snap ook niet waarom meiden altijd zo stom doen tegen elkaar als de ander er wat minder uitziet naar het schoonheid ideaal van tegenwoordig. Ik ben tegenwoordig tevreden met mezelf en ik heb ook gewoon littekens en eczeem en striae op m’n buik, billen en benen.
Ik heb dan ook schijt aan die meiden. En ja, de vrouwen van vroeger waren ook niet dun, die waren volslank en dat stond heel mooi!
Super mooi verhaal, dankjewel! Echt onwijs knap hoe je erover denkt en ermee omgaat. Respect!!
Wauw ..!
Wauw …!
wat heftig! echt heel veel respect voor jou! Zo knap en mooi dat je zo positief in het leven staat, heel erg bedankt voor deze inspirerende tekst. Heeft me echt aan het denken gezet. Ik ben wel een beetje negatief ingesteld. Door deze tekst gealiseer ik me dat postief denken veel beter is en je je er gelukkiger door voelt. Heel erg bedank!
Wauw heel inspirerend verhaal!
Ik vind het ongelofelijk dapper dat je hier zo open over durft te vertellen,
Dat je ondanks vroegere schaamte er nu toch bovenop bent gekomen.
Zoals je zelf zei zijn er natuurlijk ergere dingen, die zullen er altijd zijn, maar wat jij hebt vind ik ook echt niet niks.. Dat je daar zo nuchter mee om gaat is best een applausje waard.
Ik denk dat veel mensen zich niet realiseren hoe blij ze mogen zijn dat ze alleen last hebben van hun wekelijkse puistjes, flaporen of naar hun idee een te kromme neus.
Er bestaat geen perfectie, iedereen is mooi op zijn eigen manier.
En ondanks dat vind ik je een hartstikke mooie meid, ieder ander zal je littekens of je ziekte maar een bijzaak vinden.
Wees trots op jezelf, dat je zo ongelofelijk sterk bent.
Daar heb ik echt bewondering voor, respect!
ik heb veel respect voor jou, echt waar.
Ikzelf heb ook een groot litteken (2, net ondr elkaar) en om de 8 jaar zal er steeds een bijkomen. Ik heb namelijk een pacemaker (sinds mijn 10e) en dit moet natuurlijk vervangen worden..
Vroeger kon ik heel kwaad worden als mensen er naartoe zaten te gapen ofzo, maar nu niet meer. Ik zeg hen gewoon rechtuit dat ik er ook niets aan kan doen, en dat ze mij maar zo moeten nemen. Ik wind er geen doekjes rond dat ik een hartpatiënt ben, en dit stuit vaak al eens op onbegrip. ‘je bent 18jaar en kan niet eens naar je werk fietsen?’ neen, ik kan dit niet. Ik val bijna om aan de gedachte alleen al.
Ik heb wel meer respect voor mijn lichaam gekregen, probeer mijn littekens zo veel mogelijk uit de zon te houden (deed het vroeger bijna nooit, hield het net daarom in de zon, omdat ik dan pijn had, en dit was mijn doel) maar nu loop ik zelfs rond met gigantische plakkers erop. Gewoon, om mezelf te beschermen.
Doe zo door meid, zolang je naar je lichaam luistert ben je goed bezig!
wauw wat een heftig verhaal, echt een eye-opener voor mij, ik ben altijd al onzeker geweest en ga nu proberen hard aan m’n zelfvertrouwen te werken, want niemand is perfect en dat maakt iedereen mooi!
x
wow. ik heb Diep respect voor je Myrthe.
ik heb zelf veel meegemaakt wat me lichamelijk vanbinnen stuk heeft gemaakt.
maar dit is ook echt geen pretje. super dat je zo in het leven staat. ik ben zelf
namelijk ook zo iemand. ik wens je alle geluk in het leven! en never give up your dreams!
liefss.
Wat een mooi verhaal, en wat goed dat je dit hier verteld!
Stoer dat je je verhaal hier doet. Respect voor je!
mooi geschreven!
Heeey naamgenootje van me!
Wat een heftig verhaal..!
Ik sta versteld van hoe jij in jevel staat. Je bent moedig en een echte doorzetter. WAUW!
Jij bent jezelf en het kan hard aankomen maar als het nu weg ziu gaan. Had je minder moed en positiviteit
Je bent nu helemaal jezelf en dat mag je laten zien en voelen ook!
X myrthe
Wow! Echt wel knap van je dat je wel een leuke giechel bent ondanks dit! Zelf heb ik ook een ziekte, anorexia (verhaal op blog) en ben niet altijd even vrolijk! Respect voor je! X
Prachtige boodschap, ik denk dat je veel meiden hiermee hebt geïnspireerd, mij in ieder geval wel! Met de jaren wordt ik wel minder onzeker over uiterlijkheden maar het is toch iets wat iedereen bezighoudt, stom eigenlijk he?
Wat een verhaal! En toch zo positief kunnen zijn!
Wauw wat sta jij geweldig positief in het leven!! Daar heb ik echt respect voor, zeker omdat je het niet makkelijk hebt gehad! Ik weet zeker dat je een voorbeeld bent voor vele mensen in je omgeving (en voor mij ook na het lezen van dit verhaal).
wauw, echt respect !
Wow, rillingen! Wat een prachtig verhaal, en ook heel heftig. Ik vind het knap hoe je dit zo verteld, hoe je andere mensen hiermee probeert te helpen. Respect!
erg mooi geschreven en heel veel respect hoe je ermee omgaat!
Heftig verhaal!
Prachtig!!
Je verhaal geeft me echt een mega boost. Zelf leef ik met hypermobiliteit & ben nu voor onderzoeken bezig om te kijken als er meer is dan dat. Een dag hou ik soms ook niet vol & je moet goed naar je lichaam luisteren. Dit kan ik niet bepalend goed en dit vindt ik zo knap van je, dat jou het wel lukt. Alleen het komt vast met de tijd. Nu ik dit lees denk ik weer opnieuw hoe bijzonder iedereen is. Je bent zoals je bent. Dit is mijn motto ook vaak. Op de één of andere manier begrijp ik je erg, maar van de littekens. Dit moet niet leuk voor je geweest zijn, maar hoe positief je nu bent. Be strong! Respect.
Heel knap dat je dit zo schriftelijk kunt uitdrukken! En ik heb er respect voor, want ik denk dat we Myrthe allemaal wel kunnen begrijpen, want iedereen voelt zich niet 100% mooi. Al was het beter als dat wel zo was geweest 😉
x
Wat een mooi verhaal. Echt super dat je je er zo doorheen hebt kunnen slaan! Je bent werkelijk een sterke meid. Het is een verhaal die ja natuurlijk liever niet had hoeven vertellen, maar het helpt op dit moment heel veel meiden om beter naar zichzelf te kijken. Dank je wel voor het delen van je verhaal (:
Had niet eens gehoord van deze ziekte, echt verschrikkelijk. Respect voor je optimistische manier van denken!!
Ik ben helemaal onder de indruk van dit verhaal.
Ik zelf heb ADHD en dat was van de buitenkant eerder ook erg goed te zien, ik was druk en gooide met spullen, werd door geen enkel klasgenootje begrepen enzo,
Ik heb door hulp van een hele goede vriendin en mijn ouders een heel stuk rustiger geworden en heb leren omgaan met wie ik ben, Als ik nu aan mensen vertel dat ik ADHD heb reageren ze verrassend, ze zeggen dat ze het helemaal niet aan mijn merken enzoo, Ik ben zoo blij dat ik nu mezelf kan zijn en dat mijn hoofd ook geen gaos meer is als eerder. Ik ben tevrede met wie ik nu ben!
Wat een prachtig verhaal zeg. Heel veel sterkte ermee, al ben je sterker dan wij ooit zullen zien door het computerscherm heen. Ik heb respect voor je!
Zo’n soortgelijke litteken heb ik op mijn buik. Ik werd daaraan geopereerd toen ik 4 jaar was. Dat litteken zit er nog en is dik en wel 10cm lang. Eerder schaamde ik me zo om te zwemmen of mezelf in bikini te tonen (badpak vond ik maar niets) Terwijl ik zo van zwemmen hou. De laatste tijd boeide het me niet meer, vooral toen ik een xtje naar het strand ging en zag hoe lol mensen hadden terwijl iedereen wel iets aan zijn lichaam had.
*kippevel* Erg mooi geschreven. Inspirerend!
Wouw, wat een verhaal! Dit had ik echt even nodig! Ik word gepest omdat ik uit verhouding zou zijn; geen borsten en een dikke kont. Ik probeer het te negeren maar soms heb ik zoiets even nodig :3
xxxx
Wauw, prachtig verhaal! <3
Mooi verhaal, erg eye opening!
wow, heftig verhaal!
Ik wens je heel veel succes toe met alles, en ik vind dat je enorm goed kan schrijven!
Dankjewel voor je verhaal. Super inspirerend!
Lieve Myrthe,
zoals ik al 5 jaar tegen je zeg: je bent fantastisch! Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die zo positief in het leven staat als jij! Daarom ben je mijn beste vriendinnetje, en ookal zien we elkaar weinig, dat ben je en dat blijf je!
Je bent een held dat je dit voor alle andere meiden schrijft, want ik weet hoe ik soms naar mezelf kijk, maar jij zorgt er altijd voor dat ik me beter voel, en nu doe je dat ook voor anderen.
Hou van jou lieverd! <3 xx
Wauw. Zo inspirerend hoe jij tegen dingen aankijkt. Ik heb alleen maar respect voor jou!
Wow, echt goed dat je dit met ons wilde delen. Ik voel me heel erg geïnspireerd. Heel veel succes met je verdere leven!