Disaster Date nummer zoveel

Door Angel – In de categorie ‘Disaster Dates’ heb ik er nog één die ik je niet wil onthouden. In de tijd dat ik nog druk aan het daten was, heb ik, gelukkig voor jou, een hele rits aan idioten ontmoet. Nog voordat ik mijn selectieprocedure aanscherpte door eerst een facebook-inspectie gevolgd door telefoongesprek te eisen, kwam het nog wel eens voor dat ik met de meest vreemde types aan tafel zat. In het kader van discretie noemen we deze betreffende meneer Noot, het zal je straks duidelijk worden waarom.

De bel gaat, Noot is er. Hij haalt me op zodat we kan kunnen gaan drinken in de stad. Als ik beneden kom, zit Noot in zijn auto aan de telefoon. “Nee, maar schatje, liefie, piefie, mopje, dropje, stofje, luister nou eens even naar me… Ik heb je net gezegd dat ik je eergisteren al een mail heb gestuurd waarin staat dat je eerst de briefing goed moest lezen… Nee, wacht nou even mustje, putsje, frustje van me. Dat heb je niet gedaan, want je zat met je vriendinnetjes op het terras maar, schatje van me, dan had je geweten dat het allemaal al lang weer was omgegooid… Nee, luister nou even mofje, pofje!… Ik heb net al tegen je…”

“HOUD JE BEK DICHT!” schreeuwde ik in stilte. Weet je wat? Ik stap gewoon weer uit. We zijn allebei volwassen mensen. Ik kan toch gewoon die auto uitstappen en weer naar boven gaan? Ik beantwoordde mijn eigen vraag met een volmondig “ja hoor, kun je gewoon doen!”. Huppekee, deur open. Eén been eruit. Nog een been eruit. Even zwaaien en lopen maar.

Zonder zijn gesprek af te ronden, hing Noot op.”Wat ga je doen? Waar ga je heen?!”

“Nou… uhm. Ik zie dat je druk bent en ik moet ook nog wat dingen doen dus…”

“Nee, ga nou zitten. We gaan wat drinken.”

Verdomme. Ik weet het al, we gaan naar de sufste tent van de stad waar geen hond dood gevonden wil worden, dan ben ik binnen een half uur weer thuis. Slinks wees ik hem de weg. Ik had gelijk, er zat geen hond.

“Zo, zet hem hier maar neer!” zei ik triomfantelijk.

“Hier?! Neeeeeeee schatje, wat ongezellig. Ziet er niet uuuuuit!”

“Jawel joh! Is een toptent. Superleuk, helemaal de shit hier. Zet die auto neer.”

“Nee, we rijden wel even door naar het centrum, toch?”

“Nee, man. Zet neer. Helemaal te gek hier. Dit is echt prima!”

‘’Nee, we gaan het even gezellig maken in de stad. Waar moet ik heen?’’

“Hier rechtdoor.” In mijn hoofd zat ik te mopperen en te brommen als een ouwe kerel.

In een simpel eetcafé bestelde hij een vegetarische pasta. Ik het kleinste gerechtje dat op de kaart stond. “Mooi” dacht ik. Hoe eerder we klaar waren, hoe beter.

“Ben je een vegetariër?” vroeg ik.

“Ja, schat. Ik heb jaren geleden vreselijke beelden gezien van hoe ze dat doen met dieren en daarom eet ik ook geen brood meer.”

“Je hebt jaren geleden vreselijke beelden gezien over de bio-industrie en daarom eet je geen brood meer?”

“Nee, ook geen brood meer, nee. Dat is heel, heel, heel, heel, slecht voor je, schatje.”

“En je eet geen brood meer omdat je het ondraaglijk vindt hoe die arme granen met duizenden tegelijk zonder verdoving onthoofd worden door een graanmachine?”

“Wij hebben geen brood nodig.”

Uhm. Ok.

“Duidelijk. Wat eet je dan wel?”

“Raw food. Superfoods. Noten en zaden. Ik eet bijvoorbeeld heel veel biologische lijnzaad, chiazaad, hennepzaad, sesamzaad, pompoenzaad, mosterdzaad, maanzaad, papayazaad, quionazaad, maar ook heel veel noten zoals walnoten, pecannoten, paranoten, cashewnoten, hazelnoten, macadamianoten, pistachenoten maar ook bessen zoals gojibessen, acaibessen, duindoornbessen, incabessen, camu camubessen…”

Zit hij nu serieus al anderhalve minuut zaden en noten te benoemen? Mijn ogen werden steeds groter en mijn mond begon van pure verbazing open te hangen.

“… maar ook gezonde poeders als acaibessenpoeder, camu camu bessenpoeder, lucumapoeder, maqui bessenpoeder, mesquitepoeder, eiweitpoeder, eiwitpoeder naturel, eiwitpoeder vanille, hennep proteïnepoeder, dus niet om te roken hè, maar echt als superfood. Dus.”

“Ja, ja. Goh. Tja, klinkt uhm… als een hoop keuze. Maar vind je het ook echt lekker?”

“Het is echt super, super, superlekker en ik voel me zo veel sterker en krachtiger! Wham! BAM!”

Deze powerkreten zet hij kracht bij door zichzelf op de borst te slaan.

Uiteraard is mijn eerste reactie; opstaan en gillend wegrennen. Zo hard mogelijk. Ik besluit te kiezen voor een andere optie. In mijn hoofd spreek ik mezelf zachtjes toe. “Eend, stel je ervoor open. Gebruik dit figuur als studieobject, stel vragen en probeer te ontdekken wat deze REGELRECHTE HEALTH FREAK NOG MEER VOOR BIJZONDERHEDEN TE VERBERGEN HEEFT!”. Dat laatste stukje zet ik kracht bij door mezelf denkbeeldig op de borst te slaan.

“Ik ben stapelgek op eten. Sta-pel gek. Als ik ‘s ochtends wakker word, lig ik al te trappelen in mijn bed van enthousiasme omdat ik lig te bedenken wat ik ‘s avonds voor lekkers ga eten. Heerlijk vind ik het. Noem jij nou eens een gerecht waar je echt midden in de nacht voor wakker gemaakt mag worden.”

Hij staart bedenkelijk naar het plafond. Het blijft veel te lang stil, maar ik besluit deze ongemakkelijke stilte niet te doorbreken. We zitten tenslotte in een experiment. Ping! Hij kijkt me aan. Ah, hij weet het! Daar zul je ‘t hebben. Kom maar op.

“Een lekker soepie!”

Als ik klompen aan had gehad, waren ze op dat moment gebroken. Ik realiseer me dat ik mijn zus en mijn vriendinnen mis. Waren ze hier maar bij zodat we het gelijk konden analyseren zoals bij een ‘Man bijt hond’ personage. Het gesprek brengt ons via een korte omweg naar vakanties en ik vertel dat ik graag nog eens terug zou willen naar Egypte om daar als zelfbenoemde amateur archeoloog met mijn schepje in het zand te schoffelen.

“Heb je toen ook de piramides gezien?”

“Natuurlijk heb ik die gezien.”

“Weet je ook wie die gebouwd hebben?”

“Ja, dat weet ik.”

“Nou, wie dan?”

“Ja, uhm. Wil je namen, bedoel je? De heersende farao’s van die tijd.”

“Dat is wat iedereen denkt ja. Maar dat is niet zo.”

Ah… nu wordt het interessant. Ik voel al aankomen dat hij een hele speech begint over UFO’s en buitenaardse wezens die de piramides zouden hebben gebouwd.

“Die piramides” vervolgt hij “zijn gebouwd door spirituele leiders met de kracht van hun gedachten.”

En ja hoor, we hebben een complottheoreticus te pakken.

“Ze hebben onderzocht dat het helemaal niet mogelijk is voor mensen om die gigantische stenen, die tonnen wegen, tot op de centimeter precies, op elkaar te stapelen.”

Vol ongeloof kijk ik hem aan en hoop met alles wat ik heb dat er camera’s hangen zodat ik mijn eigen gezicht kan terug zien terwijl hij me deze bullshit aan zit te smeren.

“Alsof ze toen met een megafoon duizenden slaven stond aan te sturen. Ik bedoel, toen bestonden megafoons nog helemaal niet!”

Echt, haal me hier weg. Iemand. Nu.

“Wist je trouwens ook dat je overheid het internet en alle kranten censureert?”

Oh, please….

“Kijk, want als mensen bijvoorbeeld een documentaire maken over aliens dan halen ze dan gelijk van de TV en van het internet af. En zo wordt de hele wereld lekker dom gehouden.”

“Ja, en alle wereldleiders zijn illuminatie. Ok, Noot. We gaan betalen. Ik moet nog werken.”

Gelukkig loopt hij als een mak schaap achter me aan en zo heeft de avond al met al nog geen veertig minuten geduurd. In de auto vraag ik me toch af wat hij er zelf nou van vond.

“Hoe vond je het, Noot?”

“Super! Echt super! Jij?”

“Ik vond het interessant, maar ik zie geen romance tussen ons.”

“Nee?! Hoe kun je dat nou weten na een uur?” roept hij beledigd.

“Ik kan dat heel goed beoordelen omdat ik jou namelijk alle vragen heb gesteld en jou de hele tijd aan het woord heb gelaten. Ik heb dus voldoende informatie over jou, andersom jij niet over mij dus in dit geval kun jij het niet weten. Maar dat geeft niets, want gelukkig kun jij met een gerust hart op mijn oordeel vertrouwen. Noot, jij wordt heel ongelukkig met mij.”

“Wat een onzin! Waar baseer je dat op?”

“Op het simpele feit dat werkelijk alles wat je zegt, denkt en vindt, lijnrecht staat tegenover mijn opvattingen.”

Vriend, pak gewoon je verlies. Rijd naar huis ga lekker complotdocu’s zitten Youtuben. De zwaar verontwaardigde Noot gooide me zowat uit zijn auto. Een “fijne avond” kon er ook al niet meer vanaf. Hij kreeg er wel nog een van mij.

“Fijne avond, Noot. Was interessant. En succes met je noten!”

Liefs,
Angel