Eens in de zoveel tijd plaats ik een persoonlijk verhaal van een Beautylabber. Vandaag is het de beurt aan Lisa, die sinds een paar maanden nieuwe borsten heeft. Men is vaak verrast als men hoort dat iemand een borstvergroting heeft ondergaan. Je denkt misschien al snel aan Pamela Anderson, Lolo Ferrari of aan van die overdreven Hollywoodvrouwen. Lisa verteld hieronder graag wat haar bewoog om de stap te zetten tot een borstvergroting. Is het allemaal zo oppervlakkig als we denken?
Borsten. Je hebt ze in allerlei soorten en maten. Groot of klein, ze hangen of ze steken pront vooruit. We houden van ze en op sommige momenten haten we ze. Om eerlijk te zijn heb ik die van mij nooit mooi gevonden. Ik vond ze te klein en dat was ik zat. En dan zijn er maar twee oplossingen: therapie of een borstvergroting. Dus lieve lezers van Beautylab: Let’s talk boobies!
Twee verjaardagen
Allereerst zal ik mij even voorstellen. Ik ben Lisa en ben 21 winters jong. Sinds november heb ik twee verjaardagen, die van mezelf (op 21 december) en die van mijn gloednieuwe borsten, op 4 november. Een borstvergroting is een enorme stap om te zetten, zowel emotioneel als lichamelijk. Persoonlijk wilde ik mijn borsten al laten vergroten vanaf mijn veertiende. Ik voelde me niet prettig in mijn eigen lichaam en zag ook dat ik wat dat betreft echt achterliep op andere meisjes. Moeder Natuur had mij een beetje overgeslagen toen ik in de rij stond voor borsten, denk ik. Ik was erg onzeker en hierdoor heb ik ook geen leuke middelbare schoolperiode gehad. Ik heb therapie geprobeerd, maar ook hierna wist ik 100% zeker dat ik mijn borsten wilde laten vergroten.
Gepest
Ik ben sinds de basisschool echt enorm gepest. Echt, echt heel erg. Ik was anders. Dun, droeg een bril en andere kleren. Ik weet niet precies waarom eigenlijk. Maar als mensen 100 keer op een dag zeggen dat jij niet mooi bent of leuk bent, ga je dit geloven. En als je dan in de spiegel kijkt, vind je de persoon die jou aanstaart helemaal niks. Op de leeftijd dat mijn borsten moesten gaan groeien, kwamen ze niet. In de rest van de klas wel. En omdat het gepest doorging, dacht ik dat het daar o.a. mee te maken had. Ik zag er niet als een viertienjarige uit. En dat deed best pijn allemaal. Sindsdien wilde ik dus altijd borsten. Niet alleen door het gepest, maar ook omdat het met uitgaan zo lastig was. Ik werd vaker gewoon geweigerd omdat met dacht dat ik 14 was, terwijl is als 18-jarige voor de uitsmijter stond. Ik had mijn altijd ID bij me, maar men dacht dan dat ik de ID van mijn oudere zus bij me had.
Vooroordelen
Als ik bij Hunkemoller naar binnen stapte konden ze me niet helpen. ‘Je hebt te kleine borsten’. Ik heb er zelfs nog een tijdje gewerkt, als bijbaantje. Ik was met een klant bezig, maar toen zei ze heel bits dat ze geen hulp van mij wilde, omdat ik er niets van af wist aangezien ik toch geen BH kon dragen. Ik heb bijna huilend in de winkel gestaan. Ik was die ‘discriminatie’ en onzekerheid gewoon zó zat. Ik wilde dat mijn bikinis mooi zaten, dat ik leuke lingerie setjes kon uitkiezen en dat mijn kleren goed zouden passen. Dat ik niet meer onzeker hoefde te zijn over mijn eigen lichaam en dat ik dat verleden als het ware een trap onder de klote kon geven en kon zeggen: Zo, zie je wel. Klinkt misschien een beetje raar, maar na alles wat ik al die jaren heb meegemaakt (niet alleen het gepest, maar ook met mannen die vreemdgingen en me verlieten), wilde ik eindelijk eens een keer lekker in mijn vel zitten.
Therapie
Ik ben een tijdje in therapie gegaan. Dit omdat mijn ex, mijn eerste liefde, was vreemdgegaan en ik kon het gewoon geen plekje geven. Ook omdat ik, op de dag van vandaag, nog steeds niet weet waarom. En dat deed echt pijn. Met de psycholoog heb ik het over een borstvergroting gehad. Dit waren één of twee sessies. Ze begreep me wel, maar kaatste de bal een beetje terug: ‘Er is helemaal niks met jou, dit zit gewoon in je hoofd. Je vind nu je borsten niet mooi, maar wat als je de borstvergroting hebt gedaan. Ga je dan op zoek naar andere dingen van je lichaam die niet mooi zijn? Of dat je er spijt van krijgt’. Ze had natuurlijk een punt, maar omdat ik zeker wist dat ik dit wilde is ze er verder niet meer op doorgegaan.
Hoe kijk ik dan naar andere meiden en vrouwen met weinig borst? Celebs met kleine borsten vind ik juist goed! Je wordt doodgegooid met plastische chirurgie en het moet allemaal maar groter. Keira Knightley is een goed voorbeeld van een zelfverzekerde vrouw die lekker in haar vel zit en zich vrouwelijk voelt, ondanks de kleine cup. Kleine borsten zijn ook mooi (plus, ze zitten minder in de weg). Maar neem Kelly Rowland. Zij had cup A en heeft haar borsten laten vergroten naar een B-cup. Ze zegt dat dit het beste is wat ze ooit in haar leven heeft gedaan. Keira voelt zich goed in haar lichaam en vind het bij zichzelf niet nodig, Kelly voelde zich niet goed en heeft haar boobies laten vergroten. Men zeg vaak dat je trots moet zijn op wat je hebt, maar de een heeft dat heel sterk en de ander niet. Ik had dat dus niet.
De eerste stap
Zodoende had ik op 1 december 2010 mijn eerste intakegesprek in het ziekenhuis. Ik had natuurlijk ook naar een privékliniek kunnen gaan, maar het ziekenhuis gaf mij een veiliger gevoel. In dit intakegesprek werd mij uitgelegd hoe de operatie zou verlopen, waar de siliconen geplaatst zouden worden, etc. Om eerlijk te zijn heb ik daar eigenlijk niet veel van meegekregen, ik was zenuwachtig en vond het toch wel erg spannend. Het was de eerste stap naar de operatie. Ik heb wel de protheses gezien en gevoeld, het is raar om te bedenken dat deze pudding-dingen later in je lichaam terecht zullen komen. Toen het gesprek ten einde liep heb ik een vervolgafspraak gemaakt met de plastische chirurg voor een aanmeting. Hier heb ik echt heel lang mee gewacht omdat de operatie dan toch wel heel erg dichtbij zou komen… Ik wilde het zo graag, maar ik heb nooit eerder in het ziekenhuis gelegen en om heel eerlijk te zijn was ik bang voor de operatie. Ik zag er erg tegenop.
Steun
Na mijn intakegesprek heb ik de belangrijkste personen in mijn leven verteld over mijn plannen. Mijn moeder, tante, vader, broertje en mijn beste vriendinnen. Iedereen vond het knap en men had er niks op tegen, behalve mijn vader dan een beetje. Hij vond het toch wel belachelijk om in een gezond lichaam te snijden waar volgens hem niks mee aan de hand was en hij was stiekem ook een beetje bang dat ik als een soort Lola Ferrari thuis zou komen na de operatie. Maar het fijnste wat ik van iedereen hoorde was: ‘Goed zo Lisa. Als jij dit wilt doen, dan steun ik je. Ik ben trots dat je dit wilt doen. En ik vind dit erg knap van je.’ Natuurlijk als je iets heel graag wilt, moet je het vooral ook doen en je niks van andere mensen aan trekken. Maar steun en een hart onder je riem krijgen is toch wel erg fijn.
De tweede stap
Op 5 september 2011, pas 9 maanden na mijn intakegesprek, had ik een afspraak met de chirurg voor de aanmeting. Ik kreeg een BH aan met hierin het formaat van de silliconen, maar dan wel zodat het leek alsof ze al in mijn lichaam zaten. Omdat ik graag wilde dat het er natuurlijk uit zou komen te zien en niet pornoster-achtig, kon ik kiezen uit twee maten, namelijk een B- of C-cup. Het zag er allebei supermooi uit en ik wilde die BH dan ook niet meer uitdoen. Ik voelde me opeens meer vrouw. Dat klinkt misschien echt heel raar, maar ik wilde gewoon niet meer zonder. Mijn chirurg was er ook samen met mij van overtuigd dat ik hierdoor beter in mijn vel zou gaan zitten. Na dit gesprek werden er voor-operatie-foto’s gemaakt, moest ik bloed laten prikken en had ik een gesprek met de anesthesist. Dit is een arts die zorgt voor de pijnbestrijding tijdens en een stukje na de operatie. In dit gesprek worden gewoon de standaard dingen gevraagd. Mijn gewicht, lengte, medicatie-gebruik en of ik bang was.
En ik was bang.
Ze probeerde mij een beetje gerust te stellen, maar dat hielp toch niet echt. Ik hield maar gewoon het eindresultaat voor ogen en ging ervan uit dat het allemaal goed zou komen, en dat ik in een ziekenhuis in goede handen ben.
De grote dag!
Op 4 november 2011 was het eindelijk zo ver! Ik moest om kwart over zeven in het ziekenhuis zijn. Ik was op tijd, raakte in mijn bange paniek totaal de weg kwijt en was pas om acht uur op de afdeling waar ik moest zijn. Het zweet brak me uit en had erg klamme handen. Ik moest me meteen operatieklaar maken, zo’n charmant operatie-pakje aan natuurlijk en hoppa richting de operatietafel. Het is wel echt zo’n ER-moment op het moment dat ze je wegrijden, leuk die lampen…
In ieder geval, voordat ik echt op de tafel lag, kwam ik in een soort tussenruimte terecht. Hierin tekende de chirurg op mijn lichaam waar de incisies moesten komen. Dat kietelt best wel en op een of andere manier luchtte het een beetje op. Ik ging dit doen, ik was er klaar voor. Daarna kreeg ik een infuus. Maar omdat ik zo gespannen was en klamme handen had, konden ze in mijn hand geen goede ader vinden om het infuus in aan te brengen. Dit moest dan maar in de holte van mijn elleboog, in het begin voelde dit raar en ook best eng. Op de operatietafel werd ik vastgebonden, om er zeker van te zijn dat ik niet zou bewegen in mijn schoonheidsslaapje, en werd ik aan het infuus gelegd. En ja, ik was nog steeds hartstikke bang. Gelukkig waren de chirurg, de anesthesist en de operatieassistentes allemaal heel erg aardig.
‘Zoek maar een mooie droom uit, we gaan goed voor je zorgen.’
Op dat moment werd de verdoving in het infuus gespoten en voelde ik een koude vloeistof in mijn aderen lopen. Hierna werden al snel mijn ogen heel zwaar en viel ik in een diepe slaap.
Pijn
De operatie duurt gemiddeld 90 minuten. Hierna werd ik wakker op de zogenoemde uitslaapzaal. Alles voelde heel zwaar, pijnlijk en duf. Het enige wat ik me hiervan ook goed kan herinneren is dat ik heel veel pijn had en heel nodig naar de toilet moest. Ik had eigenlijk al genoeg morfine gekregen en ik mocht niks meer, maar omdat ik zon pijn had, kreeg ik toch nog een beetje. Hierna ben ik gewoon weer in slaap gevallen. En dat heb ik ook heel veel in het ziekenhuis gedaan. Geslapen. Ik was ook echt bang dat ik misselijk zou worden van de verdoving, gelukkig was dit allemaal niet het geval.
Ik lag trouwens op een kamer met twee andere dames die beide kanker hadden gehad en in het ziekenhuis lagen voor een reconstructieve operatie. Ze vonden het heel knap van me dat ik mijn borsten ging vergroten omdat ik ermee zat. Een goede reden vonden ze. Om dat van deze vrouwen te horen, die er niet net als ik voor cosmetische doeleinden waren, deed me erg veel goed. Ik had veel respect voor ze. Ik bedoel, die ziekte, al die chemotherapie, borstamputatie. En dan toch nog al die ellende van een reconstructieve borstoperatie ondergaan. Ik vind het maar knap. Wij vrouwen zijn sterk.
De weken erna
De eerste twee weken na de operatie kon ik niks. Niet zelf opstaan, gaan liggen en laat staan douchen. Zelfs mijn billetjes afvegen na een toiletbezoekje was erg lastig of mijn oksels scheren. Lekker fris idee, maar om maar even aan te geven dat de dagelijkse dingen gewoon echt niet gaan. Ik woon nog thuis, dus ik had gelukkig hulp van mijn allerliefste moeder om me te helpen met opstaan. Je snapt natuurlijk wel dat ik mijn eigen billetjes af wilde vegen. Na ongeveer drie dagen kreeg ik enorm veel spierpijn. Mijn implantaten zitten onder mijn borstspieren, hierdoor kreeg ik spierpijn. Dit was echt heel pijnlijk en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik merkte ook dat mijn lichaam echt veel rust nodig had, dus ik heb echt heel veel geslapen. . Maar al met al heb ik minder pijn gehad dan ik verwacht had, gelukkig maar. Na deze twee weken ging het langzamerhand beter en na ongeveer een maand kon ik weer gewoon lekker werken als apothekersassistente. Na ongeveer vier weken mochten de hechtingen eruit en dit was eigenlijk helemaal niet pijnlijk. Ik heb 24/7 voor zes weken lang een sportbeha gedragen voor de nodige steun. Hierna mocht ik gewoon elke bh dragen die ik wilde. Het duurt ongeveer wel ongeveer een jaar voordat je borsten echt als borsten voelen. De eerste drie maanden zijn ze best hard en heel erg gevoelig.
Na zes weken kon ik dus mijn eerste echte beha kopen. Ik heb mezelf ook lekker getrakteerd op een beha van Victoria Secret. Vroeger vond ik het verschrikkelijk om een beha uit te zoeken of laat staan kleren te kopen, alles zat net niet. En nu is het: WOW. Mijn kleren zitten beter, ik heb niet alleen maar zwarte beha’s in mijn laatje liggen (zelfs nu een met bloemen) en mijn bikini’s zitten geweldig. Ik had er een hekel om naar een openbaar zwembad te gaan en dus in mijn bikini te lopen. Nu kan ik echt niet wachten totdat het weer lekker zomer is. Terugkomend op de therapiesessies. Mijn therapeute was bang dat ik na de operatie weer iets anders zou ‘zoeken’ aan mijn lichaam wat verbetering nodig had. Ben ik op zoek gegaan naar een ander lichaamsdeel wat niet ‘mooi’ is? Nee. Heb ik er spijt van? Absoluut niet. Dit was het enige wat ik graag wilde, grotere borsten, en ik zit sindsdien een stuk lekkerder in mijn vel. Ik ben eindelijk blij met mijn lichaam.
Ook nieuwe borsten?
Dus lieve dames, mochten jullie hierover dubben denk er goed over na. Ik heb om eerlijk te zijn niet aan de consequenties gedacht omdat ik het zo graag wilde, maar ik heb er helemaal geen spijt van. Lees je goed in over de mogelijkheden, de risico’s en praat er met (professionele) mensen over om erachter te komen of dit is wat je echt wilt doen! Vaak kunnen anderen (zowel psychologen, maar ook plastische chirurgen en familieleden) een objectievere en eerlijke mening geven en bepalen of er bijvoorbeeld niet meer ‘achter’ zit.
Mochten jullie meer info willen, niet zomaar googlen! Je kan dan namelijk ook op amateursites terecht komen met onjuiste informatie. Hieronder heb ik een paar tips voor jullie waar ik zelf veel aan heb gehad;
- Vraag bij verschillende klinieken folders aan. In niet elke folder staat hetzelfde.
- Je kunt naar www.borstvergroting.nl gaan
- www.cosmedic.nl – hier heb ik het laten doen
- Op www.borstenforum.nl kun je praten met lotgenoten of gewoon dingen opzoeken
Ik hoop van harte dat jullie hier iets aan hebben!
Veel liefs,
Lisa
Knap dat jij je verhaal met ons wilde delen. En eerlijk gezegd snap ik echt niet waarom ze jou gepest hebben, je bent echt een super mooie meid en ik weet zeker dat er een jongen in je leven komt die jou zal accepteren zoals je bent.
Respect voor jou!
Wauw, dit is het eerste persoonlijke verhaal dat ik helemaal heb afgelezen. Je verhaal heeft me echt geboeid, erg mooi! Respect en natuurlijk veel succes en geluk voor in de toekomst!
Ik herken mezelf zo erg terug in jouw verhaal. Ik probeer zo min mogelijk naar mijn lichaam te kijken zowel onder de douche als in de spiegel. Ik vind het echt verschrikkelijke , ben zo onzeker en ik krijg er af en toe zelfs opmerkingen over die het niet echt beter maken.
Ondanks dat ik best jong ben wil ik ook misschien een borstvergroting doen. Het ziet er bij jou super natuurlijk uit en groter zou ik het zelf ook niet willen hebben puur omdat het dan erg onnatuurlijk uit zou zien. Ik zie wel hoe ik er over denk over een paar jaartjes.
Goed geschreven en knap dat je dit durfde te doen! Ik zelf heb juist een grote maat (Cup E) en wil misschien kleiner!
Wat knap dat je dit gedaan hebt. Als je je ongelukkig voelt bij kleine borsten, waarom niet? Ik heb ook niet zulke hele grote, eigenlijk ook gewoon kleine, ik heb cup a. Maar ik vind ze mooi, ik heb me er nog nooit onzeker over gevoeld. Misschien komt dit ook omdat mijn vriend niet van grote borsten houd. Jou borsten zien er nu gewoon natuurlijk uit. Niet enorm groot, wat je zou verwachten bij een borstvergroting (denk aan cup f), maar bescheiden:)
Leuke baan heb je, haha. Ik ben nu bijna klaar met de opleiding apothekersassistente. Werk je in een openbare apotheek?
In sommige gevallen denk ik ook dat het beter is om iets te laten fixen. En dan heb ik ook respect voor die keuze en het feit dat je de stap hebt durven zetten.
Ik heb ook een beetje een afkeer van mijn borsten. Omvang is klein, maar tepels zijn groot. Als puber dacht ik, ‘de cupmaat volgt wel’, maar nee hoor. Het voelt echt alsof ik ‘pech’ heb op alle vlakken. Want grote tepels op grote tieten: niet lelijk. Kleine tieten en schattige tepels is ook mooi. Maar de mijne… Daarbovenop heb ik er groeistriemen, nog zoiets. Als ik striemen heb, kon moeder natuur mij beter ook de bijhorende grotere cup geven.
Ja, ik haat de mijne echt. Ik heb nu al bijna 6 jaar een relatie en het is dus geen schaamte. Maar als ik ze bekijk, word ik soms wel boos en verzuip ik me in zelfmedelijden.
Super dat je hebt kunnen doen! Ikzelf heb ook amper een A-cup. Mijn figuur is ook totaal niet in evenwicht, aangezien ik een zeer volle bips heb en zwaardere bovenbenen. Ik ben slank, maar de verhoudingen kloppen gewoon niet.
Ik heb het figuur van mijn mama en zij heeft op haar 34ste ook een borstvergroting laten doen. Als ik nu naar haar kijk heeft ze echt een toplichaam! Ik heb het al regelmatig met haar hierover gehad en ze steunt me volledig, ze zegt er alleen telkens bij dat ik niet zo lang moet wachten als haar.
Dus van het moment dat ik ben afgestudeerd en aan een job geraak zullen daar mijn eerste spaarcentjes naartoe gaan. Ik kan nu geen paar duizend euro ophoesten (mijn mama betaalde 5000 euro) en mijn ouders springen jammer genoeg niet bij. Hopelijk zijn dan die ongelukkige momenten voorbij. De zomer komt er immers weer aan en ik zie nu al tegen de strandbezoeken op…
Wauw wat lees ik harde reacties in de comments, dit had ik niet echt verwacht.
Lisa, ik vind het echt knap dat je dit hebt gedaan. Als jij jezelf slecht voelt in je vel door je borsten, dan vind ik het niet meer dan normaal dan dat je er hulp voor zoekt. (En het mag gezegd worden: het resultaat is prachtig!)
Mijn grootste weerhoudendheid tegenover mensen die plastische chirurgie laten uitvoeren is dat ze vaak zich focussen op een bepaald lichaamsdeel om psychische problemen te kanaliseren (ze steken dus de schuld van hun psychische problemen op een lichaamsdeel), waardoor ze inderdaad na de operatie steeds een ander lichaamsdeel gaan zoeken. Zulke mensen ontlopen als het ware hun problemen door het op hun lichaam te steken en dat is niet gezond. Maar als jij nu tevreden bent en er zeker van was dat je dit écht deed om je borsten, heb ik er absoluut niets op tegen.
Een vriendin van me heeft een tijd geleden haar borsten laten verkleinen. Ze kwam van een F-cup en had heel veel last van rugklachten, nekklachten en dergelijke. Veel mensen reageerden toen ook afkeurend omdat ze zeiden: ‘Er zijn zoveel vrouwen die in jouw schoenen zouden willen staan!’ Ja dat klopt. Maar het gras is altijd groener aan de overkant. Geloof me wanneer ik zeg dat grote borsten net zo vervelend kunnen zijn als kleine borsten. (Daarom lijkt het me ook heel goed dat je ze niet te groot hebt laten maken! Zelf zou ik echt héél graag jouw nieuwe maat willen 😉 )
Ik vind dat iedereen hierin zijn eigen keuze moet maken en dat het absoluut niet aan ons is om iemand op zijn keuze te veroordelen, zeker niet wanneer je de persoon in kwestie niet kent.
Mijn vriendin en ik hebben allebei bijna geen borsten. Ik weet ook nog dat op de basisschool iedereen al gewoon een cup B had en ik daar als enige als een ‘plat’ iemand rond liep. Ik werd niet gepest en mijn vriendin ook niet, maar we zijn wel onzeker. Soms krijg ik wel opmerkingen van mensen, en dat zijn dan van die opmerkingen waarmee ze zogenaamd ‘lief’ mee willen zijn, maar best hard aankomen. Bij mijn vriendin was er zelfs eens een groep jongens bij de metro die aan het smoezen waren: ‘Kijk haar dan, ze is nog platter dan een plank.’
Ik weet niet als ik wel nieuwe borsten zou willen, natuurlijk zal het beter staan etc. Maar ik ben bang voor de gevolgen. Mijn vriendin echter denk erover na om later een borstvergroting te doen.
Alom respect voor je, Lisa.
Mooi verhaal, en dapper, ik heb 20 november 2011 een borstverkleining laten doen, en ondanks dat het bij jou een vergroting was, kan ik me heel erg vinden in je beslissing. Veel plezier ervan!!!
Knap dat je die stap heb durven zetten !
Ik heb juist hele grote borsten, ik vind dit totaal niet erg maar wat wel enorm vervelend is, is dat als ik met mensen (en vooral jongens) praat ze alleen maar naar m’n borsten kijken… Dus ik zeg dan altijd maar; ‘m’n gezicht zit hoger hoor !’
echt knap dat je dat zo kunt vertellen!
Wat knap dat je dit durft te vertellen 🙂
Ikzelf kamp met het tegenovergestelde; Ik heb cup G/H en ben maar 1.55. Ik loop al 6 jaar met rugpijn rond (had op mijn 12e al cup E..) en ben ondertussen paranoide geworden wbt mannen. Spreekt hij me alleen aan op mijn borsten?
En oh, de hel van het kopen van goede beha’s. De meeste BH’s in maat G beginnen bij 95, maar ik heb 80/85. .
Super mooi verhaal ook leuk geschreven! Ik snap waarom je dit heb gedaan ook je foto,s dat je vol trots je decolleté laat zien (bedoel dit niet ordinair hoor) leuk om te zien dat je zo straalt .hopelijk heb je er nog veel plezier eraan! Serena ik vind de waar gebeurde verhalen echt een leuk artikel en leer hiermee om alles niet meteen in een hokje te plaatsen thanx!
Super veel respect ik vind ze ook heel mooi natuurlijk eruit zien, weet iemand hoe veel het eigenlijk kost om je borsten te laten vergroten?
Heel knap en goed dat je er tevreden mee bent!
Ik heb juist precies het tegenovergestelde laten doen! Ik ben met 17 jaar geopereerd aan een borstverkleining en zo’n operatie kan echt je leven veranderen! Ik ben zo intens gelukkig met mijn nieuwe boobies en zo veel zelfverzekerder! Ik straal weer, en jij ook, te zien aan je mooie foto’s!
Mooi en dapper verteld!
Heftige reacties hoor! Ik snap je verhaal maar kan het moeilijk begrijpen (confiusing? yeah!). Dit omdat ik het omgekeerde heb, of had eigenlijk. Te grote borsten. Ik heb nu twee jaar geleden een borstverkleining gehad, wat een hele heftige ervaring was voor mij. Ik bedoel met het niet begrijpen, dat ik juist zo klein mogelijke borsten wil hebben en dat ik het daarom moeilijk vind om te begrijpen dat mensen die juist kleine borsten hebben grotere borsten willen. Naar mijn idee zitten ze altijd in de weg en maakt het alles lastiger. Van mij mogen ze zo klein mogelijk zijn! Maar goed dat is met alles zo, de een wil krullen de ander wil stijl haar. En ik kan weet natuurlijk alleen mijn kant en vind het daarom denk ik ook moeilijk om neutraal te zijn hierin. Maar als ik even naar de andere kant van het verhaal kijk, kan ik het wel begrijpen. Dat je iets aan je lichaam hebt wat je zo enorm onzeker maakt, dat het je leven zo enorm beïnvloed. Het is goed dat je voor je gevoel hebt gekozen. Het is belangrijk om je goed te voelen en tevreden met jezelf te zijn. Ik ben het er wel mee eens dat dat ook grotendeels ‘tussen je oren zit’ zeg maar. Maar niet alles kan verholpen worden met therapie. Ik hoop dat je altijd tevreden blijft met jezelf en met wie je bent!
Wow dat je zo’n ander mens kan worden door een borstvergroting!
We zijn ook nooit tevreden of tenminste ik. Ik draag cup D, maar ik vind mijn borsten nog steeds klein.
Dit verhaal maakt mij eigenlijk een beetje ongelukkig.
Ik heb namelijk zelf ook geen borsten. Plat, zoals mij een mannen lichaam. Nou ben ik 20 en dus al wel uitgegroeid. Al hoor ik dit soort verhalen vaak bij tengere meisjes. Maar ik ben erg gevormd als in heupen, en een kont waar je u tegen zegt.. Me bovenlichaam en onderlichaam passen dus totaal niet bij mekaar.
Ik word een beetje moe van die verhalen als in ”ik heb ook maar een AA of A cup en daar ben ik ook blij mee want ik ben wie ik ben en niet iedereen heeft grote borsten” Had ik dat maar echt graag..
Ik ben in een serieuze relatie en durf mezelf gewoon niet compleet bloot te geven. Want wat zou jij doen als je een man was en je vriendin kleed zich uit en is PLATTER dan plat net zoals hem zelf. En ”als hij echt van je houd neemt hij je zoals je bent en respecteert hij je” Dat snap ik wel. maar ik kan het gewoon niet, en ik kan het niet aan hem uitleggen want het geeft mij een gevoel alsof ik niet normaal ben ik geen vrouw ben. Hoe zou jij reageren als je in een relatie ben en je vriend vertelt dat hij eigenlijk van beneden een vrouw is? Zo voelt dit dus voor mij.
Als ik de kans heb ga ik echt ook een borstvergroting nemen. Als ik ooit de moet heb om het te vertellen…
Hoop ook zo sterk te zijn als lisa en gewoon die stap te nemen.
Dat mannen niet van kleine borsten houden zit tussen je oren Laura! En zou je een vriend willen hebben die op zo’n oppervlakkige manier naar jou kijkt? Nee! Waardeer wie je bent, en waardeer je lichaam, DAT vinden mannen aantrekkelijk!
ik ben er van bewust dat er mannen zijn die van kleinere borsten houden. Maar ik had het over GEEN borsten, plat. denk dat daar wel een groot verschil in zit..
Oke ik reageer eigenlijk nooit! Maar kan sommige reacties niet aan zien!! Waarom zijn nieuwe borsten voor sommige meiden z’n probleem?? We gaan toch ook naar de kapper om ons haar te verfen? Waarom kan dat dan wel?? Daar worden we toch ook mooier van? Waarom moeten we dan niet boos worden om meiden die onder de zonnebank gaan om mooier te worden? Mijn oma had huis kanker, dan word ik toch ook niet boos?? Waarom kunnen we wel een moede vlek weg laten halen? Flaporen laten corrigeren? Oorbellen laten schieten of een tattoo laten zetten? We doen toch allemaal iets om er mooier uit te zien en lekker in ons vel te zitten?? Denk gewoon eerst eens na en laat elkaar in z’n waarde.. Iedereen verwerkt of doet iets op zijn Eigen manier! Daarom zijn we uniek! Geniet eens van het leven en neem vooral de positieve dingen mee!
Ik vind het eigenlijk heel erg dat een borstvergroting de enige manier bleek te zijn om je zelfverzekerdheid op te krikken. Begrijp me niet verkeerd, iedereen moet doen wat ze ‘ie wil, maar het blijft rotzooi, dat wat je in je lichaam spuit. Leer van je lichaam te houden. Your body is your temple.
Een vriendin van mij heeft dit afgelopen week laten doen. Op haar verjaardag, leuk verjaardagscadeau voor jezelf toch? Ik dacht eerst ook van: dit gaat haar ééécht niet staan, maar nu ik een foto heb gezien van voor en na, past het gewoon echt bij de rest van het lichaam. Het is inderdaad even goed afzien met alle pijn, maar je hebt er de rest van je leven plezier van 🙂
Spelfoutje:
Lisa verteld hieronder graag wat haar bewoog om de stap te zetten tot een borstvergroting.
‘Lisa verteld’, moet in dit geval ‘Lisa vertelt’ zijn. Met een t dus!
Ik begon te janken voor mijn scherm… Poeh !
Ik wil even zeggen dat je er prachtig uitzit, je hebt hele mooie ogen die lief kijken.(en je nieuwe borstjes zien er ook prachtig uit 🙂
Ik ben zelf ook jarenlang, dag in, dag uit, gepest. Ik vind de reacties van sommige mensen ongepast. Pesten maakt je depressief, en depressie is een ziekte. Net zoals kanker. Maar toch is het anders.
Als iemand je slaat, dan kun je de litteken laten zien, of de wond. Als iemand je bits zegt dat je te groot bent (mijn geval), dan kun je dat niet bewijzen. Een woord blijft voor eeuwig in je geheugen.
Toch zou ik ook even de gepeste mensen erop attenderen (oei, dat klinkt wel erg soloneel !) dat de pesters jouw depressie niet waard zijn, dat was voor mij de eerste stap naar de genezing. Iemand zei tegen me : Waarom laat je jouw leven verwoesten door die krengen? Dat zijn ze toch niet waard? En dat is ook zo.(ik moet eerlijk toegeven dat er vele dingen meespeelde).
IK ZOU IEDEREEN EVEN HEEL VEEL LIEFDE WILLEN GEVEN ! Misschien omdat het lente is, misschien omdat er mensen zijn die het nodig hebben, maar vergeet niet dat JIJ de enige bent die telt in dit verhaal, en als je gepest wordt, verander dan van omgeving ! (ik ben naar Amsterdam verhuist 🙂
Liefs,
Margot
heel knap! ik vind het ook heel goed van je dat je niet absurd groot hebt gekozen, je resultaat is echt prachtig! het ziet er ook helemaal niet nep uit 🙂
Ik vind het echt super knap dat je dit hebt gedaan. Sommige zeggen dat je blij moet zijn met hoe je bent, maar als je zo gelukkig bent, dat is toch het belangrijkste? En dat je het ook durft te vertellen.
Ik heb zelf een heel ander soort probleempje. Ik ben 15 jaar en ik heb nog helemaal niets van borsten. ik ben hiermee al vaak bij de dokter geweest en die zegt dat ik het beste hormonen kan gaan slikken! Maar ik weet nog niet of ik dat ga doen want het kan ook dat het gewoon vanzelf gaat. Maar dat weet je dus niet! Er is ook niet echt onderzoek naar gedaan. Dus of er nog verdere risico’s of bijwerkingen van zijn weet je dus ook niet.
Ik ben er niet echt mee gepest maar ik schaam me er wel voor. Elk jaar moeten we zwemmen met school en dan schaam ik me echt heel erg. Ik pas ook bijna nooit shirtjes van de dames afdeling dus dan moet naar de kinderen. Altijd als ik met vriendinnen aan het shoppen ben durf ik nooit wat te passen omdat ik me er zo voor schaam.
Ik weet echt niet wat ik moet doen.
Ben je verder al wel aan het puberen? Ben je bijvoorbeeld al wel ongesteld? Vraag eens aan je moeder wanneer zij ongesteld werd en borsten kreeg, en heeft zij misschien ook kleine borsten? Het is veel genetisch bepaald, ik werd pas ongesteld toen ik 16 was en begon me toen ook pas te ontwikkelen. Je borsten groeien door tot je 22ste geloof ik (dat zeggen ze al hield het bij mij al heel snel op). Als je het echt niet vertrouwd praat dan met je moeder en beslis samen of je misschien eens aan de huisarts advies kan vragen.
Nee ik ben dus nog helemaal niet begonnen met puberen, dat is dus ook zo raar! Mijn moeder begon op haar veertiende, ook laat maar niet zooo laat. Ik ben al bij een paar dokters geweest en ze weten niet hoe het komt.
Je was voor die tijd mooi genoeg 🙂 Maar als je je er beter door voelt is het natuurlijk de juiste keuze. Toch, er is weinig in deze wereld zo overschat als borsten!
– een willekeurige man die hier op een of andere manier is belandt.
Wauw, echt knap van je!
En nu ik dit zo lees, ben ik gewoon blij voor je! 🙂
Heel veel plezier met alles!
xxxxx
Echt knap dat je die stap durfde te maken, op zichzelf ben ik eigenlijk tegen borstvergroting want je lichaam is toch ook mooi met kleinere/geen borsten. Misschien moet ik maar gewoon wat meer gaan begrijpen hoeveel invloed zoiets op iemands zelfvertrouwen kan geven. Want eigenlijk is het geeneens iets slechts.
Wel zie ik vaak dat mensen die zeg maar al echt best dun zijn ook minder tiet hebben. Daardoor kan het dus ook komen, en weet je waarom je zo dun bent? Dat zou misschien ook al verschil kunnen uitmaken.
Dapper hoor !
zelf ben ik wel trots op mijn vormen, ik vind andere dingen aan mezelf soms wel wat minder mooi, maarja….
Ik vind je een prachtig meisje, met of zonder grote borsten !
Heftig verhaal! Echt knap dat je het toch hebt gedaan.
Respect.
Liefs, Mariette
Ik ben geen voorstander van borsten laten vergroten.. Want ik zie meer nadelen dan voordelen. Ja, kleine borsten zijn niet zo leuk, en dat heb ik ook, maar alleen borsten maken toch niet de vrouw? Maar goed, het was wel een moedige keuze van je en ik hoop dat je blij bent met het resultaat 😉
Ik vind het prachtig geschreven, en eerlijk of niet ook al heb ik een cup B ik voelde heel erg met je verhaal mee!
Ik vind het belangrijk dat als het je gelukkig maakt en je het daadwerkelijk jaren dwars heeft gezeten dan chirurgie mag. Maar het gaat er niet om wat ik belangrijk vind of de rest van de wereld maar JIJ.
Mensen hebben altijd een mening, dat zie ik nu ook overduidelijk. Wij als lezeressen hoeven inderdaad ook niet allemaal jouw keuze goed te vinden. Maar het wel te accepteren want het is gebeurd en het heeft JOUW als persoon gelukkiger gemaakt.
Ik ben erg trots op je!
Ten eerste wil ik zeggen dat ik heel veel respect heb voor je dat je jouw verhaal hier zo openhartig wilt vertellen en ten tweede iets heel belangrijks! Ik zie je foto’s hier en je bent verschrikkelijk knap! echt waar, laat alsjeblieft nooit iemand je iets anders wijs maken, want je bent echt heel erg mooi!
Ik moet bekennen dat ik voor het lezen van dit verhaal vaak wat negatief tegenover de keuze voor een borstvergroting stond (tenzij na een ziekte). Maar ik moet zeggen dat ik wel meer begrip heb gekregen voor jouw keuze om het wel te doen. Tuurlijk je was ook prachtig met je ‘vorige’ borsten maar met de kennis en technologie van tegenwoordig, waarom zou je de rest van je leven ongelukkig zijn met jezelf, van psycholoog naar psycholoog gaan en met dat zelfde nare gevoel blijven zitten.
Zo zie je maar. Men moet niet zo snel oordelen.
Knap van je dat je stap hebt gezet =)
Ik vind dat iedereen moet doen waar jezelf gelukkig van wordt want je leeft maar 1 keer en als je nu ongelukkig bent met je borsten en je kan dat tegenwoordig laten fixen waarom niet?
Ik weet niet of ik respect nou echt het goede woord vind, maar ik vind het dapper dat je het toch hebt gedaan. Ik ben tegen het snijden in een gezond lichaam. Ik snap je verhaal over kleine borsten, want ik ben zelf ook niet erg rijk verdeeld. Gaat ook niet meer komen, want zit niet in de familie. Maar soms vind ik dat je blij moet zijn met wat je hebt. Als ik denk aan de vrouwen met borstkanker die ik ken, die hun borsten, of zelfs hun leven, hebben moet afstaan aan deze verschrikkelijke ziekte, dan ben ik ineens blij met mijn kleine borstjes. Ik denk dan ook dat ik het zelf niet zou doen, omdat ik er mee kan leven. Het beinvloed mijn leven niet, het is hooguit af en toe een teleurstelling en onhandig. Maar als het je leven echt beinvloed, als je er therapie voor nodig hebt, en als je er zó onzeker van wordt; waarom dan niet? Toch blijft het een keuze waar je goed over na moet denken.
Ik kan me inleven in je situatie, maar wanneer jij je instelling had kunnen veranderen vóór de operatie en je zekerder had gevoeld met je kleine borsten, was je net zo aantrekkelijk geweest als met je grote borsten. Ten minste, zo zie ik het.
Het enige wat je nu echt mooier maakt is je zelfvertrouwen, en ik ben in ieder geval blij voor je dat je dat hebt kunnen herwinnen.
Wat goed dat je je verhaal durft te delen. Ik weet helemaal niet hoe het voelt met mijn E-cup. Maar ik vind het goed van je dat je het hebt gedurft en dat je je nu beter in je vel voelt.
Ik denk nu dat ik nooit in een gezond lichaam zou laten snijden. Maar ik snap wel dat als ze zich al jaren zo onzeker voelt over haar borsten en geen andere oplossing heeft geweten dan plastische chirurgie, dat ze dat dan laat doen. Ik keur het niet perse ‘goed’, maar we leven in 2012 en er gebeuren wel ergere dingen dan een borstvergroting.
Iedereen heeft recht op zijn eigen mening en mag dan ook vinden wat hij of zij wilt.
Lisa: knap dat je je verhaal hebt durven doen, er zijn veel negatieve reacties. Maar het is jouw keuze en jij bent er zo te lezen erg blij mee. Gelukkig maar 🙂
Als je mij voordat ik dit las vroeg wat ik vind van bostvergrotingen zou ik er niet zo lang over na denken en zeggen ”ordinair”. Dat komt door een bepaald beeld wat ik dan krijg. Het pamela idee, zeg maar.
Maar als je me dat nu zou vragen zou ik zeggen dat ik het respecteer als je in een situatie zou zitten als jij. Natuurlijk raak je het pamela idee niet snel kwijt maar ik zal er wel beter over nadenken voordat ik iemand oordeel die iets aan zichzelf heeft laten veranderen.
Ik heb met dit ” wereldje ” (nog?)niks te maken, ik ben immers pas 14 en ik groei nog. En ik heb een moeder met een cup-D borsten dus ik ben er niet zo bang voor dat ik op mijn cup-A blijf hangen 😉
Maar ik vind het wel heel goed dat je dit hier op beautylab hebt gedeeld!
Xx
Ik moet zeggen dat ik heel verrast ben op de reacties die op dit soort blogs komen.
Bij deze kan ik me zowel in het verhaal van de blogschrijfster als in die van de tegenreacties plaatsen.
Ik ben zelf 1.75 m lang, en zeer atletisch gebouwd. (brede schouders enzo). Naar mijn lengte zit ik net boven het ideale gewicht (80 kg) maar dat valt niet op omdat ik zo breed ben. Wel een probleem: Ik heb BH maat 85 A(A). Oftewel….. om in verhouding te zijn, had ik een cup 85 C ofzo moeten hebben.
Wat voor mij het onderwerp moeilijk maakt is dat de blogschrijfster zo dun en lang is, je was helemaal niet uit verhouding!!! (Ik bedoel, kijk naar het gemiddelde model, die had evenveel voorgevel als dat jij had!) sterker nog je was/bent hartstikke mooi!
Maar goed dat is de mening van iemand die je beoordeeld van puur een plaatje (en dus vrij makkelijk). Ik denk dat je een hele grote stap gemaakt hebt, die zoals ik het verhaal lees super voor je heeft uitgepakt. En ik vind het super stoer dat je met plaatjes en al een artikel durft te schrijven!!!! chapeau!!!!
Maar toch blijft er iets knagen als ik dit zo lees… meis je was nog hartstikke jong!!!!!! Wie zegt er dat er niets meer bij zou groeien!
Ik zit zoals gezegd in het zelfde schuitje, maar heb het geaccepteerd (klinkt heel cru en simpel, dat snap ik…heeft ook wat moeite gekost!!!!!!)
Misschien dat de natuur mij ooit nog wat meer zal geven, misschien niet. Wellicht dat ik (ben nu 21) over tien jaar ofzo ook een operatie ga overwegen. Maar geef de natuur de kans!!!
Maargoed, ik moet wel eerlijk zijn. Ik heb mijn moeder als voorbeeld. Die had vroeger ook niet veel, maar zit nu met een behoorlijke voorgevel… puur natuur… maar gewoon een laatbloeier!!!
Misschien ligt het aan mij, ik weet het niet, maar persoonlijk vind ik dat je een borstvergroting en een borstamputatie niet met elkaar kunt vergelijken. Ik heb net even dit verhaal met mijn moeder besproken, die twee keer borstkanker heeft gehad, en inmiddels ook een borst heeft moeten laten amputeren. We waren het er allebei over eens dat dit twee totaal verschillende dingen zijn. Een borst amputatie onderga je omdat het MOET, omdat je geen andere keuze hebt. Een borstvergroting onderga je, omdat je onzeker bent over jezelf, omdat je niet lekker in je vel zit en denkt dat mensen je beoordelen op je kleine borsten. Net zoals wat Serena in een eerdere comment zei; als je acne hebt, doe je daar toch ook wat aan? dan denk je toch ook niet: oh nouja, het is nou eenmaal zo. Dan wil je ook dat dit weggaat, zodat je je zekerder voelt.
En vragen over “het geld” vind ik heel vreemd. Je kunt toch niet in iemands portemonnee kijken? En misschien werd het wel deels vergoed in verband met psychische klachten, weet jij veel?
Ik vind het een hele verstandige keuze die ze heeft gemaakt, iedereen heeft het recht om tevreden te zijn met zichzelf. Of dat nou met grote borsten, kleine borsten, een grote neus, acne of een perfect lichaam is.
x
Auteur
props voor deze comment Alex!
Trouwens, geweldig 1e plaatje ook. Hahaha
Wat knap dat je het gewoon gedaan hebt! Dapper!
Ik vind dit zeker een goed artikel. Men kijkt altijd maar negatief en heel neerbuigend tegen borstvergroting aan, maar ik vind dat het helemaal niet zo hoeft te zijn!
Wat een mooi verhaal dit !
Ik herken mezelf er ook gedeeltelijk in terug, de pesterijen, het onzekere gevoel, en het vreselijk vinden om lingerie te kopen.
Mijn borsten begonnen te groeien op mijn 13e of 14e maar zijn heel lang blijven stilstaan ! pas op mijn 17e waren ze gevormd zoals ze nu zijn en is het een cup 75A geworden.
Kleding kopen e.d. vond ik altijd een hel, en vooral als ik dat met vriendinnen deed die wel borsten hadden van minimaal een volle B cup omdat alles bij hun veel mooier zat, en er vrouwelijk uitzag.
Ik voelde me dan net een kind dat zich volwassen probeerde te kleden, en daarom droeg ik toen der tijd zelfs 2 bh’s over elkaar heen zodat het toch nog leek alsof ik minimaal een b had.
Nu ben ik 22 en wat minder onzeker geworden.
Dat komt mede doordat ik al een paar vriendjes heb gehad die mijn kleine borsten juist hartstikke mooi vonden en me vertelden dat het juist heel mooi bij de rest van mijn tengere lichaam past.
Maar toch is de tewijfel tot een borstvergroting en de onzekerheid niet helemaal weg.
Ik word vaak nog emotioneel van binnen als ik bovenkleding pas omdat het vaak mijn borsten plat drukt, en nog kleiner doet lijken dan ze zijn.
Of ik uiteindelijk een borstvergroting zal laten doen weet ik nogsteeds niet, ik probeer mezelf nogsteeds te accepteren zoals ik ben omdat ik een plastische ingreep een groot iets vind en me afvraag of ik daarna daadwerkelijk beter in mijn vel zit aangezien ik over het algemeen een onzeker persoon ben (ookal zie je dat helemaal niet, mensen denken juist dat ik heel zelfverzekerd ben)
Ik vind Lisa’s keuze heel sterk, het is niet zomaar iets natuurlijk, en ik begrijp haar rede heel goed.
Ik ben juist blij dat er plastische cirurgie bestaat, het heeft veel mensen geholpen met hun grootste onzekerheden, en iedereen mag bepalen over zijn eigen lichaam.
LISA U ROCK !
oh en Serena ik vind het super zulke artikelen, je blog is geweldig 😀