Door Nena – Ik heb helaas last van een aantal angsten die na al die jaren nog steeds aanwezig zijn. Aangezien het geen hele vreemde angsten zijn moeten er meer mensen last van hebben. Nou ben ik benieuwd hoe jij, indien je last hebt van een angst, daarmee omgaat? Vermijd je het gewoon zodra het kan? Of laat je je er niet door beperken en bikkel je even door!? Of heb je er een cursus voor gevolgd? En heeft dat geholpen? Ik wil mijn ervaringen graag met jullie delen in de hoop dat jullie er misschien iets aan hebben. Al ben ik niet in alles even heldhaftig hoor 😉
Acrofobie – Hoogtevrees
Al van kleins af aan heb ik last van hoogtevrees. Toen ik op turnen zat ben ik er mee gestopt, omdat ik niet meer op de balk en de ongelijke brug durfde. En toen ik op paardrijden zat ben ik er o.a. van af gegaan toen we overgingen naar die (super grote en hoge) paarden! Daar waar een ander kan genieten van een mooi uitzicht, krijg ik een raar misselijk gevoel in mijn buik. Indien je ook last van hoogtevrees hebt, herkennen jullie dan dat rare gevoel?
En ach, sommige dingen moet je gewoon meegemaakt hebben… Huilend of niet 😉 Hier zit ik heel stoer op een muurtje aan The Grand Canyon! (Niet iedereen weet dat het na dit muurtje nog een paar meter duurt voordat de afgrond begint…!)
Mijn oplossing voor hoogtevrees is: Vermijd hoogtes! Klinkt suf, maar dit werkt voor mij. Ik zie geen reden om er iets aan te doen, want ik ga gewoon geen Domtoren beklimmen, en al helemaal geen Walk of Faith bewandelen in China!
Bron: Walk of Faith, een route van 60 meter lang 1430 meter boven de grond.
Aviofobie – Vliegangst
Tsja, hoe ik hier aan gekomen ben? Geen idee! Misschien omdat ik als kind nooit met het vliegtuig gereisd heb? En dat mijn moeder zelfs nog steeds nooit gevlogen heeft? Mijn vader houdt er niet van, maar doet het af en toe wel. Ik probeer de laatste jaren steeds vaker een reisje te maken met het vliegtuig, maar dat gaat niet zonder slag of stoot.
Ik heb nu ongeveer 4 keer gevlogen en dat in 27 jaar tijd. Een keer naar Turkije, naar Griekenland, naar Italië en als laatste naar Amerika. Ik heb me op mijn reis naar Amerika 3 jaar voorbereid. Ik probeerde het steeds weer uit te stellen, maar uiteindelijk won m’n nieuwsgierigheid (en mijn wens) het van de angst. Ik moest toch een keer de stap wagen! Uiteindelijk heeft mijn vriend onze reis geboekt, waarna ik in tranen uitbarstte. Nu zouden we echt gaan! Uiteindelijk hebben we een top vakantie gehad! Een ervaring om nooit te vergeten. Mijn verslag kun je hier lezen. Ik ben nou eenmaal zo’n persoon die een hekel heeft aan beperkingen. Dus waarom zou ik mij laten beperken door mijn (vlieg)angst? Hoe erg die angst ook is? Of nog erger. Waarom zouden andere mensen daar ook last van moeten hebben (mijn vriend wilde altijd al naar Amerika en vroeg het elk jaar weer). Daar kan ik dus niet tegen. Ik moest en zou gaan (vliegen)!
Uitzicht vanuit ons vliegtuig.
Misschien denk je nu: “Als je angst zo erg is, dan was je nooit naar Amerika gegaan!” Dat is niet helemaal waar. Ik heb er een kleine training voor gevolgd (EMDR) en er van alles over gelezen. 1000 x de feiten opgezocht en wekelijks liet ik me vertellen dat vliegen de veiligste manier van transport is. Naarmate de vakantie naar Amerika dichterbij kwam had ik veel nachtmerries. Huilend van angst werd ik midden in de nacht wakker, waarop ik mijn vriend wakker brulde met de vraag: “Waarom doen mensen zichzelf dit aan!? Waarom zetten mensen hun leven op ‘t spel voor een vakantie? Waarom gaan mensen vliegen, alsof ‘t Russische roulette is!?” Vreselijk vond ik ‘t.
Ik was ook steeds bezig met de vraag hoe ik dan zou gaan vliegen? Zal ik gewoon alleen maar (sterke) drank bestellen en de vlucht in een roes beleven? Of zal ik zo’n pilletje halen bij de huisarts, dat ik er niet zo veel van mee krijg? Maar nee, m’n grootste angst was neerstorten. En wat nou als we zouden neerstorten en je hebt een kans op overleven? Dan wordt die kans alleen maar kleiner als ik gedronken heb of gedrogeerd ben?! Nee, alcohol of een pilletje zijn geen opties voor mij! Ik ging gewoon zoals (bijna) ieder ander, hooguit met wat minder slaap…
De vakantie leuk voorbereiden en eens zien wat we allemaal wilden bezichtigen, was helaas ook niet aan mij niet besteed. Dat deed mijn vriend. Zolang ik er niet mee bezig was, gingen we nog niet.. Totdat uiteindelijk het moment daar was!
Hoe erg was het nou echt? Tsja, best erg. De reis duurde zo’n 13 uur, maar gelukkig viel de ergste spanning na een uurtje weg. Ik was nog wel heel erg bezig met het aftellen van elke minuut. En ik volgde alles op het schermpje voor ons, bijvoorbeeld wanneer we over grote stukken water waren geweest, maar het ging wel steeds beter. Op een gegeven moment kwam er een nieuwe gedachte in me op: “Hé, als ik straks in Amerika ben… Dan moet ik ook weer terug! En wat nou als ik dan niet meer durf?!” Maar goed die gedachte stopte ik direct weer weg. Dat duurde tenslotte nog een paar weken… De terugreis was overigens minder erg. Ik moest niet huilen in ‘t vliegtuig, maar wel zodra we waren geland. Opgelucht dat we het toch maar geflikt EN overleefd hadden! Haha, ja dat gaf een kick! Zo erg zelfs, dat ik misschien wel weer een keer terug wil 🙂
Mijn plan is nu om wat vaker te vliegen, zodat mijn angst daardoor (hopelijk) zal afnemen.
Arachnofobie- Spinnenangst
Al mijn hele leven heb ik last van een spinnen angst. Hier ben ik helaas totaal niet van af. Ik durf er zelfs geen therapie voor te volgen en tijdens het zoeken naar bovenstaande afbeelding was ik door m’n sjaal aan het turen en kreeg ik zweethanden. Man, man, wat is dit een vervelende angst! En het erge is nog, je kunt die beestjes niet vermijden! Ze zitten overal en dan zijn ze niet op twee handen te tellen… Brrr… Daar moet ik maar niet te lang bij stilstaan.
Ik ben al bang voor onze achtpotige ‘vriendjes’ sinds ik nog maar een klein meisje was. Het enige dat ik kan bedenken is dat de oorzaak ligt bij een incident toen ik een jaar of 5 was. Ik moest naar het toilet en gilde naar m’n moeder dat ze snel moest komen, want… er zat een spin(netje) in de WC! Ach, zei m’n moeder. Wijs hem maar even aan. En zo gauw ik dat deed, draaide m’n moeder de deur dicht! Ze dacht dat ik me aanstelde en ze wilde me op deze manier laten zien dat het beestje echt niets deed (hij sleurde me niet in z’n hol) en dat ik gerust bij ‘m kon blijven zonder dat er iets gebeurde. Maar in plaats van dat dat werkte (tsja, hoe verzin je het?), of dat ik gilde, gaf ik geen kick. Ik gilde niet, huilde niet, deed niets. Na een korte tijd deed m’n moeder de deur weer open en trof daar een verstard meisje aan. Ik was bijna in trance. Verstijfd van angst. Ik moet sindsdien al helemaal niets meer van deze beestjes weten!! (Verder heb ik een hele goede jeugd gehad hoor! Laat dat even duidelijke zijn! En mijn moeder heeft zich nog altijd schuldig gevoeld over dit ene incident ;).)
Voor deze angst heb ik nog geen oplossing. Het allerergst vind ik die vieze dikke kruisspinnen! Met zo’n vies vet lijfje…. brrrr..kippenvel! En ben er zeker door beperkt, dus ik wil er van af! Nu ren ik naar de buren of ik bel mijn vriend overstuur. Ik heb hem zelfs een keer op z’n werk gebeld. Of hij per direct naar huis wilde komen om een hele grote (echt een hele grote) zwarte huisspin voor me weg te halen. Het rare is dat ik dan verstijf van angst en niet weg durf. Want straks kruipt hij weg en dan kunnen we hem niet meer vinden en dan WEET ik dat hij ergens moet zijn… Nou denk maar niet dat ik dan dat huis nog in ga als ik niet weet waar DE SPIN zich bevindt! Kortom, erg vervelend dus 🙁 Hier zoek ik nog een oplossing voor! Ik ben mezelf nu aan het trainen door hele kleine inimini-spinnetjes te verplaatsen naar buiten. Gewoon op een papiertje laten kruipen en buiten de deur zetten. (Want ook al is het zeer onvriendelijk zelfs met de stofzuiger durf ik ‘t niet! Ik ben dan bang dat hij eruit kruipt en bovendien moet hij dan door de slang (= dus door mijn handen heen) de stofzuigerzak in…). Die hele kleine inimini-spinnetjes zijn nu inmiddels 5mm groot. En een hooiwagen lukt ook nog wel.
Ik ben zeer benieuwd naar jullie ervaringen en tips! En of jullie een cursus of therapie hebben gevolgd om van de angst af te komen? Zo ja, heeft deze (iets) geholpen?
Liefs Nena
Twitter: @nenaburger
Instagram: @nenaburger
Ik zelf heb angst voor ziek worden en dood gaan. Altijd als ik ergens pijn of een raar gevoel heb ga ik Googlen naar de oorzaak ervan, waardoor ik dacht dat ik kanker hartritmestoornis en andere ziektes had. Ik voelde ook heel vaak per dag mijn pols om te checken of mn hart wel goed klopte.Gelukkig is mijn angst voor dood gaan al minder geworden. Ik had problemen met eten omdat ik bang was om te stikken ( ik ben ooit een keer gestikt). Door die angst at ik bijna niks omdat ik te bang was ik probeerde het avond eten te vermijden door in slaap te vallen voor heb eten. Door al deze klachten kreeg ik paniek aanvallen. Vroeger begon ik altijd te bibberen als en gek en werd ik heel bang niet te beschrijven. Nu als ik een paniek aanval heb krijg ik het warm denk ik dat ik flauwval en ga ik hyperventileren. Herkend iemand dit ?
Beste Nena,
Wat omschrijf je je angsten mooi! En wat jammer dat je je zoveel ontzegt, vanwege die angsten.
Er zijn al verschillende tips gegeven, maar wat ik nog niet voorbij heb zien komen is MatriXcoaching. Een heel effectieve manier van coachen, waarbij je snel en effectief korte metten kunt maken met angsten. En het mooie is, als je de techniek eenmaal hebt aangeleerd, kun je het in het vervolg zelf. Het is dus een heel krachtige tool om ook in de toekomst met (nieuwe) angsten om te gaan.
Wil je meer weten? Kijk dan eens op mijn website (http://www.eigenhandje.nl/aanbod/matrixmethode). Of op http://www.matrixmethode.nl. Op die laatste site vind je ook een overzicht van alle MatriXcoaches in Nederland. Kun je iemand kiezen die dicht bij je in de buurt woont. Hoewel dat laatste niet altijd nodig is, want veel MatriXcoaches (waaronder ikzelf) doen ook telefonische sessies, of via Skype.
Groeten,
Marlies van der Hout
haai,
ik ben bang voor buiten, alleen en donker samen is het het engst ik vind langs een groepje hangjongeren lopen of s’avonds langs het bos zo erg dat ik er nachtmerries van krijg zonder dat ik heb hoef te doen
X
Ik ben niet echt bang of angstig aangelegd, maar ik heb wel zo beetje een paar angsten. Ik ben echt bang voor wespen, als die in mijn buurt vliegen en zweven ben ik heel rap weg. Ook ben ik bang voor slakken, ja slakken, en dan vooral die vieze vette naaktslakken. Hoe dat komt, ik heb eigenlijk geen idee. Verder heb ik faalangst. En heb ik angst in de auto, durf nauwelijks in de auto te zitten, dankzij een auto ongeluk wat ik jaren terug heb gehad.
Ik weet niet of het eronder valt, maar het is ook angst. Ik kamp zelf met een zware vorm van faalangst. Dit had ik vroeger nooit, maar het is gecreëerd na veel pesten. Ik heb therapie gevolgd en ben er vervolgens via mezelf overheen gekomen. Ik heb er nog steeds last van, maar ik weet hoe ik me eroverheen kan zetten! Hoe vervelend het ook is.
Ik heb echt EXACT dezelfde angsten als jij. Mijn hele middelbare schooltijd was een hel omdat ik de hele tijd opdrachten (op punten) moest doen die met hoogtes te maken had, ik werd er gewoon ziek van. En spinnen: ze hebben me wel vaker naar het ziekenhuis moeten brengen omdat ik een paniekaanval kreeg vanwege een spin. 1 keer zat er 1 op mijn bed en heb ik 4 dagen beneden in de zetel geslapen.
Ik heb angst voor de tandarts! zijn er nog meer mensen hier die dit ook hebben?
Spinnen ja. Húílen dat ik doe als ik zo’n dikke zie, vreselijk. Ook vind ik sinds kort zeeën en wateren eng, met alles wat er in rond zou kunnen zwemmen. Laats was ik naar Life of Pi, wat zich voor een groot deel op zee afspeelt. Ik kan wel stellen dat dat geen ontspannen moment voor mij was.
Ik heb Arachnofobie en ik heb belangst en ik neem ook nooit op. app-en en smsen geen probleem of mailen ook niet. en hoogtevrees heb ik ook. en angst voor diep water ,zolang ik grond onder mn voeten voel is het goed anders flip ik m totaal door, ( ben bijna verdronken toen ik 6 was zal daar wel mee te maken hebben?) en die Arachnofobie komt door mn moeder die hysterisch werd als ze zon beest zag. Hoogstevrees al heel lang en bel angst heb ik de laatste 7 jaar ontwikkeld helaas..
Ik ben zelf stewardess dus bang voor vliegen ben ik niet. Ik vlieg gemiddeld 3/4 vluchten per dag en ben dan 2 dagen vrij en dan ga ik weer. Dus als ik bang voor vliegen zou zijn, zou ik wel een probleem hebben. Ik heb vaak mensen aan boord die bang zijn voor vliegen, helaas kan ik daar niet veel aan veranderen maar ik probeer wel altijd even de tijd te nemen om met die mensen te praten over vliegen en waar ze dan precies bang voor zijn. Vaak voor tubulentie en neerstorten. Turbulentie hoef je niet bang voor te zijn. Het is net zoals in de auto.. soms zit er een gat in de weg waar je dan doorheen rijdt.. tja.. dan zit je natuurlijk ook niet te gillen in je auto! 😉
Neerstorten.. tjah.. wat kan ik daar nou over zeggen! Als je neerstort dan kan je dat vaak niet na vertellen. Het maakt niet uit waar je in het vliegtuig zit. Er zitten altijd breekpunten in een vliegtuig waar het vliegtuig het zwakste is.. Ook rondom de vleugel waar mensen met vliegangst vaak gaan zitten is niet het veiligste plekje want de vleugels zitten vol met kerosine. Kortom.. er is geen veiligste plek in het vliegtuig..
Wat betreft de zwarte doos.. klopt. In (bijna) elk vliegtuig zit een zwarte doos.. maar ze zitten niet allemaal op dezelfde plek..
ik ben zóóóó bang voor spinnen! als kind had ik hier nog niet zoon last van, mijn zus wou altijd spinnen zoeken en ik moest het doorzichtige bakje(wel met deksel) vasthouden en zij pakte dan de spinnen en stopte ze erin! spinnen pakken? nee bedankt maar het bakje vast houden had ik echt geen problemen mee.. daar denk ik nu wel anders over! ik weet niet precies hoe het echt is ontstaan maar beetje bij beetje werd ik steeds banger voor die kleine vieze enge beestjes… hoe snel ze er van door kunnen rennen brrrrr. ik ben bang dat ik hier mijn hele leven aan vast zit.. gelukkig hebben wij wel een redelijk spinnen vrij huis * even afkloppen * en kom ik er dus niet heel vaak meer 1 tegen, wel zat afgelopen zomer er 1 voor mijn raam. Tja dan plak ik gewoon een papier op mijn raam totdat mijn moeder hem weg haalt! en verder als ik er buiten 1 zie ren ik gewoon zo hard mogelijk weg! ohja 1 tip he! laat vooral geen bulten met spullen/kleding op de grond of ergens anders liggen. hier zijn ze gek op… en als je dan gaat opruimen.. je raad het al… GILLEN!!!
Aahh, ik was laatst zo’n programma van TLC (geloof ik) aan het kijken over mensen die angstherapie kregen tegen spinnen, ratten, allerlei soorten dieren, kreeg er echt de bibbers van!
Ik heb faal- en sociale angsten. Ik merk dat mijn grenzen opzoeken het enige is dat helpt.
Ik ben bang voor het verkeer. Ik heb meerdere malen een auto ongeluk gehad en ook een keer met de fiets. De 3de keer dat het gebeurde was ik ongeveer 5 (ik ben nu 16). Het was in de winter en ik ben doodsbang om in de auto te zitten als het winter is, nu dus. Ik was al zindelijk natuurlijk maar sinds het 3de auto ongeluk was ik ‘incontinent’ geworden (ik kom even niet meer op het goede woord, sorry). Ook werd mijn moeder afgevoerd met de ambulance en er waren meerdere auto’s bij betrokken. Ik ging dus weer plassen. Ik durfde niet meer te slapen bij vriendinnetjes door de angst om te plassen en wakker te worden in een nat bed en moest altijd een speciale luier om. Ik schaamde me dood. Ik ben door die auto ongelukken heel bang geworden voor alles wat met het verkeer te maken heeft. Bussen, treinen, auto’s, lopen over straat, snelwegen, in het donker auto rijden, vrachtwagens en vooral; fietsen. Ik durfde nooit naar school te fietsen omdat ik bang was dat ik aangereden werd. En nu nog steeds niet. ik ging altijd half 8 van huis als ik half 9 op school moest zijn, ookal was het naar mijn oude middelbare school maar 20 minuutjes fietsen maar ik wou er zeker van zijn dat het rustig was op de weg en dat er zo weinig mogelijk mensen achter me zouden kunnen fietsen. Van school naar huis was het hetzelfde verhaal. Als ik 15.15 uur uit was wachtte ik vaak tot 15.45 of later zodat ik zeker wist dat iedereen al bijna thuis was of in ieder geval weg, ver weg. Naar gym fietsen in een groep vond ik altijd verschrikkelijk en ik wou altijd achteraan. Dat mocht van de leraar en toen waren er altijd vervelende jongens die sneaky achteraan gingen fietsen en express tegen mijn wiel aan gingen fietsen of heel dicht op me en dat soort dingen. Ik vind het zo vervelend om te horen dat ik ‘lui’ ben omdat ik niet fiets. Ik durf het gewoon niet, nog steeds niet. Altijd als ik in een grote groep moest fietsen heb ik me er weken zorgen over gemaakt, m’n ouders gesmeekt dat ik thuis mocht blijven en elke dag gehuild. Ik heb vroeger (blijkbaar) met een psycholoog gepraat na het 3de ongeluk, hier kan ik me niks van herinneren en blijkbaar heeft het ook niet geholpen. Ik was altijd zo bang als ik op vakantie ging naar Spanje met de auto. Ik was omringd met grote vrachtwagens en veel auto’s. Het was echt verschrikkelijk, je kan niet even ‘snel wegwezen’ op de snelweg. Vorige zomer ben ik weer naar Spanje geweest, dat was met een bus. Ik heb de nachten ervoor niet kunnen slapen en ik was zo bang dat we een ongeluk zouden krijgen. Vaak denken mensen dat ik me aanstel of dat ik lui ben en ik ben het zo zat. Ik wil zo graag van deze angst af en ook gewoon bijvoorbeeld in de zomer een stukje kunnen fietsen als het mooi weer is.
Hm het is wel een erg lang verhaal geworden die van hak op de tak gaat, maar het voelde goed om dit even van me af te schrijven omdat veel mensen in mijn omgeving het toch niet begrijpen.
ik haaat spinnen, ik ben er verschrikkelijk bang voor.
En vliegen? Ja, dat is eng weet ik. Ik word altijd ziek in het vliegtuig
ik ben als de dood voor cowns, altijd als ik naar het circus ging deed ik mn ogen dicht bij de clownsact… waarschijnlijk door It…
Weeeeh, de rillingen lopen mij over de rug van die afbeelding van de spin in de wc. GEDVER
Ik heb ook hoogtevrees! Maar ik moet zeggen dat ik er al een stuk beter mee om kan gaan dan een paar jaar terug. Ik vermijd hoogtes juist niet, omdat ik bang ben dat ik later spijt krijg. Zo ben ik een keer naar een boomklimpark in Frankrijk geweest en heb ik 3 parcours (met knikkende knieën) overleefd. Ik was heel trots op mezelf. (Je kan het vergelijken met jouw verhaal over het vliegtuig denk ik (: ).
Mijn angst, BIJEN! BRRRRRR
Nog een vreemdere angst… Ik ben als de dood voor kiwi’s… Ik droom mijn hele leven lang soms dezelfde nachtmerrie over een klein jongetje die inplaats van huid een kiwi velletje heeft en groen/witte ogen met pitjes.
Wat toevallig ik had 2 minuten geleden nog een whapp gesprekje met vriendinnen over mijn angst voor spinnen haha. Want ja daar ben ik heeeel bang voor! En ik snap niet hoe het komt maar ik kan er gewoon echt niet tegen (de meeste insecten ook niet trouwens) en ik weet ook niet wat ik er aan kan doen helaas. 🙁
Goed van je trouwens dat je van je vliegangst af probeert te komen, want het is voor jezelf natuurlijk heel lastig maar ook nog eens voor de mensen waar je mee gaat, omdat je dan die voorpret niet kunt hebben. Zelf heb ik namelijk geen last van vliegangst maar mijn moeder wel heel erg en het maakt het voor mij ook altijd minder wanneer zij er last van heeft zeg maar.
Mijn zusje heeft zoiets als dat ding waarvan ik een link plaats, dan hoef je niet zo dichtbij de spin te komen als je de glaasje-kaartje truc doet. Misschien een tip? Zij is echt ultra bang en met zon grijper durft ze de meeste spinnen wel te pakken.
Ik heb een extreme angst voor haaien. Toen ik klein was heb ik de haaienfilm deep blue sea gekeken.hierna heb ik jarenlang huilend onder de douche gestaan van angst, geen zwem diploma’s gehaald, zelfs zwemles afgezegt en zeker niet gezwommen. Ik durfde alleen te douchen en zeker niet in bad te gaan. Op een gegeven moment werd het zo erg dat ik geen afwas durfde te doen. Toen besefte mn ouders dat het heen reeele angst meer was.. Ik heb stukje bij beetje steeds mezelf uitgedaagd om steeds beetje mijn angst te overwinnen. Ik ben trots om te Zeggen dat ik weer in bad durf en ( wel met pijn in mn buik) in bad te gaan en te zwemmen. Elke angst valt te overkomen!
Wat goed zeg dat je toch met het vliegtuig bent geweest!
Ik heb rare ‘angsten’;
1. Naalden. Elke keer dat ik bloed moest laten prikken ed…BAM ik viel flauw. Ook op televisie hoef ik geen naald te zien.
2. Naaktslakken. Als ik ze tegenkom op straat loop ik er met een boog omheen. Niet dat ze zo bangmakend zijn, maar ik vind ze gewoon van die smerige glibberige dingen..bah.
3. Stompjes. Volgens mij ben ik daar de enige in, maar als ik mensen zie met bv maar 1 arm of een half been…brr ik krijg er de rillingen van. Niet om die mensen zelf, maar gewoon het idee.
ooh ik ben als de doods voor liften, dan maar liever de trap hoor !
ik heb ook angst voor spinnen. maar meer van die met een klein lichaampje en ZULKE GROTE POTEN!!! verschrikkelijk . ik heb er helaas geen oplossing voor, maar ik denk dat je gewoon een keer geblind doekt in een glazen bak moet gaan zitten en allemaal spinnen over je heen moet laten lopen. denk dat dat de beste manier is om er vanaf te komen. maar NO WAY dat ik dat ga doen, en jij denk ik ook niet. dus heb je er niks aan. maar je kan het proberen 🙂
deze angsten herken ik wel, maar niet in extremen. op een ‘gezonde’ manier denk ik. wel heb ik zelf emetofobie. angst voor overgeven. Die is bij mij erg extreem geweest zodat ik niet meer naar school kon omdat ik letterlijk ziek van angst was. daarvoor ben ik opgenomen geweest en dat heeft best goed geholpen. Ook hebben ze daar wat aandacht aan mijn sociale angst besteed. ik zal niet zeggen dat deze angsten nu weg zijn, maar het is wel een stuk minder dan het geweest is. want leven met zo’n extreme angst is geen leven meer!
Ik ga binnenkort naar Londen met m’n klas, maar ik ken m’n medeleerlingen nauwelijks, nog maar een half jaartje. We gaan over 2 weken, en ik zit helemaal in de stress. Echt niet normaal meer, ik heb huilbuien, paniekaanvallen enzovoort. Het liefst wil ik gewoon dat m’n moeder meegaat (Ik ben 15…) Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan, en ik weet ook niet wat het voor zin heeft om met iemand te gaan praten..
Hebben jullie misschien tips?
xx
misschien kun je het er met je ouders en je mentor over hebben? ik had zoiets in groep 8 en ben toen 1 nachtje geweest. een compromis. en dat ging eigenlijk heel goed! nu kun je niet zomaar weg uit londen, maar het scheelt als mensen weten van je angst en misschien kun je een plan maken samen om het minder eng te maken. en wie weet valt het wel heel erg mee! dat kan ook nog he 🙂
Ik heb een niet fijne jeugd gehad. En op me 20 kreeg ik in eens zware angstaanvallen ik wist niet wat me overkwam na een paar keer na de dokter gegaan theraphie en medicijne gekregen want het was zo erg dat ik niks durfde niet naar buiten. Maar heb lang gezocht naar een goede theraphie en nu gaat het stukken beter en durf ik weer wat. Meer ik ben me angst gaan opzoeken en de tegen gaan vechten moeilyk maar het helpt me wel