ANGEL | MR. WRONG PART 17

Hier, in de grauwe ochtend, brengen de piepende remmen van auto’s en het gescheld van chagrijnige fietsers mij terug in de dagelijkse realiteit. Ik blijf heel stil liggen en durf mijn hoofd niet naar zijn lichaam te draaien, dat waarschijnlijk op een paar centimeter afstand van het mijne ligt te slapen. Ik luister aandachtig of ik zijn ademhaling kan horen maar het is doodstil. Plotseling hoor ik de deur open vliegen en komt Mr. Wrong met veel kabaal en bombarie de trap op stampen. Hij zingt een liedje van Frank Sinatra dat ik herken van de bar waar we vannacht waren.

“Good morning gorgeous!”

Het is toch verdomme niet te geloven. Hij is een stuk ouder dan ik ben en ziet alweer uit alsof hij net uit een Zwitserse verjongingskuur komt gewandeld. Waarom heb jij geen lakens in je gezicht? En waar haal jij in godsnaam de energie vandaag om zo vroeg al uit bed te sluipen om in het diepste geheim voor mij ontbijt te halen? Hij loopt met de volle boodschappentas naar de keuken, zet het op het kookeiland en zet vervolgens met een roos en een flesje sap in zijn hand koers richting mij.

Zucht… weer die roos.

“No!” Ik trek de dekens over mijn hoofd en verstop me zo ver en zo diep mogelijk in mijn donzen dekbedtent. “Don’t come closer! I stink. And I need to brush my teeth. And I stink!”

Hij gaat op de rand van het bed zitten. Ik trek de dekens nog wat strakker aan. “There is more than 1 kilo of fresh pressed vegetables in this bottle. Thought you could use some after your work out last night”

Ik steek een hand onder mijn fort uit. Als hij het flesje erin legt, trek het snel weer terug. Ik lees wat er op het etiket staat. Anti hangover juice. Contains 1.25 kg of fresh vegetables.

“Thank you.”

Om de stank in mijn mond te maskeren at ik de groene drek in een keer achterover. Terwijl de koude anti-kater groenten zich door mijn romp laten zakken, hoor ik een agendamelding op mijn telefoon binnen komen. Ik til een puntje van mijn fort op om op mijn telefoon te gluren die naast het bed op de grond ligt. Daar staat het. In koeienletters. AFSPRAAK UMC DONORZAAD. Fuck. Shit. Fuck. Snel draai ik mijn telefoon om.

“I need to go. Now!”

“Where?”

“To the hospital. Need to be there in an hour. I’ll never make it.”

“What for? Is your vagina broken? Did I break it? Let me take a look.” Hij begint hard te lachen en probeert zich een weg onder de dekens te banen.

Terwijl ik agressief uit bed spring en mijn kleren bij elkaar begin te zoeken, realiseer ik me dat mijn auto nog ergens in Amsterdam staat.

“And where the hell is my car?”

“Why?”

“Because here in Holland it is forbidden to walk or run on highways.”

“No. Why do need to be in the hospital?”

“Oh, uhm. Nothing. Just a… thing. Nothing special. Nothing to worry about. Just a check up.”

“Check up for what? Are you allright?”

“No. Yes. But I need my car. As in, now.”

Damnit. Ik ga het nooit meer redden. Vanuit het centrum van Amsterdam naar het UMC Utrecht. Alleen de stad uitkomen kost me al twintig minuten. Maar ik moet want als ik nu niet ga, kan ik weer drie maanden wachten op een nieuwe afspraak. Het besef dat de groep vrouwen die, net als ik, op de valreep nog een nazaat willen fabriceren -dan maar zonder man- kennelijk zo groot is dat er een wachtlijst is van drie jaar, maakt mij dermate vastbesloten dat ik nu even over lijken ga om op deze afspraak te verschijnen. Ik bel ze onderweg wel om te zeggen dat ik door een autopechje een kwartiertje vertraagd ben.

“So, where is it? I’ll run there.”

“On those heels? Let me arrange a car.”

“No. Takes too long.”

“We’ll take my bike. Hop on.”

“Listen Mr. Wrong. You don’t have to do this. I can easily…”

“Hop on.”

En zo fietsen we samen, hij op zijn sneakers, ik in mijn femme fatale outfit achterop, door de drukke, toeterende chaos van Amsterdam. En even waan ik me in een scene van Turks Fruit. Zoek maar op en ga maar kijken, die film. Topromantiek en een echte tranentrekker. Als we bij mijn auto aankomen, spring ik van zijn fiets. Ik ben zo gefixeerd om zo snel mogelijk weg te scheuren dat gelijk naar mijn auto ren. Een sterke arme brengt mijn vaart in volle kracht tot stilstand en rukt me hardhandig terug naar waar ik vandaan kom. En ineens sta ik gevangen in twee bomen van armen en kijk ik omhoog in de ogen van Mr. Wrong.

“You’ll be fine, darling. No worries.”

“Uhm… yeah. Thanks for the lift.”

En snelle, zakelijke kus en wegwezen hier. Eenmaal achter het stuur kijk ik moedeloos in de achteruitkijkspiegel naar mijn gezicht. Van mijn meesterwerk van gisterenavond is weinig meer over. Mijn witte huid steekt bleek af tegen de zwarte vegen rond mijn ogen die vol met oogprut zitten. Ik lijk wel een terminaal zieke wasbeer. Verdomme. Dat heeft hij ook gezien. Ik kan zo niet in het ziekenhuis verschijnen. Ik heb eigenlijk geen idee wat me te wachten staat. Maar wat het ook is, zoals ik er nu uit zie met mijn strakke jurk, mijn hoge hakken en mijn beschimmelde hoofd krijg ik geen druppel zaad mee. Ik zie er niet bepaald uit als een potentiële geschikte moeder. Meer als een back alley hooker die over negen maanden haar baby verkoopt aan een rijk impotent stel.

Ok. Geen paniek. Niet huilen. Ook dit lossen we wel weer op. Met de wet baby wipes waar ik normaal mijn dashbord mee schoonmaak, poets ik de make-up resten van mijn gezicht. Dagcrème? Heb ik niet. Handcrème, ook goed. Alleen een blosje, beetje lipgloss en een klein likkie mascara. Haar achterover in een losse, zakelijke knot. Even in de kofferbak kijken… Hell yeah! Ballerina’s. Laptoptas mee voor de show. Jas houd ik wel aan, ziet ze ook die achterlijke hoerenjurk niet. Huppekee. Van trash naar een self made woman binnen twee minuten.

Veertig minuten later zit in een wachtkamer van het UMC. Ironisch. Hier zat ik nog geen half jaar geleden met mijn stervende vader. En nu zit ik hier om nieuw leven te maken. Zal ik een kopje thee zetten? Nee, ik moet al plassen. Goh, da’s een jong stel. Zou zij vruchtbaarheidsproblemen hebben? Of heeft hij traag zaad? Toch maar thee, ga kapot van de dorst. Nadorst heet dat toch? Van de kater. Ik zal wel een kegel hebben van hier naar… Ah! De deur gaat open. Een mollige vrouw van rond de zestig stapt de wachtkamer in. Ze heeft een stijf, donkerblond kapsel van ruw touwhaar. Het is in een bob geknipt en om het uit haar gezicht te houden, heeft ze er een donkerblauwe haarband in gefrot. Zo’n satijnen waar een gouden schakelbandje op is genaaid. Over haar witte blouse draagt ze een donkerblauw kasjmier vest met heel veel knoopjes. Ze staat stevig in haar cognackleurige mocassins met een pen in haar hand en kijkt op haar notitieboekje. Een potige maar charmante, semi chique dame.

“Mevrouw Raterman!” Ik spring op en met een uitgestoken hand loop ik haastig op haar af. Haar strenge gelaatstrekken veranderen in een vriendelijk gezicht. Ze beantwoord mijn uitgestoken hand met een stevige, ferme handdruk. Dacht ik al. Had ook niet anders verwacht van dit type vrouw. Op haar naambordje lees ik dat ze Beatrix heet. Ik volg haar het kantoortje in en neem plaats aan de patiëntenkant van haar bureau.

“Sorry, ik moet het even zeggen. Wat een fantastische naam heeft u!”

“Ik lijk misschien wel 180 maar zeg alsjeblieft jij tegen me en dankjewel. In die tijd een populaire naam.”

Ik vind haar nu al te gek.

“Goed. Je bent hier omdat je interesse hebt in donorzaad. Ben je een beetje bekend met de procedure”

“Nee. Om eerlijk te zijn, geen flauw idee. Ook mijn huisarts had geen flauw idee waar hij me naar door moest verwijzen dus hij kon me ook niet voorbereiden”

“Geen enkel probleem. Daarom zitten wij hier. Dan zal ik je eerst de gebruikelijke gang van zaken even uitleggen. Ik ben psycholoog, met mij heb je een gesprek waarin ik je wat vragen ga stellen en aan de hand hiervan stel ik een rapport op. Dit rapport wordt vervolgens door de ethische commissie besproken en hier komt kort gezegd een Go of een No Go uit.”

Dus toch. Was ik al bang voor. Dit is eigenlijk een screening. Een sollicitatieprocedure. Een soort casting waarbij ze kijken of je wel geschikt genoeg bent om voor hun kostbare donorzaad in aanmerking te komen. En ik ben totaal niet voorbereid. Dit is het. Erop of eronder. Paniek? Nee. Geen tijd voor. Focus. Op scherp zetten die boel. Dit kan je.

“Zo. Laten we maar beginnen. Ben je nerveus?”

Oppassen nu. Deze vrouw is een pro. Die doet dit al 200 jaar. Prikt overal doorheen. Ik moet dus alles geven wat ik in me heb om haar ervan te overtuigen dat ik een capabele moeder in spé ben. Spieren ontspannen, lichaamshouding aanpassen, kalm, vriendelijke, gecontroleerd gezicht opzetten.

“Nee. Nee, eigenlijk niet. Moet ik dat zijn?”

“Welnee. Maar sommige vrouwen zijn dat.”

Met een glimlach schud ik mijn hoofd. “Nergens last van.”

“Mooi. Kun je iets over jezelf vertellen?”

“Zeker. Waar moet ik beginnen? Bij mijn kinderwens of bij de geboorte van Jezus Christus?”

“Waar je wilt.”

“Goed. Daar gaan we…” En de volgende twintig minuten krijgt ze een fascinerend verhaal over de laatste tien jaar van mijn leven. En ik moet zeggen, ik kan mezelf goed verkopen. Ik vertel wat voor relaties ik heb gehad. Dat ik gewend ben om voor kinderen te zorgen zoals ik dat in de weekenden voor de drie kinderen van mijn ex heb gedaan. En hoe ik tot het punt ben gekomen nu in mijn eentje moeder te willen worden.

“Heb je een goed vangnet?”

“Hoe bedoel je?”

“Heb je veel vriendinnen? Familie waar je op terug kunt vallen? Mensen die er voor je zijn als je alleen een kind opvoedt.”

Eigenlijk had ik het, toen iedereen nog gezellig in leven was, altijd zo bedacht: als ik een baby krijg, kan ik het overal parkeren. Bij opa en oma, bij papa of mama, bij mijn zusje. En het maakte me ook geen reet uit dat opa en oma al richting de honderd gingen en nauwelijks meer een karretje vooruit konden duwen. Ik zet die kinderen gewoon bij ze op schoot en roep ‘veel plezier met paardje rijden! Ik haal ze morgen op. Doei!’ Want dat vinden ze leuk. En het maakt me ook niets uit als papa ze lekker mee naar de kroeg neemt want de mensen in de kroeg zijn goed volk, zo goed als familie, en daar ben ik zelf mee opgegroeid en kijk eens wat voor leuk mens ik ben geworden. Vind ik alleen maar een verrijking in de opvoeding, zo’n diversiteit en variatie aan mensen. Toen we klein waren werden wij ook overal heen gezeuld en dat vonden we fantastisch want het was overal leuk. Dus dat wil ik met mijn eigen kind ook doen. Anders krijg je van die eenkennige, verlegen huilebalken die geen scheet durven te laten als hun moeder er niet bij is en die vind ik stom. Maar goed, op mama en mijn zusje na is de rest van mijn familievangnet eigenlijk dood. En vriendinnen? Ja, die heb ik wel. Maar de meesten hebben zelf al kinderen en fietsen met een volle strontluier aan hun kuit geplakt naar hun drie fulltime banen die ze er ook nog eens naast hebben, en staan eens in de week jankend bij mij aan de deur omdat ze het allemaal niet meer trekken. En mama heeft een eigen zaak waar ze de hele dag is en niet zomaar weg kan.

“Mevrouw Raterman?” Ik schrik op.

“Ja! Hoi. Sorry. Even afgeleid. Jaaa, ik heb een fantastisch vangnet. Heel veel vriendinnen, met kinderen, zonder kinderen maar allemaal stapelgek op kinderen. Wonen ook allemaal in de buurt dus dat is makkelijk. Ja, en een moeder die werkelijk niet kan wachten op een kleintje. En ik heb een waanzinnig zusje dat altijd voor me klaar staat. Nee, vangnet genoeg hoor!”

“Heb je er wel eens over nagedacht hoe het voor een kind is om zonder vader op te groeien?”

Oeh… tricky! Dit is een hele belangrijke. Hier gaat de ethische commissie straks met een kritische blik even goed voor zitten. Gelukkig heb ik hier al eens goed over nagedacht, dus voordat ik het in de gaten heb stromen de woorden al uit mijn mond.

“Ik geloof dat het voor de ontwikkeling van de identiteit belangrijk is te weten van wie je DNA technisch afstamt. Dus ik begrijp dat veel kinderen fundamenteel gemis kunnen voelen. Ik las laatst wel een artikel waaruit bleek dat onderzoekers in de jaren negentig al constateerden dat donorzaadkinderen niet meer emotionele problemen hebben dan kinderen die in een normaal gezin opgroeien. In 2012 werd dit nogmaals bevestigd. Dus er was in meer dan vijftien jaar niet één onderzoek geweest waarin donorzaadkinderen het slechter deden dan andere kinderen. Maar dat gaat wel over kinderen waarbij de ouders de kinderen op jonge leeftijd al eerlijk vertellen hoe ze verwekt zijn etc. En bij de ouders die het niet vertellen, op pas als het kind bijna of al volwassen is, leidt vaker wel tot problemen. Dus lang verhaal kort: ik geloof niet dat zonder vader opgroeien schadelijk is voor een kind. Gezinstaboes en geheimen wel. Bovendien geloof ik dat geen vader of geen moeder hebben, niet per definitie ook betekent dat een kind die rol niet in andere mensen herkent. Een oom, opa, lieve buurmam of grote broer of neef kan ook een deel van deze rol vervullen. Het gaat er veel meer om dat het kind die vorm van liefde ergens vandaan kan halen. Dan hoeft niet perse uit de biologische vader of moeder te komen.”

Sodeflikkers, hatsekidee! Dat rolde er ff soepel uit. Ze maakt een lekkere lange aantekening in haar notitieblok. Ja, daar sta je van te kijken hè, Bea? Schrijf maar goed op, dat mooie betoog van me.

“En op het moment heb je geen omgang met iemand die je partner zou kunnen worden?”

Ik denk aan de afgelopen nacht die anders was dan alle andere nachten. Als ik in de grijze ochtend mijn ogen open, voel ik me beschaamd over de absurde dingen die zich nog maar een paar uur geleden hebben afgespeeld in hetzelfde bed. Absurde dingen als aarzelende verliefde gevoelens, als blauwe vonken die van ons af springen terwijl we bijna jankend van opwinding elkaars gezichten opvreten, nog absurdere dingen als een chemische reactie tussen twee zielen. En zei hij nou iets over  ‘not supposed to say these things but I really enjoy your company ‘. Wat betekent dat? Betekent dat dat ik zijn favoriete vorm van tijdverdrijf ben wanneer niemand anders kan of als hij echt niets beters te doen heeft? Of betekent het dat hij van me houdt en dat ik nu wel kan stoppen met de pil? Of dat hij gewoon simpelweg mijn gezelschap prettig vindt. Dat kun je ook tegen een goede vriend zeggen. Hmm. Straks maar even googelen. Nee. In tegenstelling tot complexe vrouwen zijn mannen lekker simpel. Die zeggen gewoon wat ze bedoelen. Hij is zich aan het openstellen voor me. We durven het allebei niet uit te spreken maar ik geloof heilig dat we beide op het punt hebben gestaan om te zeggen dat we van elkaar houden.

PING. Mijn telefoon ligt op schoot en ik kijk snel naar het scherm.

– I loved fucking your brains out. See you soon, my Angel. –

De hufter.

“Nee. Geen partner”, antwoord ik resoluut.

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!