“We will never wear beige raincoats. We will never have similar bikes. And I will never pick ugly free flowers from a field.”
Een onzichtbaar iemand neemt een aanloop en trapt me recht op mijn strot.
“But we will visit our loved-ones. In a stretched limo. With a driver. With a hundred white roses for the grave of our dead son. And one red rose for our crying granddaughter.”
Nou, en dan heb je me wel zo’n beetje hoor. Soms lijkt het wel alsof die gast een fulltime spindoctor naast zich heeft zitten die hem op de juiste momenten de perfecte oneliners en punch lines influistert. Dikke, zoute tranen biggelen over mijn wangen. Alles komt eruit. De hoog opgelopen spanningen van de afgelopen nacht. De stress van het afgelopen jaar. Papa dood. Opa dood. Oma dood. Elk jaar een begrafenis, drie jaar op een rij. Elk jaar iemand, waarvan ik dacht dat ik er nooit zonder zou kunnen leven, in een kistje gestopt, deksel erop geschroefd om daarna nooit meer terug te zien. Goed voor zo’n twintig tranen. Maar de tranen zitten dieper. Mijn verdriet, dat er als een barstende vulkaan uit spuit, gaat terug tot aan de oertijd. Mijn hele kindertijd, waar weliswaar niets verdrietigs aan is… ik jank de ogen uit mijn kop. Herinneringen aan de zondagen waarop we mijn hele leven met zijn allen bij opa en oma Hollandse prak en zelfgemaakte bitterkoekjespap aten. Thuis tussen oma’s breiwerkjes en al die opwindklokken in dat muffe, donkere, vooroorlogse interieur van ze dat altijd zo heerlijk vertrouwd was en dat ik nu zo enorm mis. Gescheiden of niet gescheiden, mijn ouders zijn dat altijd met ons blijven doen. Dat is toch om te janken zo lief. Welke gescheiden ouders doen dat nou? Weer twintig tranen. Ik huil om hoe mijn vader 24 uur per dag voor opa en oma zorgde toen ze bijna dood gingen. Hij was zo lief voor zijn ouders. En ik huil ook om papa die het jaar erop zelf dood aan het gaan was en nog tegen me zei dat hij zo blij was dat opa en oma dat niet meer meer hebben hoeven zien. Ik huil om die lieve, oude mensjes hier op dat kerkhof met dat bosje onkruid en hun kromme poten, die net voorbij kwamen strompelen. Brullen van verdriet. En als ik toch bezig ben, huil ik ook maar gelijk om alle andere lijken die om me heen in de grond liggen, in hun vergane pakken met hun handen op hun holle borstkassen in elkaar gevouwen in hun krappe, houten kistjes. Diepe, lange treurhalen. Ik huil om de zon die zo mooi op hun stoffige grafstenen schijnt.
“Darling…”
Geen woord krijg ik uit mijn mond. Ik kan alleen maar snikken en snotteren.
“Darling, all will be fine.”
“Yes… I know. Boehoeehoeeeeeee….!”
“Why are you crying so hard?”
“Because I am so sad because I miss them so much and because I am so happy with you because you are so good to me and because I wished my father and grandparents would have met you so they could see that I am in good hands now and that they never have to worry about me again and because of all the other dead people here and that it’s just so sad that…”
“Listen to me. I am here for you. I’ll take care of you and I will keep you safe. Now go home and take a nice long bath…”
“But I don’t have a bath tub… Boeheeeeeeheeeee…”
“Then take a nice long shower. I will be back in a few days. Everything will be fine.”
“Yes?”
“Yes.”
“Ok.”
“I love you.”
“Ok.”
Ik stop mijn telefoon terug in mijn kontzak en haal weer even diep adem. Net als ik denk dat ik ben uitgejenkt, komt de volgende golf. Nu zijn de hongerige kinderen in Afrika aan de beurt. Soms moet dat kennelijk. Tot aan je tenen je hele lijf leeg jenken. Vaak komt de eerste traan door een zielige scene in een film. Of door een beladen liedje dat je in de auto hoort. En voor je het weet, zit je onbedaarlijk te huilen. Dikke tranen, ze blijven stromen. Waar huilden we ook alweer over? Oh ja. Al die lieve, kromme, roestende mensjes. En om de bejaarde vluchtelingen die nu ergens stuurloos in een rubberen bootje op zee dobberen. Nog meer zielige, stokoude doodgewone mensen, net als mijn eigen opa en oma, die met een zelf gebreid mutsje en zes natte jassen over elkaar heen tegen elkaar aan geperst zitten op een veel te klein, lek rotbootje. Het snot loopt over mijn bovenlip langs mijn mond. Ik huil onophoudelijk om alles wat ik zielig vind. Mijn dode honden trek ik voor de gelegenheid ook maar even van stal. Dan maar alles tegelijk. Een dikke tien minuten zit ik daar op dat gietijzeren bankje te huilen als een klein kind. Na een tijdje worden de uithalen korter. De tranen worden kleiner. Ik denk dat ik klaar ben en haal mijn neus op. En lange sliert snot wordt door de zuigkracht weer naar binnen geslingerd. Ja. Ik ben klaar. Ik kijk nog eens richting het graf van mijn familie en zie papa, opa en oma daar weer staan. Met die lieve, trouwe, blauwe hondenogen van ze kijken ze me vertederd aan. Ze zwaaien naar me en vanuit hun perspectief zie ik mezelf op dat bankje huilen. En daar zijn ze weer, dikke tranen, nu om mezelf. Mijn mond staat wagenwijd open, ogen stijf dichtgeknepen, een golf van verdriet trekt zich door mijn lijf omhoog en zet mijn gezicht weer in de brulstand. Als we dan toch bezig zijn, pak ik dat portie zelfmedelijden er dan ook nog maar bij. Mijn hoofd voelt koortsig, mijn ogen zijn dik en rood. En dan, als ik bijna ben uitgedroogd van het huilen en geen druppel vocht meer in mijn lijf heb, word ik eindelijk toch kalm. De tranen stoppen met rollen. De buisjes zijn leeg. Met de mouwen van mijn jas veeg ik over mijn wangen en zie dat ze zwart afgeven. Ik zal er wel uitzien als een mishandeld crackhoertje met die donkere mascara vegen over mijn rooie kop. Als je als klein kind heel hard hebt gehuild, krijg je aan het eind nog van die diepe ademteugen. Dan huil je niet meer maar dan maakt het lichaam nog van die stuiptrekkingen voor extra zuurstof. Die heb ik nu. Mijn longen zuigen intense, diepe ademteugen naar binnen. De lucht is koel en voelt bevrijdend. Fris en licht, als koel water met ijsblokjes op een hete verstikkende dag. Alsof ik al die maanden sinds papa’s dood zware, stoffige, dikke, zwarte rook heb ingeademd en nu voor het eerst schone zuurstof binnen krijg. Nogmaals neem ik een diepe ademteug. En nog een. En nog een. Net zo lang tot ik teveel zuurstof binnen krijg en sterretjes begin te zien. Hoe lekker de frisse lucht ook voelt, ik moet normaal gaan ademen anders ga ik knock out en lig ik straks met mijn gezicht in het grind en als ik dan door die kromme oude mensjes word gevonden, bellen ze de politie want dan denken ze dat er op het kerkhof een junkie ligt te slapen en dan brengt de politie me naar een Sleep In en word ik wakker tussen de zwervers met een naald in mijn nek.
Holy fak dat lucht op zeg, zo’n brulpartij. Ik kan het je van harte aanraden. Het voelt alsof het gewicht van de wereld van mijn schouders is gevallen. Ik kijk om me heen en het lijkt alsof de wereld scherper is. Alsof er al die tijd een doffe filter lag op wat ik zag. Contouren lijken scherper, kleuren lijken levendiger, het leven lijkt weer driedimensionaal. Is dit wat mensen bedoelen als ze zeggen dat je dingen ‘een plek moet geven’? Ik vind dat altijd zo’n abstract en cryptisch gezegde. Je moet iets een plek geven. Waar dan? Moet je het vastpakken en dan als een schizofreen zogenaamd ergens infrutten? Of moet je het ergens op een denkbeeldige plank in je kop parkeren? Wat je ook een plek moet geven, het doet pijn, het is groot en het is er altijd. Geef iets dat zoveel pijn doet, iets dat de hele dag, elke seconde van de dag op de voorgrond van je gedachten krijst als een woekerende tumor maar eens een rustig plekkie. Toch lijkt er iets veranderd te zijn. Ik denk aan papa, probeer mijn meest pijnlijke herinnering aan hem naar boven te halen, de laatste uren van zijn leven. De kanker in zijn kleine, magere hoofd die zich door zijn oogkassen een weg naar buiten probeert te woekeren en hij maar volhouden dat het goed gaat en dat ‘ie geen pijn heeft. Dat is hem, dat is de herinnering het meest pijn doet. Het is deze herinnering die zo vaak ongewenst op mijn netvlies verschijnt. Mij heel kort en snel met een ijspriem in hart steekt waardoor ik door de pijnscheut even ineenkrimp en waarna ik de herinnering vervolgens zo snel mogelijk wegforceer door aan iets anders te denken. Neonroze Teletubbies ofzo. Nu steekt het niet meer. Of niet meer zo diep. Het prikt hooguit een beetje. Leuk zal het nooit worden, maar het verscheurt, snijdt en brandt minder. Al die tijd heb ik niets en niemand een plek kunnen geven. Het was er altijd. Constant. Nu ligt het iets verder naar achteren en het ligt wat comfortabeler. Het is kleiner geworden en het gilt niet meer. Alsof er een heel zacht, fluffy, babyroze, donzen dekentje omheen is gewikkeld. En dan realiseer ik me dat Mr. Wrong dat dekentje is.
Ik denk terug aan de afgelopen maanden met hem en aan hoe hij mijn leven leuker heeft gemaakt. Minder pijnlijk. Prettiger en kleurrijker. Makkelijker. Spannender. En vol liefde. Voor het eerst kan ik zonder argwaan kijken naar de man die hij is. Constant was ik verblind door zijn knappe hoofd en dacht ik dat hij alles wat hij voor me deed, alles wat hij tegen me zei, met een dubbele agenda deed. Nu ik hier op dat kerkhof tot rust ben gekomen, lijkt het alsof ik door de ogen van mijn simpele, nuchtere, rationele papa, opa en oma kan kijken en ik zie eindelijk wie Mr. Wrong is. Not that wrong actually. Groot, charismatisch, warm en sterk met een enorm inlevingsvermogen. Een onafhankelijke denker, analytisch, scherp maar ook eigenwijs. Grappig, vol leuke verhalen over verre reizen en interessante mensen. En vol aandacht voor mij. Als het koud is en het regent, zet hij een grote tas met handdoeken en badjassen klaar en als ik van mijn werk kom, gaan we samen naar een spa. Als het mooi weer is, huurt hij een boot met kapitein en gaan we samen varen door de grachten van Amsterdam. Hij is degene die al zijn vrienden optrommelt om met zijn allen te bbq’en of uit eten te gaan, hij is de spil die iedereen samen brengt. Hij versiert het dagelijks leven wil het voor iedereen leuker en mooier maken. Onbaatzuchtig en puur. Precies datgene dat ik zo bang was om kwijt te raken toen mijn familie dood ging. Ik heb wat ingeleverd maar ik zie nu voor het eerst dat ik bijna hetzelfde terug krijg in de vorm van Mr. Wrong. Een soort lening van het heelal die het even voor iets anders nodig had maar het nu weer aan mij terug geeft. Of zoiets. Het warme nest waar ik uit kom, heeft 34 jaar mogen duren en even was het voorbij. Maar ik heb Dewi en mama nog en nu ook Mr. Wrong. Er komt nu weer een nieuw hoofdstuk. Niet alles is verloren. Dat is nooit zo. Er komen altijd weer mooie dingen voor in de plaats. Kijk maar wat er na die dag op het kerkhof allemaal komt.
En daarmee zijn de donkerste wolken verdwenen. He made it right. Als hij terug komt uit Denemarken, krijg ik nog een cadeautje van het heelal.
PLING!
“Darling, I did some thinking and we need to get away. Just the two of us. Pack your bags, we’re going to the south of France.”
Liefs,
Angel
Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!
Angel, ik dank mijn collega’s innig voor het verwijzen naar jouw blog. Scherp, rauw, eerlijk, hard en vooral met heel veel humor. Maar ook met heel veel gevoel en levenslessen, vertaald in jouw eigen unieke manier. Ik herken zoveel in jouw verhaal. Het intense verdriet vooral. Ik verloor mijn vader na een kort maar heftig ziektebed in 2010 aan kanker. Hij werd slechts 49. In de volgende vier jaar verloor ik mijn oma en als laatst mijn lieve opa. Die de rol van papa over had genomen. Ik heb nog wel familie gelukkig, maar deze mensen en vooral opa vormden mijn vangnet van onvoorwaardelijke liefde. Die enorme dikke muur klinkt me zo bekend, het enige wat ervoor zorgde dat ik niet in duizend stukjes uiteen viel. Pas een jaar na opa’s overlijden vond ik mijzelf weer terug. Liet ik mensen weer dichtbij komen en kon ik weer zonder vrees liefhebben (al ben en blijf ik ‘damaged goods’).Dit gun ik jou en iedereen die geliefden moeten missen. En nu…zit ik toch weer te janken, door jou (bedankt bitch! ;)) omdat de emotie in jouw verhaal zo goed weergeeft hoe ik me jaren gevoeld heb. Gemis en verdriet is iets moois (al vervloek ik al mijn momenten van zelfmedelijden waarbij ik net als jij elke dode hond, kat, rat en het nichtje van de tante van mijn overbuurvrouws vriendin, die toch veel te jong is overleden, toevoeg aan mijn lijstje om eens even lekker om te janken!), het laat ons herinneren hoe veel liefde we gevoeld hebben en nog steeds voelen voor de mensen die ons ontnomen zijn. Bedankt dat je mij weer even laat herinneren.
IK hoop zo erg dat jij ooit schrijfster wordt, ik geniet steeds weer zoveel van jou verhalen!!!!! Wat schrijf je heerlijk, en wat ben je een prachtige vrouw….!!!! de Shay Mitchell van de lage landen!! (dat is stiekem mijn girlcrush ;)…)
Wauw…. speechless…
Je verdient het om zo’n lieve man in je leven te hebben Angel! Geniet van het leven samen!!!
Zit ik hier te snutteren om jouw verhaal, om mijn oma die al bijna 13 jaar dood is maar die ik ongelooflijk hard mis, om de 12-jarige dochter van mijn collega/vriendin die begin deze maand begraven is, …
En dan eindigt het zo mooi dat ik alweer kan lachen.
Ik ben heel blij dat je gelukkig bent! Je verdient het!!
Wauw Angel, ik ken niemand die zo mooi schrijft als jij! Ook je poep en plas verhalen vind ik geweldig, maar deze tekst is echt zo prachtig! Ik leef helemaal mee vanaf de bank elke keer weer als ik jouw artikel voorbij zie komen. Ga zo door (en schrijf een boek!!).Geniet van elkaar! <3
Ik vind dit zo fantastisch! love love love it! zo’n goede schrijfster!!
Lieve Angel,
Pfoe jou stukjes over je vader blijven mij raken. Ik heb zelf kortgeleden ook mijn vader verloren en ik denk dat ik wel een redelijk beeld heb van wat je voelt. Ik meen het dan ook oprecht, vanuit mijn hart, dat ik herl blij voor je ben dat je zo iemand als Hef hebt gevonden ❤️.
Take care, en ga door met schrijven want dat doe je verdomd goed
Ben blij met je happy ending 🙂
Prachtig! Ik zat er helemaal in
Janken! Ik kan niet wachten tot het boek uitkomt!
Wat een mooi stukje weer , angel. Super!
Wat geniet ik altijd weer van je blog! Je verrast me elke week via lach, traan, ontroering en bewondering. Ik zeg uitbrengen in boekvorm. Ik zou het aan al mm vriendinnen cadeau doen! 🙂
Wat heerlijk!
Geniet Angel!
Dankjewel Angel, om je verhalen met ons te delen! Zo herkenbaar allemaal. Iedereen die al met verlies te maken heeft gehad (al is het het overlijden van een dierbare of een relatiebreuk) weet hoe jij je voelt. Ik zit hier ook op het werk met een dikke krop in m’n keel. Ik maak hetzelfde mee (oké mijn Hef is niet zo rijk als die van jou) maar hij doet dezelfde dingen. Hij is de zalf voor mijn littekens.
Ik hou er ook een blog over bij: verlatingsangst-blog.blogspot.com
Het is je zo gegund. Geniet!
Vanaf nu geen zo’n emotionele stukken meer aub, mijn Kotgenootjes denken bijna dat ik gestoord ben nu ik hier elke zondagavond loop te huilen achter mijn computer. Wat was dit toch weer mooi geschreven!
Xx
Hi Angel,
Super mooi! Geniet lekker van het leven en van je man! Het werd tijd toch? Lots of love there!
XXX
prachtig stuk! Stiekem moest ik een traantje laten…Gelukkig is het goed gekomen :*
Heerlijk van die huilbuien hoor! Zelf ook wel is last van. Liefs soraya
Wat een prachtig stukje weer! Eerst las ik met tranen in de ogen, maar tegen het einde waren mijn mondhoeken opgetrokken. Zalig om je verhalen élke week opnieuw te mogen lezen!
Helemaal weer in tranen, prachtig! Zo fijn dat je Hef hebt! Wees heel, heel zuinig op hm 🙂
Oké ik ga nu echt alle delen onder elkaar gooien en lezen want ik heb het al weer veel te vaak gemist zie ik al, terwijl ik het zo lekker vind om te lezen!
snif snuf snotter… the raccoon eyes are real
Wat prachtig om dit te lezen. Heel leerzaam denk ik ook voor mensen die niet weten hoe het is om iemand te verliezen. De dingen die jij daar soms over schrijft zijn prachtig en pijnlijk herkenbaar. Thanks for sharing, Angel!
Tranen in mn ogen! Zo mooi!
Kippenvel weer. Wat een liefde!
Alweer aan het huul n, ik word labiel van je verhalen, whahha het beste stukje van mij!
Is je van harte gegund meis, een kanjer verdient een kanjer. You give hope xx
Wat mooi geschreven Angel, je hebt talent. Ben helemaal ontroerd.
Prachtige bloemen trouwens krijg je iedere keer, wauw! De enige roos waar mijn kerel mee thuis komt, zit in z’n haar. Houden die man!
whahahahahaahaaaaa 🙂
Kippenvel
Prachtig
Bedankt voor dit mooi geschreven stuk Angel.
Sodemieters dan zijn me toch een paar bosjes bloemen bij elkaar! Super mooi geschreven!
Wauw, wat beschrijf je je verwerkingsproces toch duidelijk! Pain demands to be felt. Je bent een sterke meid. Niet laten gaan hoor die ‘mr. Wrong’ xx
yeey! Sunday=Angelday!
Ongelofelijk lachen en huilen tegelijk.
Het is niet makkelijk om je geliefden te verliezen. Ik heb zelf ook 3 grootouders op 1 jaar verloren. Maar mooi om te zien hoe het langzaam aan beter gaat met je.
En nou zit ik met dikke mascaravlekken…snik! En bedankt 😉
Mooi stuk literatuur weer 🙂 Dankjewel!
Je schrijft zo goed! Je leeft helemaal mee in het verhaal, echt top geschreven. And oh my god die bloemen.. dat heb ik in 4 jaar niet gekregen niet eens 1/4 daarvan haha. Hmm opnieuw opvoeden die van mij 😉
Ha, in 10 jaar heb ik dat ook echt niet gekregen! Terwijl ik er wel heel vrolijk van word altijd!
Hier ook even lekker jenken. Je hebt me op de een of andere manier laten inzien dat het niet verkeerd is om verdriet eruit te laten. Als ik mij niet lekker in mijn vel voel door verdriet, angst, paniek, frustratie, boosheid en nog meer, dan krop ik dat op. Ik hou het voor mezelf. Ik vind het niet nodig om dit te laten zien aan de rest van de wereld. Nu heb ik ineens weer een eye opener en herinnering dat het misschien weer tijd is om al het opgekropte er weer eens uit te laten. En dat dat niet erg is. Dankjewel voor je verhaal!
Het lijkt er toch op dat hij een dubbele agenda heeft… Is hij stiekem bloemist?!
Haha, grapje hoor. Weer super mooi geschreven ❤️
Dit is zo prachtig geschreven! Ik kreeg tranen in mijn ogen ?
Geen woorden voor….eindelijk je verdriet eruit ?
Goed gedaan Angel. Ik hoop dat je lang en gelukkig leeft met je mr.Wright ♡
Ennnnn toen was het janken geblazen…
Wat een prachtig mooi herkenbaar stuk weer. En wat een kerel die Hef.
Marry his ass! ?
………dikke tranen……en dat heb ik vrijwel nooit.
Ik heb je verhalen altijd zo graag gelezen maar deze passage over het verwerken van je verdriet was voor mij een absoluut hoogtepunt. Ik heb onlangs mijn oma verloren door zelfmoord en ik herken het verhaal perfect. Plots is er een gebeurtenis waardoor de herinneringen en flashbacks niet meer zo’n stekende pijn veroorzaken. Ook dat wegduwen van een plotse flashback herken ik zo goed. Ik ben blij dat het verhaal een positieve wending begint te krijgen en duim voor je dat het zo verder mag gaan!
Wederom een dikke vette LOVE! Prachtig!
X
Aw, wat een wereld van uitersten! Hopelijk voorlopig even het vrolijke happy uiterste. Met veel bloemen en liefde
Kippenvel zo mooi!
En ik vind je een topwijf met karakter en humor!
Wat een prachtig stuk… <3
Leuk weer angel , fantastisch geschreven ?
A match made in heaven! Enjoy!