Angel | Mr Wrong part 24

Lieve, lieve, lieve, allerliefste allemaal. Jullie hebben Angel de winter door geholpen dus allereerst… Hoeraaa en hartelijk bedankt! Na mijn stuk van vorige week waarin ik even een momentje gijzelde om over de Xmas boxen van The Beauty Bakery te vertellen, zijn ze bijna allemaal verkocht en daar ben ik blij mee want nu kan ik weer een fatsoenlijke plak kaas voor op mijn boterham kopen. Er zijn nog maar drie boxen over en die zullen ergens in het komende half uur wel verkocht worden dus ik ben zo goed als los! En dat betekent dat ik weer verder kan met schrijven over Mr. Wrong. Want daarvoor zitten nu tenslotte aan ons scherm gekluisterd.

Over een fatsoenlijke plak kaas gesproken. Terug naar de beruchte avond in het restaurant van mijn ex. Rond het middaguur komen we binnen voor een lunch. Twaalf uur later zitten we er nog. Na een heerlijke lunch die onderbroken wordt door een beurt op de plee, volgt een tenenkrommende dansvoorstelling van beide heren in de lounge. Mr. Wrong valt even van zijn voetstuk, ik ben een ongewenste ervaring rijker en een illusie armer. Gelukkig herstelt hij zich tijdens een verrukkelijk, langgerekt diner en iets teveel champagne, wat Irish coffees en wat stevige wijnen later belanden we wederom in de lounge bij de openhaard met nog maar een goed glas wijn. Inmiddels proef ik niet eens meer wat ik drink. Je kan me een glas zure melk met klonten geven en me wijsmaken dat het tachtig euro kost. Ik zal het smakelijk achterover atten. In dit stadium geloof ik alles. Maar ik ben niet te enige. De heren hebben hem inmiddels ook goed zitten.

En terwijl Mr. Wrong en mijn ex-vriend verliefd op elkaar zitten te worden en ik nog steeds compleet buiten spel sta, benut ik mijn vrije tijd om onze ‘relatie’ even te overdenken en de balans op te maken. Want waar staan we nu eigenlijk zo ondertussen? De enorme klik tussen de heren die ik voor mijn ogen zie ontvouwen, brengt me toch weer in verwarring. Als ik langzaam in mijn eigen gedachtegang zak, hoor ik met één oor waar de nieuwe besties over aan het ouwehoeren zijn. Want meer is het niet. Slap, dom mannengeouwehoer over geld, dure auto´s, nog duurdere boten met geile wijven erop, over wat dat allemaal wel niet kost, over nog meer nutteloze geldsmijterij en tot slot over de duurste kostenpost, vrouwen. Vrouwen? Zei mijn sophisticated, ontwikkelde Mr. Wrong dat nou? Of kwam dat uit die domme, gladde mond van mijn ex? Wat is dit voor diep teleurstellend gelul? Is dit nog steeds de testosteron battle om mij of was dat een misplaatste egoboost die ik mezelf heb aangepraat en heb ik hier helemaal niets mee te maken? Die zogenaamde briljante zet van mij pakt nu even heel anders uit. Zit ik nu naar een kant van Mr. Wrong te kijken die ik vanaf het prille begin al levensgroot had gezien? Weet je nog? Exact die vieze-hufter-kant waar ik zo ver mogelijk van uit de buurt wilde blijven. Waar hij hemel en aarde voor heeft bewogen om die voor me te verbergen. Waarvan mijn complete achterban consequent en hardnekkig blijft volhouden dat spoken zie. Of ben ik bezopen en kan ik niet meer helder nadenken. Kan ook. Ik moet minder drinken. Misschien heb ik een drankprobleem.

Er word hard gelachen. Ik zie Mr. Wrong schuddebuiken en bijna van zijn stoel vallen. Mijn ex stoot een glas om, negeert de troep die op de grond valt en gaat onverstoord verder met zijn verhaal. Terug naar de balans. Een paar uur geleden heb ik dan eindelijk met helse pijn en moeite opgebiecht dat ik hem heb gemist.

“I missed you.”

“I missed you too.”

En kijk nou! Hij zegt het nog terug ook. Inderdaad, big fucking deal. Maar het was me nogal een gevecht dat eraan vooraf ging. Na maandenlang ingewikkeld gedoe, eindeloos gedraai, gecompliceerd geduw en doodvermoeiend getrek, is het hoge woord er dan ein-de-lijk uit en zou ik stoned van geluk op een roze wolk moeten zitten. Maar dat zit ik niet. Ik zit ongemakkelijk op een harde stoel argwanend te kijken naar Mr. Wrong die allemaal onaantrekkelijke bullshit uitkraamt.

Het laatste restje romantiek in mij laat beelden voorbij komen van uitgebreide 5 sterren ontbijtjes die voor me worden gemaakt, van rozen die ’s ochtends vroeg worden gehaald, van lieve berichtjes die op het scherm van mijn telefoon verschijnen en van lange avonden met veel champagne in zwoele, donkere, sexy tenten. Mijn rationele kant laat nog steeds een veel te knappe man zien, sex op een plee, sex in een gang, sex op een trap, sex tegen een muur, dit onbegrijpelijke zielverwantschap met mijn best aardige maar vooral niet al te intelligente, niet bijster interessante en bovendien notoire vreemdgaande ex. Oh ja, en dan hebben we nog dat macho gedrag van hem waarbij er achteloos met veel geld wordt gesmeten. We eten in dure tenten en hij betaalt alles. Alles. Altijd. Soms probeer ik wel eens te betalen, gewoon voor de vorm, maar dat laat hij nooit toe. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik daar ergens wel van houd. Net zoals ik ervan houd als een man een deur voor me open houdt. Of een stoel voor me aanschuift. Begrijp me goed, het gaat me niet om de centen. Ik ben meer dan bereid om mijn pinpas te trekken. Ik vind het moeilijk uitleggen zonder te klinken als een gold digger en als iemand financieel onafhankelijk wil zijn van een man (van wie dan ook), ben ik het. Die les heb ik inmiddels wel geleerd. Als ik iets of iemand zat ben, wil ik de vrijheid hebben om te kunnen zeggen ‘Hey, was hartstikke gezellig maar ik heb wel weer gezien hier. Doei!’. Dat is voor mij de grootste vorm van vrijheid. Maar op het gebied van daten heeft het voor mij heeft het iets ouderwets hoffelijks als een man betaalt. Of anders gezegd, als een man tijdens een eerste date voorstelt om de rekening te splitten, zeg ik ‘Tuurlijk! Nee joh, ik betaal deze.’, en ondertussen denk ik ‘Zo. Dat was gelijk de laatste keer.’

Ik zat een keer met Demy in een restaurant naast een stel. Aan de gespreksstof kon ik horen dat ze elkaar nog niet zo goed kenden. Het was vooral een kwestie van op beleefde wijze geïnteresseerde vragen stellen en informatie uitwisselen. Toen het tijd was om te vertrekken, vroeg de jongen de ober om de rekening. De ober komt een kleine minuut later terug, zet het schoteltje met de rekening voor de jongen op tafel neer, draait zich om en loopt weg. En nu komt ‘ie. De jongen zet zijn wijsvinger op de rand van het schoteltje en duwt het zo hop, helemaal naar de overkant van de tafel, voor de neus van het meisje.

“Ik heb geen geld bij me.”

Demy en ik zien het allebei gebeuren en kijken met onze monden die wagenwijd open zijn gevallen van verbazing en met grote ogen vol verwachting naar wat het meisje gaat doen. Ze kijkt een beetje geschrokken op, pakt dan twijfelachtig haar tas en begint erin te rommelen op zoek naar haar portemonnee.

Voordat je me digitaal verrot scheldt omdat ik nu een profiteur lijk, dan ben ik niet. Het gaat me echt om het idee dat een date zich gedraagt als een ‘echte heer.’ Dat vind ik wel chic.  Als iemand echter weken achter elkaar de rekening op pakt, zoals Mr. Wrong, heeft hij zijn hoffelijkheid wel bewezen. Dus mag ik nu best een keer laten zien dat ik geen parasiet en al helemaal geen gierige krent ben.

Ik schrik op uit mijn gedachtegang van hard gelach van beide heren. Blijkbaar heeft mijn ex net een verhaal uit onze relatie verteld. Als Mr. Wrong halverwege zijn lachsalvo bijna stikt, weet hij net uit te brengen “Hahahahaha! What a great story! Hahaha! But why did the two of you ever break up?”

Nou, dat kan ik je wel vertellen. Omdat deze ex een vieze, vuile, smerige…

“Because she was to expensive. I could not affort her anymore. So I hope you brought a big wallet! Hahahaha!”

Hij buldert het uit en moet zo hard lachen dat hij erbij gaat staan om dubbel te kunnen klappen. Rochelend en hoestend van het lachen wandelt hij richting zijn imposante wijncollectie, ik vermoed om een nieuwe fles te halen. Mr. Wrong richt zich tot mij, legt zijn handen op de zijkanten van mijn knieën en beweegt ze over mijn benen omhoog, onder mijn rok door waar hij ze op mijn heupen laat rusten.

“Darling.”

Hoi. Fijn dat je er ook weer bent. Klaar met je domme gelul? Fijn.

“Enough of this ex of yours. Great guy. But I want to be with you now.”

Echt? Weet je zeker dat je niet liever boven op hem kruipt vannacht?

“Let me pay and let’s get out of here.”

Ik vind je nu even stom. Met je stomme vrouwonvriendelijke gelul. Het kwam misschien niet uit jouw mond maar je zat er wel om te lachen dus je bent medeplichtig. Dus ik ga het nu even voor alle vrouwen inclusief mezelf opnemen en laten zien dat wij jullie niet nodig hebben. En al helemaal financieel niet. Pleur op met je hoffelijkheid.

“No need to pay. Tonight is on me.”

“Not a chance. I am paying.”

“I just said, tonight is on me.”

“I just said, not a chance.”

Hij staat op, draait zijn grote berenlijf naar mijn ex en schreeuwt: “My friend! The bill please. I am taking this beautiful woman out of here.”

En ineens vind ik zijn ouderwetse hoffelijkheid niet zo hoffelijk meer. Eerder dominant en dwingend. En hoe graag ik ook op handen gedragen wordt, ik word niet graag gedomineerd. Je hoeft mijn vreten niet te betalen. Dan kan ik zelf wel.

“Listen! I can pay for my own food. And for yours. I do not need a sugar daddy.”

Ik pak mijn tas en loop demonstratief naar de kassa waar mijn ex de rekening op staat te maken.

“Ik betaal.”

“Nee joh, gek. Laat hem lekker betalen.”

“Ik zei, ik betaal.”

“Waarom?”

“Waarom? Begin jij nou ook al? Omdat ik het zeg. Daarom!”

“Weet je het zeker, Loet?”

De radioactieve vuurballen die uit mijn ogen schieten raken hem niet.

“Hou die vernietigende blik maar bij je, die werkt bij mij niet meer. Prima, dan betaal je lekker.”

“Fijn.”

“ €420,- graag.”

“Hoeveel? Ben je niet goed bij je hoofd? Dan kan ik twee maanden van vreten.”

“Luister eens Loet, je zit hier niet bij de snackbar. En jullie zitten hier al de hele dag hè. Heb je gezien wat voor flessen jullie bestellen?”

“Ja. Die achterlijk dure kutflessen die jij ons door de strot boort!”

“Hey, ik moet ook een plak kaas op mijn boterham hebben.”

Fakking hell. €420,-? Dat heb ik niet eens. Ik kijk in mijn portemonnee. €30,- En wat wisselgeld.

“Asshole, ik heb twee jaar lang de remsporen uit die gore onderbroeken van je gewassen. Mats me ff.”

Een fractie van een seconde zie ik medeleven in zijn ogen.

“Nou vooruit. €419,-. Dan praten we nergens meer over.” En hij begint weer eens keihard te lachen om zijn eigen stomme grap.

Via mijn Abn app check ik snel mijn saldo. €260,- Verdomme. Achter me staat Mr. Wrong ineens met zijn creditcard te zwaaien.

“Everything alright here? Here, give me that bill. How much is it?”. Hij trekt de rekening uit mij hand.

“Lazer nou eens op jij met je creditcard!” Van woede vergeet ik Engels tegen hem te spreken. Mijn ex pist ondertussen in zijn broek van het lachen.

“I am paying. Do you understand that? I. Am. Paying. Go back to your seat, finish your drink and wait for me.”

Nu kan ik er niet meer onderuit. Ik kan niet meer terug. Ik moet dit statement maken.

“Je mag drie weken komen afwassen.” Hij geeft me een douw met zijn elleboog. “Hey, afwassen! Hahaha!”

“Jahaa. Ik hoorde je wel.”

Uiteindelijk betaal ik met drie verschillende bankpassen, plunder ik het laatste restje van mijn spaarrekening (waaronder die van mijn dode vader en dode opa) en een beetje cash. Dat stort ik wel weer terug. Beloofd. Zo, dat is duidelijk. Ik laat me niet domineren. Maar doodziek ben ik ervan.

“Mr. Wrong, get up. We’re leaving.”

Compleet berooid en strontchagrijnig been ik het restaurant uit met Mr. Wrong in mijn kielzog.

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!