ANGEL | MR WRONG PART 45

Goedemiddag allemaal! Daar ben ik weer. Toch gek om niet meer elke zondag een stuk de wereld in te slingeren want ik genoot altijd enorm van alle gezellige comments. Aan de andere kant is het ook wel een opluchting omdat ik nu de nodige ruimte heb voor een aantal andere zaken. Ik ben bijvoorbeeld achter de schermen druk bezig om mijn webshop The Beauty Bakery op te poetsen. Daarnaast ben ik begonnen met het schrijven van het boek. En tot slot moet er ook nog een bruiloft geregeld worden. Een bruiloft die al op 17 september plaats gaat vinden en waar nog steeds niets voor is geregeld.

Hoewel ik minder schrijf voor Beautylab, ben ik des te drukker op Instagram en op Snapchat om je goed op de hoogte te houden van mijn hele Mr. Wrong avontuur. Echter, dat zijn allemaal korte flarden uit mijn dagelijks leven. Dus hierbij weer even een update wat betreft onze verkering (want hoe gaat het nou eigenlijk met mij en mij als duo met Hef). Ik ben inmiddels vertrokken uit Hilversum en ben bij Mr. Wrong ingetrokken in zijn huis in Amsterdam Oud-West. Over twee weken pakken we onze troep bij elkaar en verkassen we naar de Pijp. Ik ben gek op Amsterdam. Ik houd van de eeuwige drukte. Het liefst onder mijn raam. Altijd stemmen om heen, altijd verkeer en overal eten. Ik wilde hier al jaren naartoe verhuizen maar steeds had ik wel een reden om het niet te doen. Ik was single en dacht dat ik toch nooit iets fatsoenlijks zou kunnen betalen in mijn eentje. Toen ik eindelijk zover was dat ik dacht ‘Lazer op want alles kan en wat een bullshit want als je echt graag wil, ga je desnoods in een bezemkast wonen’, werd mijn vader ziek en hup, ineens ben je drie jaar verder en zit je nog steeds in je beste jaren weg te rotten in een seniorenflat in Hilversum. Dus die Mr. Wrong was in alle opzichten mijn redder in nood, mijn prins op de fiets in Amsterdam.

De verloving gaat goed. De eerste maanden van onze relatie heb ik jullie wekelijks deelgenoot gemaakt van onze ups en maar vooral onze dramatische downs. De stormachtige ruzies zijn weg. Waar ze gebleven zijn en wanneer ze opgehouden zijn, weet ik niet precies. Ze zijn er gewoon niet meer. We reageren niet meer zo heftig op elkaar en begrijpen elkaar beter en sneller. En zo zijn we terecht gekomen in heerlijk rustig vaarwater. Het helpt denk ik wel ik dat ik hem eens in de zoveel weken even snoeihard op zijn lazer geef. Net als een hond die je regelmatig moet corrigeren als hij in de pubertijd zit. Gewoon om weer even te laten zien wie de baas is. Bijvoorbeeld als mijn bloemen niet op tijd komen, hij mijn kleren niet op tijd heeft gestreken of als het eten niet klaar staat als ik thuis kom. Dan sla ik hem heel hard met een opgerolde krant. En dan zeg ik “Hef, het houdt niet op. Niet vanzelf.”

Grapje. Maar heb het wel over de oorzaak van de ruzies waar ik over heb geschreven; de drank. Dat was wel een obstakel dat ik uit de weg geruimd wilde hebben voordat er getrouwd wordt. Want trouwen doet een diva met de beste bedoelingen maar een keer of drie. Dus heb ik hem de laatste keer, een maand of vier geleden, een ultimatum gesteld. Ik ben geloof ik niet eens boos geworden. Hij zat weer aan tafel te zuipen en te bloedzuigen zoals hij dat altijd doet als hij teveel drinkt. Negatief, boos, ontevreden, onredelijk en vol zelfmedelijden. Zoeken naar manieren om me uit de tent te lokken. Jaloers en gewoon strontvervelend. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, ik kan niet met zelfmedelijden omgaan. Echt verdriet en een legitieme reden om er helemaal doorheen te zitten, prima. Hier heb je mijn schouder. Maar echt waar, zelfmedelijden… Wegwezen uit mijn leven met je fake verdriet en heel snel. Dat komt allemaal omdat papa dood is. Ik huil alleen nog maar als het echt nodig is. Of als ik ongesteld ben. Dan mag het wel. Maar kerels zijn niet ongesteld, die worden dronken en beginnen te jenken om niets en dan is daar de spreekwoordelijke druppel. Het was op moment dat ik me ernstig afvroeg of ik wel met een man wilde trouwen die elke keer weer zo strontvervelend wordt van een sappie teveel.

“Zo, vriend. Ik heb wel weer genoeg gezien van jou. Ik heb hier niet zo’n trek in dus ik ga wat anders doen met mijn leven dat trouwens veel te kort is voor dit gejenk. Die ring mag je houden en je zoekt maar een andere gek die jouw misère aan wil horen. Ik ben er voorlopig niet en als het mee zit kom ik helemaal niet meer terug. Doei!”

“Are you threatening me?”

“Yes. I. Am. Enjoy your evening.”

Ik loop het restaurant uit, pak mijn auto en rijd naar mijn moeder in Utrecht. Daar blijf ik drie hele dagen. Elke dag belt hij half huilend op om te zeggen dat hij het niet meer zal doen, dat hij me begrijpt, dat ik helemaal gelijk heb en dat hij mij in zijn leven wilt hebben. Natuurlijk wil ik hem niet kwijt en ga ik niet definitief weg. Maar hij moet wel even op scherp gezet worden. Dat moet een keer in de zoveel tijd bij de mannen waar ik op val. De derde dag vind ik dat hij genoeg op de blaren heeft gezeten en ga ik terug. Hoewel de meeste mensen die plechtig beloven het nooit meer te zullen doen toch weer in herhaling vallen, is het nooit meer gebeurd en sindsdien hebben we nooit meer ruzie gehad. Mijn dreigement heeft zijn doel dus niet gemist. Wel is er heel veel plezier voor in de plaats gekomen. We moeten veel en vaak om elkaar lachen, hij meer om mij natuurlijk maar er wordt gelachen. We hebben het oprecht leuk met elkaar en hij is de droomman gebleven die de grond kust waar ik op loop, maar dan zonder de vervelende drankruzies. Hij neemt me veel mee op reisjes, wast mijn kleren, brengt mijn dure jurken naar de stomerij, koopt schoenen voor me, kookt voor me en stop mijn telefoon de hele dag door vol met lieve berichtjes. Ja, ik weet het. Klink heel onrealistisch maar hij doet dat nou eenmaal. Hij kan tien keer beter krijgen maar dat zeg ik hem natuurlijk niet. En ik heb heel veel zin om met hem te trouwen.

Maar dat hele trouwen moet zo onderhand wel een keer georganiseerd worden. Vreemd genoeg kom ik maar niet in actie en dat gaat nu al een hele tijd zo. Zo lang dat hij het zat is en zelf maar de event managerpet op heeft gezet. Want dat kan hij goed, feestjes organiseren. Dus heb ik gezegd:

“Luister Hef. Er zijn twee dingen die jij gewoon veel beter kan dan ik.

Dat is 1. Organiseren. En 2. Meubels voor ons huis uitzoeken. (En wassen, strijken en koken en cadeautjes voor me kopen maar daar gaat het nu niet om.) Dus terug naar je skills. Meubels en feestjes. Want je bent nou eenmaal een Scandinaviër en die hebben 1 groot talent en dat is design. Ook al is dat oorspronkelijk door de Nederlanders uitgevonden. Net als Denemarken overigens. Dat is ook een uitvinding van Nederlandse bodem. Maar jullie hebben je dat goed eigen gemaakt. Dus, lang verhaal kort: richt dat huis in en flans een bruiloft in elkaar en ik hoor wel waar ik op moet gaan zitten met mijn luie reet en wanneer ik waar moet verschijnen in een leuk jurkje. Ok? Ok. Succes.”

Ik weet het. Ik ben een raar bruidje. Maar ik ben dan ook een raar eigenzinnig mens en als ik een ding heb geleerd in het leven is lekker doen waar je zin in hebt en je weinig van de mening van anderen aantrekken. Dus als ik geen zin heb om mijn eigen bruiloft in elkaar te zetten, doe ik dat lekker niet. Mr. Wrong blij, Angel blij. Dus terug naar mijn taakje, wat trekken we aan? De jurk die ik jullie in mijn vorige artikel heb laten zien, de Oscar de la Renta, heeft de wedstrijd niet gehaald. Ik vind hem prachtig maar hij is me te pompeus, te Barbie, te Hollywood. Mama is zo onderhand kaal geworden van de stress want ik wil maar geen beslissing nemen. En dan komt vrij snel het moment kwam dat haar geduld op raak en ze roept “Nou, ok. Koop dat maar een trouwring van dat geld.”

Mijn moeder is een shopaholic. Een rasechte. Die kan geen geld in haar broekzak hebben. Dat brandt een gat in haar zak en het MOET eruit. Vandaag nog. Dus als zij een sloot geld voor me opzij heeft gezet dan moet dat als de sodemieter uitgegeven worden want anders koopt ze er zelf iets voor. Dus ga ik, onder druk van mama, met Mr. Wrong op zoek naar een trouwring. Het idee van de vintage verlovingsring die ik van hem heb gekregen, vind ik zo leuk dat ik besluit dat mijn trouwring ook vintage moet zijn. Ik houd van oude spullen die een verhaal hebben, ook al ken ik dat verhaal niet, en ik houd nog meer van het design van bijvoorbeeld sieraden uit de art-deco periode. En zo gaan Mr. Wrong en ik, samen op zijn fiets, door Amsterdam op ringenjacht. We beginnen in het spiegelkwartier dat bol staat van de antiekwinkels. Hier vind je een aantal zaken vol prachtige antieke sieraden en vintage horloges. In de eerste instantie gaat mijn voorkeur naar een Lady-Di achtige trouwring, zo een met een grote saffier in het midden, omringt door diamanten.

Onze smaken kunnen niet meer uiteenlopen want alles wat ik mooi vind, keurt hij af. Maar ik blijf dicht bij mezelf “Ja, jammer dan. Ik moet ermee lopen.”

Toch lukt het me ook op het gebied van trouwringen weer niet om een keuze te maken.

Mijn telefoon gaat.

“Hoi mam.”

“Hi lieverd. Heb je een ring gekocht?”

“Nee, kan niet kiezen.”

Ik hoor een diepe zucht.

“Kom maar even naar de zaak van Shirley. Ik ben er al.”

Ze neemt me mee naar een van haar beste vriendinnen, Shirley. Shirley is diamantair en heeft een eigen bedrijf; Glory Diamonds. Mama moet geweten hebben dat ik nog steeds geen ring heb want ze is op eigen houtje al naar Shirley gegaan en gaat er ook doodleuk vanuit dat ik die dag niets anders te doen heb.

“Ja, maar ik moet zometeen…”

“Tot zo, Engeltje.” En weg is ze.

Moeders hebben een soort overtuigingskracht waar je je met geen atoombom tegen kunt wapenen. Bij Shirley krijg ik een kop thee en onder toezicht van mijn moeder bekijk en pas ik honderden ringen. En dan, net als ik voorstel om een andere keer verder te kijken, word ik op slag verliefd.

 Deze ring heeft voor mij alles. Hij is nieuw maar het ontwerp is precies zoals ik voor ogen heb. Art-deco met veel diamanten en lekker shiny. Deze wil ik de rest van mijn leven aan mijn vinger zien. Dit is een ring die ik aan mijn dochter (die ik nog moet maken) en zij aan haar dochter kan geven. Alles, werkelijk alles, behalve de prijs is perfect aan deze ring. Want ik loop weer eens aan tegen iets waar ik mijn hele leven tegenaan loop. Altijd wanneer ik iets mooi vind, is het te duur. Laat me driehonderd jurken zien en ik pik feilloos de duurste eruit. Mama knippert even met haar ogen en zegt dan resoluut:

“Ok. Neem hem maar. Dit is hem.”

Ergens begrijp ik haar wel. Ze heeft twee dochters en dit is waarschijnlijk haar enige kans op een bruiloft. Niet dat het zo onwaarschijnlijk is dat Dewi ooit zal trouwen. Het is meer dat trouwen tegenwoordig in zijn algemeenheid niet meer zo vanzelfsprekend is. Stellen krijgen steeds vaker kinderen zonder dat er getrouwd wordt. Of er wordt gekozen voor een samenlevingscontract zodat in ieder geval de financiën goed geregeld zijn. Dus nu ze haar kans ziet, zet ze er als een roofdier haar klauwen in vast en dat vind ik lief. Shirley is zo lief om haar beste vriendin nog €1000,- korting te geven en dat maakt het prijskaartje iets minder shocking. Het is haar huwelijkscadeau aan mij.

“Want jullie zijn familie en familie is het belangrijkste dat er is!”

Ook weer zo lief.

“Mam, ik wil hem eigenlijk gelijk om.”

“Nee lieverd, dat is raar. Dat hoort niet.”

“Nou en? Nu moet ik er nog een paar maanden op wachten! Ik wil hem nu om.”

“Nee.”

“Mam, luister…”

En net als in mijn tienerjaren probeer ik haar uit alle macht met allerlei bullshitargumenten te overtuigen van mijn betoog. Mijn moeder draait haar hoofd van me af en probeert een gesprek met Shirley over koeien en kalveren op te zetten.

“Mama luisteren! Ten eerste is deze ring zo mooi, dat ik hem onmiddellijk moet dragen. Anders ligt hij hier nog maandenlang alleen in zijn doosje eenzaam te zijn. En dan wordt hij depressief en dan glanst hij niet mooi meer als ik hem eindelijk om mijn vinger geschoven krijg.”

“Nee. Shir, heb jij trouwen nog iets gehoord van…”

“Ten tweede, als ik morgen onder een tram kom, heb ik geen minuut van die ring kunnen genieten. Als ik hem nu vast om doe, heb ik er mooi wel een hele dag plezier van gehad.”

“Nee.”

“Maar mama!…”

“Shirley, doe die ring in de kluis. Angel, we gaan.”

Zo. Die is binnen. Nu nog een jurk.

Hoewel Mr. Wrong de organisatie van de bruiloft voor zijn rekening neemt, vind ik het toch leuk om soms een idee te opperen. Maar niet een idee waar ik tijd en moeite in heb gestopt. Dus…! Denk je nu ‘Ik heb een brandende tip die eruit moet anders ontploft mijn hoofd?!” Laat het dan achter in de comments. Ik heb nog gouden tips nodig op het gebied van:

1. Jurkjes. Liefst online zodat ik niet allemaal winkels af hoef. Mag ook een buitenlandse site zijn.
2. Liefst in en om Amsterdam. Liefst een restaurant met een buitenterras met veel bomen of een sprookjesachtige setting. Ik zou zo graag in een parade-achtige sfeer willen trouwen met lampionnetjes en lichtjes in de bomen. Maar wel met het gemak van een restaurant erbij.

Grote dank en grote blij!

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!

Oh! En Snapchatten doe ik nu ook. Kijk je mee? Snapchat: Angelraterman

Doei met je bek!

Liefs, Angel