Angel | Mr. Wrong part 10

Door Angel – Aan de comments te zien smullen de meesten van jullie van mijn ervaringen op liefdesgebied. Mijn disaster dates, mijn ervaringen met exen, en nu mijn avontuur met Mr. Wrong. Voor sommigen is het herkenbaar, voor anderen is het puur vermaak. En hoewel het voornamelijk bedoelt is om mezelf en jou te vermaken, is het ook mijn ware verhaal. En de waarheid is niet altijd pretty. De waarheid is namelijk ook dat ik mezelf in deze periode door het leven moest vechten omdat het eigenlijk niet zo goed met me ging. En dat stuk van het verhaal wil ik niet onbelicht laten.

De middag na het champagneontbijt ben ik bij Mary. Ik ben blij met Mary. Mary is mijn psycholoog waar ik van januari tot mei mijn ellende van me af heb gepraat. In December, een maand na papa’s overlijden, stond ik met zijn vrienden te praten in zijn stramkroeg. Daar ga ik altijd even heen als ik hem mis. Ik ben dan op zijn vertrouwde plek en word omgeven door mensen die evenveel van hem hielden als ik en hem evenveel missen. Het voelt elke keer weer als een warm bad. Als ik Jolanda zie staan, een van de mensen die hem tot aan zijn dood heeft verzorgd, vraag hoe het met haar gaat, draait ze de rollen om.

“Lieverd, gaat het met jou?”

“Weet je, Jolanda? Mijn hele leven geef ik hetzelfde antwoord die op die vraag. Ik zeg altijd: “Ja hoor, gaat prima!. Ook als het niet goed gaat omdat ik bijvoorbeeld liefdesverdriet heb of gezeik op mijn werk. Maar dit wordt geloof ik de eerste keer dat ik ga zeggen dat het niet goed gaat.”

“Dat weet ik schat. Ik zie het aan je.” De warmte in haar stem breekt me en ik begin onophoudelijk te huilen.

“Jolanda, ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik voel me leeg en doelloos. Ik kom mijn dagen nauwelijks door. Elke minuut worstel ik me door alsof ik door een mezelf naakt door een glasbak omhoog moet tijgeren. En de uren voelen als jaren. De tijd lijkt stil te staan sinds papa dood is. Het wordt niet beter. Ze zeggen toch dat het beter wordt? Waarom wordt het niet beter!”

“Liefje, het is nog geen vier weken geleden. Wees niet zo hard voor jezelf.”

“Weet je wat het ergste is? Ik weet altijd overal een oplossing voor. Alles is te fixen. Niets is onmogelijk. Maar dit wel. Dit is onmogelijk te doen. Ik zie geen uitweg meer.”

“Waarom ga je niet met iemand praten? Iemand die je niet kent. Iemand die hiervoor geleerd heeft.”

“Ik heb absoluut niets tegen psychologen. Maar ik heb alleen altijd gedacht dat je pas een pas een psycholoog inschakelt als je echt een dik probleem hebt. Als je bijvoorbeeld jarenlang misbruikt of mishandeld bent.”

“Luister eens. Wat jij de afgelopen drie jaar door hebt moeten maken, is een dik probleem. Drie jaar geleden heb je je oma begraven waar je zielsveel van hield. Het jaar daarna opa. Toen Maddox en nu je vader. Dat is genoeg om van in te storten. Ga met iemand praten.”

En zo zat ik een kleine drie weken later bij Mary in de praktijk. Mary die me oeverloos laat huilen over papa. Die me laat raaskallen over Mr. Wrong. Mijn emoties racen van links naar rechts en van boven naar onder. Ik spring van de hak op de tak en als ik Mary net heb verteld over Mr. Wrong, schiet ik weer terug naar papa. En van mijn rouwproces weer terug naar Mr. Wrong. En hoewel we al mijn wekelijkse sores vandaag al drie keer hebben besproken, kan ik me niet van haar losmaken. Het liefst trek ik bij haar in zodat ze me fulltime kan behandelen.

“Ok. Duidelijk. Dus ik moet deze man niet gelijk afschrijven maar wat tijd geven en kijken hoe zich dit ontwikkelt?”

“Je hebt niets te verliezen.”

Aangezien ik zo labiel als een cavia ben die ik bad moet en zelf niet meer helder na kan denken, geloof ik gelijk alles wat ze zegt.

Ik knik heftig en overtuigd. “Klopt als een bus. Ik heb niets te verliezen.”

Rustig laat ik mijn blik afdwalen naar mijn schoenen en knik onderwijl alsof ik haar worden goed op me in laat werken. Ik haal diep adem en kijk haar met een gekalmeerde blik aan. Ze ziet de paniek uit mijn ogen verdwijnen. Nadat ik een grote slok water neem, zucht ik nog een keer diep, sla mijn benen van elkaar en zet beide voeten stevig op de grond, klaar om op te staan. Ik zie haar een vluchtige en zo onopvallend mogelijke blik op haar horloge werpen. Mary vindt het genoeg geweest voor een dag.

“Goed. Ik denk dat we voor vandaag…”

“Mary!”, schreeuw ik plotseling iets hard.

Ze schrikt zichtbaar en laat bijna haar kladblok van haar schoot vallen.

“Ik denk dat ik gek aan het worden ben. Ik ben alle controle over mijn leven kwijt. Sterker nog, het lijkt me het beste dat je me laat opnemen op een gesloten afdeling. Ik doe rare dingen. Maar ik bedoel, echt ongezonde dingen Mary.”

Die arme vrouw heeft vast gekkere dingen meegemaakt maar de moed lijkt haar inmiddels in de schoenen te zakken. We zitten ruim over mijn gebruikelijke uur heen en net als ze het eindelijk voor elkaar heeft me te kalmeren, begin ik doodleuk aan een splinternieuwe psychose. Maar Mary is een pro en het is het lieve pro. Ze stapt uit haar startblokkenpositie en leunt weer iets achterover in haar stoel.

“Wat bedoel je precies?”

“Nou. Ik geloof niet in geesten en shit. Gewoon NIET. Ik wil me er ook niet voor open stellen. Geen trek in die zweefteverige bullcrap. Maar hoor dit dan. Ik praat elke avond.”

Mary kijkt me onbewogen aan. Ze vraagt niet met wie. Ze vraagt niet wat voor gesprekken dat dan zijn. Ze kijkt me alleen maar vriendelijk aan.

“Ik praat elke avond… Met mijn vader.”

“Juist. En hoe voel je je daarbij?”

“Nou. Hij is zo dood als een pier”, begin ik kalm.

Maar dan komt ‘ie. Als een speenvarken dat geslacht wordt, ga ik verder. “Dus daar voel ik me eerlijk gezegd wel een heel klein beetje ZWAAR FOCKED OP BIJ!”.

Mary ziet voor de vijfde keer vandaag mijn ogen vollopen en schenkt kalm een bekertje water voor me in. Zoals altijd blijft ze de rust zelve. Ik kan de hele praktijk kort en klein staan. Ik kan krijsend het behang van de muren krabben. Ik kan in mijn blote kont de boel in de hens steken. Maar Mary schenk kalm een bekertje water voor me in.

“Praten tegen overledenen kan juist heel goed zijn. Vroeger dacht men dat je na het overlijden alle banden met de overledene moest verbreken om het overlijden echt te kunnen verwerken. Tegenwoordig is het idee juist dat een band houden met de overledene positief kan werken. Uit onderzoek blijkt zelfs dat nabestaanden die tegen een overleden dierbare praten, zich beter voelen dan degenen die dat niet doen. Het gevoel dat de ander er nog is, kan troost geven en helpen de overgang te maken naar een leven zonder je vader.”

“Oh… Ok.”

“Niets om je zorgen over te maken.”

Ze legt haar kladblok op tafel en legt haar pen erbovenop. “Goed. Voor volgende week lijkt het me een goed plan om…”

Ik doe net of haar niet hoor en onderbreek haar midden in haar zin.

“Ik heb dus die kerel ontmoet. En hij is fantastisch. Maar ook fout. Maar ook fantastisch. Maar goed. Anyway. Hartstikke fout dus. Maar daar gaat het niet om. Na ja. Niet nu in ieder geval. Want dat hebben we net gehad. Bedankt nog trouwens daarvoor.”

Ze knikt vluchtig.

“Kijk. Waar het nu om gaat is het volgende. De waarheid is dat ik tegen een depressie aan hik. Denk ik. Of niet? Maakt ook niet uit. In ieder geval… ik vind dat ik dit soort dingen helemaal niet zou moeten doen. Alsof ik er niet van mag genieten. Alsof het ongepast is. Aan de ene kant heb ik de nacht van mijn leven gehad. Aan de andere kant vraag ik me af wat ik mezelf in mijn huidige situatie in vredesnaam aan zit te doen. Alsof ik nu helemaal niet bezig mag zijn met mannen. Ik vind het eigenlijk al erg dat ik bij jou zit om me te helpen met mijn rouwproces en dat jij vervolgens de ene na de andere dildo in je oren krijgt geboord.”

Nauwelijks zichtbaar gaan haar wenkbrauwen iets omhoog.

“Maar ja, Mary. Je bent ook zo lief, aardig, vriendelijk, oprecht, integer en zonder oordelen, dat ik me zo vertrouwd en veilig voel dat ik nu zelfs over Mr. Wrong durf te praten. Waar ik me dus eigenlijk ook een beetje nasty over voel.

Mary kijkt weer stiekem vliegensvlug op haar horloge.

“Omdat ik het ontzettend ongepast vind, zo snel na zijn dood. Want hoewel ik kapot ga van verdriet, besteed ik toch een aantal minuten per dag wel aan denken aan Mr. Wrong.”

Ik praat zo snel dat ik bijna over mijn eigen woorden struikel.

“Dus ja. Nu zeg ik eigenlijk twee keer hetzelfde maar dan in andere woorden. Dus. Zie je nou? Ik ben echt gek aan het worden. Ik kan niet eens meer een fatsoenlijke monoloog voeren. En nu?”

Maar ook dat praat Mary voor me recht.

“Is er sprake van een ziekbed, zoals in jouw geval je vader kanker had, dan begint het rouwproces eerder. Een gezond iemand zien aftakelen, zorgt vaak voor veel verdriet. Je rouwt om het verlies van je zijn gezondheid, van de mens die hij/zij ooit was en van jullie leven samen. Dit wordt ook wel ‘anticiperende rouw’ genoemd. Je begint daardoor dus eerder met rouwen waardoor je als het ware een voorsprong hebt. Je hoeft je dus niet af te vragen of iets te vroeg of te snel voor je is. Als het goed voelt, is het ook goed. Daar kun je gerust op vertrouwen.”

“Snap ik. Goed uitgelegd. Helder. Ok. Dank. En waarom wil ik dan juist nu opeens een totaal ongeschikte meneer in mijn leven? Of wilde ik hem er juist uit? Ik weet het niet meer.”

“Maar vaak zorgt het overlijden van een dierbare er ook voor dat mensen wakker worden geschud. Ze realiseren zich opeens wat écht belangrijk is in het leven: hun relaties met anderen, de natuur, vriendschap en liefde. In een dergelijke gemoedstoestand nemen mensen zich voor om alleen nog maar dingen te doen die ze echt belangrijk vinden en waar ze helemaal achter staan. Ze durven beslissingen te nemen die hun leven ten goede komen. Probeer maar eens voor jezelf na te gaan wat voor jou echt belangrijk is. En wat dat is, doet er niet toe. Een serieuze relatie of een spannend avontuur met een ogenschijnlijke foute man. Alles is goed, zolang je je er maar goed bij voelt.”

True that, Mary. En ze heeft het weer geflikt.

Nu staat ze kordaat op alsof ze door geen kanon tegen te houden is en steekt haar hand naar me uit om me gedag te zeggen.

“Zo. En nu moet ik echt verder. Optiefen nu. Doei!”

Grapje. Dat zei ze niet. Maar ik had het wel grappig gevonden.

Als ik bij Mary weg rijd, ben ik zoals de voorgaande keren compleet uitgeput. Schijnt iets normaals te zijn na een therapie sessie. Het gebrul, gejank en het heen en weer schieten van emoties zal daar ook wel aan bijdragen. Als ik thuis kom, ga ik even op bed liggen voor een powernap. Twee gevoelsmatige seconden later, schrik ik van de deurbel. Ik schiet uit bed, kijk op mijn telefoon en zie dat het acht uur ’s avonds is. Ik heb zes uur in een diepe coma liggen snurken. Met een schorre stem hijg ik “Hallo?” in de intercom.

“Ik sta beneden! Kom je?”

Het is Demy. Ze MOET weten hoe het was en de nabeschouwing van de nacht met Mr. Wrong moet wat haar betreft in een restaurant onder het genot van een broodnodige fles wijn. Zij heeft me tenslotte die avond ervoor ontvoert en voor zijn deur uit haar auto geschopt.

‘’Oh Eend, wat zie eruit… Je bent vannacht in één klap 25 jaar ouder geworden.’’

‘’Ik weet het. Zo voel ik me ook. Ik heb vanmorgen een rollator besteld.”

‘’Hoe was de sex?’’

“Oh Deem, het was heerlijk. Deze beurt heeft me geloof ik incontinent gemaakt.”

Ze knikt goedkeurend, “Dat zijn de beste beurten.”, en neemt een grote slok wijn.

‘’Als ik er nu aan terug denk, is het gewoon ronduit beschamend. Ik ben nog nooit in mijn leven zo tekeer gegaan. En ik dacht toch dat ik een ervaren sextijger was.’’

“Goed zo. Dat is precies wat je nodig had. Een smerige grote beurt.”

‘’Je kent dat toch wel, dat de eerste keer met iemand eigenlijk altijd een beetje tegen valt. Onhandig is. Je elkaar niet kent. Verkennen etc. Dit was alsof we al jaren niets anders doen dan fulltime sexen. Alsof hij ergens een illegaal handboek heeft gedownload waarin precies staat waar mijn knoppen zitten. En hoe hard, vaak, lang of snel hij daarop moet drukken. Dat is toch fucking niet normaal?”

“Jawel joh. Die hufters kunnen nog een clitoris vinden als je hem in hem achterin je grote teen verstopt.” Ze kijkt dromerig de verte in. “Ik heb er ook eens zo een gehad. Nooit meer zo’n marathonorgasme gehad. Ben ik nog steeds doodziek van.”

“Waarom zijn die kerels eigenlijk zo schaars? We sterven van de mooie, leuke, intelligente vrouwen. Maar fatsoenlijke kerels, ho maar.”

“Dit land is bezaaid met kerels die er werkelijk geen stronthoop van snappen. Die zich aan een tepel vastklampen alsof ze een te hard opgeblazen luchtbed door het ventiel leeg moeten zuigen. Of die denken dat we in onze tieten een ingebouwde radio hebben waarmee ze door aan de tepel te draaien de juiste frequentie voor Slam FM proberen te vinden.”

“Debielen zijn het allemaal, Deem. Stuk voor stuk.”

“Eigenlijk zou dat gewoon vanuit de overheid geregeld moeten worden. Net als een verplichte ziektekostenverzekering. Dat alle vrouwen 1 keer in de maand een marathonargasme moeten krijgen van een of andere professional zoals Mr. Wrong. Dat is goed voor de volksgezondheid. Scheelt weer een hoop ziektekosten.”

“Alles was waanzinnig. Die hele nacht, van de eerste minuut tot de laatste, was een film. Zo’n dure Hollywood blockbuster waar alles in klopt. Dit kan alleen maar op een ramp uitlopen.”

“Wil je het ultieme advies?”

“Ja. Kom maar op met die heilige graal.”

“Je kan maar een ding doen. Promoveer hem van een one-night stand naar een scharrel.”

Ze heeft gelijk. We houden het ongecompliceerd en makkelijk. Door al dat gecharmeur van hem vergeet ik bijna naar mijn feilloze inschattingsvermogen te luisteren. Dit is een gladde, foute smeerlap. De ergste in zijn soort. Scharrelen it is. Probleem opgelost.

PLING! Telefoon.

“I know I am not supposed to say this. But I miss you.”

Tot volgende week!

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!