Angel | Mr. Wrong part 31

Daar zit ik dan weer net als een paar jaar geleden. Alleen in een restaurant, achter gelaten door mijn kwaaie tafelgenoot net als toen zo vaak gebeurde met mijn ex. Zonder portemonnee, zonder auto en zonder een naam van het hotel.

En nu? In een slechte film gaat het meisje de jongen bellen en smeken of hij terug wil komen omdat ze niet weet waar ze heen moet. Ik niet. Ik maak me niet zo heel veel zorgen over hoe ik terug kom. Dat heeft mijn moeder me geleerd. Nooit in paniek raken want het komt altijd goed. Ook al zit ik in een vreemd land, zonder geld en weet ik niet in welk hotel ik zit. Dat is gewoon een kwestie van naar buiten lopen, een Turk aanspreken en mijn hotel omschrijven. En het geld? Naar de receptiewandelen en zegen dat ze de taxi moeten betalen en op de kamerrekening moeten zetten. Mij kun je midden in de nacht zonder water in de Sahara droppen, ik kom altijd thuis.

Ik neem mijn servet van schoot, veeg mijn mondhoeken af en schuif mijn stoel naar achteren. Dan sta ik op en loop kalm weg richting de uitgang. Bij de deur zie ik de eigenaar staan die een stel gasten persoonlijk bedankt voor hun komst en onder begeleiding van veel stevig geknuffel en op ruggen slaan, gedag zegt. Ik wacht rustig op mijn beurt.

Als hij me ziet, kijkt hij me meelevend aan. Hij heeft het zien gebeuren maar heeft zich er niet in gemengd.

“Darling, what did you do to upset him so much?”

“We’ll be fine. Thank you so much for the delicious food. And I am terribly sorry for the scene in your beautiful restaurant. Please accept my apologies.”

“Don’t worry about it darling. Are you all right?”

“Yes. Thank you. Would you be able to get me a taxi and would you happen to know in which hotel Mr. Wrong normally stays? I forgot the name of the place we are staying in. It’s by the sea, that’s all I know. And it’s a big white building.”

“Of course love. You just wait here outside. I will have someone arrange a car pick up to take you to the hotel.”

Buiten zuig ik een stevige teug frisse lucht naar binnen. De koelte in mijn longen doet me goed na die verhitte toestand daar binnen. Een ogenblik laat ik de avond bezinken. Wat de fok is er nou precies gebeurd… Ik moet even met iemand overleggen. Ja, ik weet het. Heel puberaal, je vriendinnetje bellen. Maar ik voel de onbedwingbare behoefte om een spoedoverleg te plegen. Waar heb je anders vriendinnen voor? Het zijn altijd mijn vriendinnen die mij door de zwaarste momenten heen slepen. Maar het is midden in de nacht. Een blik op mijn horloge vertelt me dat het half 1 is. Hmm… wie is er op dit uur nog wakker op een doordeweekse dag? Ik ga het lijstje in mijn favorieten af en druk op Thimo. Mijn gay-husband. Iedereen moet er een hebben.

Ik ken Thimo nu ruim vijftien jaar. In onze jonge jaren slenterden we als ware gogo danseressen in onze Spice girl pakjes de ene club na de andere af. Van donderdag tot zondag stonden we urenlang te raven op een hoog blok midden in een club en gingen we compleet naar de klote. Die nachten in je leven die het liefst uit je geheugen delete, zijn in mijn leven altijd in gezelschap van Thimo. Maar hij werd ook een huisvriend.  We zijn een aantal keer samen op vakantie geweest met moeders en zussen en vriendjes erbij en hebben in die paar jaar meer meegemaakt dan normale mensen in twintig jaar. Hij is een vriend geworden omdat hij een van de weinige mensen is die ik oprecht grappig vindt. Hij heeft die typische homo-humor. Adrem, grof, snel en vlijmscherp. En zelden serieus. Dat vind ik lekker. Thimo is getrouwd met Paul. Een fantastisch stel met een voorbeeld relatie voor iedereen. Nooit ruzie. Paul is succesvol in zijn werk en werkt veel en hard. Thimo is stewardess. Steward eigenlijk, maar ik zeg altijd stewardess. Dat vind ik leuk. Een mooi stel ook om te zien. Altijd compleet doorgestyled, werkelijk om door een ringetje te halen. Maar nog belangijkers, zo ontzettend lief voor elkaar. Hij heeft nooit eens een sappige, sleazy huwelijksruzie die we samen op de bank met een glas wijn eindeloos kapot kunnen analyseren. Zijn huwelijk is perfect, nooit een vuiltje aan de lucht. Des te meer geniet hij van de mijne. En met zijn humor maakt hij van elk rampscenario een slapstick aflevering. Het is heerlijk relativerend. Vaak moet ik na een gesprek van drie minuten met hem alweer lachen om de hele situatie. Met andere woorden; in deze situatie is hij eigenlijk precies de verkeerde, maar ik moet dit even van me afpraten en hij is de enige die ik nu kan bellen.

“Wat ben je aan het doen?”

“Ik zit met Nino op schoot een ongestelde jankfilm te kijken. Wat zit jij te doen?”

“Ik sta in Istanbul op straat. Ben net een restaurant uit gelopen omdat Mr. Wrong dronken werd, ik hem laaiend maakte en hij vervolgens met veel bombarie “FUCK YOU, ANGEL!” in mijn gezicht schreeuwde en op de grond spuugde.”

“Oh wat chique zeg. Je hebt hoop ik wel je naam eer aangedaan en een taaie groene jongen tussen zijn ogen gerocheld?”

“Nee. Maar Thim… geloof jij dit nou? Dit is precies waar mijn vorige relatie op stuk is gelopen. Dat gezuip van die mannen. Daar gaan we weer.”

“Klopt als een platte hangtiet. Het is ook elke keer hetzelfde liedje met jou.”

“Zucht… The story of my life.”

“Ik vind dronken mannen ook zoooo verdrietig. Gadverdegad-gad-gad-verde-gadverredamme. Bah! Wat worden het dan zielige, vervelende, onaantrekkelijke, vermoeiende, meelijwekkende hoopjes ellende zeg. Er dan alleen nog maar van die onredelijke, verbale diarree uitkotsen. Zucht…”

“I know. I haat het. Ik haat het echt.”

“Dus jou kennende, heb je hem even flink op zijn plek gezet. Hij zat zeker als een klein kind te huilen toen je klaar met hem was. Oh… ik weet precies hoe jij dan kan doen. Dat is altijd zo vermakelijk om jou iemand een pak slaag te zien geven. Jij wordt dat de slechterik uit een film die alleen maar hoeft te fluisteren om iemand verbaal te vermorzelen tot ze jankend om hun moeder roepen. Vertel eens…!”

“Nou nee, hij zat niet te janken als een klein kind. Hij begon dus als een…”

“Wacht even flikker, ik pak er effe een wijntje bij. Hier ga ik even goed voor zitten.”

Kijk, dat vind ik leuk aan Thimo. Die noemt mij gewoon flikker. Daar word ik al gelijk vrolijk van. Op de achtergrond hoor ik het gepiep van de kurk die uit de hals van de wijnfles wordt getrokken.

“Joehooooei, ben ik weer! En toen? En toen? En toen?”

“Nou, toen begon hij te schreeuwen en tegen stoelen aan te trappen.”

“Oh ja. Dat zei je. En toen? Ben jij zeker heel beheerst en verheven boven het gewone putjesvolk, opgestaan, net als Claire uit House of cards, en ben je gracefully het restaurant uit gelopen?”

“Nee. Hij liep weg. En ik dus ook maar. En nu sta ik hier op straat in Istanbul te wachten op een taxi.”

“Waar is hij heen dan?”

“Weet ik veel? Ik hoop naar een AA-meeting.”

“Weet je wat jij moet doen? Je moet…”

Een paar meter achter me hoor een deur met geweld open vliegen. Als ik me geschrokken omdraai, ze ik in de opening het enorme silhouet van Mr. Wrong.

“Kut. Daar is ‘ie weer.”

“Wat? Is hij terug gekomen? Hij was toch weg gelopen? Oh wat spannend dit. Ik zit op het puntje van mijn poef!”

“Ja. Dat dacht ik ook. Hij komt nu uit het restaurant. Verdomme. Wat moet ik doen?”

Mr. Wrong scant met zijn ogen de omgeving af. Ik voel me als een prooi waar bouwlampen op staan in een open veld. Ik kan me nergens verstoppen hier op die grote, brede boulevard aan zee. Als zijn ogen mij vinden, stopt zijn hoofd met draaien.”

Snel draai ik me om zodat ik met mijn rug naar hem toe sta. Een beetje in paniek begin ik in mijn telefoon te fluisteren. “Fokking-shit-kut-Thimo-wat-moet-ik-doen? Ik wil dit niet.”

Thimo begint te gillen als een wijf.

“Ik weet het niet! Wat moet ze doen Nino? Aaaaaah! Bel 112.”

“Thim0. Alsjeblieft.”

“Wegrennen. Schop je hakken uit en ren weg.”

“Nee, gek.”

“Ok, wacht Eend. We got this. Geen paniek. Je blijft jezelf. Beheerst, kalm and in control. Dat kan jij als geen ander. En kijk je hem aan dan zeg je plechtig…”

“Hij komt eraan. Ik moet ophangen. Ik bel je straks.”

“Eend! Als je straks dood in een greppel ligt, mag ik dan die ene Burberry t…”

“Who are you calling.”

Hij staat vijftig centimenter bij me vandaag.

“That is none of your business. Please leave me alone. I am waiting for a taxi.”

“But I want to talk to you.”

“Our conversation is over. I will talk to you as soon as you sober up.”

“I am not drunk and we are talking now.”

“No. We are not.”

Ik draai me om zodat ik weer met mijn rug naar hem toe sta.

“Fine. We talk in the taxi.”

“No, we will not because I am not sharing my taxi with you. You are taking your own taxi where you can scream and spit as much as you please.”

Dan licht mijn telefoon op die ik in mijn had houdt. Thimo stuurt me een app.

“Eend, blijf zitten waar je zit. We kom er nu aan.”

Dan stuurt hij dit.

“Mijn auto’tje is kapot maar het is maar 520 uur lopen. Als we nu vertrekken, zijn we volgende week donderdag rond 6 uur ’s ochtends bij je. Houd vol en houd moed! Help is on the way!”

Ik moet hardop lachen. Ik wil het niet maar het gaat per ongeluk.

“WHAT THE FUCK ARE YOU LAUGHING ABOUT?! DO YOU FIND THIS FUNNY?”

Ik kijk hem onbewogen aan.

“Mr. Wrong. Find yourself an anger-management coach and leave me alone.”

Bij wijze van protest draai ik me nog maar een keer om. En dan komt de leeuw weer los. Een geweld aan gebrul krijg ik voor mijn kiezen. Midden op straat. Wat haat ik dit tokkie-gedrag. En wat lult hij eigenlijk allemaal? Over hoe keihard ik voor hem ben en dat hij dit nergens aan heeft verdiend en dat nog nooit iemand hem zo heeft behandeld. Dan pakt hij mijn schouders vast en draait mij om zodat ik hem aan moet kijken. En serieus, wat hij toen deed… hier komt ie. Hij scheurt zijn overhemd open, de knoopjes vliegen alle kanten op, en dan trekt hij – I kid you fucking not – denkbeeldig zijn hart uit zijn borstkas en zegt “I give you my heart and you fucking spit on it! Why?”

Ik moet mijn uiterste best doen om hem niet uit te lachen. Deze hele vertoning maakt me niet eens meer bang. Het is gewoon ronduit lachwekkend. Ik fantaseer dat Thimo en mijn zus hier nu bij zien en dubbelklappend op hun dijen en knieën slaan van het lachen. Kijk hem daar nou eens dramatisch doen als een Romeinse vrouw die net heeft gehoord dat haar man, de keizer van Rome, heeft besloten haar na 25 jaar huwelijk in te ruilen voor zijn 18-jarige minnares. Toch verwarrend. Wat zit deze mannelijke, tot de nok met testosteron gevulde oerman, nou als een sentimenteel wijf te bedelen om bevestiging? Dat doen toch alleen menstruerende vrouwen?

“First of all, you do the spitting here. Apparently you chose to drop civilisation and that is fine but that is not the kind of man I want to be around with. Secondly, we will not talk in the taxi because – and I will say it for the last time- I am not sharing my taxi with you.”

Ik weet het. Ik weet het heus wel. Met mijn stalen gezicht, mijn kalme stem en mijn gedoseerde manier van spreken, trek ik het bloed onder zijn nagels vandaan. Maar voor mij is dit beter dan een vechtpartij op straat. Hij weet niet eens meer wat hij moet zeggen, draait zich om en stampt weg.

Zo. Die is weg. En deze keer vind ik het geen enkel probleem dat hij weg stampt. Liever kwijt dan rijk. Ah! Daar is mijn taxi. Heerlijk, even lekker een hele rit zonder gebrul in mijn oor. De chauffeur stapt uit, vraagt om mijn naam, ik reutel hem op en er wordt een achterportier voor me open gezet. Ik nestel me in de diepe, comfortabele, lederen stoel en zet het raampje open om te genieten van de frisse nachtlucht. Net als de chauffeur wilt optrekken, vliegt het andere achterportier open. Geschrokken brengt de chauffeur de auto tot stilstand. Eerst zie ik een roos verschijnen (het is me werkelijk een raadsel waar hij die nou weer vandaag heeft getrokken), dan zie ik een lang been en al snel volgt de rest van het bekende lijf. Hij gaat doodleuk naast me zitten maar kijkt me niet aan. Ik overweeg nog even om hem de taxi uit te trappen maar dan kijk ik nog eens naar de roos in zijn hand.

“Angel, I apologize. I should not have behaved like this. Please accept my apologies.”

Ik zeg niets.

“Please, Angel.”

Ik neem de roos uit zijn hand. Ik besluit te proberen het uit te leggen.

“Mr. Wrong. Every fathers goals is to raise a strong, independent, self respecting, adult who will stand up for herself and is able to protect her heart and her body in hard situations. He invested all his energy, effort, love and money in me for 34 years. My father died only a few months ago. I find it deeply disrespectful towards him to allow anyone to spit or scream at me and therefore I do not tolerate it. Do you understand that?”

“I understand. That is beautifully said. Thank you for explaining.”

“If you really understand that, in return I will try to be less protective of myself and I will try to open up more. I see that you are giving me all you have, and you deserve more from me. I am sorry.”

Hij kijkt me aan met de liefste ogen die ik ooit heb gezien. Het lijkt alsof alle Mr. Wrong uit hem is gelekt, zijn gezicht is zachtaardig en mooi. En kraakhelder. Van de alcohol is niets meer te zien.”

Hij zegt niets, pakt mijn hand en kijkt naar buiten. Hij heeft zichzelf bij elkaar geraapt en is beheerst en gecontroleerd. En dat maakt me weer enorm verliefd. Hij drukt om het bedieningsknopje en laat het raam naar beneden glijden. De wind in zijn haren maken hem nog mooier dan hij al is. Zonder me aan te kijken zegt hij het.

“I love you.”

Geschrokken kijk ik zijn kant op.

“You barely know me.”

“Angel, I love you.”

Ik kijk weer door het raampje naar buiten over zee.

“I enjoy your company too.”

“I love you.”

“And your completely hammered. Let’s see if you still remember this phrase tomorrow morning when your sober.

“You’re doing it again.”

“You’re right. I’m sorry.”

“Angel, I fucking love you. Just drop that wall you built around yourself. I am all in. Let’s go for it.”

Ik haal diep adem en slaak een lange zucht.

“I love you too, Hef.”

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!